Η ουτοπία της εξόδου από την κρίση, μέσω της ανάπτυξης, καταρρέει στην Ιρλανδία, οδηγώντας τους Πολίτες της στους δρόμους – επίσης στην Ουρουγουάη, με το σύνθημα: η χώρα δεν θα πουληθεί, αλλά θα αμυνθεί απέναντι στους εισβολείς
.
Δεκάδες χιλιάδες Ιρλανδοί ξεχύθηκαν στους δρόμους το Σάββατο, διαμαρτυρόμενοι για τα νέα μέτρα της κυβέρνησης τους, η οποία αποφάσισε να επιβάλλει τέλη ύδρευσης, κατ’ εντολή του ΔΝΤ – με το Ταμείο να έχει φύγει από τη χώρα μόνο «για τα μάτια του κόσμου».
Οι διαδηλώσεις θεωρούνται ως οι μεγαλύτερες μετά το ξέσπασμα της κρίσης – ενώ, κατά μέσον όρο, η συνολική επιβάρυνση των νοικοκυριών υπολογίζεται μεταξύ 200 και 400 € ετησίως. Αρκετοί βέβαια υποψιάζονται ότι, ο κρυφός στόχος του μέτρου είναι η ιδιωτικοποίηση του νερού – όπως προγραμματίζεται και στην Ελλάδα.
Προφανώς η κύρια αιτία της εξέγερσης των Ιρλανδών δεν ήταν το νέο μέτρο, αλλά η συσσωρευμένη οργή, μετά από τέσσερα χρόνια τρομακτικής λιτότητας – η οποία επιβλήθηκε στους Πολίτες που ανέλαβαν τη διάσωση των χρεοκοπημένων τραπεζών τους, μετά τον εκβιασμό που ασκήθηκε στην κυβέρνηση τους, εκ μέρους της Ευρώπης (άρθρο).
Η Ιρλανδία βέβαια κατάφερε το προηγούμενο έτος να είναι η πρώτη χώρα, η οποία εκδίωξε το ΔΝΤ «στα χαρτιά» – ενώ το Μάιο του 2014 η κυβέρνηση της δήλωσε πως σχεδιάζει την αποπληρωμή μέρους των δανείων, ενωρίτερα από τη λήξη τους. Κατάφερε δε να δανεισθεί χρήματα από τις αγορές, με συμφέροντα επιτόκια, με την ανάπτυξη για το 2014 να προβλέπεται στο εντυπωσιακό 5% του ΑΕΠ της.
Το ανησυχητικό είναι όμως, τουλάχιστον σε σχέση με την Ελλάδα το ότι, οι Ιρλανδοί Πολίτες έχουν βυθιστεί ακόμη περισσότερο στην κρίση – αφού η ανάπτυξη δεν τους αγγίζει καθόλου, σύμφωνα με τους ίδιους. Η ουτοπία της εξόδου από την κρίση λοιπόν, μίας από τις χώρες με το μεγαλύτερο συνολικό χρέος στον πλανήτη (γράφημα), με τη βοήθεια της ανάπτυξης, φαίνεται να γίνεται αντιληπτή από τους ανθρώπους – οι οποίοι χάνουν σταδιακά την υπομονή τους.
.
Ευρώπη – το συνολικό χρέος ανά χώρα (και τα «συστατικά μέρη» του), ως ποσοστό επί του ΑΕΠ. Με σκούρο γαλάζιο το δημόσιο χρέος, με ανοικτό γαλάζιο το χρέος των νοικοκυριών και με γκρίζο χρώμα το χρέος των επιχειρήσεων (πλην αυτών του χρηματοπιστωτικού κλάδου).
.
Όπως διαπιστώνεται από το γράφημα, το συνολικό χρέος της Ιρλανδίας (ιδιωτικό και δημόσιο, χωρίς τις τράπεζες) είναι το, με μεγάλη απόσταση, μεγαλύτερο όλων – ενώ έχει δυστυχώς αυξηθεί και το συνολικό χρέος της Ελλάδας, το οποίο ήταν σχεδόν ίσο με αυτό της Γερμανίας πριν από το 2010.
Η αύξηση των συνολικών χρεών της Ελλάδας είναι βέβαια πλασματική, συγκρινόμενη με τις άλλες χώρες – επειδή είναι ως ποσοστό επί του ΑΕΠ της, το οποίο κατέρρευσε σχεδόν κατά 25%, «τα χρόνια του ΔΝΤ». Πόσο μάλλον μετά το PSI, με το οποίο πυροβολήσαμε μόνοι μας τα πόδια μας, χρεοκοπώντας τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία και δημόσιους οργανισμούς – ιδρύματα δηλαδή, τα οποία πρέπει να διασώσει το κράτος, αυξάνοντας τα χρέη του εις βάρος των «φορολογικών υποζυγίων» του.
Οι υπόλοιπες χώρες παρουσίασαν ανάπτυξη ή πολύ μικρότερη μείωση του ΑΕΠ τους, αφού τα μέτρα φτωχοποίησης και εξαθλίωσης του πληθυσμού επιβλήθηκαν κυρίως στο ελληνικό πειραματόζωο – με αποτέλεσμα τα συνολικά χρέη να αυξηθούν σε όρους ΑΕΠ, παρά το ότι σε απόλυτα μεγέθη δεν συνέβη κάτι ανάλογο.
Στα παραπάνω πλαίσια πάντως, η αμερικανική μελέτη (πηγή), σύμφωνα με την οποία πρέπει να δρομολογηθούν ελεγχόμενες χρεοκοπίες εντός της Ευρωζώνης, φαίνεται λογική – αφού είναι αδύνατη η μείωση των χρεών, χωρίς τη βοήθεια ενός πληθωρισμού της τάξης του 4-6% (ανάλυση), με τον οποίο όμως δεν συμφωνεί η πρωσική Γερμανία. Εκτός εάν εγκαταλείψει αυτή την Ευρωζώνη, παραμένοντας φυσικά μέλος της ΕΕ και επιτρέποντας στις υπόλοιπες χώρες να λύσουν ειρηνικά τα προβλήματα τους (ανάλυση).
.
Οι εξεγέρσεις στην Ουρουγουάη
Δεν ήταν όμως μόνο οι Ιρλανδοί αυτοί που ξεχύθηκαν στους δρόμους αλλά, επίσης, οι Πολίτες της Ουρουγουάης – η οποία δεν χρεοκόπησε από την τραπεζική κρίση που αντιμετώπισε, καταπολεμώντας την με τη «ληστρική βοήθεια» του ΔΝΤ (ανάλυση).
Ειδικότερα, η κίνηση Πολιτών της χώρας «Uruguay Libre» οργάνωσε για έβδομη φορά μία διαδήλωση εναντίον του σχεδιαζόμενου μεγάλου έργου, εκ μέρους του βρετανικού πολυεθνικού ομίλου μεταλλείων «Zamin Ferrous» – ο οποίος λεηλατεί μεθοδικά τις χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Η αιτία είναι το ότι, το αξίας 3 δις $ έργο στις όχθες του Ατλαντικού θα μπορούσε να δηλητηριάσει τις λίμνες της περιοχής, καθώς επίσης να θέσει σε κίνδυνο την ύδρευση της. Το έργο καθυστερεί από πολλά χρόνια τώρα, λόγω των αντιδράσεων των Πολιτών – αν και ο πρόεδρος της χώρας ψήφισε έναν καινούργιο νόμο, ο οποίος επιτρέπει τη διεξαγωγή τέτοιων εξορύξεων (πηγή). Ισχυρίσθηκε δε, όπως συνήθως συμβαίνει, πως η Ουρουγουάη έχει ανάγκη από τις ξένες επενδύσεις – μέσω των οποίων όμως οι ξένοι επενδυτές κατέχουν ήδη το εντυπωσιακό 40% της εδαφικής επικράτειας της χώρας!
Κάτι ανάλογο ισχυρίζονται άλλωστε πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ειδικά αυτές των σκόπιμα υπερχρεωμένων χωρών όπως η Ελλάδα, οι οποίες μετατρέπονται σε ανίσχυρα θύματα των εντολοδόχων του ΔΝΤ: των διεθνών τοκογλύφων δηλαδή, οι οποίοι μετονομάζονται στο εύηχο «επενδυτές».
Οι ξένοι αυτοί επενδυτές στην Ουρουγουάη έχουν εξασφαλίσει ιδιαίτερα προνόμια από τη κυβέρνηση της – με αποτέλεσμα 12.000 μικρές τοπικές επιχειρήσεις εξόρυξης να αναγκασθούν να κλείσουν. Λογικά λοιπόν οι Πολίτες της κατηγορούν την πολιτική ηγεσία, λέγοντας ότι ξεπουλάει την πατρίδα τους. Πόσο μάλλον όταν έχει επιτραπεί ακόμη και η εξόρυξη φυσικού αερίου από σχιστόλιθο, στα βόρεια της Ουρουγουάης – με την άδεια που δόθηκε σε μία αμερικανική εταιρεία (Shuepbach Energy), σε συνεργασία πιθανότατα με κάποιες άλλες (πηγή και χάρτης).
Ολοκληρώνοντας, το σύνθημα των διαδηλωτών στην Ουρουγουάη, το οποίο οφείλει ίσως να διδάξει πολλές άλλες χώρες, μεταξύ των οποίων και την Ελλάδα, σε ελεύθερη απόδοση, είναι το εξής: «Η χώρα δεν θα πουληθεί, αλλά θα αμυνθεί απέναντι στους εισβολείς».
.
