Είμαστε σίγουροι πως όταν οι Έλληνες Πολίτες θα είναι έτοιμοι, τότε θα βρεθεί αμέσως ο κατάλληλος πολιτικός ηγέτης – ο οποίος θα τους οδηγήσει σε ένα πραγματικά ελπιδοφόρο, αξιοπρεπές, υπερήφανο και ανεξάρτητο μέλλον
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
.
“Το πλουσιότερο 1% του πληθυσμού έχει τα καλύτερα σπίτια, την καλύτερη μόρφωση, τους καλύτερους γιατρούς και τον καλύτερο τρόπο ζωής. Υπάρχει όμως κάτι που φαίνεται πως το χρήμα δεν κατάφερε να αγοράσει: τη συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι, η μοίρα του εξαρτάται από το πώς ζει το υπόλοιπο 99%. Σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, αυτό ήταν κάτι που το 1% τελικά το μάθαινε – συχνά όμως το μάθαινε πολύ αργά” (J. Stieglitz).
.
Οικονομία και Πολιτική
Αναμφίβολα, το βασικότερο πρόβλημα της παγκόσμιας οικονομίας σήμερα είναι το παραπάνω – ακολουθούμενο από τις ασυμμετρίες, όπου ορισμένες πλεονασματικές χώρες, όπως η Γερμανία και η Κίνα, ζουν εις βάρος των ελλειμμάτων των υπολοίπων, κυρίως μέσω της «ληστείας» των εργαζομένων τους (με τη διατήρηση των μισθών σε χαμηλότερα επίπεδα από την παραγωγικότητα τους, οπότε με υποτονική την εσωτερική ζήτηση, σε συνδυασμό με τις αυξημένες εξαγωγές).
Περαιτέρω, είμαστε ανέκαθεν της άποψης πως δεν είναι τόσο σημαντικό το χρέος, δημόσιο ή ιδιωτικό, σε απόλυτο μέγεθος, όσο ο τρόπος εξυπηρέτησης του. Για παράδειγμα, εάν η Ελλάδα κατάφερνε να επεκτείνει το χρόνο αποπληρωμής των δανείων της από τα κράτη (240 δις €) σε πάνω από 60 χρόνια, με επιτόκια ανάλογα με αυτά της ΕΚΤ, επιτυγχάνοντας παράλληλα μία ονομαστική (συμπεριλαμβανομένου του πληθωρισμού) αύξηση του ΑΕΠ μόλις κατά 4% σε ετήσιο μέσον όρο, χωρίς ελλείμματα, τότε το χρέος, θα μειωνόταν σταδιακά, πληθωριστικά, πάνω από 9 δις € ετήσια.
Με τους τόκους δε σχεδόν μηδενικούς για τα 240 δις €, η επιβάρυνση των δαπανών του προϋπολογισμού (η οποία είναι ήδη χαμηλή, στα 6 δις € από άνω των 16 δις € στο παρελθόν), θα ήταν αμελητέα. Η εικόνα (σε ονομαστικά μεγέθη, με περίπου στοιχεία, με τη μείωση του χρέους των 240 δις € σε όρους αγοραστικής αξίας, με πληθωρισμό 4%, χωρίς πραγματική ανάπτυξη), θα ήταν τότε η εξής:
.
| Έτος | *ΑΕΠ (182 δις € το 2013) | **Χρέος (με 330 δις το 2013) | Αποπ. Χρέος / Ον. ΑΕΠ |
| 2015 | 189,28 | 320,4 | 169% |
| 2016 | 196,85 | 311,2 | 158% |
| 2017 | 204,72 | 302,3 | 148% |
| 2018 | 212,91 | 293,8 | 138% |
.
Ακριβώς για τους παραπάνω λόγους, το ελληνικό χρέος θεωρείται ήδη κατά πολύ πιο βιώσιμο από το ιταλικό, με βάση βέβαια τα διεθνή λογιστικά πρότυπα – κάτι που δυστυχώς δεν «επικοινωνεί» καθόλου σωστά προς τις αγορές, η ελληνική κυβέρνηση.
Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να ισχύσει και για ένα μεγάλο μέρος του ιδιωτικού χρέους, οι δυνατότητες αποπληρωμής του οποίου είναι ευθέως ανάλογες με τα εισοδήματα των οφειλετών. Το θέμα ουσιαστικά, πάντοτε κατά την υποκειμενική μας άποψη, δεν είναι η μη πληρωμή των χρεών, αλλά οι δυνατότητες εξόφλησης τους – να μην θέλει κανείς δηλαδή να του χαριστεί κάτι, αλλά να έχει την ικανότητα να πληρώνει, εξασφαλίζοντας αφενός μεν τις σωστές προϋποθέσεις, αφετέρου δουλειά, εισόδημα, μισθό.
Σε μία τέτοια περίπτωση θα αυξανόταν παράλληλα και η αξία των περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων, κυρίως τα ακίνητα, οι τιμές των οποίων έχουν καταρρεύσει – με τη ζημία να ξεπερνάει τα 500 δις €, δημιουργώντας παράλληλα τεράστια προβλήματα στους ιδιοκτήτες (χαμηλά ενοίκια, ανοίκιαστες κατοικίες κοκ.), από τα διαφυγόντα κέρδη.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια πως δεν θα θεωρούσαμε «ευχής έργο», ευτυχή και εξαιρετικά επιθυμητή δηλαδή, τη διαγραφή χρέους. Εν τούτοις, δεν ξεχνάμε πως η πρώτη ερώτηση που οφείλει να απασχολεί τον καθένα είναι τα ανταλλάγματα, κυρίως όμως το ποιός θα επιβαρυνθεί με την (τις) διαγραφές – ποιός θα πληρώσει δηλαδή το λογαριασμό.
To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες (…)
