Θα μπορούσαμε να αναγκάσουμε μία τράπεζα που χρωστάμε, παρά το ότι η περιουσία μας θα ήταν υποθηκευμένη, να μας χαρίσει το μεγαλύτερο μέρος του χρέους μας, να πληρώνουμε το υπόλοιπο όποτε θέλουμε και να συνεχίσει να μας δανείζει;
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Στην Ελλάδα, μετά το ξέσπασμα της κρίσης, έχει εμφανισθεί μία σειρά «οικονομολόγων», οι οποίοι θεωρούν πως τα λογιστικά, καθώς επίσης η γνώση των μεγεθών του προϋπολογισμού, (η οποία δεν απαιτεί τίποτα άλλο, από την απλή ανάγνωση τους, εφικτή ακόμη και από αδαείς), είναι συνώνυμα με την οικονομική επιστήμη.
Ακούγονται δε κάθε είδους υπερβολές ή αυθαίρετοι ισχυρισμοί από τα τηλεοπτικά παράθυρα, οι οποίοι προκαλούν ανάλογα συναισθήματα με εκείνα ενός γνώστη της κλασσικής μουσικής, ο οποίος υποφέρει «από τα συνεχή φάλτσα» ανθρώπων που έχουν ελάχιστη σχέση με την «τέχνη» τους – από τους ημιμαθείς που υποκρίνονται πως διαθέτουν ολοκληρωμένη γνώση. Όταν δε τυχαίνει να είναι ο καλεσμένος καθηγητής οικονομικών, λυπάται κανείς τους φοιτητές του, οι οποίοι νομίζουν πως εκπαιδεύονται σωστά.
Για παράδειγμα, όταν κάποιος «καθηγητής» αναφέρει δημόσια πως το κράτος χρωστάει πάνω από 700 δις € ή πως τα ετήσια τοκοχρεολύσια του είναι 130 δις €, με τους τηλεοπτικούς «συντονιστές» των συζητήσεων να μην αντιδρούν καθόλου, δεν μπορεί παρά να εξοργίζεται κανείς – τόσο με τους μεν, όσο και με τους δε, οι οποίοι αποπροσανατολίζουν εντελώς τους Έλληνες, παρέχοντας τους εγκληματικά λανθασμένες πληροφορίες.
Ένα δεύτερο παράδειγμα συνιστούν όλοι αυτοί, οι οποίοι ισχυρίζονται «με ύφος χιλίων Keynes» πως η Ελλάδα δεν μπορεί να εξοφλήσει το δημόσιο χρέος της – όταν κάτι τέτοιο δεν έχει τη δυνατότητα να το κάνει καμία χώρα στον πλανήτη, ενώ δεν είναι φυσικά το ζητούμενο.
Αυτό που απαιτείται από όλα τα κράτη, δεν είναι η αποπληρωμή του χρέους, αλλά η εξυπηρέτηση του – η εξόφληση των τοκοχρεολυσίων δηλαδή, τα οποία πρέπει να είναι σε τέτοιο ύψος, ώστε να είναι δυνατή η ετήσια εξυπηρέτηση τους.
Συνήθως βέβαια εξασφαλίζεται με την έκδοση καινούργιων ομολόγων (ανακύκλωση των δανείων) – αρκεί το δημόσιο να είναι φερέγγυο και να μην δημιουργεί νέα μεγάλα χρέη, λόγω ελλειμματικών προϋπολογισμών. Το ζητούμενο εδώ είναι τα χαμηλά επιτόκια, τα οποία πρέπει να είναι μικρότερα από τον πληθωρισμό (άρα ο αποπληθωρισμός είναι η μεγάλη πληγή), καθώς επίσης οι ετήσιες δόσεις – οπότε, η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής.
Όσον αφορά τον Keynes, στο θέμα της επιβάρυνσης της Γερμανίας με τις πολεμικές επανορθώσεις μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, αυτό που είχε πολύ σωστά απαιτήσει από τους συμμάχους ήταν η εξασφάλιση του τρόπου, με τον οποίο θα εξοφλούσε η Γερμανία τις υποχρεώσεις της – της ενίσχυσης, μεταξύ άλλων, της παραγωγικής της βιομηχανίας, καθώς επίσης το άνοιγμα των αγορών των συμμάχων, έτσι ώστε να μπορεί να εξάγει τα προϊόντα της, οπότε να εξυπηρετεί τα τοκοχρεολύσια της.
Αυτό που πρέπει λοιπόν να ζητάει κανείς είναι δουλειά για να μπορεί να πληρώνει τα χρέη του και όχι το πώς δεν θα τα πληρώνει – κάτι που δεν ισχύει μόνο για τα κράτη, αλλά και για τους Πολίτες τους.
Περαιτέρω, θεωρούμε πως η «ασυδοσία της ενημέρωσης» είναι η κυρίως υπεύθυνη για την κατάρρευση της χώρας μας, ενώ καθιστά πάρα πολύ δύσκολη, εάν όχι αδύνατη, την έξοδο της από την κρίση – απαραίτητη προϋπόθεση της οποίας είναι οι συνειδητοί, ορθολογικοί, έγκυρα πληροφορημένοι και συνετοί Πολίτες, χωρίς τους οποίους δεν είναι δυνατόν να εκλεγούν σωστές κυβερνήσεις ή να δημιουργηθούν συνθήκες ανάπτυξης στην πατρίδα μας.
Άλλωστε, οι «υλικές» προϋποθέσεις ανάπτυξης υπάρχουν στη χώρα μας, εάν ενημερωθούν σωστά οι Πολίτες – όταν πάψουν επιτέλους να περιμένουν τον από μηχανής Θεό για να τους σώσει, καταπολεμώντας τη διάχυτη μιζέρια, καθώς επίσης την καλλιεργούμενη απαισιοδοξία και κοιτάζοντας με αισιοδοξία το μέλλον.
Αυτό που λείπει και που πρέπει με κάθε θυσία να πιεστεί η όποια ελληνική κυβέρνηση να το επιτύχει δεν είναι τόσο η λύση στο πρόβλημα του δημοσίου χρέους, όσο η δημιουργία ενός σωστού και σταθερού φορολογικού, επιχειρηματικού και νομικού πλαισίου, απελευθερωμένου από τη διαπλοκή, καθώς επίσης από τη γραφειοκρατία – κάτι που θα επέτρεπε στους ικανότατους Έλληνες να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, να πάψουν να ασχολούνται νυχθημερόν με την πολιτική και να μεγαλουργήσουν.
Επίσης, η σωστή αναδιανομή του παραγομένου πλούτου, η οποία είναι στην Ελλάδα η δυσμενέστερη, μεταξύ όλων των χωρών της Ευρωζώνης – με χειρότερη μόνο τη Βουλγαρία, όσον αφορά την ΕΕ.
Είναι ντροπή να κατηγορεί κανείς διαρκώς τους άλλους για τα προβλήματα του, να θέλει να επιβαρύνει με τα χρέη του τις φτωχότερες χώρες δανειστές του, οι οποίες ασφαλώς δεν ευθύνονται για την κακοδιαχείριση και για τη διαφθορά των κυβερνήσεων του, ή να μην αναζητάει ποτέ τρόπους εξόφλησης των υποχρεώσεων του, αλλά μόνο το πώς δεν θα τις πληρώσει – εις βάρος της αξιοπιστίας, της φερεγγυότητας, της υπερηφάνειας και της αξιοπρέπειας μίας ολόκληρης χώρας.
Είναι επίσης ντροπή να θέλει να εκλέξει μία κυβέρνηση όχι για τις ικανότητες ή για την πολιτική της ιδεολογία, ούτε για τις δυνατότητες της να οδηγήσει τη χώρα σε ένα καλύτερο μέλλον, αλλά απλά και μόνο για να αποφύγει να εξυπηρετήσει τα χρέη του.
Σε μία τέτοια περίπτωση, είναι φανερό πως αναζητείται εκείνο το θύμα, το οποίο είτε θα εκπληρώσει τις υπερβολικές υποσχέσεις του, είτε θα οδηγηθεί στη λαιμητόμο – αν και το ίδιο το «θύμα» γνωρίζει τον τρόπο που θα προστατευθεί, ξεκινώντας από την «καμένη γη» που θα δηλώσει πως παρέλαβε και φτάνοντας εκεί που έχει ήδη προγραμματιστεί από τη σκιώδη εξουσία (η οποία κινεί τα νήματα, κρυμμένη καλά στο παρασκήνιο).
Αντί λοιπόν να αναζητηθούν οι τρόποι, με τους οποίους η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει ξανά μια επιτυχημένη χώρα, όλες οι συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από το πώς θα μπορούσε να «σφραγίσει» την αποτυχία της. Κανένας δεν αναφέρει πως η χώρα έχει τη δυνατότητα να κερδίσει πάρα πολλά, εκμεταλλευόμενη σωστά το ότι είναι κράτος-μέλος της αναμφίβολα πλουσιότερης νομισματικής ένωσης του πλανήτη.
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
