Η ελλιπής «πονηριά» των νέων που έζησαν μακριά από το πεδίο της μάχης για την επιβίωση, τους καθιστά θύματα της παθητικότητας τους, η οποία διαιωνίζεται από την απάθεια των γονέων-χρηματοδοτών της δυστυχίας τους
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Εισαγωγή
Δεν συγκαταλέγω τον εαυτό μου ανάμεσα στους ανθρώπους που πιστεύουν στην πραγματική εξέλιξη του ανθρώπου (πέραν της τεχνολογικής δηλαδή). Στην ιστορία «σκοντάφτει» κανείς παντού, επάνω σε «δείγματα βίας και εκφράσεων» του ενστίκτου της επιβίωσης: σε καταστάσεις σχεδόν πάντοτε συνδεδεμένες με την κοινωνική αποσύνθεση.
Η κοινωνική δε αποσύνθεση προκύπτει συνήθως ως αποτέλεσμα μίας οικονομικής κατάρρευσης – όπως άλλωστε συμβαίνει και σήμερα.
Η αντίληψη λοιπόν πως ο άνθρωπος εξελίσσεται, πως μπορεί δηλαδή να επιβάλλεται στα ζωώδη ένστικτα του, δεν επαληθεύεται όταν τα πράγματα δυσκολεύουν. Η αποδέσμευσή μας άλλωστε από τα ένστικτα αυτά, ενδεχομένως να ισοδυναμούσε και με την εξάλειψη του γένους μας (χωρίς την ανάγκη για επιβίωση και έχοντας άλυτο ακόμη το μεγάλο ερώτημα του «γιατί υπάρχουμε», δεν θα αναζητούσαμε πλέον τη ζωή και δεν θα στοχεύαμε στην αναπαραγωγή μας).
Ως εκ τούτου το μέλλον της ανθρωπότητας, μακριά από το χάος και την αποσύνθεση, βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στη καλυτέρευση του βιοτικού μας επιπέδου ή στη διατήρηση του σε υψηλά επίπεδα – έτσι ώστε τα βίαια ένστικτά μας να παραμείνουν «ανενεργά», κοιμώμενα σιωπηλά, επιτρέποντάς μας την ειρηνική συμβίωση.
Η λύση στο πρόβλημα της σημερινής ύφεσης λοιπόν, θα πρέπει να είναι η κύρια μας προτεραιότητα, ενώ οι άνθρωποι που δεν λαμβάνουν μέρος στα κοινά, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως κανένας τοίχος και καμία πόρτα κατοικίας, δεν πρόκειται να τους κρατήσει σε ασφάλεια, εάν βυθιστεί η χώρα στο χάος και στην ανεξέλεγκτη βία.
Στα πλαίσια αυτά, το «αντίδοτο» στην οικονομική ύφεση (και στον έμφυτο ιό της βίαιης αγανάκτησης), είναι η μαζική ένταξη των νέων στο χώρο εργασίας.
Ειδικότερα, η οικονομία εξελίσσεται κατά βάση με τη συνδρομή της τεχνολογίας. Η παραγωγή τροφίμων σε μεγαλύτερες ποσότητες, για παράδειγμα, η απολύμανση του μολυσμένου πόσιμου νερού και η βελτίωση του βιοτικού μας επιπέδου γενικότερα (φάρμακα, νοσοκομεία, μέσα μετακίνησης, θέρμανση), είναι ουσιαστικά το αποτέλεσμα της τεχνολογικής εξέλιξης.
Όπως λοιπόν η οικονομία, έτσι και η τεχνολογία, θα πρέπει να εξελίσσεται (αναπτύσσεται) συνεχώς. Τυχόν επιβράδυνση της δημιουργεί άμεσα προβλήματα, μόνο και μόνο από την συνεχιζόμενη αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού (ένας μονάχα λόγος).
Η τεχνολογική όμως εξέλιξη απαιτεί δημιουργικότητα και πρωτοτυπία, ενώ προϋποθέτει νου ευέλικτα νεανικό, που να μπορεί να μαθαίνει με γρήγορο ρυθμό και να κατανοεί εύκολα τη λειτουργία των νέων «συσχετισμών».
Η περιθωριοποίση λοιπόν της σημερινής νεολαίας, ισοδυναμεί με την οικονομική αυτοκτονία της χώρας μας, επειδή λειτουργεί ανασταλτικά στην εξέλιξη της οικονομίας στις επόμενες δεκαετίες.
.
Η θεωρία των τριών γενεών
Οι τελευταίες τρείς γενεές, έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην αναγέννηση, στην άνοδο αλλά και στην κάθοδο της Ελλάδας, τον 20ο και τον 21ο αιώνα. Η κάθε μια από αυτές, έχει έρθει σε ρήξη με την προηγούμενη. Η αιτία είναι κυρίως η διαφορετικότητα του τρόπου ζωής, καθώς επίσης του βιοτικού επιπέδου της κάθε μίας (παλαιότερα δεν υπήρχαν τέτοιες «ρήξεις», λόγω του ότι η πλέον σημαντική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, εμφανίστηκε ουσιαστικά από τον 20ο αιώνα και μετά).
Η πρώτη κατά σειρά γενιά, ήταν εκείνη που έζησε το 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Οι άνθρωποι αυτοί, υπήρξαν μάρτυρες της βίας και του χάους που προκαλεί η οικονομική δυσχέρεια, ενώ αναγκάστηκαν να ζήσουν με λίγα (σχετικά με τις υπόλοιπες δύο γενιές), αγωνιώντας κάθε μέρα για το εάν θα έχουν την επόμενη τροφή για να επιβιώσουν.
Μετά το τέλος του πολέμου, άρχισαν να αναδιοργανώνονται και να κτίζουν επιχειρήσεις, στοχεύοντας στη διατήρηση ενός ευπρεπούς βιοτικού επιπέδου. Έχοντας βιώσει δε έναν πόλεμο «από πρώτο χέρι», η εργασία (ακόμη και ολοήμερη) τους φαινόταν ένα σχετικά απλό εγχείρημα.
Στη συνέχεια κατέφθασε η δεύτερη γενιά (οι σημερινοί γονείς των νέων από 25 ετών και άνω) η οποία, μολονότι δεν βίωσε πόλεμο και ακραίες «κακουχίες», έλαβε εμμέσως τη «σχετική παιδεία» από τους γονείς της. Η δεύτερη αυτή γενιά υπήρξε επί πλέον, αρκετά συχνά, «αποδέκτης» αυστηρών μαθημάτων «περί επιβίωσης και σκληρής εργασίας» (πολλοί εργάζονταν από τα 15 τους, όταν η σημερινή νεολαία αρχίζει την εργασία μετά τα 24).
Τέλος, κατέφθασε και η τρίτη γενιά (η σημερινή νεολαία), η οποία δεν έζησε κανέναν πόλεμο (άμεσα ή έμμεσα) και καμία «κακουχία» – ενώ οι γονείς της δεν θέλησαν να βιώσουν τα παιδιά τους τη «σκληράδα» των δικών τους γονέων.
Στην παραπάνω αντίληψη προστέθηκε η έντονη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου (ανέσεις, χρήματα, φάρμακα ακόμη και για την παραμικρή ενόχληση), ενώ δόθηκε για πρώτη φορά σημασία στην ψυχολογία του ατόμου, σε καθημερινή βάση – άμεσο αποτέλεσμα της οποίας υπήρξε, μεταξύ άλλων, «το τέλος του χαστουκιού», για να «μην αφήσει τραύματα στο παιδί» κοκ.
Ο σημερινός νέος λοιπόν, δεν υπήρξε ποτέ «αποδέκτης» (άμεσα, έμμεσα, η μέσω συγκυριών) του πολύτιμου μαθήματος της επιβίωσης – ενώ η ανεξαρτητοποίηση του ξεκινάει πολύ αργά (24+), εάν ποτέ ολοκληρώνεται δηλαδή.
Αποτέλεσμα είναι ο νέος να «περιθωριοποιείται» από την κοινωνία (η οποία αντιλαμβάνεται τα παραπάνω), ενώ παράλληλα να αποξενώνεται και ο ίδιος από αυτήν.
