Τα χρέη της Ιταλίας και της Γαλλίας
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνονται τα χρέη των δύο χωρών – με μπλε τα δημόσια, με κόκκινο τα εξωτερικά, με πράσινο τα χρέη των νοικοκυριών και με ανοιχτό καφέ των επιχειρήσεων χωρίς τις χρηματοπιστωτικές. Επίσης τα αντίστοιχα χρέη της Γερμανίας για σύγκριση (πρώτα της Γαλλίας και μετά της Ιταλίας, στο τέλος της Γερμανίας).
.
.
Το πρώτο συμπέρασμα του γραφήματος είναι αναμφίβολα το ότι, η απόσταση μεταξύ της Γερμανίας και των δύο άλλων χωρών έχει αυξηθεί, σε σχέση με το παρελθόν – ένα ακόμη σημάδι που μας προειδοποιεί για τους κινδύνους κατάρρευσης της Ευρωζώνης.
Ένα επόμενο είναι το ότι η Ιταλία, με εξαίρεση το δημόσιο χρέος, είναι σε καλύτερη κατάσταση, από χρηματοοικονομικής πλευράς, συγκριτικά με τη Γαλλία – αφού τόσο οι επιχειρήσεις της (καφέ), όσο και τα νοικοκυριά (πράσινο) χρωστούν λιγότερα χρήματα, ενώ το εξωτερικό χρέος της (κόκκινο) είναι σημαντικά χαμηλότερο από αυτό της Γαλλίας.
Το γεγονός αυτό σημαίνει πως ο εσωτερικός δανεισμός της Ιταλίας είναι υψηλότερος, οπότε η χώρα είναι λιγότερο εκτεθειμένη στις διαθέσεις των ξένων επενδυτών. Αναλυτικότερα, το 64% των γαλλικών χρεών ευρίσκονται στα χέρια ξένων επενδυτών, ενώ μόλις το 37% των ιταλικών χρεών – κάτι που καθιστά πολύ πιο επικίνδυνη την οικονομία της Γαλλίας.
.
Η οικονομική πολιτική
Κάτι ανάλογο με τα προηγούμενα συναντάται και στην οικονομική πολιτική των δύο χωρών – η οποία, ενώ φαίνεται με την πρώτη ματιά πως είναι παρόμοια, πως οι δύο κυβερνήσεις δηλαδή έχουν να αντιμετωπίσουν τα ίδια προβλήματα, με μία προσεκτικότερη ανάλυση παύει πλέον να ισχύει.
Ειδικότερα ο πρόεδρος της Γαλλίας ανακοίνωσε πως ο βασικότερος στόχος του είναι η καλυτέρευση της ανταγωνιστικότητας της χώρας του, παράλληλα με την αύξηση της απασχόλησης – με την εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών να έρχεται σε δεύτερη θέση.
Έχει δε διαπραγματευθεί με την ηγεσία της Ευρωζώνης (με τη Γερμανία προφανώς), την επέκταση των ελλειμμάτων στον προϋπολογισμό για δύο ακόμη έτη – υποσχόμενος όμως πως θα δρομολογήσει τις απαιτούμενες διαρθρωτικές αλλαγές, αν και πολλοί αμφιβάλλουν για τις ικανότητες του, παρά τη νέα κυβέρνηση που τοποθέτησε,
Ο Ιταλός πρωθυπουργός, αντίθετα, μάχεται σε όλα τα μέτωπα: εναντίον ορισμένων ομάδων εντός του ίδιου του κόμματος του, εναντίον των συνδικάτων και άλλων οργανώσεων, καθώς επίσης εναντίον ισχυρών «συμβούλων επενδυτών», στις χρηματοπιστωτικές μητροπόλεις του εξωτερικού. Η Ιταλία βέβαια έχει τεράστια διαρθρωτικά ελλείμματα, σε όλο το πολιτικό, οικονομικό και θεσμικό της επίπεδο, συμπεριλαμβανομένης της Δικαιοσύνης – τα οποία είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπισθούν.
.
Επίλογος
Όπως έχουμε ήδη γράψει σε προηγούμενο κείμενο, η προσοχή των περισσοτέρων έχει στραφεί στο, ενδεχομένως κωμικοτραγικό, «γαλλικό δράμα», το οποίο ξεκίνησε ουσιαστικά από τις ευρωεκλογές – όπου το κυβερνών κόμμα «ηττήθηκε κατά κράτος», με ορισμένους Γάλλους να απαιτούν τη σύσταση μίας κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας (πηγή).
Η ξαφνική παραίτηση όμως της γαλλικής κυβέρνησης, δύο ημέρες μετά την τοποθέτηση του ιταλού διοικητή της ΕΚΤ εναντίον της πολιτικής λιτότητας της ΕΚΤ, καθώς επίσης μία ημέρα μετά τις επιθέσεις των νομπελιστών οικονομολόγων εναντίον της καγκελαρίου για το ίδιο θέμα, τεκμηριώνει πιθανότατα πως, πίσω από το «γαλλικό θέατρο» με ευρωπαϊκές διαστάσεις που παρατηρούμε να εξελίσσεται, κρύβονται πολλές σκοπιμότητες.
Πόσο μάλλον όταν δεν πρόκειται ουσιαστικά για την πτώση μίας κυβέρνησης, αλλά για έναν ευρύτερο ανασχηματισμό – αφού δόθηκε απλά η εντολή στον πρωθυπουργό, από τον αποτυχημένο πρόεδρο, να σχηματίσει μία νέα κυβέρνηση.
Η βασική αιτία βέβαια ήταν η ραγδαία άνοδος του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου, το οποίο επιθυμεί την εγκαθίδρυση ενός άλλου πολιτικού συστήματος στη Γαλλία, αντίπαλου των καθιερωμένων – με κεντρικά χαρακτηριστικά τον εθνικοσοσιαλισμό (ανάλυση), καθώς επίσης την έξοδο από το ευρώ.
Εν τούτοις η κατάρρευση της Ευρωζώνης, εάν συνεχιστεί η ίδια πολιτική, δεν θα προέλθει μόνο από τη Γαλλία – παρά το ότι η οικονομία της ευρίσκεται σε διαρκή υποχώρηση, η ανεργία αυξάνεται, έχουν δημιουργηθεί συναισθήματα μίσους εναντίον των μεταναστών, ενώ η κοινωνία της είναι πολύ περισσότερο εκρηκτική και επαναστατική, συγκριτικά με άλλες χώρες.
Η κατάρρευση, μοναδική λύση εναντίον της οποίας είναι η πολιτική ένωση της Ευρωζώνης και όχι απλά η «άρση» της πολιτικής λιτότητας, θα προέλθει από πολλές άλλες χώρες – οι οποίες ευρίσκονται στον προθάλαμο της καταστροφής. Αν και η μεγαλύτερη όλων δε είναι η Ιταλία, στην οποία τα συσσωρευμένα προβλήματα είναι τεράστια (ανάλυση), ενώ οφείλει στη Γαλλία περί τα 500 δις € ή το 20% του γαλλικού ΑΕΠ (παλαιότερο γράφημα), δεν πρέπει κανείς να υποτιμάει τις υπόλοιπες – ειδικά την Ισπανία.
.
