Άποψη
Με κριτήριο τον πρόλογο, καθώς επίσης την εισαγωγή του κειμένου, είναι προφανές πως η χρεοκοπία δεν είναι κάτι εντελώς ανάρμοστο, για το οποίο πρέπει να ντρέπεται ή να τιμωρείται κανείς παραδειγματικά – όπως θέλησε, μάλλον με επιτυχία, να πείσει τους Έλληνες το ΔΝΤ (παράλληλα με τη Γερμανία), με στόχο να τους μετατρέψει σε ανόητα θύματα της εγκληματικής πολιτικής του.
Μίας πολιτικής που έχει αποκλειστικό και μόνο στόχο τη λεηλασία της ιδιωτικής, καθώς επίσης της δημόσιας περιουσίας των χωρών που εισβάλλει, αφαιρώντας τους το δικαίωμα της νόμιμης χρεοκοπίας – όταν η πτώχευση θεωρείται «αναφαίρετο δικαίωμα» στην ίδια του τη χώρα, “αντίστοιχο σχεδόν με τη ζωή, με την ελευθερία, καθώς επίσης με την αναζήτηση της ευτυχίας”.
Είναι επίσης προφανές πως ο κύριος υπαίτιος της κρίσης είναι αφενός μεν η Πολιτική, η οποία επέτρεψε τη νομισματική επέκταση, παραπλανώντας τους Πολίτες με τον πληθωρισμό και με τα δάνεια (τα οποία κάλυπταν τη διαφορά από τη μη συμμετοχή τους στα επιχειρηματικά κέρδη, με την έννοια πως οι μισθοί τους δεν αυξάνονταν ανάλογα με την άνοδο της παραγωγικότητας τους – γράφημα Η.Π.Α.), αφετέρου οι τράπεζες – οι οποίες υπερχρέωσαν εντελώς ανεύθυνα τους Πολίτες, με στόχο την, ιλιγγιώδη συχνά, αύξηση της κερδοφορίας τους (έως και 500% επιτόκια, επί των εγγυήσεων που παρείχαν στην ΕΚΤ).
.
.
Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, το να ζητούν σήμερα τα κράτη από τους Πολίτες τους να αναλάβουν ευθύνες για τη χώρα τους που δεν τους αναλογούν καθόλου, ή το να απειλούν οι τράπεζες τους οφειλέτες τους με κατασχέσεις, εάν δεν πληρώσουν εμπρόθεσμα τα δάνεια τους, είναι εντελώς ανάρμοστο, άδικο και κατακριτέο.
Ειδικά όσον αφορά εκείνες τις τράπεζες που χρεοκόπησαν, διασωζόμενες οι ίδιες από τους Πολίτες των χωρών τους – με αποτέλεσμα να επιβιώσουν, σχεδιάζοντας να καταστρέψουν στη συνέχεια εκείνους που τις διέσωσαν.
.
Η Ελλάδα
Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, η συντριπτική πλειοψηφία των οφειλετών που αδυνατούν να ανταπεξέλθουν με την εξυπηρέτηση των δανείων τους, είναι Πολίτες που οδηγήθηκαν στη συγκεκριμένη κατάσταση, από τη λανθασμένη πολιτική που εφάρμοσε πειραματικά στη χώρα μας το ΔΝΤ – κάτι που αποδέχθηκε και το ίδιο.
Μία πολιτική που, μεταξύ πολλών άλλων δεινών, εκτόξευσε στο αδιανόητο 28% την ανεργία, «καταρράκωσε» μισθούς και εισοδήματα, αυξάνοντας παράλληλα ραγδαία το κόστος ζωής, ενώ βύθισε την πατρίδα μας στην ύφεση για έξι συνεχή χρόνια.
Μία άθλια πολιτική που προκάλεσε τη χρεοκοπία εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων χωρίς λόγο, κατάστρεψε τον παραγωγικό ιστό της χώρας, επιβάρυνε τους πολίτες με υπερβολικούς φόρους και χαράτσια, καθώς επίσης που μείωσε δραματικά τις τιμές όλων των παγίων περιουσιακών τους στοιχείων – καταδικάζοντας μεγάλες μερίδες του πληθυσμού στη φτώχεια και στην εξαθλίωση.
Το έγκλημα αυτό αποδεικνύεται ολοκάθαρα από το γεγονός ότι, η Ελλάδα οδηγήθηκε στα νύχια του ΔΝΤ έχοντας σημαντικά χαμηλότερο δημόσιο χρέος από την Ιταλία σήμερα, παράλληλα με ένα τόσο χαμηλό ιδιωτικό, ανάλογο με αυτό της Γερμανίας – μεγεθών που έχουν δυστυχώς σήμερα επιδεινωθεί σε τεράστιο βαθμό, αποκλειστικά και μόνο από την καταστροφική πολιτική που επιβλήθηκε.
Στα πλαίσια αυτά, το να συζητάει δήθεν η κυβέρνηση κατασχέσεις των ακινήτων των οφειλετών από τις τράπεζες στα 2/3 της αντικειμενικής τους αξίας, αντί στο 1/3 που ισχυρίζεται πως απαιτεί το ΔΝΤ, αποτελεί έναν «γκεμπελικό», επικοινωνιακό τέχνασμα άνευ προηγουμένου – το οποίο δεν πρέπει να αποδεχθούν οι Πολίτες με κανέναν τρόπο. Πόσο μάλλον όταν οι τράπεζες θέλουν να δανειστούν και άλλο – με ενέχυρο τα επιχειρηματικά δάνεια που έχουν δώσει!
.
Επίλογος
Κατά την άποψη πολλών, σε περιπτώσεις όπως αυτές της Ελλάδας, οι οφειλέτες πρέπει να οργανώνονται σε μικρές, ευέλικτες και λειτουργικές ομάδες, στελεχωμένες με εξειδικευμένους επιστήμονες – έτσι ώστε να μπορούν να αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά τις μαζικές, άδικες επιθέσεις των ισχυρών δανειστών τους.
Δυστυχώς όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, ενώ κινδυνεύει να αποδειχθεί πως έχει δίκιο εκείνο το στέλεχος της ελληνικής κυβέρνησης, το οποίο λέγεται πως ισχυρίσθηκε ότι: “Εάν τα μέτρα ήταν σκληρά και άδικα, οι Έλληνες θα είχαν ξεσηκωθεί” – οπότε, αφού δεν ξεσηκώνονται, τα μέτρα δεν είναι ούτε σκληρά, ούτε άδικα.
Το γεγονός αυτό οφείλεται στο ότι, η ομαδικότητα, καθώς επίσης η συνεργασία, δεν ανήκαν ποτέ στα προτερήματα των Ελλήνων – αποτελώντας ενδεχομένως, μαζί με τη μισαλλοδοξία, ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα τους.
Επομένως, δεν μπορεί να είναι κανείς αισιόδοξος, όσον αφορά την επιτυχή αντιμετώπιση των δεινών που τους περιμένουν – ευχόμενος φυσικά να υποχρεωθούν από τις συνθήκες να αλλάξουν συμπεριφορά προτού χάσουν άδικα το σπίτι, καθώς επίσης τα υπόλοιπα περιουσιακά τους στοιχεία, καταπολεμώντας επιτυχημένα τον αναποτελεσματικό, ασύμφορο ατομικισμό που τους διακρίνει.
.
