Η κατάρρευση του ελληνικού συστήματος υγείας, το ολοκαύτωμα και η γενοκτονία που συντελείται, δεν οφείλονται σε μία οικονομική στρατηγική, αλλά σε μία προτεσταντική πολιτική τιμωρίας που επιβλήθηκε ειδικά στην Ελλάδα, μέσω της Γερμανίας
.
“Η λέξη «διαστροφή» χρησιμοποιείται στο αγγλικό δίκαιο, για να χαρακτηρίσει το έγκλημα της διαστρέβλωσης της απονομής δικαιοσύνης – το οποίο αποτελεί μία παράβαση του κοινού ποινικού δικαίου. Η «σκόπιμη διαστρέβλωση» είναι γενικότερα ένα σημαντικό βήμα πιο κοντά σε μία άμεση απόπειρα αποπλάνησης ή βιασμού – με την ευρεία έννοια των λέξεων.
Στην οικονομική θεωρεία, με τον όρο «διεστραμμένο κίνητρο» περιγράφεται μία πολιτική, η οποία οδηγεί σε ένα αποτέλεσμα εντελώς αντίθετο, από την εκφραζόμενη πρόθεση των πολιτικών ή οικονομικών υπευθύνων (WP)”.
.
Άρθρο
Όπως αναφέραμε σε προηγούμενο κείμενο μας (Η τραγωδία της Υγείας), ακόμη και οι ίδιοι οι Γερμανοί κατηγορούν την κυβέρνηση τους, όσον αφορά την προτεσταντική «πολιτική τιμωρίας» που επιβλήθηκε ειδικά στην Ελλάδα, λέγοντας ουσιαστικά τα εξής:
“Η απαίτηση των δανειστών να υποφέρει ειδικά στον τομέα της Δημόσιας Υγείας η Ελλάδα, δεν ήταν σε καμία περίπτωση μία οικονομική στρατηγική, αλλά μία (διεστραμμένη) πολιτική σκοπιμότητα – με την έννοια πως επιβλήθηκε από το ΔΝΤ και τη Γερμανία, για να κατασκευασθεί ένα «παράδειγμα προς αποφυγή», το οποίο να χρησιμεύει ως μία απειλητική προειδοποίηση για τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, έτσι ώστε να πληρώνουν τα χρέη τους χωρίς να αντιδρούν καθόλου.
Άλλωστε, η ίδια η γερμανίδα καγκελάριος χαρακτήρισε το πακέτο προς την Ελλάδα ως «μάθημα» για την υπόλοιπη Ευρώπη, λέγοντας ότι: «Όλες οι χώρες της Ευρώπης βλέπουν τώρα πως ο δρόμος, τον οποίο ακολουθεί η Ελλάδα με το ΔΝΤ, δεν είναι καθόλου εύκολος. Θα κάνουν λοιπόν ότι μπορούν, για να μην τους συμβούν τα ίδια»“.
Στα πλαίσια αυτά, μπορεί χωρίς κανένα πρόβλημα να συμφωνεί ή να είναι αντίθετος κανείς με την πολιτική λιτότητας από οικονομικής πλευράς – όσον αφορά τα αποτελέσματα της στο ΑΕΠ, στην κατανάλωση, στο δημόσιο χρέος, στα ελλείμματα, στην ανάγκη ανάπτυξης, στις επενδύσεις, στις αξίες των περιουσιακών στοιχείων κοκ.
Όταν όμως διαπιστώνεται πως ο πραγματικός στόχος στην Ελλάδα ήταν η κατάρρευση του συστήματος Υγείας, όχι για οικονομικούς λόγους, αλλά για τη σκόπιμη δημιουργία ενός πανευρωπαϊκού «παραδείγματος προς αποφυγή», τότε τα πράγματα αλλάζουν. Χωρίς ιδιαίτερη σκέψη δε κατανοεί ότι, εκείνος ο «εγκέφαλος», ο οποίος «συνέλαβε» αυτό το σχέδιο, δεν μπορεί παρά να είναι διεστραμμένος.
Απλούστερα, το να προκληθούν σκόπιμα σωματικές και ψυχικές ασθένειες σε έναν ολόκληρο λαό, να οδηγηθούν χιλιάδες άνθρωποι στο θάνατο λόγω έλλειψης φαρμάκων, να ξεσπάσουν επιδημίες κοκ., με απώτερο στόχο να ικανοποιηθούν οι όποιοι εντολοδόχοι των αγορών (οι οποίες, έχοντας καταλάβει πραξικοπηματικά την ηγεσία, απαιτούν την παραδειγματική τιμωρία όλων των λαών που δεν είναι σε θέση να τις πληρώσουν), δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως μία φυσιολογική, ως μία «μη διεστραμμένη» δηλαδή διαδικασία.
“Είναι δυνατόν να φταίει η καγκελάριος για τη διαστροφή;“, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς, έχοντας τις καλύτερες των προθέσεων και όντας φυσικά μη εχθρικός προς τη χώρα. “Όχι”, θα ήταν η εύλογη απάντηση, “Όχι περισσότερο από όσο έφταιξε ο Χίτλερ, για τα κρεματόρια και τη γενοκτονία των Εβραίων“.
“Έχουν ευθύνη οι έκτοτε αρμόδιοι υπουργοί Υγείας στην Ελλάδα, οι ελληνικές κυβερνήσεις του ΔΝΤ κατ’ επέκταση;“, θα ήταν ίσως η δεύτερη ερώτηση.
“Όχι“, θα απαντούσαμε επίσης, χωρίς κανένα δισταγμό, “Όχι περισσότερο από εκείνον τον ναζί υπουργό υγείας, εάν υπήρχε, ο οποίος ανεχόταν (δεν παραιτούταν) τον Μένγκελε και τα γνωστά του πειράματα με τους ανθρώπους – ενδεχομένως κάπως περισσότερο, αφού ο «φημισμένος γιατρός» δεν ήταν «γενίτσαρος», αλλά καθαρός Γερμανός”.
Συνεχίζοντας, είναι σίγουρα εξαιρετικά υπερβολικός κανείς, όταν χαρακτηρίζει τη γερμανίδα καγκελάριο, καθώς επίσης τις ελληνικές κυβερνήσεις με το συγκεκριμένο τρόπο. Όταν όμως διαπιστώνει πως επιλέχθηκε για την παραδειγματική τιμωρία των Ελλήνων, της μεσαίας και της κατώτερης εισοδηματικής τάξης καλύτερα, ο τομέας της Υγείας, επειδή τα οδυνηρά αποτελέσματα του είναι άμεσα και «ορατά δια γυμνού οφθαλμού» σε όλους, ποιόν άλλο χαρακτηρισμό θα έπρεπε να επιλέξει; Πως θα έπρεπε να χαρακτηρίσει εκείνους που ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας την αποτρόπαιη αυτή αποστολή, εάν όχι διεστραμμένους;
Εάν θεωρήσει κανείς υπεύθυνες τις χρηματαγορές για την κατάρρευση του συστήματος Υγείας, για τα «ελληνικά κρεματόρια» που τέθηκαν σε λειτουργία στις αρχές του 21ου αιώνα, καθώς επίσης για το ολοκαύτωμα και τη γενοκτονία που συντελείται, δεν θα ήταν σαν να ενοχοποιούσε για το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο την Ευρώπη που απέκλεισε οικονομικά τη Γερμανία και όχι τους ναζί ή τον Χίτλερ; Θα ήταν λογικό και σωστό;
Ανεξάρτητα τώρα από τους βασικούς υπεύθυνους του συλλογικού εγκλήματος, είναι «άμοιροι ευθυνών» οι Έλληνες γιατροί, οι φαρμακοποιοί, οι βουλευτές, τα ΜΜΕ και οι υπόλοιποι Πολίτες; Γιατί διαδηλώνουν ή απεργούν όταν θίγονται τα κλαδικά τους ή άλλα ιδιοτελή συμφέροντα και όχι όταν βλέπουν το έγκλημα που συντελείται στο κρατικό σύστημα Υγείας;
Γιατί δεν διαμαρτύρονται, βλέποντας τις επιδημίες που έχουν ξεσπάσει στο κέντρο της Αθήνας, επειδή απαγορεύεται στο κράτος να τις καταπολεμήσει, λόγω του κόστους που προϋποθέτουν; Γιατί αποδέχονται τις αυξανόμενες αυτοκτονίες, τη δημιουργία όλο και περισσότερων αστέγων, το δεκαπλασιασμό των ναρκομανών, τον πολλαπλασιασμό της εγκληματικότητας και την καταδίκη στο θάνατο χιλιάδων Ελλήνων;
Πόσο λιγότερο διεστραμμένος μπορεί να θεωρηθεί αυτός που ανέχεται αδιαμαρτύρητα το μαζικό έγκλημα, από τον ίδιο τον εγκληματία; Ποιός δεν γνωρίζει πως στην αρχή οι αδύναμοι άνθρωποι αντιδρούν, ενώ στη συνέχεια συμβιβάζονται, σκύβουν το κεφάλι και συνθηκολογούν – θεωρώντας δεδομένη τη νέα τους κατάσταση, όσο οδυνηρή και αν είναι;
Τέλος, είναι δυνατόν να μας ενδιαφέρουν οι Ευρωεκλογές, όταν δολοφονούνται χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό χιλιάδες Έλληνες και δη οι πλέον αδύναμοι, οι λιγότερο σε θέση να αντιδράσουν;
Ολοκληρώνοντας θεωρούμε σκόπιμο να τονίσουμε ξανά ότι, αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα, ειδικά στον τομέα της Υγείας, δεν έχουν καμία απολύτως οικονομική λογική – αφού δεν υπάρχει κανένας οικονομικός κανόνας, ο οποίος να προσδιορίζει τις δαπάνες Υγείας ή τις ανάγκες φαρμάκων, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ.
Πόσο μάλλον όταν το ΑΕΠ είναι ουσιαστικά αντιστρόφως ανάλογο των ασθενειών, επειδή η αύξηση του καλυτερεύει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων, ενώ η μείωση του το επιδεινώνει – οπότε, όταν το ΑΕΠ περιορίζεται, οι συγκεκριμένες δαπάνες αυξάνονται νομοτελειακά και δεν μειώνονται, όπως θέλει να μας επιβάλλει η καγκελάριος της ντροπής.
Ευθέως ανάλογη βέβαια των δαπανών Υγείας είναι η ανεργία (ανάλυση) η οποία, όσο αυξάνεται, τόσο περισσότερες ασθένειες δημιουργεί – ενώ φυσικά κλιμακώνονται οι δαπάνες του κράτους λόγω των επιδομάτων, με την ταυτόχρονη μείωση των δημοσίων εσόδων από τις κρατήσεις και τις εισφορές.
Συμπερασματικά λοιπόν, αυτά που συντελούνται στον τομέα της Υγείας είναι αναμφίβολα το «αποκύημα» διεστραμμένων εγκεφάλων, οι οποίοι σκέφθηκαν πως η συγκεκριμένη «μεθόδευση» είναι η μοναδική ανάλογη αυτής τον τοκογλύφων – οι οποίοι στέλνουν τους μπράβους τους για να «δείρουν μέχρι θανάτου» αυτούς που αδυνατούν να τους πληρώσουν, για να δώσουν ένα πρακτικό μάθημα στους υπολοίπους, έτσι ώστε να μην το αποτολμήσουν.
Βασίλης Βιλιάρδος, για το Analyst.gr
Επισκεφθείτε το Blog του συγγραφέα. Πατήστε εδώ.
