Η υποτίμηση του γρίβνα
Έχουμε ήδη αναφέρει, πως από τις αρχές του έτους, το γρίβνα (το εθνικό νόμισμα της Ουκρανίας) έχει υποτιμηθεί κατά 20% περίπου. Κατά την άποψη του ΔΝΤ λοιπόν, το νόμισμα θα πρέπει να υποτιμηθεί ακόμη περισσότερο, αναιρώντας κάθε προσπάθεια στήριξής του. Ενδεχομένως το «ταμείο στήριξης» να ελπίζει στην ανάπτυξη των εξαγωγών της χώρας, που θα βασισθεί στις φθηνότερες τιμές των προϊόντων της.
Αν όμως γυρίσουμε το νόμισμα από την άλλη πλευρά, αντιλαμβανόμαστε πως παράλληλα θα αυξηθεί και το κόστος των εισαγωγών (πιθανότατα το ταμείο το παράβλεψε αυτό, άλλωστε έχει κάνει τόσα «λάθη») και κατ’ επέκτασιν του φυσικού αερίου – η τρίτη αύξηση στην όλη εξίσωση (αύξηση ως τιμωρία από τη Ρωσία, αύξηση ως πρόταση του ΔΝΤ, αύξηση λόγο του αυξανόμενου κόστους των εισαγωγών).
Και σαν να μην μας προβλημάτισε ήδη αρκετά αυτό το «Grand Plan», συνειδητοποιούμε επίσης πως μια τυχόν ραγδαία υποτίμηση του γρίβνα, θα προκαλούσε ένα ακόμη μεγάλο πρόβλημα στην Ουκρανία: Την αύξηση των χρεών της, με έμμεσο τρόπο (όπως θα συνέβαινε και στην Ελλάδα, σε περίπτωση που επιλέγαμε να επαναφέρουμε τη Δραχμή).
.
Η Ευρώπη για άλλη μια φορά το «μπαλάκι» μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας
Η Ευρώπη επέλεξε για άλλη μια φορά να γίνει αποδέκτης της καταστροφικής ιδεολογίας των ΗΠΑ, αποδεχόμενη την είσοδο (υποβοηθώντας την ουσιαστικά) του Δούρειου Ίππου των ΗΠΑ στην Ουκρανία. Και λέμε «αποδεχόμενη», καθώς μια ενδεχόμενη διατάραξη των σχέσεων με τη Ρωσία, θα είχε προεκτάσεις άμεσες μόνο στη Ευρώπη και κατά πολύ λιγότερο στις ΗΠΑ. Είμαστε δηλαδή το μπαλάκι του ανταγωνισμού μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, με δυσανάλογα μεγάλο ρίσκο σε σύγκριση με το πιθανό όφελος.
Το μεγάλο ρίσκο που αναλαμβάνει η Ε.Ε. σε αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι, στο οποίο συναίνεσε να συμμετάσχει, αποτελεί το γεγονός ότι μπορεί να καταλήξει να χάσει την παροχή 2,5 τρις κυβικών ποδιών φυσικού αερίου (70 δις κυβικά μέτρα) ετησίως, σχεδόν το 1/5 των συνολικών της αναγκών – ένα κενό που δύσκολα θα καταφέρει να καλύψει ή που πολύ ακριβά θα καταφέρει να καλύψει, εισάγοντας εναλλακτική ενέργεια (πχ. πετρέλαιο, που είναι και πανάκριβο και παρουσιάζει απότομες διακυμάνσεις).
Επιπλέον, αυτή η διακοπή παροχής φυσικού αερίου θα μπορούσε να καταλήξει ως μόνιμη, αφού με τις επιθέσεις από τρία μέτωπα που δέχεται η Ουκρανία (ΗΠΑ, Ευρώπη, Ρωσία), ένας πιθανός εμφύλιος πόλεμος δεν βρίσκετε μακριά.
Στη περίπτωση που τελικά αυτός εξελισσόταν, οι αγωγοί φυσικού αερίου κατά πάσα πιθανότητα θα καταστρέφονταν. Και με την Ευρώπη σε άσχημη οικονομική κατάσταση, πιο ευάλωτη από ποτέ, μια τέτοια κατάσταση θα την ισοπέδωνε, δημιουργώντας συνθήκες διάλυσής και μια βασανιστική οικονομική-κοινωνική ταλαιπωρία σε ολόκληρη την ήπειρο.
Από την άλλη, η Ρωσία δεν θα αντιμετώπιζε ιδιαίτερα μεγάλο πρόβλημα, ενώ οι ΗΠΑ, μη εξαρτώμενες από το την παροχή φυσικού αερίου, επίσης δεν θα είχαν να αντιμετωπίσουν προβλήματα πέραν αυτών που ήδη έχουν. Ο μεγάλος χαμένος (σε περίπτωση αποτυχίας του όλου Grand Plan) θα ήταν η Ευρώπη.
.
Επίλογος
Παρακολουθώντας όλα τα τελευταία δρώμενα στο κόσμο, με μάτι και χαρακτήρα αντικειμενικό, χωρίς να επιτρέψουμε να εισχωρήσει ο υποκειμενισμός και η συμπάθεια προς κάποια φατρία αυτού του παγκόσμιου οικονομικού και πολιτικού πολέμου, παρατηρούμε πως τα πράγματα έχουν αγριέψει. Σε αυτό το σημείο, καλό θα ήταν να θυμηθούμε μερικά στοιχεία από τον προηγούμενο παγκόσμιο πόλεμο, προσάπτοντας τον σχετικό χαρακτήρα σε κάθε χώρα που είχε εμπλακεί σε αυτόν – σε μεγάλη κλίμακα.
Η Γερμανία, όπως και τότε, φαίνεται να «παίζει τα χαρτιά της» με μεγάλη προσοχή, συνάπτοντας προσωρινές συμμαχίες, ανάλογα με το συμφέρον της την κάθε χρονική συγκυρία. Λαμβάνοντας υπόψιν πως
.
(α) από τη μια μεριά επέτρεψε την ανάμιξη του ΔΝΤ στο «βασίλειό» της (την Ευρώπη), με σκοπό να καταφέρει να επιβληθεί σε αυτό (κάτι που αργότερα μετάνιωσε, τη περίοδο ακριβώς που ξεκίνησε ο επικοινωνιακός πόλεμος με τις ΗΠΑ, για παρακολουθήσεις κινητών και για τα μεγάλα λάθη του ΔΝΤ) και
(β) από την άλλη αποφάσισε τη μεταφορά μεγάλων κατασκευαστικών μονάδων (αυτοκινήτων) στη Ρωσία,
.
κανείς μπορεί να συμπεράνει πως σίγουρα επιθυμεί την αποκλειστική δική της ευημερία, παραβλέποντας της ευθύνες αλληλο-υποστήριξης που δέχθηκε να υπηρετήσει με την υπογραφή της συμμετοχής της ως μέλος Ε.Ε.
Οι ΗΠΑ από την άλλη, αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να αποκλεισθούν από τον κόσμο, ως ο μεγάλος ηγέτης και το κέντρο της επιχειρηματικότητας (χώρες όπως η Κίνα, έχουν κουραστεί να παίζουν το παιχνίδι της και αρχίζουν να αποδεσμεύονται από αυτήν). Οι ΗΠΑ λοιπόν έχουν την ανάγκη για επεκτατικό πόλεμο.
Γνωρίζοντας πως δεν μπορούν να τον εκτελέσουν μόνοι τους, ψάχνουν για «μπροστάρηδες». Αντιλαμβανόμενοι την «αδυναμία» της Γερμανίας να επιβληθεί στο «βασίλειο» της, αποφάσισαν να την στηρίξουν (ενδέχεται ακόμη η «μεταφορά» των τοξικών αποβλήτων του 2008, να ήταν μέρος της συμφωνίας).
Η Ρωσία τώρα, ονειρεύεται την επαναφορά της σοβιετικής ένωσης και ο κ. Πούτιν την καθιέρωσή του ως μεγάλο τσάρο (ας μην μπερδεύουμε όμως τον λαό με τον ηγέτη και ας θυμηθούμε πως ο Ρωσικός λαός δεν επιθυμεί πραγματικά την επιστροφή της σοβιετικής ένωσης, όπως αυτό φάνηκε από τις μεγάλες διαδηλώσεις, την εποχή της συνεχόμενης επανεκλογής του κ. Πούτιν).
Όμως, όπως εμείς, έτσι και οι Ρώσοι, έχουν και εκείνοι πολλά να χάσουν (περιουσία) και γι’αυτόν τον λόγο προτίμησαν τη σταθερότητα, από την αποδυνάμωση της χώρας, που θα την καταστούσε ευάλωτη απέναντι σε επιθέσεις από τις ΗΠΑ (οικονομικές).
Λαμβάνοντας υπόψιν όλα τα παραπάνω, η «επίθεση» στην Ουκρανία θυμίζει τη κρυφή συμφωνία (την αρχική, στην οποία ελάχιστη προσοχή δίνεται σήμερα) Γερμανίας-Ρωσίας, που σκοπό είχε τότε την εισβολή και τον διαχωρισμό της Πολωνίας.
Όπως και τότε έτσι και σήμερα (με όπλα πλέον την οικονομία και την πολιτική), οι δύο μεγάλες φατρίες συνεργάζονται, δημιουργώντας διχόνοια στο εσωτερικό της Ουκρανίας (στάδιο 1ο), με την φιλοευρωπαϊκή βόρεια πλευρά της χώρας να επιθυμεί την ένωση με την Ευρώπη και την φιλορωσική νότια πλευρά την ένωσή της με τη Ρωσία.
Σε δεύτερη φάση (στάδιο 2ο), αυξάνουν τις πιέσεις στο εσωτερικό της Ουκρανίας δημιουργόντας συνθήκες χάους και εμφύλιας σύρραξης, που θα κάνουν τον διαχωρισμό του «φιλέτου» πιο εύκολη υπόθεση. Τελικά, θα προταθεί δημοψήφισμα (όπως και έγινε στη Κριμαία) και ο διαχωρισμός θα έχει εκπληρωθεί με επιτυχία.
Το εάν κάποια από τις τρεις φατρίες διατηρήσει το λόγο του ή όχι, αυτό μέλλει να φανεί. Το σίγουρο είναι πως σε περίπτωση αποτυχίας του Grand Plan, η Ευρώπη θα είναι η μόνη χαμένη (ενώ στη πραγματικότητα και στην αντίθετη περίπτωση θα είναι χαμένη, αφού διοικείται από δύο χώρες, που τίποτα και κανέναν δεν υπολογίζουν και συνορεύει με ένα τεράστιο έθνος, το οποίο ονειρεύεται την επιστροφή του στην εποχή των τσάρων).
Για επιβεβαίωση, αρκεί να μην ξεχνάμε πως για αιώνες ολόκληρους, η επιστροφή σε απολυταρχικά καθεστώτα είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Γιατί να αλλάξει τώρα αυτό;
Γεώργιος Κασιμάνης, junior Analyst (economics)
