Η ιδανική λύση της κρίσης, η είσοδος της Ουκρανίας και της Ρωσίας στην ΕΕ, έχει δυστυχώς δύο βασικούς πολέμιους: την Αμερική και τη Γερμανία, οι οποίες χρησιμοποιούν δύο μέτρα και δύο σταθμά, όπως τεκμηριώνεται από την τουρκική κατοχή της Κύπρου
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
Το ΔΝΤ, το μεγαλύτερο ίσως οικονομικό όπλο των Η.Π.Α., ο πολιορκητικός κριός που χρησιμοποιείται για το βίαιο άνοιγμα της κεντρικής πύλης των τειχών που προστατεύουν τα κράτη από τους ξένους εισβολείς, προσπαθεί να θέσει υπό τον έλεγχο του την Ουκρανία.
Απώτερος στόχος του είναι φυσικά η Ρωσία, η μοναδική δύναμη που μπορεί να «καθαιρέσει από το θρόνο του πλανήτη» τις Η.Π.Α., παίρνοντας το ρόλο του αντίπαλου δέους. Τυχόν ήττα δε της Ρωσίας, θα σημάνει το τέλος της Ευρώπης, όπως την γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.
Με δόλωμα ένα δάνειο ύψους 15-20 δις $, υπό την προϋπόθεση πως θα συμμετέχει και η ΕΕ με τουλάχιστον 11 δις € (2014-2020), το ΔΝΤ θα αναλάβει τη «διάσωση» της Ουκρανίας, έχοντας ήδη επιβάλλει τους πρώτους όρους του. Ένας από αυτούς είναι μία αντίστοιχη με τη Νιγηρία αύξηση της τιμής της ενέργειας από το κράτος, έτσι ώστε να ενισχυθούν τα δημόσια έσοδα, εις βάρος φυσικά των αδύναμων εισοδηματικών τάξεων.
Όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος του κρατικού ενεργειακού ομίλου Naftogaz, η τιμή του φυσικού αερίου θα αυξηθεί κατά 50% από το Μάιο. Βέβαια, αν και η επίσημη αιτιολογία είναι η αύξηση των δημοσίων εσόδων, ουσιαστικά προετοιμάζεται η ιδιωτικοποίηση του ενεργειακού ομίλου.
Η αύξηση των κερδών του, καθώς επίσης η μείωση του προσωπικού του, θα τον κάνει πολύ πιο ελκυστικό στους εντολοδόχους του ΔΝΤ, ενώ φυσικά θα πρέπει να εφαρμοσθούν τα μέτρα, όσο ακόμη ευρίσκεται στην κατοχή του δημοσίου. Στόχος είναι να απορροφηθούν όλοι οι αρχικοί «κραδασμοί» και οι αντιδράσεις των πολιτών από το κράτος, πριν ακόμη αναλάβουν τα ηνία του ομίλου οι αμερικανικές πολυεθνικές.
Για την αύξηση της τιμής του φυσικού αερίου θα ενοχοποιηθεί πιθανότατα η Ρωσία, μία δικαιολογία που δεν ήταν δυνατόν να χρησιμοποιηθεί στη Νιγηρία, όπου οι τιμές των καυσίμων εκτινάχθηκαν στα ύψη μέσα σε μία νύχτα, καθ’ υπαγόρευση του ΔΝΤ.
Δυστυχώς όμως οι πολίτες της Ουκρανίας, μη έχοντας σαφή γνώση των ύπουλων μεθόδων της διεθνούς εγκληματικής οργάνωσης, θα δεχθούν τα πάντα, φοβούμενοι αφενός μεν τη Ρωσία, αφετέρου τη χρεοκοπία.
Η ιδανική λύση της κρίσης, η είσοδος τόσο της Ουκρανίας, όσο και της Ρωσίας στην Ενωμένη Ευρώπη, στην οποία ουσιαστικά ανήκουν δικαιωματικά και οι δύο χώρες, όπως όλες οι υπόλοιπες της Ανατολικής Ευρώπης, έχει δυστυχώς δύο βασικούς «πολέμιους», δύο μεγάλους εχθρούς: τις Η.Π.Α., οι οποίες σε μία τέτοια περίπτωση θα έχαναν την πρωτοκαθεδρία του πλανήτη (αποτελεί μακράν το μεγαλύτερο φόβο τους) και τη Γερμανία.
Ειδικά όσον αφορά τη Γερμανία, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, η Ρωσία υπήρξε η αφορμή, ενδεχομένως και η αιτία, των δύο παγκοσμίων πολέμων, οι οποίοι έβαψαν με αίμα την ήπειρο μας τον προηγούμενο αιώνα.
Για όλες τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες η ένωση με τη Ρωσία θα ήταν ευχής έργο, αφού μόνο έτσι θα ολοκληρωνόταν η Ευρώπη, αφενός μεν αποκτώντας ενεργειακή και στρατιωτική αυτονομία, αφετέρου εξασφαλίζοντας το αντίπαλο δέος της Γερμανίας στο εσωτερικό της και των Η.Π.Α. στο εξωτερικό.
Το ότι οι Η.Π.Α. θα χρησιμοποιήσουν την κρίση της Ουκρανίας για να επιβάλλουν στην ΕΕ τη διμερή συμφωνία ελευθέρου εμπορίου, την απόλυτη κυριαρχία δηλαδή των διεθνών τοκογλύφων και των πολυεθνικών, καθώς επίσης τη νέα μέθοδο παραγωγής ενέργειας (φυσικό αέριο από σχιστόλιθο), η οποία είναι καταστροφική από περιβαλλοντικής σκοπιάς, αφού μολύνει το πόσιμο νερό (Fracking), είναι πέραν κάθε αμφιβολίας.
Οι κρατικές «ενισχύσεις» άλλωστε εκ μέρους της κυβέρνησης των Η.Π.Α. προς τις μεγάλες εταιρείες (γράφημα), κυρίως σε αυτές του πολεμικού εξοπλισμού, της εξόρυξης πετρελαίου, καθώς επίσης του χρηματοπιστωτικού κλάδου, ύψους 1,2 τρις $, τεκμηριώνουν την απόλυτη εξουσία τους – με τον πρόεδρο της υπερδύναμης να έχει ουσιαστικά το ρόλο του εκπροσώπου (πλασιέ) τους.
.
ΗΠΑ – Δαπάνες του κράτους της χώρας (σκούρα μπλε γραμμή) έναντι του ρυθμού ανάπτυξης του ΑΕΠ (ανοικτό γαλάζιο)
.
Ανεξάρτητα τώρα από τα παραπάνω, στο πρώτο μέρος του άρθρου μας (Ο μεγάλος αδελφός) κάναμε μία μικρή αναδρομή στην ιστορία των δύο χωρών, της Ρωσίας και της Ουκρανίας, οδηγούμενοι στο συμπέρασμα ότι, οι σχέσεις τους επηρεάζονται μέχρι σήμερα από την ιμπεριαλιστική τους κληρονομιά. Ένα κεντρικό στοιχείο αυτής της κληρονομιάς είναι η γλώσσα, στην οποία θα αναφερθούμε στη συνέχεια.
.
Ευρεία διγλωσσία
Η θέση της ρωσικής γλώσσας στην Ουκρανία είναι πολύ ισχυρή. Στα «ώριμα» χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης, τα ρωσικά ήταν η συνήθης ομιλούμενη γλώσσα, ενώ τα ουκρανικά χρησιμοποιούνταν μόνο στις δυτικές περιοχές. Η χρήση των ουκρανικών στις περιοχές αυτές, τα οποία ομιλούνταν από τους χωρικούς, καθώς επίσης από τους λίγους εθνικιστές της χώρας, έγινε ανεκτή από τη Σοβιετική Ένωση κατά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η ανεξάρτητη χώρα κήρυξε τα ουκρανικά ως επίσημη γλώσσα, για να «απελευθερωθεί» από την υποδεέστερη θέση της. Αυτό συνέβη μόνο εν μέρει, αφού ακόμη και σήμερα το ήμισυ σχεδόν του πληθυσμού θεωρείται ως «ρωσόφωνο», κυρίως δε στις πόλεις της ανατολικής και νότιας Ουκρανίας, όπου τα ρωσικά υπερέχουν.
.
.
Εν τούτοις ο δίγλωσσος πληθυσμός, ο οποίος διευκολύνεται σε μεγάλο βαθμό από τη συγγένεια των δύο γλωσσών, κυριαρχεί σε ολόκληρη τη χώρα. Στους δρόμους δε του Κιέβου ακούει κανείς να ομιλούνται εξίσου τόσο ρωσικά, όσο και ουκρανικά, ενώ οι περισσότεροι ρωσόφωνοι Ουκρανοί είναι «πιστοί πολίτες» του κράτους τους, με μία ελάχιστη μόνο μειονότητα να ζητά την «απορρόφηση» του από τη Ρωσία. Ακόμη δε και ο γνωστός συγγραφέας Andrei Kurkow, ο οποίος έχει ρωσική καταγωγή, χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως Ουκρανό πατριώτη.
Στα πλαίσια αυτά, οι ισχυρισμοί της Ρωσίας, σύμφωνα με τους οποίους η ρωσική γλώσσα, καθώς επίσης το ρωσόφωνο μέρος του πληθυσμού υφίσταται ρατσιστικές διακρίσεις, δεν έχουν αντικείμενο, δεν στηρίζονται δηλαδή πουθενά. Απώτερο στόχος τους ήταν και είναι χωρίς καμία αμφιβολία, η νομιμοποίηση της προσάρτησης της Κριμαίας.
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
