Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, όσον αφορά γενικότερα τις αναπτυγμένες οικονομίες, το μεγάλο πρόβλημα είναι η σχέση των δημοσίων δαπανών τους (εξαιρουμένων αυτών του πολεμικού εξοπλισμού), με το εκάστοτε ΑΕΠ – μία σχέση που έχει καταρρίψει κάθε προηγούμενο ιστορικό ρεκόρ. Πολύ περισσότερο επειδή η «πρόοδος», καθώς επίσης η ταχύτητα αυτής της εξέλιξης ενισχύεται συνεχώς – όπως φαίνεται από το διάγραμμα που ακολουθεί.
.
.
Η αρνητική αυτή τάση οδηγεί σε μία καταστροφική εξέλιξη των προϋπολογισμών – ενώ τεκμηριώνει το ότι, ποτέ μέχρι σήμερα δεν βρέθηκε ο πλανήτης σε μία τόσο άσχημη θέση. Σε γενικές γραμμές δε φαίνεται πως όλες οι αναπτυγμένες οικονομίες, οι βιομηχανικές χώρες όπως συνήθως αποκαλούνται, έχουν ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο – ο οποίος οδηγεί συνήθως στη χρεοκοπία.
Με βάση το παραπάνω διάγραμμα, οι βιομηχανικές χώρες θα έπρεπε να παραμένουν σταθερά πλεονασματικές – όπως συνέβαινε το 19ο αιώνα και μέχρι περίπου το ήμισυ του 20ου, εξαιρουμένων των δαπανών για πολεμικό εξοπλισμό. Εάν τα κατάφερναν, τότε θα συμπεριφέρονταν ανάλογα και οι αναπτυσσόμενες οικονομίες – οπότε δεν θα αντιμετωπίζαμε τα σημερινά προβλήματα.
Αντί αυτού όμως συνέχισαν να αδιαφορούν για τους ελλειμματικούς προϋπολογισμούς τους, χρηματοδοτώντας τους με τη σύναψη δανείων – ακολουθούμενες από τις αναπτυσσόμενες οικονομίες. Αναζητώντας τις αιτίες, οι οποίες συνετέλεσαν στη διατήρηση αυτής της τάσης μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, καταλήγει κανείς στα εξής:
.
(α) Η Μεγάλη Ύφεση του 1929 οδήγησε σταδιακά στην ενίσχυση του ρόλου του κράτους, όσον αφορά την Οικονομία. Δυστυχώς οι κυβερνήσεις δεν εφάρμοσαν σωστά τη θεωρία του Keynes, σύμφωνα με την οποία τα κράτη πρέπει να επεμβαίνουν στην ελεύθερη αγορά σε περιόδους ύφεσης (επενδύοντας), ταυτόχρονα όμως να απομακρύνονται (πουλώντας τις επενδύσεις τους), όταν επιστρέφει η ανάπτυξη.
(β) Οι κυβερνήσεις αμέλησαν να ενισχύσουν τα προγράμματα κοινωνικής ασφάλισης που υιοθέτησαν, με σταθερές, σίγουρες δομές. Στη συνέχεια, προσπάθησαν να κρύψουν την αμέλεια τους «κάτω από το χαλί», για να μην διακινδυνεύσουν την εξουσία τους (κάτι που συνέβη και στην Ελλάδα, όταν άρχισε να συζητείται το ασφαλιστικό – 2000).
(γ) Οι σπάταλοι, δημαγωγοί πολιτικοί ευνοήθηκαν από ανεύθυνους οικονομολόγους, οι οποίοι «παρήγαγαν» μη ρεαλιστικές θεωρίες – αποσιωπώντας και αποκρύπτοντας τις συνέπειες, καθώς επίσης το μακροπρόθεσμο κόστος της χρηματοδότησης των ελλειμμάτων.
(δ) Αφού κατάφεραν οι οικονομολόγοι να αποφύγουν τη δημοσιονομική πειθαρχία, η οποία επικρατούσε τα πρώτα 150 χρόνια στη Δύση (διάγραμμα), έπαψαν πλέον να εκλέγονται οι υπεύθυνοι, σοβαροί πολιτικοί – επειδή τα προγράμματα τους δεν συμφωνούσαν με το βραχυπρόθεσμο συμφέρον των μαζών. Πρακτικά λοιπόν δεν ήταν πλέον «εκλέξιμοι» – με αποτέλεσμα να υπερισχύουν οι δημαγωγοί.
(ε) Οι κεντρικές τράπεζες «καταπίεζαν», σαμποτάριζαν κατά κάποιον τρόπο τους υγιείς μηχανισμούς της αγοράς – οι οποίοι ανάγκαζαν αυτόματα τις κυβερνήσεις να διατηρούν τη δημοσιονομική πειθαρχία. Το «σαμποτάζ» γινόταν μέσω της συνεχούς μείωσης των βασικών επιτοκίων ή της αγοράς των δημοσίων ομολόγων, με αποτέλεσμα να διευκολύνεται και να αυξάνεται το δημόσιο χρέος.
(στ) Οι κυβερνήσεις περιόριζαν συνεχώς την εξυγιαντική λειτουργία, την «επιρροή» δηλαδή των ελευθέρων αγορών, μέσω της επιβράβευσης των ιδιωτικών τραπεζών, οι οποίες τους δάνειζαν – ενώ, σε τελική ανάλυση, τόσο οι πολιτικοί, όσο και οι κεντρικές τράπεζες εγγυούνταν αφενός μεν τα δάνεια, αφετέρου τα ρίσκα των ιδιωτικών τραπεζών.
(ζ) Η νομισματική πολιτική διευκόλυνε το δανεισμό των ιδιωτών, καθώς επίσης πολλές άλλες χρηματοπιστωτικές υπερβολές. Τα προβλήματα που εξ αυτής προκαλούνταν (επισφάλειες, υφέσεις, στασιμοπληθωρισμός, τραπεζικές κρίσεις κλπ.), οδηγούσαν τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις σε επικίνδυνες καταστάσεις.
(η) Οι αποφάσεις για τους ετήσιους κρατικούς προϋπολογισμούς δε λάμβαναν υπ’ όψιν τα συγκεκριμένα προβλήματα, τα οποία εμφανίζονταν ως αποτέλεσμα των υπερβολών. Αυτό οφειλόταν κυρίως σε ορισμένους «αφελείς» ή «διατεταγμένους» οικονομολόγους, οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι, η ανάπτυξη θα συνεχιζόταν στο διηνεκές – ενώ επηρέαζαν σημαντικά τη διαδικασία του προϋπολογισμού.
.
Δυστυχώς όλα τα παραπάνω, καθώς επίσης πολλά άλλα, συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμη – γεγονός που σημαίνει ότι, εάν δεν ακολουθήσουν ριζικές αλλαγές στην Πολιτική, στις κεντρικές τράπεζες και γενικότερα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, η καταστροφή δεν θα αποφευχθεί. Φυσικά ευχόμαστε και ελπίζουμε να υιοθετηθούν οι απαραίτητες αλλαγές το δυνατόν γρηγορότερα – επειδή, με κριτήριο το διάγραμμα του κειμένου μας, η ώρα της κρίσης πλησιάζει επικίνδυνα.
.
Υστερόγραφο: Έχοντας ήδη αναφερθεί στο «δεξιό ελληνικό σενάριο» της εξόδου από την κρίση, θεωρούμε σκόπιμη την υπενθύμιση του αριστερού σεναρίου (ανάλυση) – από μία πραγματική και όχι από μία ερμαφρόδιτη αριστερά φυσικά, η οποία συνήθως αποτελεί τον ασφαλέστερο δυνατό τρόπο της επιβολής του νεοφιλελευθερισμού στις δυτικές χώρες.
Η αιτία είναι το ότι, εάν οι Πολίτες μίας χώρας εκλέξουν μία (δήθεν) αριστερή κυβέρνηση, εκμηδενίζονται ουσιαστικά οι εναλλακτικές δυνατότητες τους – οπότε, εάν και η αριστερή κυβέρνηση εφαρμόσει την ίδια πολιτική, με εκείνες τις παραλλαγές που απλά «θολώνουν τα νερά», χάνουν εντελώς το παιχνίδι.
Στην περίπτωση αυτή, ο τελικός κερδισμένος είναι η νέα άρχουσα τάξη. Το γεγονός αυτό διαπιστώνεται «δια γυμνού οφθαλμού» σήμερα από τους υποστηρικτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πολλοί από τους οποίους είναι οι εκπρόσωποι της νέας «οικονομικής ελίτ» της Ελλάδας – μεταξύ άλλων του νέου πλούτου, ο οποίος θέλει να «εκθρονίσει» τον παλαιό.
Εάν λοιπόν δεν πάρουν οι Πολίτες στα χέρια τους τα ηνία, μέσω της άμεσης δημοκρατίας, δεν πρόκειται να υπάρξουν αλλαγές προς όφελος τους – αφού απλά θα αντικαταστήσουν τον ένα «δυνάστη» με κάποιον άλλο, από τον οποίο θα απαλλαγούν πολύ δυσκολότερα.
