Ο οικονομολόγος του ναζισμού

Τελικά δικάστηκε από τους συμμάχους στη Δίκη της Νυρεμβέργης, αθωώθηκε και αφέθηκε ελεύθερος (1946) – ενώ αργότερα (1948), καταδικάστηκε από τα γερμανικά δικαστήρια «αποναζιστικοποίησης», από τα οποία στη συνέχεια (1950) κρίθηκε αθώος. Ίδρυσε τη δική του τράπεζα και παρέμεινε διευθυντής της, έως το 1963, όπου αποσύρθηκε από την ενεργό δράση – ενώ πέθανε το 1970.

.

.

Όπως έγραψε τώρα ένας Αμερικανός δημοσιογράφος, ειδικός στα οικονομικά (H.Hazlitt), «Ο ναζισμός ηττήθηκε στον πόλεμο και ο οικονομολόγος του, ο H.Schacht, έχασε το παιχνίδι». Εντούτοις, ο δημοσιογράφος συνέχισε να αναρωτιέται τι απέγιναν εκείνες οι ιδέες, τις οποίες οι δύο ηγετικές φυσιογνωμίες του εθνικοσοσιαλισμού εφάρμοσαν από κοινού – για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι, ο «Σαχτισμός» (από το όνομα του H.Schacht), έχει κατακτήσει σήμερα την Ευρώπη.

Ειδικότερα, θεωρεί πως ολόκληρη η οικονομική πολιτική της Ευρώπης είναι βασισμένη στην κεντρική οικονομική ιδεολογία των ναζί – την οποία έχουμε αναλύσει περιληπτικά και εμείς, με δύο κείμενα μας (Εθνικοσοσιαλισμός, η οικονομική πλευρά).

Το σύστημα ελέγχου των τιμών που ακολουθείται από την ΕΚΤ, ο κεντρικός καθορισμός των επιτοκίων, ο κεντρικός έλεγχος των εμπορικών τραπεζών που ευρίσκεται σε εξέλιξη, ο έλεγχος των μισθών και συντάξεων, ο έλεγχος του κέρδους και του εξωτερικού εμπορίου, ο συναλλαγματικός έλεγχος, οι διμερείς συνθήκες, ο ελεγχόμενος πληθωρισμός με τη βοήθεια της ΕΚΤ, οι χορηγήσεις, οι ποσοστώσεις, οι άδειες που απαιτούνται για κάθε δραστηριότητα κοκ., δεν διαφέρουν σε τίποτα σχεδόν από το «Σαχτισμό» – ο οποίος έχει «αγκαλιάσει» όχι μόνο την ήπειρο μας, αλλά ολόκληρη τη Δύση.

Οι ιδέες λοιπόν δεν πεθαίνουν και δεν φυλακίζονται – κάτι που δεν συμβαίνει μόνο με την οικονομική πολιτική του ναζισμού, αλλά και με την εξωτερική, έτσι όπως αυτή έχει υιοθετηθεί από τη σημερινή Γερμανία και από τις Η.Π.Α. στο θέμα της Ευρασίας (άρθρο) και του οικονομικού πολέμου που βιώνουμε (ανάλυση).

Ενδεχομένως δε θα υιοθετηθούν γενικότερα από την πολιτική εξουσία, αφού οι κυβερνώσες ελίτ γνωρίζουν πολύ καλά ότι, μόνο ο φασισμός (ο κομμουνισμός λιγότερο) μπορεί να εγγυηθεί τα προνόμια και τη διαχρονική ηγεμονία τους – ότι είναι το χρυσό τους δισκοπότηρο.

Στο σημείο αυτό, θα ήταν ίσως σκόπιμο να αναφέρουμε ότι, “Ο φασισμός είναι ουσιαστικά εκείνο το σύστημα διακυβέρνησης, το οποίο «καρτελοποιεί» τον ιδιωτικό τομέα, σχεδιάζει κεντρικά την οικονομία, σε αντίθεση με τον κομμουνισμό επιτρέπει τη λειτουργία της ελεύθερης αγοράς αλλά την ελέγχει πολύ αυστηρά, επιδοτεί την παραγωγή, εξυψώνει το αστυνομικό κράτος ως πηγή τάξης και ασφάλειας, αρνείται τα θεμελιώδη δικαιώματα και τις ελευθερίες των ατόμων και καθιστά την εκτελεστική εξουσία απόλυτο κυρίαρχο της κοινωνίας” (L.Rockwell).

Μελετώντας προσεκτικά τον ορισμό του φασισμού, καθώς επίσης όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ισπανία, στην Ελλάδα, στη Γερμανία, στην Ευρώπη γενικότερα, καθώς επίσης στις Η.Π.Α. και στην Ιαπωνία, συνειδητοποιούμε εύκολα που ακριβώς οδηγούμαστε, με τη βοήθεια της κρίσης χρέους – μέσω της οποίας ο «καλυμμένος προσεκτικά φασισμός» μας παρουσιάζεται ως μονόδρομος.

Ο Μεγάλος Αδελφός λοιπόν είναι εδώ, περισσότερο επίκαιρος και δυνατός από ποτέ – είτε το καταλαβαίνουμε, είτε όχι. Φυσικά δεν είναι εκεί που μας δείχνουν, στα ακροδεξιά, εθνικιστικά κόμματα της Ευρωζώνης ή της Ελλάδας δηλαδή, αλλά μέσα στις ίδιες τις κυβερνήσεις – οι οποίες συνεργάζονται μεταξύ τους, αποφασίζουν και διατάζουν, χωρίς να δίνουν καμία σημασία στη γνώμη των Πολιτών.

Ολοκληρώνοντας πολύ φοβόμαστε ότι, η Ελλάδα προγραμματίζεται να οδηγηθεί στο ικρίωμα, ως παράδειγμα προς αποφυγή. Αυτό θα μπορούσε  να συμβεί με τη βοήθεια της σκόπιμης εκλογής της αξιωματικής αντιπολίτευσης – η οποία, άθελα της, ενδεχομένως θα χρησιμοποιηθεί (μέσω της παταγώδους αποτυχίας της να κυβερνήσει), για να τοποθετηθούν οι βάσεις ενός πιο έντονου εκφασισμού της  πατρίδας μας και της Ευρώπης.

Εναλλακτικά προωθείται η συγκυβέρνηση των δύο κομμάτων που φαίνεται πως έχουν τη μεγαλύτερη εκλογική ισχύ – εάν υποταχθούν φυσικά στις εντολές των δυνάμεων κατοχής, εξασφαλίζοντας την πλήρη εμπιστοσύνη τους.

Βέβαια, εάν θελήσει η χώρα μας να αντισταθεί πραγματικά, έχει σίγουρα τη δυνατότητα – τόσο με ένα «δεξιό» σενάριο, όσο και με ένα «αριστερό» (ανάλυση μας). Πριν από όλα όμως θα έπρεπε να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των Πολιτών προς την Πολιτεία – επειδή, χωρίς αυτήν, ακόμη και η πλουσιότερη χώρα του πλανήτη, με την καλύτερη δυνατή ηγεσία, είναι αδύνατον ποτέ να ξεφύγει από μία κρίση, ανάλογη με τη σημερινή, στην οποία έχουμε οδηγηθεί «ενδοτικά».

.

Υπενθύμιση: Το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί στην Ελλάδα δεν είναι η χρεοκοπία της, η στάση πληρωμών ή η έξοδος από το ευρώ, αλλά η παραμονή της Τρόικας ακόμη περισσότερο – με την εφαρμογή της εγκληματικής για την οικονομία μας πολιτικής λιτότητας, σε συνδυασμό με την αύξηση των κεφαλικών φόρων: «μέτρα» τα οποία έτσι ή αλλιώς θα μας οδηγήσουν στην έξοδο από το ευρώ και στη χρεοκοπία.

Δυστυχώς για όλους μας, η σημερινή κυβέρνηση έχει «διαρρήξει» το κοινωνικό συμβόλαιο με το λαό, έχοντας κάνει κατάχρηση της εξουσίας της – αφού δεν τήρησε ούτε στο ελάχιστο τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, οι κυριότερες των οποίων ήταν η τιμωρία των διεφθαρμένων πολιτικών, καθώς επίσης η ορθολογική επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές, έτσι ώστε να υπογραφεί ένα βιώσιμο μνημόνιο.

Το πλέον οδυνηρό αποτέλεσμα της διάρρηξης ενός «κοινωνικού συμβολαίου», είναι συνήθως η «απώλεια του σεβασμού» προς τη εξουσία και τους νόμους – γεγονός που οδηγεί, αργά ή γρήγορα, στην απορρύθμιση του συστήματος, στην κατάρρευση, στο χάος και στην αναρχία.

Είναι επείγουσα λοιπόν η ανάγκη, είτε να αλλάξει άμεσα και ριζικά την οικονομική πολιτική της η κυβέρνηση, εκδιώκοντας την Τρόικα από την πατρίδα μας, είτε να αποχωρήσει – επιτρέποντας σε μία άλλη κυβέρνηση, αδιάφορο εάν είναι φιλελεύθερη ή σοσιαλιστική, να προσπαθήσει να συνάψει ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με το λαό, πριν βυθιστεί η χώρα στο χάος και στη αναρχία.

Έχοντας την άποψη δε ότι η εναλλακτική του χάους, η υποταγή δηλαδή στην Τρόικα, η οποία πλέον καθοδηγείται από την πρωσική Γερμανία και όχι από τις Η.Π.Α., δεν είναι από κανέναν Έλληνα επιθυμητή, θεωρούμε πως η κάθε στιγμή που περνάει ανεκμετάλλευτη είναι πολύτιμη – αφού το ηφαίστειο «βράζει», απειλώντας να εκραγεί ξαφνικά και ανεξέλεγκτα.