Η λευκή Τουρκία

Η «ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ», ΛΕΥΚΗ ΤΟΥΡΚΙΑ

Η μεσαία και η ανώτερη τάξη της Κωνσταντινούπολης, κυρίως βέβαια η ελίτ της Τουρκίας, η οποία όχι μόνο δεν έχασε από την επέλαση του ΔΝΤ αλλά, αντίθετα, κέρδισε αρκετά χρήματα (το ΔΝΤ, για να διευκολύνει το «έργο» του, αμείβει συνήθως αδρά την εκάστοτε τοπική «ελίτ», χειραγωγώντας παράλληλα τα ΜΜΕ, μέσω των ιδιοκτητών τους), φαίνεται να επιθυμεί την απελευθέρωση της, την ανεξαρτησία της καλύτερα, από την πολύ φτωχή μερίδα του πληθυσμού – η οποία κατοικεί κυρίως στις περιοχές της Ανατολίας.

–

ΧΑΡΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΠΕΡΙΟΧΩΝ (ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΩΝ) ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

 –

Όπως φαίνεται από τον παραπάνω χάρτη, η Ανατολία είναι η μεγαλύτερη σε έκταση περιοχή – ενώ το μεγαλύτερο διαμέρισμα, με κριτήριο τον πληθυσμό, είναι αυτό του Μαρμαρά (Πίνακας ΙΙ).

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Γεωγραφικά διαμερίσματα της Τουρκίας

Διαμέρισμα	Έκταση (τ.χλμ.)	Πληθυσμός
Ανατολική Ανατολία	171.000	6.100.000
Κεντρική Ανατολία	162.000	12.105.975
Νοτιοανατολική Ανατολία	61.000	7.210.000
Διαμέρισμα Μαύρης Θάλασσας	146.178	8.439.213
Διαμέρισμα Μεσογείου	122.100	9.000.000
Διαμέρισμα Αιγαίου	85.000	9.594.019
Διαμέρισμα Μαρμαρά	67.300	21.515.000

Πηγή: WP

Στο διαμέρισμα του Μαρμαρά, ένα μεγάλο μέρος του οποίου υπάγεται γεωγραφικά στην Ευρωπαϊκή Τουρκία, μένει το μεγαλύτερο, καθώς επίσης το πλουσιότερο «κομμάτι» του πληθυσμού – το οποίο έχει επί πλέον πολύ πιο «ευρωπαϊκές αντιλήψεις». Φαίνεται λοιπόν ότι, ενδεχομένως μαζί με τα διαμερίσματα της Μεσογείου και του Αιγαίου (ουσιαστικά, περιοχές της μητροπολιτικής Ελλάδας προ Χριστού), δεν θα είχε καμία αντίρρηση να «αποσχισθεί» από τα υπόλοιπα – να ανεξαρτητοποιηθεί δηλαδή, όπως συμβαίνει με την Καταλονία στην Ισπανία, με τους Φλαμανδούς στο Βέλγιο κοκ.

Ειδικότερα, η οικονομική επιβάρυνση (μέσω της φορολογίας) των πλουσιότερων περιοχών, της «Λευκής Τουρκίας» όπως αποκαλείται από πολλούς, από τα υπόλοιπα διαμερίσματα και ειδικά από αυτά της Ανατολίας (στην οποία ευρίσκεται ένα μέρος του μελλοντικού κουρδικού κράτος), έχει προκαλέσει την αντίδραση τους.

Εκτός αυτού, το απίστευτα χαμηλό βιοτικό επίπεδο των κατοίκων στα ενδότερα της Τουρκίας, λόγω της ελάχιστης παραγωγικότητας τους, έχει σαν αποτέλεσμα τη μαζική μετακίνηση φτωχών προς την Κωνσταντινούπολη και αλλού – μία κατάσταση που θεωρείται απειλητική για την ελίτ, η οποία αντιστέκεται παράλληλα στην προσπάθεια της κυβέρνησης να επιβάλλει τον αυστηρό μουσουλμανικό τρόπο ζωής.

Περαιτέρω η Τουρκία, ως έχει, είναι αδύνατον ποτέ να συμμετέχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση – παρά τις συνεχείς προσπάθειες της. Εν τούτοις, το διαμέρισμα του Μαρμαρά κατά πρώτο λόγο, δευτερευόντως δε αυτά της Μεσογείου και του Αιγαίου, εάν ήταν ανεξάρτητα, έχοντας επιλέξει μία δική τους δημοκρατική, «κοσμική», φιλελεύθερη κυβέρνηση, θα μπορούσαν κάλλιστα να ενταχθούν στην Ε.Ε. – αποτελώντας τα νέα σύνορα της.

Στην περίπτωση αυτή, η συνεργασία τους με την Ελλάδα, με την Κύπρο, καθώς επίσης με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, θα ήταν αμοιβαία επωφελής – ενώ θα εξασφάλιζε στην τουρκική, πολιτισμένη ελίτ, μία ακόμη μεγαλύτερη ευημερία, προστατεύοντας την παράλληλα τόσο από τα «ασιατικά» μεταναστευτικά ρεύματα, όσο και από τις γεωπολιτικές αναταράξεις της ευρύτερης περιοχής.

–

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Από το ξεκίνημα της χρηματοπιστωτικής κρίσης είχαμε αναφέρει ότι, θα αποτελείται από έξι στάδια – ενώ ενδεχομένως θα ολοκληρωθεί η δεύτερη εποχή της παγκοσμιοποίησης, την οποία βιώνουμε από τις αρχές περίπου της δεκαετίας του 1970, όπως ακριβώς η πρώτη: με έναν παγκόσμιο πόλεμο, καθώς επίσης με την αναβίωση του προστατευτισμού.

Το πρώτο στάδιο ήταν αυτό της έκρηξης της φούσκας των ακινήτων χαμηλής εξασφάλισης στις Η.Π.Α., η οποία «πυροδοτήθηκε» από τα οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής (CDO’s, CDS κοκ.) – με αποτέλεσμα τη χρεωκοπία του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Στο δεύτερο στάδιο, μετά τη διάσωση των τραπεζών από το εκάστοτε δημόσιο, τα κράτη της Δύσης υπερχρεώθηκαν.

Τα τρίτο στάδιο, το οποίο δεν ολοκληρώθηκε ακόμη, ήταν οι κοινωνικές εξεγέρσεις – οι οποίες θα συνοδεύονταν από διακρατικούς, τοπικούς πολέμους. Τέταρτο στάδιο οι πολιτικές «αναθεωρήσεις» (κρατικός καπιταλισμός, μονοπωλιακός καπιταλισμός ή δικτατορία της ελίτ κλπ.). Πέμπτο στάδιο οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις, οι οποίες ξεκίνησαν ήδη, ενώ έκτο και τελευταίο, οι ευρύτεροι πόλεμοι – θρησκευτικοί σε κάποιο βαθμό.

Φυσικά μπορεί να κάνουμε λάθος στις προβλέψεις μας – κάτι που βέβαια ευχόμαστε. Εν τούτοις, όλα όσα διαδραματίζονται (με τα τέσσερα τελευταία στάδια να λειτουργούν παράλληλα, με «χαμηλή» φλόγα ακόμη), δεν τεκμηριώνουν ακόμη κάτι τέτοιο. Ελπίζοντας να έχουν αλλάξει οι ανθρώπινες αντιλήψεις, να είμαστε λοιπόν πολύ πιο ώριμοι από ότι στο παρελθόν, ίσως τελικά να αποφύγουμε το μοιραίο – την επανάληψη δηλαδή της ιστορίας, με πολύ πιο επώδυνο τρόπο.