ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑΤΑ
Είναι προφανώς εύλογο αλλά και αυτονόητο το ότι, κανένας δεν σε δανείζει χωρίς εγγυήσεις – όσο και αν κάτι τέτοιο φαίνεται πως ενοχλεί την κοινή γνώμη. Στα πλαίσια αυτά, η απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας είναι δεδομένη – αφού όλα τα περιουσιακά μας στοιχεία είναι πια υποθηκευμένα, στη διάθεση των πιστωτών μας, εάν δεν καταφέρουμε να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις που αποδεχθήκαμε.
Πόσο μάλλον μετά την υπογραφή του PSI, με την οποία αφενός μεν χάσαμε τη δυνατότητα μετατροπής του χρέους μας σε ενδεχόμενο εθνικό νόμισμα, αφετέρου την υπαγωγή του στο εθνικό δίκαιο – αφού πλέον το σύνολο του χρέους μας υπάγεται στους κανόνες του αγγλικού δικαίου, με αρμόδια δικαστήρια αυτά του Λουξεμβούργου.
Δυστυχώς, οι τιμές αυτών των περιουσιακών μας στοιχείων θα συνεχίσουν μα ευρίσκονται, λόγω της ελληνικής, της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας κρίσης, στο ναδίρ – με αποτέλεσμα τυχόν πώληση τους να αποφέρει ελάχιστα, οπότε η συμβολή τους στο ριζικό περιορισμό του δημοσίου χρέους μας να είναι σχεδόν αμελητέα (εκτός εάν πράγματι διαθέτουμε υποθαλάσσια ενεργειακά αποθέματα, αντικειμενικά μεγάλης αξίας).
Η απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας όμως δεν περιορίζεται δυστυχώς στη δημόσια περιουσία μας – αφού οι πιστωτές μας θέλουν να εξασφαλίσουν την εξόφληση των δανείων τους, χωρίς να τους αρκεί η παροχή εγγυήσεων ή τα χρήματα που θα προέλθουν από την εκποίηση τους. Στα πλαίσια αυτά, η πατρίδα μας είναι υποχρεωμένη να κυβερνάται από τους δανειστές της (αποικία χρέους), να υφίσταται τον έλεγχο τους σε όλες τις υπηρεσίες της, να επιτρέπει την τοποθέτηση «επιτρόπων» στις τράπεζες της, στα υπουργεία της κοκ.
Εκτός αυτού, επειδή στις «εγγυήσεις» δεν συνυπολογίζεται μόνο η δημόσια περιουσία, αλλά έμμεσα και η ιδιωτική (μισθοί των Ελλήνων, συντάξεις, κοινωνικές παροχές, ακίνητη περιουσία, λοιπά εισοδήματα κλπ.), η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να λαμβάνει μέτρα λιτότητας, κατ’ εντολή της Τρόικας – έτσι ώστε να δημιουργηθούν καταρχήν πρωτογενή πλεονάσματα και στη συνέχεια κανονικά, για να καταστεί δυνατή η αποπληρωμή των δόσεων του δανεισμού μας.
Στα μέτρα αυτά συμπεριλαμβάνεται και η υπερβολική φορολόγηση η οποία, σε συνδυασμό με την κατάρρευση των μισθών, καθώς επίσης με την αδυναμία δανεισμού των τραπεζών, δημιουργεί εφιαλτικές συνθήκες, όσον αφορά την κατανάλωση και τις επενδύσεις – με αποτέλεσμα αφενός μεν να οδηγείται η χώρα στη φτωχοποίηση (άλωση της μεσαίας τάξης κλπ.), αφετέρου να μειώνεται συνεχώς το ΑΕΠ.
Η μείωση τώρα του παρανομαστή (ΑΕΠ), παράλληλα με την αύξηση του αριθμητή (Χρέος), καθιστά αδύνατη την έξοδο από την παγίδα, στην οποία οδηγήθηκε η πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα μας – μηδενίζοντας εντελώς τις όποιες προοπτικές σταθεροποίησης της οικονομίας μας, με το χρέος να προβλέπεται ότι σύντομα θα ξεπεράσει το 200% του ΑΕΠ μας. Όταν δε συμβεί κάτι τέτοιο, είναι μάλλον αυτονόητο πως θα η Ελλάδα θα οδηγηθεί στην έξοδο από το ευρώ, υποθηκευμένη, λεηλατημένη και εξαθλιωμένη.
.
ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Ευτυχώς για την πατρίδα μας, παρά τα τεράστια λάθη των κυβερνήσεων της και την «προδοσία» αυτών που την οδήγησαν στο ΔΝΤ, δεν είναι η μοναδική χώρα της Ευρωζώνης που αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα – με την Ισπανία και την Ιταλία να ευρίσκονται σε πολύ πιο δύσκολη, σε μία «κρίσιμη» καλύτερα θέση. Ακόμη περισσότερο, η τραπεζική βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια της ΕΕ είναι ο, με απόσταση, μεγαλύτερος κίνδυνος που την απειλεί – ενώ αφορά το σύνολο των κρατών της.
Παράλληλα, όλοι γνωρίζουν ότι, εάν δεν επιλυθούν οι ευρωπαϊκές ασυμμετρίες (άρθρο μας), οι οποίες προέρχονται κυρίως από τη γερμανική πλεονεξία, δεν πρόκειται να υπάρξει μέλλον – ενώ τα αδιέξοδα πολλών κρατών της ζώνης του κοινού νομίσματος είναι σχετικά εύκολο να αντιμετωπισθούν αλληλέγγυα και από κοινού (ευρωομόλογα, ενεργοποίηση της ΕΚΤ, δημοσιονομική ένωση, αμοιβαιοποίηση του χρέους, τραπεζική ενοποίηση κλπ.).
Στα πλαίσια αυτά και χωρίς να επαναλαμβανόμαστε, θεωρούμε υποχρεωτική την αναφορά μας σε ένα πρόσφατο άρθρο, από το οποίο φαίνεται το πώς αντιμετωπίζει η ισπανική κοινή γνώμη τα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα:
Σύμφωνα με το κείμενο λοιπόν της ισπανικής El Pais (29.11.12) η Γερμανία, σε συνεργασία με τις τράπεζες της, ενισχύει τις κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον των χωρών του Νότου, με στόχο τη λεηλασία τους.
Ειδικότερα, η πολιτική λιτότητας που επιβάλλει η Γερμανία στους «εταίρους» της, δημιουργεί μεγάλα πλεονεκτήματα στην ίδια, επειδή τη βοηθάει να περιορίσει τα τεράστια ελλείμματα της – γεγονός που επιτυγχάνεται με την «υπόγεια» ενίσχυση της κερδοσκοπίας εκ μέρους της, όσον αφορά τα δημόσια χρέη των χωρών του Νότου, με αποτέλεσμα τα δικά της επιτόκια δανεισμού να είναι μηδενικά.
Οι συγγραφείς του άρθρου, αφού αναφέρονται στον καπιταλισμό-καζίνο, ο οποίος θεωρούν πως δημιουργήθηκε από την «απορρύθμιση» και την πλήρη απελευθέρωση του χρηματοπιστωτικού κλάδου, «τεκμηριώνουν» την ύπαρξη ενός ιδιωτικού χρηματιστηρίου, με έδρα τη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο – ενός χρηματιστηρίου, το οποίο ευρίσκεται στα χέρια του «χρηματοπιστωτικού καρτέλ», αποτελούμενου από έξι μεγάλες αμερικανικές τράπεζες και έξι ευρωπαϊκές (τράπεζες που αφού χρεοκόπησαν, υπεξαιρώντας τεράστια ποσά, διασώθηκαν από τις κυβερνήσεις των χωρών τους, εις βάρος των φορολογουμένων πολιτών).
Η Γερμανία κατηγορείται ότι, «ενισχύει τα στοιχήματα των κερδοσκόπων εναντίον των χωρών του Νότου». Παράλληλα,υπενθυμίζεται ο ρόλος της Goldman Sachs στην απόκρυψη χρεών της Ελλάδας, πριν την είσοδο της στην Ευρωζώνη – όπου ενοχοποιείται ότι, μαζί με τη Deutsche Bank, χρησιμοποίησε παράνομα την εσωτερική της πληροφόρηση, για να στοιχηματίσει στην έκτοτε προγραμματισμένη, μελλοντική κατάρρευση της Ελλάδας.
Σύμφωνα τώρα με τη γερμανική εποπτική αρχή (BAFIN), το 2009 ευρίσκονταν στην κατοχή γερμανικών τραπεζών «τοξικά» χρεόγραφα αξίας 800 δις €. Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να τιμωρήσει τους ενόχους-τραπεζίτες για τις κερδοσκοπικές τους «ατασθαλίες» (Hypo Real Estate, IKB, WLB, Commerzbank κλπ.), προτίμησε, σε συνεργασία με τις χρεοκοπημένες ουσιαστικά τράπεζες της, να στρέψει έντεχνα την προσοχή των αγορών μακριά από την ίδια, στις χώρες του Νότου – με απώτερο στόχο τον εξευτελισμό, τη λεηλασία και την κατάληψη του.
Περαιτέρω, πάντοτε κατά την El Pais, η Γερμανία τοποθετείται εναντίον της ενίσχυσης των ισπανικών τραπεζών – αποκρύπτει όμως το ότι, η Deutsche Bank έλαβε το 2008 περί τα 20 δις $ από την Fed, με επιτόκιο μόλις 0,01%! Την ίδια στιγμή η Γερμανία κερδίζει από τις κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον της Ισπανίας, ως εξής:
(α) «Παράγει» αρνητικές ειδήσεις, όταν η Ισπανία απευθύνεται στις αγορές για το δανεισμό της, με αποτέλεσμα να αυξάνονται δυσανάλογα τα επιτόκια και να προβληματίζεται/εκβιάζεται η ισπανική κυβέρνηση.
(β) Απαιτεί την ιδιωτικοποίηση των κερδοφόρων ισπανικών εταιρειών του δημοσίου (αεροδρόμια, τυχερά παιχνίδια κλπ.), έτσι ώστε αυτές οι εταιρείες να οδηγηθούν στα χέρια των επιχειρήσεων των χωρών του Βορά, σε εξευτελιστικές τιμές.
(γ) Δημιουργεί προϋποθέσεις «πιστωτικής ασφυξίας» στην αγορά, οπότε καταρρέουν οι μετοχές των πολυεθνικών ισπανικών επιχειρήσεων (Telefonica, Iberdrola, Repsol, Gas Natural κλπ.) – με στόχο την πάμφθηνη εξαγορά τους από τις γερμανικές και άλλες πολυεθνικές.
(δ) Ενισχύει τον «χρηματοπιστωτικό πανικό» στην Ισπανία, ο οποίος οδηγεί στη μαζική εκροή καταθέσεων από τις τράπεζες και στη γενικότερη έξοδο κεφαλαίων από τη χώρα, με προορισμό το Βορά. Μόνο τους πρώτους οκτώ μήνες του 2012 έφυγαν από τη χώρα 330 δις € τα οποία, μαζί με αυτά που εγκατέλειψαν την Ιταλία και την Ελλάδα, κατευθύνθηκαν σε τράπεζες της Ελβετίας, του Λουξεμβούργου, της Ολλανδίας και της Γερμανίας.
Οι συγγραφείς αναφέρονται στο σκάνδαλο Libor και επικρίνουν την παθητικότητα της Κομισιόν, ειδικά όσον αφορά τις ενορχηστρωμένες κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον της Ελλάδας από το τραπεζικό καρτέλ – το οποίο συνεχίζει να δρα από το χρηματιστηριακό καζίνο του Λονδίνου, με την ενίσχυση του αμερικανικού «λόμπι» (εταιρείες αξιολόγησης, ΜΜΕ κλπ.).
Επικρίνουν επίσης το σκοτεινό ρόλο της γερμανικής κεντρικής τράπεζας στην όλη διαδικασία – η οποία, σε συνεργασία με τις εμπορικές υπερτράπεζες (με την ΕΚΤ επίσης), λεηλατεί το Νότο, μεταφέροντας πολλά δις € στο Βορά.
Τέλος ισχυρίζονται ότι ο στόχος της Γερμανίας είναι, μέχρι τις εκλογές του 2013, να συγκεντρώσει όσο το δυνατόν περισσότερα κεφάλαια του Νότου στην επικράτεια της – με τη βοήθεια της «βρώμικης» πολιτικής λιτότητας που επιβάλλει στις δειλές κυβερνήσεις εκείνων των κρατών, τα οποία έχουν συνθηκολογήσει, αποδεχόμενα την ηγεμονία της.
