.
Αμφιβάλουμε σε μεγάλο βαθμό σχετικά με το ότι, το ΝΑΤΟ υπό τις ΗΠΑ είναι σε θέση να αντιπαρατεθεί τόσο με τη Ρωσία, όσο και με την Κίνα μαζί – ενώ θεωρούμε πολύ δύσκολο να συμπεριφερθεί η Ταιβάν όπως η Ουκρανία, χρησιμοποιούμενη ως αιχμή του δόρατος εναντίον της Κίνας. Πολύ περισσότερο, εάν ισχύει πράγματι η άρνηση του ΝΑΤΟ, όσον αφορά τη συμμετοχή της Ουκρανίας ως μέλος του – κάτι που όμως μέλει να φανεί, αφού τα πάντα είναι ρευστά. Εν τούτοις, η Κίνα παρακολουθεί πολύ σοβαρά τις εξελίξεις – προφανώς λαμβάνοντας τα κατάλληλα μέτρα.
.
Επικαιρότητα
Όπως αναφέρεται, η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ στο Vilnius, στην πρωτεύουσα της Λιθουανίας, θα αποτελέσει πριν από όλα μία βαριά ήττα για την Ουκρανία – αφού η ένταξη της στο ΝΑΤΟ, ως ανταμοιβή για όλα όσα έχει προσφέρει στον πόλεμο, αλλά επίσης από το 2014 και μετά που τάχθηκε ανοιχτά εναντίον της Ρωσίας, φαίνεται να είναι εκτός συζήτησης. Τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον, σύμφωνα με τις δηλώσεις του προέδρου Biden – ενώ έχουμε ήδη αναφερθεί στην ενδεχόμενη οικονομική σημασία του πολέμου (ανάλυση).
Vilnius – μία εικόνα, χίλιες λέξεις.
Είναι αλήθεια βέβαια πως μπορεί κανείς να είναι ευτυχής από αυτήν την εξέλιξη – αφού διαφορετικά ο κίνδυνος ενός παγκοσμίου πολέμου, ενδεχομένως πυρηνικού, θα ήταν πολύ μεγάλος. Εν τούτοις, για την ουκρανική κυβέρνηση το «όχι» των ΗΠΑ θα είναι πολύ πικρό – αφού δεν πρόκειται να έχει την πραγματική ασφάλεια που θα είχε ως μέλος του ΝΑΤΟ.
Από μία άλλη οπτική γωνία τώρα, με δεδομένο το ότι η Δύση καταβάλει κάθε προσπάθεια για να «κατασκευάσει» ένα παρόμοιο σενάριο στην Ταιβάν, με τις ΗΠΑ να εξοπλίζουν το νησί με τα ίδια όπλα όπως την Ουκρανία, να εκπαιδεύουν ανάλογα τους στρατιώτες του, να προκαλούν την Κίνα όπως προκάλεσαν τη Ρωσία κοκ., η άρνηση της συμμετοχής της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ θα κλονίσει σοβαρά την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης της Ταιβάν – σημειώνοντας πως οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της Ιαπωνίας, της Νότιας Κορέας, της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας, έχουν προσκληθεί στο Vilnius. Ο στόχος δε αυτής της πρόσκλησης λέγεται πως είναι η προετοιμασία του ΝΑΤΟ να κινηθεί εναντίον της Κίνας, μέσω της Ταιβάν – όπως ακριβώς συνέβη, με την επέκταση της συμμαχίας προς τα σύνορα της Ρωσίας.
Περαιτέρω, όταν φάνηκε στην αρχή του πολέμου της Ουκρανίας πως οι ΗΠΑ δεν θα έστελναν στρατό για να υποστηρίξουν το Κίεβο, η μέχρι πρότινος ισχυρή εμπιστοσύνη της Ταιβάν στο ότι, οι Αμερικανοί θα της παρείχαν στρατιωτική βοήθεια σε περίπτωση ανάγκης, μειώθηκε – ενώ αργότερα, το γεγονός ότι η Ουκρανία ήταν βαριά οπλισμένη, στηριζόταν συνεχώς με νέα όπλα και είχε την προοπτική να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, ενίσχυσε ξανά την εμπιστοσύνη του νησιού. Τώρα όμως, μετά τις δηλώσεις του Αμερικανού προέδρου, η κατάσταση άλλαξε ξανά.
Εν προκειμένω, γεννώνται τα εξής ερωτήματα: Τι θα συμβεί, εάν αποδειχθεί πως η Ουκρανία έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης της Δύσης, χωρίς να έχει τουλάχιστον την ασφάλεια που επιθυμεί; Τι θα γινόταν εάν, μετά από την κατάπαυση του πυρός, η Ουκρανία κατέληγε διαμελισμένη, κατεστραμμένη και στερημένη από μέρος του πληθυσμού της, χωρίς να κριθεί άξια να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ από τη Δύση; Ποιο κράτος τότε θα βασιστεί ποτέ στο ΝΑΤΟ; Δεν υπονομεύει έτσι τη δική της δύναμη η συμμαχία, εάν υποθέσουμε πως δεν πρόκειται για κάποιο τέχνασμα;
Η Λιθουανία
Συνεχίζοντας, σύμφωνα με τους Global Times (πηγή), περίπου μία εβδομάδα πριν από τη σύνοδο κορυφής η Λιθουανία, μιμούμενη παραδόξως τις ΗΠΑ, ανακοίνωσε την ονομαζόμενη «στρατηγική του Ινδο-Ειρηνικού». Εν προκειμένω, το πιο εντυπωσιακό μέρος αυτής της στρατηγικής των 16 σελίδων, είναι η δήλωση της για το ζήτημα της Ταιβάν – στην οποία τονίζει το εξής: «η ανάπτυξη των οικονομικών σχέσεων με την Ταιβάν, είναι μία από τις στρατηγικές προτεραιότητες της Λιθουανίας». Υποστήριξε δε επίσης το status quo στα στενά της Ταιβάν – αναφέροντας ότι, «δεν μπορεί να αλλάξει με τη χρήση βίας ή εξαναγκασμού».
Κατά τους Global Times, πρόκειται για μία ακόμη επίδειξη της σκληρής γλώσσας και της αλαζονείας της Λιθουανίας, αφού προηγουμένως η χώρα και η Ταιβάν ίδρυσαν αμοιβαία γραφεία εκπροσώπησης – γεγονός που οδήγησε σε μία απότομη επιδείνωση των σχέσεων της Λιθουανίας με την Κίνα. Όπως σωστά αναγράφεται, είναι παράξενο το γεγονός ότι, μία χώρα της Βαλτικής, με πληθυσμό λιγότερο από 3 εκατομμύρια, ενώ ευρίσκεται πολύ κοντά στη ζώνη σύγκρουσης της Ρωσίας με την Ουκρανία, εκπόνησε μία στρατηγική Ινδο-Ειρηνικού. Βέβαια, πολλές από τις διατυπώσεις της στρατηγικής, είναι σαν να προέρχονται από τη ρητορική των ΗΠΑ προς την Κίνα – μόνο που αυτή τη φορά εκφράζονται από τη Λιθουανία.
Αυτό που προκάλεσε τώρα ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη ήταν το ότι, ο υπουργός εξωτερικών της Λιθουανίας ισχυρίσθηκε το εξής: «με την έγκριση της στρατηγικής, η Λιθουανία συγκαταλέγεται πλέον στους παγκόσμιους ηγέτες» – μία δήλωση που ασφαλώς δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Η πιθανότερη εξήγηση εδώ είναι πως η λιθουανική κυβέρνηση έχει κυριευθεί από έναν υπερβολικό φόβο, απέναντι στη Ρωσία – από μία ανασφάλεια που την οδηγεί να συμπεριφέρεται ανορθόδοξα, θεωρώντας πως μόνο η «προσκόλληση» στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ μπορεί να τη σώσει.
Επίλογος
Κλείνοντας, αμφιβάλουμε σε μεγάλο βαθμό σχετικά με το ότι, το ΝΑΤΟ υπό τις ΗΠΑ είναι σε θέση να αντιπαρατεθεί τόσο με τη Ρωσία, όσο και με την Κίνα μαζί – ενώ θεωρούμε πολύ δύσκολο να συμπεριφερθεί η Ταιβάν όπως η Ουκρανία, χρησιμοποιούμενη ως αιχμή του δόρατος εναντίον της Κίνας. Πολύ περισσότερο, εάν ισχύει πράγματι η άρνηση του ΝΑΤΟ, όσον αφορά τη συμμετοχή της Ουκρανίας ως μέλος του – κάτι που όμως μέλει να φανεί, αφού τα πάντα είναι ρευστά. Εν τούτοις, η Κίνα παρακολουθεί πολύ σοβαρά τις εξελίξεις – προφανώς λαμβάνοντας τα κατάλληλα μέτρα.
Υστερόγραφο: Σε σχέση με την Ελλάδα και τα λάθη του πρωθυπουργού στη Λιθουανία, θα ήταν καλά να ακούσει κανείς τον κ. Μάζη πατώντας εδώ.
