.
Το τραπεζικό ντόμινο χρεοκοπιών μόλις ξεκίνησε – ενώ δεν θα σταματήσει, εάν δεν υπάρξουν σοβαρές κυβερνητικές παρεμβάσεις. Εάν τώρα αλλάξουν τα χρήματα σε ψηφιακά των κεντρικών τραπεζών, σε CBDC, οι άνθρωποι θα «κλειδωθούν» μέσα σε ένα σύστημα που θα ελέγχεται από την κυβέρνηση τους – στην Ευρώπη από την ΕΚΤ και από την ΕΕ. Θα καταδικάζονταν δηλαδή σε μία φυλακή, όσον αφορά τις καταθέσεις τους – χωρίς να είναι σε θέση να κάνουν απολύτως τίποτα. Σύμφωνα δε με αρκετούς, τα μετρητά χρήματα είναι πιθανόν να εξαφανισθούν πιο γρήγορα, από ότι φανταζόμαστε – έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την απόλυτη κυριαρχία των ψηφιακών νομισμάτων των κεντρικών τραπεζών. Είναι αλήθεια ασφαλείς οι καταθέσεις;
.
Ανάλυση
Η δεύτερη μεγαλύτερη τραπεζική χρεοκοπία στην ιστορία των ΗΠΑ, ήταν η πρόσφατη της First Republic Bank – η τρίτη συνεχόμενη μέσα σε μόλις έξι εβδομάδες, μετά από τη Silicon Valley Bank και τη Signature Bank. Βέβαια δεν έκλεισε τελικά, αλλά εξαγοράσθηκε από την JP Morgan – όσον αφορά τουλάχιστον την πλειονότητα των εργασιών της, μαζί με τις καταθέσεις.
Έτσι συνεχίζεται η υπερσυγκέντρωση στις ΗΠΑ (ανάλυση), στις οποίες ο τραπεζικός τομέας συρρικνώνεται διαρκώς – με τις μεγάλες τράπεζες να γίνονται ακόμη μεγαλύτερες. Φαίνεται δε πως θα ακολουθήσει μία ακόμη, η PacWest, την οποία έχουμε ήδη προβλέψει – με τη μετοχή της τώρα να χάνει πάνω από 48% (πηγή) ή περί το 90% μέσα σε ένα έτος.
Επομένως το τραπεζικό ντόμινο, όπως έχουμε αναφέρει, μόλις ξεκίνησε (ανάλυση) – ενώ δεν θα σταματήσει, εάν δεν υπάρξουν σοβαρές κυβερνητικές παρεμβάσεις. Βέβαια, το υπουργείο οικονομικών των ΗΠΑ, όπως επίσης η κεντρική τράπεζα της Ελβετίας (ανάλυση), έχουν ήδη προβεί σε ρυθμιστικές ενέργειες – οι οποίες όμως είχαν μία προσωρινή επιτυχία και υπήρξαν αρκετές αστοχίες. Σε κάθε περίπτωση, οι κρίσεις αυτού του είδους δεν τελειώνουν ποτέ σε ημέρες ή σε εβδομάδες – αλλά διαρκούν πολλούς μήνες.
Οι μη πραγματοποιηθείσες πάντως απώλειες από τίτλους που κατέχονται από τράπεζες, ασφαλισμένες από το FDIC (Federal Deposit Insurance Corporation), υπερβαίνουν τα 600 δις $ – με την έννοια πως αυτό θα ήταν το ποσόν του τραπεζικού κεφαλαίου που θα εξαφανιζόταν, εάν αυτές οι τράπεζες αναγκάζονταν να πουλήσουν τους συγκεκριμένους τίτλους (ομόλογα), για να καλύψουν τις καταθέσεις των Πολιτών που θα ήθελαν τα χρήματα τους πίσω.
Το ψηφιακό νόμισμα των κεντρικών τραπεζών
Συνεχίζοντας, προφανώς έχουν σχέση τα σχέδια των κεντρικών τραπεζών για την κυκλοφορία ψηφιακών νομισμάτων (CBDC, Central Bank Digital Currency), με την παραπάνω κρίση – ξεκινώντας από το ότι, εάν ένας τραπεζικός λογαριασμός είναι κανονικός όψεως ή σε CBDC, δεν έχει τόσο μεγάλη διαφορά. Το βασικό πρόβλημα είναι η ενδεχόμενη απώλεια της εμπιστοσύνης των ανθρώπων – ο φόβος και το να μη θέλει κανείς να είναι το τελευταίο άτομο που εγκαταλείπει ένα φλεγόμενο κτίριο.
Εν προκειμένω, οι φήμες από στόμα σε στόμα, καθώς επίσης μία μεγάλη σειρά από ψυχολογικούς παράγοντες, μέρος της ανθρώπινης φύσης, διαδραματίζουν έναν πολύ σημαντικό ρόλο – κάτι που δεν έχει αλλάξει καθόλου, τουλάχιστον από τον 14ο αιώνα, με τη χρεοκοπία των ιταλικών τραπεζών Bardi και Peruzzi περί το 1340 (πηγή). Αυτό που έχει αλλάξει είναι μόνο η τεχνολογία – όπου η διαφορά με τη δεκαετία του 1930 είναι το ότι, δεν χρειάζεται να περιμένει κανείς στην ουρά για να κάνει ανάληψη των χρημάτων του από τις τράπεζες, αλλά μπορεί ηλεκτρονικά, με το πάτημα ενός κουμπιού στον υπολογιστή ή στο κινητό του.
Υπό αυτήν την έννοια λοιπόν, δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ των CBDC και των υπολοίπων χρημάτων – με τη διαφορά όμως να εμφανίζεται στο ότι, η κυβέρνηση μπορεί να σταματήσει τις αναλήψεις σε CBDC, παγώνοντας τους λογαριασμούς. Είναι δε επί πλέον σε θέση να ανακτήσει προηγούμενες μεταφορές χρημάτων – να λειτουργήσει δηλαδή αναδρομικά, αφού ελέγχει το σύνολο των CBDC. Με απλά λόγια, η εκάστοτε κυβέρνηση μπορεί, εάν οι λογαριασμοί διατηρούνται σε CBDC, να εμποδίσει τη χρεοκοπία μίας τράπεζας
(α) απαγορεύοντας τις αναλήψεις των πελατών της και
(β) επαναφέροντας τα CBDC που κατατέθηκαν σε άλλες τράπεζες.
Εύλογα λοιπόν συμπεραίνει κανείς ότι, εάν αλλάξουν τα χρήματα σε ψηφιακά των κεντρικών τραπεζών, σε CBDC, οι άνθρωποι θα «κλειδωθούν» μέσα σε ένα σύστημα που θα ελέγχεται από την κυβέρνηση τους – στην Ευρώπη από την ΕΚΤ και από την ΕΕ. Θα καταδικάζονταν δηλαδή σε μία φυλακή, όσον αφορά τις καταθέσεις τους – χωρίς να είναι σε θέση να κάνουν απολύτως τίποτα.
Σύμφωνα δε με αρκετούς, τα μετρητά χρήματα είναι πιθανόν να εξαφανισθούν πιο γρήγορα, από ότι φαντάζεται κανείς – έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την απόλυτη κυριαρχία των ψηφιακών νομισμάτων των κεντρικών τραπεζών. Υπενθυμίζουμε εδώ το παράδειγμα της Ινδίας – καθώς επίσης γενικότερα τον πόλεμο εναντίον των μετρητών, με δικαιολογίες όπως η εξάλειψη της φοροδιαφυγής κλπ.
Τα κρυπτονομίσματα
Περαιτέρω, εάν πράγματι κυκλοφορήσουν τα CBDC, ο μοναδικός τρόπος για να αποφύγουν οι Πολίτες την υποχρεωτική χρήση τους, θα είναι οι συναλλαγές με χρυσό, ασήμι ή κρυπτονομίσματα – όπου όμως τα τελευταία θεωρούνται απλά ως «παραισθησιογόνα», με ανύπαρκτη αξία στην ουσία (ανάλυση).
Ειδικότερα, το Bitcoin και τα άλλα κρυπτονομίσματα, αν και τα συμπαθούμε ως ελεύθερα και μη συστημικά, είναι η απόλυτη νομισματική ουτοπία (ανάλυση) – παρά το ότι έχουν το δικό τους οικοσύστημα ανταλλαγών, παραγώγων, θεματοφυλάκων, καναλιών πληρωμής κλπ. Παρομοιάζονται δε πολύ σωστά με τις μάρκες ενός καζίνο – με τις οποίες μπορεί κανείς να κερδίσει χρήματα ή να χάσει, παίζοντας μέσα στο καζίνο.
Εν τούτοις, εάν βγει κανείς από το καζίνο και περπατήσει, με μάρκες στην τσέπη του, δεν έχουν καμία αξία – γεγονός που σημαίνει με απλά λόγια ότι, μπορεί να αλλάξει τραπέζι στο καζίνο, αλλά δεν μπορεί να φύγει. Εάν τώρα θέλει να ξοδέψει τα χρήματα του εκτός του καζίνο, θα πρέπει να επισκεφθεί πρώτα το ταμείο και να εξαργυρώσει τις μάρκες του – την πύλη δηλαδή, από τον κόσμο της κρυπτογράφησης, στον πραγματικό κόσμο των χρημάτων.
Ακόμη και έτσι όμως, θα μπορούσε να πει κανείς πως έχουν νόημα τα κρυπτονομίσματα – εάν δεν είχαν τοποθετηθεί στο στόχαστρο των κρατών και των κεντρικών τραπεζών τους. Αυτός είναι ο λόγος που η αμερικανική FDIC «κατάσχεσε» τη Signature Bank την Κυριακή 5 Μαρτίου, όταν έκλεισε την SVB – σημειώνοντας πως η Signature Bank δεν ήταν πολύ χειρότερη από πολλές άλλες αμερικανικές τράπεζες, ενώ θα είχε διασωθεί τη Δευτέρα 6 Μαρτίου από το πρόγραμμα χρηματοδότησης της Fed (BTFP), όπως διασώθηκε ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό σύστημα των ΗΠΑ.
Η Signature Bank όμως δεν διασώθηκε και «κατασχέθηκε», απλά και μόνο επειδή προσέφερε μία πύλη στον κόσμο των κρυπτονομισμάτων – η οποία ονομαζόταν «Signet». Ειδικότερα, μόλις η FDIC ανακοίνωσε πως εγγυάται όλες τις καταθέσεις, ενώ η Fed προσέφερε ταυτόχρονα μία απεριόριστη δυνατότητα ανταλλαγής ομολόγων με μετρητά στο άρτιο, η Signature Bank δεν θα είχε κανένα πρόβλημα – γεγονός που σημαίνει ότι, η κυρία Yellen χρησιμοποίησε τον πανικό του Σαββατοκύριακου, για να εξαλείψει την πύλη «Signet», από τα κρυπτονομίσματα στον κόσμο των πραγματικών χρημάτων (το ταμείο του καζίνο).
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, όπως πολύ σωστά λέγεται, είναι έγκλημα να αφήνει κανείς μία κρίση να πηγαίνει χαμένη, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας – αφού οι κρίσεις είναι πάντοτε ευκαιρίες (ανάλυση). Αυτό ακριβώς έκανε η κυρία Yellen, στην περίπτωση της Signature Bank – ενώ αποτελεί ένα παράδειγμα του τρόπου, με τον οποίο η κρυπτογράφηση στραγγαλίζεται διεθνώς.
Σε κάθε περίπτωση, τα CBDC δημιουργούνται για να αντικαταστήσουν τα κρυπτονομίσματα ως ψηφιακό νόμισμα – οπότε στην ουσία τα κρυπτονομίσματα χρησιμοποιούνται ως «έρεισμα», για την προώθηση των σχεδίων των κεντρικών τραπεζών.
Με το χρυσό όμως δεν μπορεί να γίνει κάτι ανάλογο, υπενθυμίζοντας τη συμφωνία νόθευσης των τιμών του «London Gold Pool» που κατέρρευσε το 1968 – καθώς επίσης την ανοησία του G. Brown που πούλησε σε χαμηλό 50 ετών σχεδόν το μισό απόθεμα χρυσού της Μ. Βρετανίας το 1999, για να χειραγωγήσει τις τιμές του (Brown’s Bottom), προκαλώντας τεράστια ζημία στη χώρα του.
Βέβαια, θα μπορούσε να κατασχεθεί ο χρυσός, όπως συνέβη το 1933 στις ΗΠΑ – κάτι που όμως είναι ένα άλλο θέμα, εκτός του σημερινού (ανάλυση).
Υστερόγραφο: Το 1983 οι ΗΠΑ είχαν τον υψηλότερο αριθμό ανεξάρτητων τραπεζών, με 14.469 – ενώ το 2022 είχαν απομείνει μόλις 4.135. Εδώ πρόκειται για μια συρρίκνωση της τάξης του 71% τα τελευταία 40 χρόνια. Ο αριθμός των τραπεζικών καταστημάτων στις ΗΠΑ το 2009, στο απόγειό του, ήταν 85.834 – ενώ το 2022 είχαν μειωθεί στα 71.190 ή κατά 17% τα τελευταία 13 χρόνια.
Οι ίδιες τάσεις υπάρχουν και στην Ευρώπη – όπου στην ΕΕ, ο αριθμός των τραπεζών μειώθηκε κατά 23% σε 6.596 τράπεζες, μόνο από το 2008 έως το 2016, ως αποτέλεσμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Στη Γερμανία υπήρχαν πάνω από 4.700 ανεξάρτητα πιστωτικά ιδρύματα το 1991 – ενώ το 2021 μειώθηκαν στα 1.519. Το γεγονός αυτό αντιστοιχεί σε πτώση άνω των δύο τρίτων – κάτι που σημαίνει ότι, δύο στις τρεις τράπεζες έχουν κλείσει τα τελευταία 20 χρόνια. Ο αριθμός των καταστημάτων ήταν 21.712 το 2021 – έναντι 54.089 το 1991.
