Την τελευταία δεκαετία η πολιτική στις ΗΠΑ και αυξανόμενα σε όλη την Δύση, έχει μεταφερθεί από το πεδίο της πάλης των τάξεων στην πάλη των αξιών. Δηλαδή από το πεδίο της ικανοποίησης των βασικών αναγκών, έχει προχωρήσει πιο πάνω στην πυραμίδα του Μάσλoου, στην επίτευξη αυτοεκτίμησης έστω και να δεν έχουν λυθεί τα βασικά βιοποριστικά προβλήματα για πολλούς από αυτούς που επικεντρώνει ο δικαιωματισμός. Είναι αυτό που λέγεται κίνημα «woke» στις ΗΠΑ δηλαδή αφύπνισης (ή των αφυπνισμένων σε μετάφραση). Έχει ξεκινήσει από τις μειονότητες πριν κάποια χρόνια με ζητούμενο να «ξυπνήσουν» από την αδικία του συστήματος και να διεκδικήσουν την θέση τους στην κοινωνία.
Του Παναγιώτη Χατζηπλή
Αυτή η νέα τάση ίσως είναι απότοκο των μεταβολών σε οικονομικό επίπεδο με την παγκοσμιοποίηση. Τι σημασία έχει να πολεμάς για οικονομικά αιτήματα σε τοπικό επίπεδο απέναντι σε μια οικονομία που οι αποφάσεις λαμβάνονται παγκοσμίως και δεν αφήνει περιθώρια τοπικών διαφοροποιήσεων; Κι όμως, ενώ οι οικονομίες έχουν παγκοσμιοποιηθεί η πολιτική συνεχίζει να λειτουργεί σε τοπικό επίπεδο. Είναι κάτι που περιπλέκει ή τελικά αχρηστεύει τις παραδοσιακές κομματικές ιδεολογίες και πρακτικές. Αυτό όμως μπορεί να προκαλέσει μετακίνηση και ανακατανομή των ψηφοφόρων στα παραδοσιακά κόμματα ή να δημιουργήσει νέα, άρα αστάθεια για τα τοπικά καθεστώτα.
Για παράδειγμα μπορεί στο μεταναστευτικό (δηλ. την αθρόα παράνομη είσοδο μεταναστών που έχουν και χαμηλό κόστος εργασίας) να είναι θεωρητικά υπέρ οι αριστεροί και κατά οι δεξιοί στην βάση των αρχών τους όμως πολλοί δεξιοί επιχειρηματίες μπορεί να εξυπηρετούνται από το φθηνό εργατικό κόστος. Από την άλλη ενώ πλούσιοι αριστεροί το υποστηρίζουν σε ιδεολογικό επίπεδο, χαμηλόμισθοι αριστεροί ζημιώνονται από τον ανταγωνισμό στην αγορά εργασίας. Το ίδιο ζημιώνονται πια και με υψηλόμισθοι δεξιούς από την εξαγωγή θέσεων εργασίας (outsourcing) κάτι που πρέπει να υποστηρίζουν σε θεωρητική βάση. Αυτές οι ομάδες μπορούν να αλλάξουν στρατόπεδο για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους.
Η λήψη αποφάσεων από την παγκόσμια κοινωνία θα ήταν δυνατή αν οι προλετάριοι όλου του κόσμου ενώνονταν, κάτι που είναι καλό μόνο για κλισέ. Εκτός από μη ρεαλιστικό στο άμεσο μέλλον δεν μπορεί ίσως να γίνει και για λόγους πολιτιστικούς. Σύμφωνα με μελέτες η εθνική ανομοιογένεια δρα ανασταλτικά στην συμμετοχή σε συνδικάτα και κοινή διεκδίκηση (βλέπε Workers of the world unite (or not?) The effect of ethnic diversity on the participation in social groups: Evidence from trade unions Nikos Benos, Pantelis Kammas (πηγή)).
Δεδομένου ότι δεν υπάρχει ομογενοποίηση σε παγκόσμια κλίματα η λύση είναι η επιστροφή της λήψης αποφάσεων σε τοπικό επίπεδο. Για να γίνει αυτό θα πρέπει οι επιχειρήσεις να συγκεντρώσουν σε τοπικό επίπεδο, δηλαδή μέσα σε εθνικά κράτη, τις δραστηριότητές τους (δημιουργία υπεραξίας αλλά και φορολόγησή της). Έτσι θα είναι συμμέτοχες στην κοινωνία (θα έχουν skin in the game) μέσα από την φορολογία, την απασχόληση, την εξασφάλιση δημόσιας υγείας και ασφάλειας κ.α. Αυτό το απορρίπτουν βέβαια πολλοί συστημικοί συντηρητικοί ή δημοκρατικοί ως αναποτελεσματικό ή ουτοπικό αλλά θα το στήριζαν λαϊκιστές δεξιοί και συνδικάτα δημοκρατικών.
Κομματική ομαδοποίηση στις ΗΠΑ με βάση τις αξίες
Στις ΗΠΑ τα παραδοσιακά κόμματα της «αριστεράς» (Δημοκρατικοί) και «δεξιάς» (Ρεπουμπλικάνοι) περιλαμβάνουν διάφορες ομάδες ψηφοφόρων με αποκλίνουσες απόψεις που όμως όλοι πρέπει να εκπροσωπηθούν για να υπάρχει κοινωνική γαλήνη. Περιλαμβάνουν φυσικά κατά βάση μετριοπαθείς συστημικούς και των δυο κομμάτων που δεν θέλουν να αλλάξουν την βάση της οικονομίας και κοινωνίας αλλά διαφέρουν σε επιμέρους θέματα όπως πίστη σε παραδόσεις στους ρεπουμπλικάνους ή παροχές, δηλαδή σοσιαλισμό ευρωπαϊκού στυλ στους δημοκρατικούς.
Εκτός από συστημικούς μετριοπαθείς ψηφοφόρους όμως τα δυο μεγάλα κόμματα πρέπει να συμπεριλαμβάνουν και πιο «ακραίους», είτε ριζοσπάστες αριστερούς στο Δημοκρατικό κόμμα, είτε ριζοσπάστες δεξιούς στο Ρεπουμπλικανικό όπως και αναρχοαριστερούς και αναρχοκαπιταλιστές-ελευθεριστές αντίστοιχα. Αυτοί σε μεγάλο ποσοστό θέλουν να ανατρέψουν το status quo στην βάση της μεγαλύτερης αυτονομίας ή μεγαλύτερου ελέγχου στο άλλο άκρο. Δεδομένου ότι είναι πιο ενθουσιώδεις και ριψοκίνδυνοι μπορεί να μετακινηθούν σε άλλο κόμμα αν απογοητευτούν ή να απέχουν.
Να σημειώσουμε όμως ότι οι ριζοσπάστες αριστεροί ή κουμουνιστές ίσως είναι πιο πιστοί στο σύστημα της παγκοσμιοποίησης από ότι ίσως οι εθνολαϊκοί δεξιοί γιατί μπορεί έτσι να ελπίζουν σε επιτάχυνση της αποδόμησης του εθνικού κράτους (αυτό που λέγεται accelerationism) ώστε να εγκαταστήσουν στον κρατικό μηχανισμό την δικιά τους ηγεσία (βλέπε: Accelerate Manifesto for an Accelerationist Politics, Alex Williams and Nick Srnicek, 14 May 2013 (πηγή)) Από την άλλη ακόμα και τώρα, τι διαφορά έχει η παγκοσμιοποίηση που ελέγχεται από ομίλους με ένα διεθνισμό που ελέγχεται από απαράτσικ;
Oι ριζοσπάστες ή λαϊκιστές δεξιοί όμως όπως αυτοί της Νέας Δεξιάς (ένα καλό άρθρο σχετικά με New Right (πηγή)) εκφράζονται περισσότερο ενάντια του συστήματος. Όσο αφορά την οικονομία συντάσσονται περισσότερο με τους αριστερούς δημοκρατικούς (ενδεχομένως κάποιοι προέρχονται από αυτούς) παρά με τους συντηρητικούς ρεπουμπλικάνους. Είναι εχθρικά διακείμενοι στις μεγάλες επιχειρήσεις, με μόνο το 17% να θεωρεί ότι τα κέρδη τους είναι δίκαια, ενώ το 56% είναι υπέρ της αύξησης των φόρων των μεγάλων εταιριών, στο οποίο είναι σε ευθεία αντίθεση με τους παραδοσιακούς συντηρητικούς.
Αυτή η κατάσταση είναι και αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης του 2008. Τότε με την μεγάλη ύφεση και άμβλυνση των κοινωνικών αντιθέσεων αλλά και την πεποίθηση ότι το οικονομικό σύστημα των ΗΠΑ είναι προβληματικό εμφανίστηκε το κίνημα Occupy Wall Street από δυσαρεστημένους της ύφεσης και το Tea Party κυρίως από πιστούς στο σύνταγμα λόγω της κρατικής χρηματοδότησης των τραπεζών. Και τα δυο εν τέλει στρέφονταν εναντίον του πλουσιότερου 1% του πληθυσμού, που ελέγχει τις διεθνές κινήσεις κεφαλαίων και ωφελείται περισσότερο από την οικονομία των χρηματοοικονομικών υπηρεσιών (finacialization) ενώ η συνεισφορά του στην κοινωνία είναι αμφίβολη. Έτσι υπήρξε μια συνένωση πολλών διαφορετικών ιδεολογιών έναντι ενός κοινού εχθρού. Η ελίτ, το κατεστημένο αντιλήφθηκε την απειλή.
Τόσο ο Ομπάμα το 2008 όσο και ο Τραμπ το 2016 αναγνώρισαν την απογοήτευση και θέλησαν να δώσουν ελπίδα. Τόσο ο Τραμπ όσο και ο Μπαιντεν εξέφρασαν τις ανησυχίες και κατά της χρηματοοικονομικής ελίτ και υπέρ τη παραδοσιακής οικονομίας της παραγωγής.
Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, δηλαδή του πολέμου που ασκήθηκε στον Τραμπ από τον σύστημα μόνο αυτός τελικά αποτελούσε πραγματική απειλή. Βέβαια ο Μπάιντεν τελευταία εφαρμόζει κάποιες πολιτικές του Τραμπ όπως υπέρ της εγχώριας παραγωγής πχ στα μικροτσιπ, στα ηλεκτρικά οχήματα και στις προμήθειες για έργα του Δημοσίου με τον νόμο “Buy American”. Δεν δέχεται όμως τον πόλεμο που είχε δεχθεί ο Τραμπ για προστατευτισμό, ο οποίος δικαιώνεται για μια ακόμα φορά.
Όμως το «κακό» για το γκλομπαληστικό σύστημα έχει γίνει αφού έχει ανοίξει η συζήτηση σχετικά με την αποσύνδεση με την Κίνα (decoupling), την επιστροφή των εργοστασίων (reshoring), στις ΗΠΑ, πράγματα που θεωρούνταν λαϊκισμός επί Τραμπ. Αυτό θα θίξει τα κέρδη των κεφαλαιαγορών από διαμεσολάβηση και τις αποδόσεις των μετόχων από των απώλεια του χαμηλού κόστους παραγωγής στο εξωτερικό και σε offshore τοποθετήσεις.
Το δυναμικό κίνημα Occupy απορροφήθηκε από το κίνημα woke των μειονοτήτων των δημοκρατικών ή ακόμα σε κάποιο βαθμό των πατριωτών του Τραμπ μαζί με το Tea Party. Ίσως το κίνημα woke αναπτύχθηκε μετά την ανάδειξη του Ομπάμα ακριβώς για να υποκαταστήσει το Occupy. Με αυτόν τον τρόπο το κατεστημένο των ελίτ μετατόπισε το βάρος από την ταξική πάλη στην φυλετική πάλη ώστε να ασκεί το «διαιρεί και βασιλεύει». Η αιτία του κακού αντί για το ανώτερο 1% έγινε η λευκή πλειοψηφία που απολαμβάνει συστημική εύνοια και άρα υπερισχύει (κατά το αφήγημα) έστω και αν αυτή η πλειοψηφία ήταν ο λευκός εργάτης που διεκδικεί την δουλειά του και όχι να βλάψει κάποιον άλλον…
Εκλογική Τακτική Ομπάμα-Δημοκρατικών
Στην απορρόφηση του κινήματος Occupy και μετάλλαξή ως woke συνέβαλλε και η θητεία του Ομπάμα με το χαρισματικό στυλ και μειονοτικό προφίλ του. Το σύνθημά του από την προεκλογική εκστρατεία ακόμα ήταν «Yes we Can» (Ναι, κι όμως μπορούμε). Η νίκη του έδωσε μια ψευδαίσθηση ελπίδας σε όλους τους δυσαρεστημένους της κρίσης αλλά και τους καταφρονημένους των μειονοτήτων.
Τελικά οι ιδεαλιστές του Ομπάμα αποδείχθηκε ότι δεν μπορούσαν ή δεν σκόπευαν να αλλάξουν τίποτα παρά τα ωραία λόγια … Στον τραπεζικό χώρο που ήταν ο υπαίτιος της κρίσης του 2008 δεν άλλαξαν πολλά πχ δεν επανήλθε ο διαχωρισμός επενδυτικής και εμπορικής τραπεζικής, δεν υπήρξε περιορισμός της μόχλευσης που μάλιστα αυξήθηκε με την επεκτατική πολιτική της FED ώστε να ξεπεράσει την κρίση. Τελικά δεν μπήκαν ούτε κάποιοι φυλακή για παραδειγματισμό. Αλλά ούτε βελτιώθηκε και η θέση των μειονοτήτων με τον Ομπάμα.
Αυτή όμως η εστίαση του Ομπάμα οφείλεται εν μέρει και σε εκλογικό σχεδιασμό. Οι δημοκρατικοί είχαν υπολογίσει από τα μέσα της δεκαετίας του ‘90 και αυξανόμενα του 2000 (πηγή) ότι θα μπορούσαν να διαμορφώνουν πλειοψηφικά εκλογικά ποσοστά βασιζόμενοι στους εκάστοτε νέους που είναι εκ φύσεως πιο ενθουσιώδεις (στον Ομπάμα ήταν οι millennials τώρα οι Gen Z), τις εργένισσες γυναίκες και τις φυλετικές μειονότητες.
Οι νέοι που μπορεί να είχαν ανατραφεί με νεομαρξιστικές αξίες (liberal) στα πανεπιστήμια ήταν πολλοί από τους απογοητευμένους ή ρομαντικούς των κινημάτων Occupy Wall Street στην κρίση του 2008 που ήθελαν να διορθώσουν το σύστημα. Να σημειώσουμε το ότι πολλοί νέοι πτυχιούχοι και επαγγελματίες προτιμούν τους δημοκρατικούς δεν σημαίνει ότι έχουν κάποια καλύτερη αντίληψη από τους μη πτυχιούχους ψηφοφόρους. Η πανεπιστημιακή μόρφωση στις ΗΠΑ δεν είναι προσιτή ούτε επιθυμητή από όλους. Κάποιοι θα επιλέξουν να βιοποριστούν χωρίς να σπουδάσουν καθώς ενδεχομένως δεν θα μπορούσαν και να αντέξουν το κόστος. Όμως είναι συνειδητοποιημένοι πολιτικά και πληροφορούνται. Όσοι όμως πάνε στα πανεπιστήμια θα δεχθούν την νεομαρξιστική ή νεοφιλελεύθερη εκπαίδευση που ευνοεί την παγκοσμιοποίηση. Αυτό χρειάζεται για να καταλάβουν θέσεις στο δημόσιο (καθηγητές) ή σε πολυεθνικές που βασίζονται στις απόψεις αυτές και έτσι εντάσσονται σε αυτό το σύνολο των συστημικών δημοκρατικών κυρίως αλλά και των συστημικών ρεπουμπλικάνων.
Οι εργένισσες γυναίκες από την άλλη, που μένουν κυρίως στις μεγάλες πόλεις ελκύονται στην woke δημοκρατική ατζέντα διεκδικώντας την σεξουαλική ελευθερία με τις εκτρώσεις και την χειραφέτηση από παραδοσιακές κοινωνικές λογικές (αυτό που λένε πατριαρχία) κάτι που δεν είναι προτεραιότητα στην ενδοχώρα που κάνουν οικογένεια. Οι διάφορες μειονότητες, είτε φυλετικές είτε σεξουαλικές, ζητούν επίσης την ισότιμη αναγνώριση και επίσης συγκεντρώνονται στις μεγαλουπόλεις ως πιο απελευθερωμένες και με περισσότερες επιλογές. Για αυτό εξάλλου οι Δημοκρατικοί κερδίζουν υψηλά ποσοστά κυρίως στις μεγάλες πόλεις στις δυο ακτές των ΗΠΑ όπου συγκεντρώνονται αυτά τα εκλογικά σώματα, οι λεγόμενοι liberals. Στις μεγαλουπόλεις επικρατεί κυρίως η οικονομία των υπηρεσιών που συντηρείται από την παγκοσμιοποίηση.
Μέχρι τον Κλίντον η εκλογική επικέντρωση των Δημοκρατικών ή των Ρεπουμπλικάνων ήταν στην οικονομία. “It’s the economy stupid” λέγανε για τις εκλογές, δηλ. το βασικό θέμα είναι η οικονομία. Όμως με την παγκοσμιοποίηση αυτό δεν μπορούσε ή δεν ήθελαν να τεθεί ως διακύβευμα. Ο Κλίντον προώθησε την παγκοσμιοποίηση με τις συνθήκες ελεύθερου εμπορίου NAFTA με τις οποίες μεταφέρονταν καλές θέσεις εργασίας στο πολύ πιο φθηνό Μεξικό. Αυτό χτυπούσε την παραδοσιακή εκλογική βάση των δημοκρατικών, δηλαδή των εργατών και συνδικάτων της βιομηχανίας, που άρχισε να φυλλοροεί.
Την ίδια στιγμή οι millennials που το 2008 ήταν φοιτητές ή νέοι επαγγελματίες που έψαχναν δουλειά, το 2020 πολλοί είναι άνεργοι ή δουλεύουν χωρίς να έχουν δυνατότητα να ξεπληρώσουν το φοιτητικό τους δάνειο και να ζήσουν το Αμερικανικό όνειρο των γονιών τους δηλαδή να πάρουν σπίτι και αυτοκίνητο και να κάνουν οικογένεια. Έτσι βλέπουν να διαψεύδονται στην πράξη η θεωρία του “trickle down” δηλαδή το ότι θα κατρακυλήσουν προς τα κάτω (με έναν μαγικό τρόπο) τα κέρδη που θα λάμβαναν οι ελίτ από την απελευθέρωση της παγκοσμιοποίησης.
Έτσι με την ύφεση και την μεταφορά θέσεων εργασίας στο εξωτερικό έχουν δημιουργηθεί δυσαρεστημένοι άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι millennials όπως γράφει και ο επικοινωνιολόγος του Μητσοτάκη, Stanley B. Greenberg (πηγή) που δεν ελκύονται πια στο δημοκρατικό κόμμα. Συνεπώς θα πρέπει να βρεθούν «νέες αξίες» και ελπίδες για να συσπειρώσουν ψηφοφόρους καθώς το οικονομικό μοντέλο της παγκοσμιοποίησης για την ελίτ που χρηματοδοτεί τα κόμματα, δεν αλλάζει. Αλλά ούτε και οι συστημικοί δημοκρατικοί όπως και ρεπουμπλικάνοι ψηφοφόροι απαιτούν να το αλλάξουν.
Σε αυτό το πλαίσιο ο Τραμπ κέρδισε τις εκλογές του 2020 καθώς έφερε ένα νέο στυλ άμεσης έκφρασης ενώ αναγέννησε και επανακαθόρισε το ρεμπουμπλικανικό κόμμα με τον ρεαλισμό του όντας επιχειρηματίας, και προτείνοντας μέτρα για αύξηση της παραγωγής. Έτσι πήρε πολλούς ψήφους σε παραδοσιακά εργατικές και δημοκρατικές περιοχές που καταστρέφονται με την παγκοσμιοποίηση. Εκτός αυτών ο Τραμπ άρχισε να παίρνει καλά ποσοστά και σε μειονότητες κυρίως Λατίνους λόγω της συντηρητικότητας τους σε οικογενειακές αξίες, τάξη και εργασία που απειλεί το κίνημα woke. (πηγή). Έχει καλή αντιπροσώπευση και σε άλλες μειονότητες που μπορεί να ενοχλούνται από την woke πολιτική.
Ο Τραμπ κέρδισε τις εκλογές του 2016 κόντρα σε όλα τα προγνωστικά αλλά το σύστημα (του βαθέως κράτους και της πολιτικής νομενκλατούρας της Ουάσιγκτον, αυτό που λέγεται βούρκος- Swamp) ενοχλήθηκε από την αμφισβήτηση της παντοκρατορίας τους και αντέδρασε αμέσως με συνεχή υπονόμευση του Τραμπ μέσω των ΜΜΕ με χαλκευμένες κατηγορίες για Ρωσική παρέμβαση (πηγή) και προσπάθειες για παραπομπή σε δίκες που δε τελεσφόρησαν.
Τελικά ο Τραμπ ανατράπηκε με τις εκλογές του 2020 εν μέσω τρομοκρατίας για την πανδημία, εξέγερση υποστηρικτών των μειονοτήτων (Black Lives Matter) και λογοκρισία από τα ΜΜΕ όπως φάνηκε από τις αποκαλύψεις TwitterFiles (πηγή) Τα δεδομένα άλλαξε και η επιστολική ψήφος που ενεργοποιήθηκε σε μεγάλο βαθμό λόγω της πανδημίας… Προσπερνώντας το θέμα αν έγινε νοθεία η διαφορά που φέρνει είναι ότι ενεργοποιεί σχετικά πιο αδιάφορων ψηφοφόρων που δεν θα έμπαιναν στην ταλαιπωρία να εγγραφούν για να ψηφίσουν σε εκλογικό τμήμα (όπως πχ πρέπει να κάνουν οι Έλληνες του εξωτερικού τώρα και τελικά το παραμελούν (πηγή), ίσως και να επιλέχτηκε επίτηδες μαζί με άλλα προσκόμματα αφού το καθεστώς της κομματοκρατίας δεν μπορεί να τους ελέγξει). Επίσης η επιστολική ψήφος βοηθά στην επιλεκτική συλλογή ψήφων ανά εκλογική περιφέρεια (με την πρακτική “Ballot Harvesting”) οπότε μπορεί να επηρεάσει και τον καταμερισμό των εδρών. Ενδεχομένως είναι ένα ανάλογο φαινόμενο με τους ετεροδημότες που ψηφίζουν στον τόπο καταγωγής αλλοιώνοντας ενδεχομένως τα αποτελέσματα σε κάποιο βαθμό.
Είναι ενδεικτικό του εκλογικού σχεδιασμού που είχε γίνει στις εκλογές του 2020 το ότι οι δημοκρατικοί είχαν προβλέψει ακριβώς πως θα αλλάξει το αποτέλεσμα μετά τον συνυπολογισμό των επιστολικών ψήφων την ίδια στιγμή που δήθεν έπεφταν έξω σε δημοσκοπήσεις (suppression polls)! (πηγή) Για όποιον ενδιαφέρεται για την στρατηγική των επιστολικών εκλογών μπορεί να διαβάσει ένα ενδιαφέρον άρθρο στο Time “The Secret History of the Shadow Campaign That Saved the 2020 Election” (πηγή)
Το δε επιχείρημα ότι ακόμα και αν έγινε νοθεία το αποτέλεσμα είναι δίκαιο αφού οι δημοκρατικοί λαμβάνουν συνολικά περισσότερους ψήφους δεν έχει βάση σε μια ομόσπονδη δημοκρατία που θέλει ισόρροπη γεωγραφική αντιπροσώπευση και άρα επιμερίζει τις έδρες με βάση την γεωγραφική κάλυψη και όχι αναλογικά με τον πληθυσμό. Το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα εξάλλου. Φανταστείτε ένα εκλογικό σύστημα που θα επιμέριζε τις μισές έδρες της Ελλάδας στην Αθήνα αναλογικά με τον πολιτισμό της, τι σημασία θα απέδιδε στην περιφέρεια.
Το γεγονός ότι η εκλογική νίκη του 2020 δεν έγινε πιστευτή ή αποδεκτή σε μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων των ΗΠΑ οδήγησε στα επεισόδια του Καπιτώλιο της 6ης Ιανουαρίου 2021. Ήταν κάτι που έμοιαζε σας τις διάφορες διαδηλώσεις κινημάτων «ανοίξεων» και έγινε πρόσφατα και στην Βραζιλία. Αυτό χρησιμοποιήθηκε για ευρείες διώξεις οπαδών του Τραμπ ως τρομοκράτες χρησιμοποιώντας την ίδια ορολογία που χρησιμοποιήθηκε για την περιστολή ελευθεριών με τον «πόλεμο στην τρομοκρατία (“War on Terror” (πηγή) της δεκαετίας του 2000). Στράφηκε εναντίον του ίδιου του Τραμπ κατηγορώντας τον ως υποκινητή κάτι που τελικά δεν αποδείχτηκε ή δεν οδήγησε σε δίωξη. Η ιστορία ακόμα γράφεται για τις εκλογές αυτές την στιγμή που γράφονται αυτά οπότε στο μέλλον μπορεί να μάθουμε περισσότερα.
Επίλογος, το νέο Δίπολο ΗΠΑ: Πατριώτες έναντι Uniparty woke παγκοσμιοποίησης
Σε κάθε περίπτωση όμως με την ανάδειξη του Τραμπ έχει αλλάξει πλέον η ιδεολογική κατεύθυνση, τουλάχιστον των ρεπουμπλικάνων στους οποίους έχουν μετακινηθεί νέες ομάδες ψηφοφόρων ή είναι στην πορεία να το κάνουν. Δεν μπορεί πια η πολιτική να επιστρέψει στους ψευδεπίγραφους διαχωρισμούς. Πλέον πρέπει να είναι ξεκάθαρες οι ιδεολογικές γραμμές των κομμάτων. Δεν μπορεί να πρεσβεύουν στα λόγια κάτι που δεν εφαρμόζουν στην πράξη.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι πλέον δεν μπορεί να ελεγχθεί το σύστημα με δυο κόμματα (Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι) που είναι όμοια στην ουσία υπέρ της άκρατης παγκοσμιοποίησης με παραλλαγές στο στυλ και συνολικά αποκαλούνται Uniparty (δηλαδή Ενιαίο Κόμμα (πηγή)) όπως στην Ελλάδα είναι ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ που συμφωνούν επίσης στην ουσία και διαφοροποιούνται στους τύπους (αποτελούν το Ευρωπαϊκό Uniparty των μνημονίων ή Τρόικα Εσωτερικού).
Στον Πίνακα παραθέτουμε μια ενδεικτική σύγκριση των κύριων σημείων πολιτικής των πατριωτών America First υπό τον Τράμπ και του Uniparty της παγκοσμιοποίησης (που απαρτίζεται από συστημικούς Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους).
Πλέον με τον Τραμπ μέσα από το Ρεπουμπλικανικό κόμμα έχει αναδειχθεί μια νέα τάση, ο οικονομικός πατριωτισμός πολιτιστικός ταυτοτισμός που βάζει την τοπική οικονομία/εθνικό κράτος στην κορυφή του ενδιαφέροντος της πολιτικής (America First) ή όπως θα το λέγαμε στην Ελλάδα, «Πρώτα η Ελλάδα». Απηχεί θέσεις αντισυστημικές τόσο του Tea Party όσο και του Occupy Wall Street.
Αυτά για τους συστημικούς του Uniparty είναι ακραία και λαϊκιστικά. Προσπαθούν να ενοχοποιήσουν την αυτοδιάθεση των λαών δηλαδή. Προβάλλουν για παράδειγμα το America Last ή πχ στην Ελλάδα ότι θα πρέπει να προηγείται το Ευρωπαϊκό συμφέρον (τόσο αλτρουισμός από τους νεοφιλελεύθερους Ευρωπαϊστές! (πηγή)). Ότι δεν υποστηρίζουν οι γκλοαμπαληστές συστημικοί είναι λαϊκιστικό, διχαστικό και ακραίο έστω και αν οι πολιτικές της παγκοσμιοποίησης είναι καταστροφικές και ακραίες, κάτι όμως που το ονομάζουν πραγματισμό ή απλά ΤΙΝΑ (There is no alternative) δεν υπάρχει δηλαδή άλλη εναλλακτική όπως με τα μνημόνια, με τις πράσινες πολιτικές, την πανδημία και τώρα την πολεμική σύρραξη στην Ουκρανία που έχει εμπλέξει όλη την Δύση και απειλεί με πυρηνικό πόλεμο.
