.
Οι κοινωνίες, για να εξελιχθούν σωστά, δεν χρειάζονται λόγια αλλά πράξεις, από τις οποίες και μόνο διδάσκονται – επίσης πρότυπα, τουλάχιστον στην πολιτική τους ηγεσία, τα οποία να σέβονται οι Πολίτες και να θέλουν να μιμηθούν. Δυστυχώς λοιπόν, όσο δεν συμβαίνουν αυτά στην Ελλάδα, όσο τα κοινωνικά μας πρότυπα βαίνουν από το κακό στο χειρότερο, είναι περιττό να συζητάμε νομοσχέδια που αφορούν την Παιδεία – είναι ασφαλώς προσχηματικό. Τι πρότυπο είναι αλήθεια για τα παιδιά μας, για τα σχολεία που μας επισκέπτονται εδώ, μία αποπνικτικά άδεια Βουλή; Βουλευτές που δεν προσέχουν καν το ντύσιμο ή τη συμπεριφορά τους και που δεν χάνουν ευκαιρία να διαπληκτίζονται μεταξύ τους, απλά και μόνο για να εξασφαλίσουν μία θέση προβολής σε τηλεοπτικά κανάλια;
.
Κοινοβουλευτική Εργασία
Το σημερινό νομοσχέδιο, όπως άλλωστε όλα όσα αφορούν την Παιδεία, είναι πολύ σημαντικό – για τον απλό λόγο πως αφορά τα παιδιά μας. Τη νέα γενιά. Το μέλλον της πατρίδας μας.
Είναι όμως δυστυχώς λυπηρό το ότι, συζητάμε στην ουσία για ένα ασφαλές περιβάλλον, όταν δεν έχουμε ακόμη εξασφαλίσει τα βασικά – εννοώντας τις δημόσιες μεταφορές.
Για αυτόν ακριβώς το λόγο, επιτρέψτε μας να κάνουμε μία μικρή παρένθεση, αναφερόμενοι στο θέμα των ημερών – στο κυβερνητικό έγκλημα της σύγκρουσης των τρένων, όπου υπήρχαν μαθητές και φοιτητές.
Στην τραγωδία των Τεμπών, με τα δεκάδες θύματα – σε ότι χειρότερο έχει συμβεί στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, χωρίς να οφείλεται σε κάποιο φυσικό φαινόμενο που ήταν αδύνατον να προβλεφθεί.
Αντίθετα, οφειλόταν σε κάτι προβλεπόμενο και προδιαγεγραμμένο – για αυτό ακριβώς έχουμε σοκαρισθεί.
Πριν από όλα όμως, επιθυμούμε να εκφράσουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στους οικείους των θυμάτων – τονίζοντας παράλληλα πως η ατομική ευθύνη που ασφαλώς είναι θέμα Παιδείας, είναι αυτή που χτίζει τη συλλογική ευθύνη.
Εν τούτοις, δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση, αφού στην ουσία δεν παίρνει κανένας την ευθύνη για το έγκλημα – ενώ με τέτοιου είδους συμπεριφορές, με τέτοια ελλείμματα πολιτικής Παιδείας, διαμορφώνεται μία κοινωνία ανευθύνων, με τελικό αποτέλεσμα το σημερινό κατάντημα της Ελλάδας.
Οι κοινωνίες, για να εξελιχθούν σωστά, δεν χρειάζονται λόγια αλλά πράξεις, από τις οποίες και μόνο διδάσκονται – επίσης πρότυπα, τουλάχιστον στην πολιτική τους ηγεσία, τα οποία να σέβονται οι Πολίτες και να θέλουν να μιμηθούν.
Δυστυχώς λοιπόν, όσο δεν συμβαίνουν αυτά στην Ελλάδα, όσο τα κοινωνικά μας πρότυπα βαίνουν από το κακό στο χειρότερο, είναι περιττό να συζητάμε νομοσχέδια που αφορούν την Παιδεία – είναι ασφαλώς προσχηματικό.
Τι πρότυπο είναι αλήθεια για τα παιδιά μας, για τα σχολεία που μας επισκέπτονται εδώ, μία αποπνικτικά άδεια Βουλή; Βουλευτές που δεν προσέχουν καν το ντύσιμο ή τη συμπεριφορά τους και που δεν χάνουν ευκαιρία να διαπληκτίζονται μεταξύ τους, απλά και μόνο για να εξασφαλίσουν μία θέση προβολής σε τηλεοπτικά κανάλια;
Τι πρότυπο είναι εκείνοι οι δημοσιογράφοι που δεν ασχολούνται με τίποτα σοβαρό, αλλά αποκλειστικά και μόνο με αυτό το λαϊκίστικο θέατρο; Που προβάλουν στις οθόνες, στο διαδίκτυο και στα έντυπά τους, ότι χειρότερο έχει η πολιτική και η κοινωνία μας;
Περαιτέρω, το πρώτο που θέλουν τα παιδιά μας, είναι να ζήσουν σε ένα κράτος που προσέχει, έστω στοιχειωδώς, τους Πολίτες του – που δεν τους σκοτώνει, που δεν τους αφήνει να γίνονται κομμάτια ανάμεσα σε παλιοσίδερα που συγκρούονται μετωπικά και που δεν τους υποχρεώνει να πηγαίνουν σε κηδείες αδικοχαμένων φίλων τους.
Εμείς πάντως, προειδοποιούσαμε από την πρώτη μας ημέρα στη Βουλή για τους κινδύνους των σιδηροδρόμων – για τη διάλυση του ΟΣΕ διαχρονικά από όλες τις κυβερνήσεις, για την κατάτμηση του σε πέντε εταιρίες, για την απαξίωση του, καθώς επίσης για το ξεπούλημα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και μάλιστα με επιδοτήσεις, εικοσαπλάσιες από την τιμή πώλησης της.
Δηλαδή, για το ότι ξεπούλησε ο ΣΥΡΙΖΑ το δίκτυο μόλις έναντι 45 εκ. €, ενώ η ΝΔ προίκισε τους Ιταλούς με 750 εκ. € συν ΦΠΑ – μειώνοντας επί πλέον, χωρίς λόγο, κατά σχεδόν 600 εκ. τις επενδύσεις που είχαν υποσχεθεί οι Ιταλοί και λαμβάνοντας για το υπόλοιπο ποσόν, τρένα του θανάτου.
Είχαμε αναφερθεί στη συμπαιγνία με τους εργολάβους, στα επικίνδυνα τρένα που έφεραν οι Ιταλοί στην Ελλάδα, όταν τόσο οι ίδιοι, όσο και οι Ελβετοί τα είχαν αποσύρει, στα γενικότερα προβλήματα των σιδηροδρομικών υποδομών κοκ. – αντιμετωπίζοντας την αδιαφορία, εάν όχι την ειρωνεία του αρμοδίου υπουργού.
Δεν επρόκειτο λοιπόν για δυστύχημα, αλλά για ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα – για το οποίο δεν έχει την ευθιξία κανένας στην κυβέρνηση να αναλάβει πραγματικά τις ευθύνες του.
Συνεχίζοντας, ένα άλλο σημαντικό θέμα για τα παιδιά μας εκτός από τη ασφάλεια, για την ανατροφή και για την ψυχοσύνθεση τους, είναι μία στοιχειώδης ευημερία – η οποία είναι ανύπαρκτη, όταν το 28% του πληθυσμού μας είναι υπό την απειλή φτώχειας, κοινωνικής απόρριψης και περιθωριοποίησης, που ασφαλώς επιδρούν στην ψυχική υγεία των παιδιών μας.
Είναι υποκριτικό δε να μιλάμε για εκφοβισμό, όταν περί τους 700.000 Έλληνες κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους – με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς που θα συνοδεύονται πλέον από τηλεδίκες, σύμφωνα με το πρόσφατο νομοσχέδιο του υπουργείου δικαιοσύνης.
Ας μη μας αντιτείνει εδώ η κυβέρνηση πως όσοι εκδιωχθούν από τα σπίτια τους, θα τους δοθεί κατοικία – εάν όχι, πως θα οδηγηθούν σε ίδρυμα αστέγων.
Η αλλαγή κατοικίας και μάλιστα υπό αυτές τις συνθήκες, πόσο μάλλον το να βρεθούν στο δρόμο, προκαλεί σοβαρά ψυχικά τραύματα στα παιδιά – ενώ έχουμε προτείνει δεκάδες φορές τρόπους για να αποφευχθούν οι πλειστηριασμοί που, τουλάχιστον για την πρώτη κατοικία, θα κόστιζαν ελάχιστα χρήματα στο κράτος.
Κάτω από τα 3 δις € – όταν για τα αχρείαστα lockdowns που επίσης επηρέασαν αρνητικά την ψυχική υγεία των παιδιών μας σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες, σπαταλήθηκαν από την κυβέρνηση πάνω από 50 δις €.
Συνεχίζοντας, προφανώς το πρόβλημα του εκφοβισμού είναι σημαντικό – ενώ μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε αυτοκτονίες, όπως έχει διαπιστωθεί στις ΗΠΑ και αλλού.
Εν τούτοις, η λύση του δεν είναι η καταστολή, αλλά η πρόληψη – η οποία επικεντρώνεται στην αποτροπή της συγκεκριμένης συμπεριφοράς και στη δημιουργία μίας κατάλληλης ψυχολογίας, για να ανταπεξέλθει το παιδί.
Είναι ίσως σωστό να αναφερθούμε εδώ σε ένα σχόλιο της διαβούλευσης, κατά της καταγγελίας, αλλά υπέρ της στήριξης των παιδιών, πρωτίστως από το Χαμόγελο του παιδιού – όπου αναφέρονται τα εξής:
«Στο τομέα της αντιμετώπισης των περιστατικών βίας και ενδοσχολικού εκφοβισμού, είναι σημαντικό να προβλεφθούν τα μέτρα εκείνα που θα συμβάλουν στην ψυχολογική πλαισίωση και υποστήριξη των παιδιών.
Η εμπειρία έχει δείξει πως όλα τα περιστατικά εκφοβισμού, δεν σηματοδοτούν απαραίτητα την αναγκαιότητα ανώνυμης ή επώνυμης αναφοράς – απαιτούν όμως την άμεση ψυχολογική υποστήριξη και την ενδυνάμωση των παιδιών.
Ως εκ τούτου, χρειάζεται καταρχάς να είναι σαφής και ξεκάθαρος ο τρόπος που θα γνωρίζουν οι υπεύθυνοι ενδοσχολικά, ποιος μαθητής έχει κάνει αναφορά και ποιο ακριβώς είναι το αίτημα του – για να επικοινωνήσουν άμεσα μαζί του.
Επίσης, χρειάζεται να είναι ξεκάθαρο πώς και από ποιόν θα στηριχθεί ενδοσχολικά το παιδί. Η διαθεσιμότητα είναι πολύ σημαντική για ένα παιδί, όταν θέλει να επικοινωνήσει – ενώ, προς το σκοπό αυτό, η αποδοτικότερη λύση θα ήταν η ύπαρξη διεπιστημονικής ομάδας σε κάθε σχολείο.
Εναλλακτικά, θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν πιστοποιημένες τηλεφωνικές γραμμές βοήθειας για παιδιά, με δωρεάν πανελλαδική 24ωρη λειτουργία, φιλικές προς την παιδική και εφηβική ηλικία – όπως η Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα παιδιά SOS 1056 που λειτουργεί το Χαμόγελο του Παιδιού και διαθέτει αντίστοιχη εμπειρία».
Όπως επίσης σημειώνει το Χαμόγελο του Παιδιού στη διαβούλευση, ο εκφοβισμός είναι βία – αλλά κάθε βία δεν είναι εκφοβισμός.
Συμφωνούμε απόλυτα, αλλά επί πλέον με το ότι, δεν είναι κάθε παρατήρηση παρενόχληση – ενώ το αναφέρουμε εδώ, επειδή δεν θέλουμε να οδηγηθούμε σε ένα καθεστώς λογοκρισίας δικαιωματιστικών ηθών, με αστυνομικούς μηχανισμούς, όπως συμβαίνει ήδη στις ΗΠΑ.
Για παράδειγμα, το πανεπιστήμιο του Stanford κυκλοφόρησε και συστήνει ένα δικαιωματιστικό λεξιλόγιο που θεωρεί τη λέξη Αμερικάνος προσβλητική, όπως θα καταθέσουμε στα πρακτικά – ενώ το Princeton δεν διδάσκει πια Αρχαία Ελληνικά και Λατινικά, για να καταπολεμήσει το ρατσισμό.
Καθηγητές δε στο Yale, Έλληνας ο ένας, απολύθηκαν για ιδιοποίηση κουλτούρας – με κριτήριο τα αποκριάτικα κοστούμια σε πάρτι.
Πρόκειται επομένως για έναν ακόμη κίνδυνο που απειλεί τα παιδιά μας – ενώ τον αναφέρουμε προληπτικά, για να μην επικρατήσουν αυτές οι συνθήκες και στην Ελλάδα.
Κλείνοντας με μερικά άρθρα του σχεδίου νόμου που μας δημιούργησαν επιφυλάξεις, στο 4 οι ορισμοί είναι γενικόλογοι – οπότε μπορεί να οδηγήσουν στις υπερβολές που αναφέραμε, ανάλογα με το ποιος τους εφαρμόζει.
Για παράδειγμα, αναγράφονται στο στ) τα εξής γενικόλογα: οποιαδήποτε μορφή βίαιης ή απαξιωτικής συμπεριφοράς ή η ενθάρρυνση σε διάπραξη βίαιων εκδηλώσεων που διαταράσσουν τη σχολική γαλήνη και πλήττουν το κύρος της εκπαιδευτικής κοινότητας.
Στο άρθρο 5, διαπιστώνεται επίσης μία γενικολογία, ως προς τις δράσεις που θα σχεδιάσει το υπουργείο – με την έννοια πως πρέπει να καθοριστούν επακριβώς, ποιοι είναι οι φορείς που συμμετέχουν στον σχεδιασμό αυτών των δράσεων.
Στο άρθρο 7, αποδέκτες των αναφορών είναι οι Διευθυντές, οι εκπαιδευτικοί και ο Σύμβουλος Σχολικής Ζωής – όπου όμως δεν είναι σίγουρο το ότι, θα έχουν ένα σαφές πλαίσιο που θα τους προστατεύει από επιθέσεις για μεροληψία κλπ.
Επομένως, μπορεί να αντιμετωπίσουν προβλήματα πειθαρχικά, ποινικά και αστικά – όπως αναφέραμε, με βάση την εμπειρία από τις ΗΠΑ.
Στο άρθρο 8, υπάρχει επίσης αοριστία – ως προς τους αποδέκτες των αναφορών, σε επίπεδο ευρύτερη περιοχής των σχολείων.
Όλες αυτές οι αοριστίες, τεκμηριώνουν μία επικίνδυνη προχειρότητα του σχεδίου νόμου που δεν θα έπρεπε να υπάρχει – γεγονός που, μεταξύ άλλων, καθιστά αδύνατη τη στήριξη του.
Τέλος, σε σχέση με τα άρθρα 17 έως 21 για την Ακαδημία Αθηνών, είμαστε υπέρ του ρόλου της και της παρεμβολής των ακαδημαϊκών, ως φάρων για το έθνος μας – ενώ, εάν το άρθρο 17 αφορά την εκλογή του Σταμάτη Κριμιζή, λόγω του οποίου δημιουργείται στην Ακαδημία Αθηνών Κέντρο Διαστημικής Έρευνας και Τεχνολογίας, είναι πολύ θετικό.
Πρόκειται για έναν επιφανή επιστήμονα που τεκμηριώνει πόσο μπορεί να προοδεύσει η Ελλάδα – οπότε είναι πραγματικά κρίμα να διαπρέπουν οι πτυχιούχοι μας φεύγοντας στο εξωτερικό, επειδή η χώρα μας επικεντρώνεται στη μονοκαλλιέργεια του τουρισμού και δεν παράγει ποιοτικές θέσεις εργασίας.
Ακόμη χειρότερα που οδηγείται ξανά στη χρεοκοπία, με κριτήριο μία σειρά από οικονομικούς δείκτες που επιδεινώνονται δραματικά – εύλογα, αφού σπαταλήθηκαν απαράδεκτα πάνω από 50 δις με δανεικά, για καταναλωτικούς και όχι για επενδυτικούς σκοπούς.
Ανεξάρτητα όμως από όλα αυτά, καλωσορίζουμε τη συμβολή του κ. Κριμιζή, ως πηγή έμπνευσης και πρότυπο για τους νέους μας – ευχόμενοι να δημιουργήσει διαύλους επικοινωνίας με επιστήμονες στο εξωτερικό και ειδικά με την ομογένεια.
Από την άλλη πλευρά όμως, δεν παρέχεται κόστος για αυτό το Κέντρο – ούτε για τα άλλα δύο που δημιουργούνται στην Ακαδημία, με το σημερινό νομοσχέδιο.
Εκτός αυτού, δεν φαίνεται να υπάρχει πρόγραμμα – ενώ θα έπρεπε να υπήρχε κόστος και πρόγραμμα, προτού κατατεθούν για νομοθέτηση.
Δεν πρόκειται λοιπόν για μία ακόμη απαράδεκτη προχειρότητα που δεν αρμόζει σε κανένα υπουργείο, πόσο μάλλον στο υπουργείο Παιδείας; Δεν είναι λογικό να μην οδηγούμαστε πουθενά, όταν συνεχίζονται τα ίδια λάθη;
Βέβαια, όταν οι Έλληνες ψηφίζουν ξανά και ξανά τα ίδια τρία κόμματα που τους οδήγησαν στην καταστροφή των μνημονίων, όταν δεν μαθαίνουν από την ιστορία τους, είναι αυτονόητο πως θα αναγκασθούν να βιώσουν τα ίδια – αφού είναι παράλογο να περιμένει κανείς άλλο αποτέλεσμα, επαναλαμβάνοντας το ίδιο αποτυχημένο πείραμα, με τα ίδια σάπια υλικά.
Ούτε καν οι Τούρκοι δεν έκαναν αυτό το λάθος – αφού εκδίωξαν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα που τους οδήγησε το 2001 στο ΔΝΤ, εκλέγοντας νέα κόμματα. Πολύ σωστά, όπως αποδείχθηκε αργότερα.
Γιατί αλήθεια επιμένουν οι Έλληνες; Επειδή έχουν πεισθεί από την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Υπάρχει όμως, δεν απαιτεί καμία σύγκρουση με κανέναν και είναι λάθος να πιστεύει κανείς το αντίθετο – ευχόμενοι να μην είναι πολύ αργά, όταν θα το καταλάβουν και θα το καταλάβουν.
