.
Επαναστατήσαμε, για να απελευθερωθούμε από τους Οθωμανούς, και υποβληθήκαμε σε ένα κράτος εσωτερικής κατοχής που το ενορχηστρώνουν οι ολιγαρχικές συμμορίες…. Ο αρχηγός, εάν ελέγχει το κόμμα, ελέγχει, εφόσον εκλεγεί το κόμμα του πρώτο, ολόκληρη τη Βουλή… Η Δικαιοσύνη είναι σαφώς ακρωτηριασμένη – αφού, σύμφωνα με το άρθρο 90 του Συντάγματος, η ηγεσία της διορίζεται από την κυβέρνηση.
.
Κοινοβουλευτική Εργασία
Κατ’ αρχήν οφείλουμε να απαντήσουμε στην παρατήρηση του υπουργού, στην ομιλία του της προηγούμενης Ολομέλειας – σύμφωνα με την οποία δεν πρέπει να κρίνει κανείς τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης.
Εν προκειμένω, θεωρούμε πως όλοι και όλα κρίνονται σε μία Δημοκρατία – ενώ μόνο στα φασιστικά καθεστώτα απαγορεύεται κάτι τέτοιο.
Αυτό που αναφέραμε όμως ήταν η ταχύτητα της λήψης απόφασης από τον Άρειο Πάγο, την οποία κατέκρινε ακόμη και ο δικηγορικός σύλλογος Αθηνών – σε μία πρόσφατη ομιλία του προέδρου του, ενώπιον δικαστικών, αλλά και με δήλωση του αργότερα.
Ειδικότερα, δεν μας φάνηκε φυσιολογικό να αποφασίζει το ανώτατο δικαστήριο της χώρας μας εντός 8 ημερών εναντίον των δανειοληπτών και να καθαρογράφεται η απόφαση σε 16 ημέρες, για ένα τόσο σοβαρό θέμα, όπως είναι οι πλειστηριασμοί – πόσο μάλλον όταν αφενός μεν η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα είναι γνωστή για τις τεράστιες καθυστερήσεις της, αφετέρου υπήρχε η αντίθετη απόφαση του 1ου τμήματος του Αρείου Πάγου, καθώς επίσης Εφετείων και δικαστηρίων.
Ειλικρινά κ. υπουργέ, εσείς θεωρείτε πως ήταν φυσιολογική αυτή η βιασύνη; Ήταν λαϊκίστικη η αναφορά μας, όπως μας κατηγορήσατε;
Η ανοχή μας θα ήταν ένα παιδαγωγικό μήνυμα που θα έστελνε το πολιτικό σύστημα προς την κοινωνία και ενδεχομένως προς την ίδια τη Δικαιοσύνη, όπως είπατε; Θερμή παράκληση να μας απαντήσετε ξεκάθαρα.
Προφανώς πάντως σεβόμαστε το Σύνταγμα – αν και ειδικοί σε βιβλία τους, όπως ο κ. Λυντέρης ή ο κ. Κοντογιώργης, πιστεύουν πως έχει κακοποιηθεί από τα κυβερνητικά κόμματα, καταθέτοντας στα πρακτικά μέρος των απόψεων τους. Ο πρώτος γράφει τα εξής:
«Το κόμμα, χωρίς η λειτουργία του να ρυθμίζεται παρά μόνο με μία γενική διάταξη του άρθρου 29, έχει αναδειχθεί σε υπέρτατο θεσμό του κράτους.
Το γεγονός δε ότι, δεν ρυθμίζεται καθόλου ο τρόπος λειτουργίας του από το Σύνταγμα, έχει επιτρέψει την ύπαρξη τριτοκοσμικών κομμάτων – στα οποία δεν υπάρχουν καν οι στοιχειώδεις δημοκρατικοί θεσμοί και τα καταστατικά, αλλά επικρατεί η θέληση του εκάστοτε αρχηγού, καθώς επίσης της αυλής του, σαν να είναι βασιλιάς.
Ο αρχηγός, εάν ελέγχει το κόμμα, ελέγχει, εφόσον εκλεγεί το κόμμα του πρώτο, ολόκληρη τη Βουλή… Η Δικαιοσύνη είναι σαφώς ακρωτηριασμένη – αφού, σύμφωνα με το άρθρο 90 του Συντάγματος, η ηγεσία της διορίζεται από την κυβέρνηση.
Εκτός αυτού, δεν υπάρχει Συνταγματικό Δικαστήριο αυξημένου κύρους, για να κρίνει τη συνταγματικότητα ή μη των νόμων – καθώς επίσης για να διαπιστώσει εάν τηρήθηκε η προβλεπόμενη διαδικασία ψήφισής τους».
Όσον αφορά τον κ. Κοντογιώργη, αναφέρεται σε μία Ολιγαρχία των συμμοριών, γράφοντας μεταξύ άλλων τα εξής:
Επαναστατήσαμε, για να απελευθερωθούμε από τους Οθωμανούς, και υποβληθήκαμε σε ένα κράτος εσωτερικής κατοχής που το ενορχηστρώνουν οι ολιγαρχικές συμμορίες.
Εμείς βέβαια δεν μπορούμε να κρίνουμε εάν έχουν δίκιο ή όχι, αφού τα νομικά δεν ανήκουν στο δικό μας γνωστικό πεδίο. Εσείς όμως κ. υπουργέ, προφανώς πρέπει να μπορείτε – οπότε θα μας ενδιέφερε μία τοποθέτηση σας.
Σε σχέση πάντως με τους πλειστηριασμούς και με το νόμο του ΣΥΡΙΖΑ που επικαλεστήκατε, αφενός μεν είχατε αρκετό χρόνο για να τον αλλάξετε, εάν θέλατε, αφετέρου προστάτευε περισσότερο το δημόσιο και τους δανειολήπτες, από αυτόν του 2003 – αφού υποχρέωνε τα κοράκια να διαπραγματευθούν με τους οφειλέτες, ενώ το δημόσιο δεν τους προσέφερε αφορολόγητο καθεστώς (ανάλυση).
Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά άλλα για το θέμα και για τις ρεαλιστικές λύσεις που έχουμε προτείνει εμείς, χωρίς να ζημιωθούν ούτε οι τράπεζες, ούτε τα funds, ούτε οι δανειολήπτες, ούτε η πατρίδα μας, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι σήμερα να αναφερθούμε στο νομοσχέδιο – ξεκινώντας από το ότι, είναι ένα από τα πολλά επικοινωνιακά που έχει υποβάλλει η κυβέρνηση, για να καλύπτει τις παταγώδεις αποτυχίες της, κυρίως στην Οικονομία.
Αφορά βέβαια ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, όπως αυτό του σεβασμού του πολιτεύματος από την κοινή γνώμη – συγκεκριμένα, την εντιμότητα και τη διαφάνεια του.
Όλα αυτά μέσω του ελέγχου των περιουσιακών στοιχείων, του Πόθεν έσχες δηλαδή, των βουλευτών, των αιρετών της αυτοδιοίκησης, των δικαστικών, των ενόπλων δυνάμεων, του χρηματοπιστωτικού τομέα, των ΝΠΔΔ, των επιτροπών δημόσιων συμβάσεων, των διευθυντών του ΕΣΥ και των ΔΣ αθλητικών ομάδων – καθώς επίσης των ΜΜΕ, της τέταρτης εξουσίας δηλαδή που ανήκει αποκλειστικά στο κυβερνών κόμμα, με κριτήριο το χρόνο κάλυψης και τις γνωστές ως λίστες Πέτσα.
Γιατί όμως αλήθεια αναρτάται δημόσια μόνο το Πόθεν Έσχες των βουλευτών και όχι όλων των άλλων; Είναι δίκαιο;
Εν τούτοις, σε μία πρόσφατη έρευνα για τη διαφθορά στην Ελλάδα που θα καταθέσουμε στα πρακτικά, οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι ευρίσκονται στην πρώτη και δεύτερη θέση, όσον αφορά τη διαφθορά – ενώ, εάν επιλύονταν αυτά τα προβλήματα με νόμους, δεν θα είχε η χώρα μας τα σημερινά χάλια.
Το παράδοξο βέβαια είναι το ότι, παρόλα αυτά, οι Πολίτες που ψηφίζουν ή δεν ψηφίζουν, συνεχίζουν να είναι όμηροι σε αυτό το σύστημα. Γιατί;
Επειδή θεωρούν λανθασμένα πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, όπως άλλωστε για τα μνημόνια – οπότε επιλέγουν να συναλλαχθούν με το διεφθαρμένο σύστημα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, διαιωνίζοντας και αυξάνοντας με τη σειρά τους τη διαφθορά.
Αν μη τι άλλο, το γεγονός αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη αποτυχία των ελληνικών κυβερνήσεων – κάτι που, εάν δεν διορθωθεί, θα καταστρέψει εντελώς την πατρίδα μας.
Συνεχίζοντας έχει ενδιαφέρον το ότι, το θεσμικό πλαίσιο για το Πόθεν Έσχες δημιουργήθηκε το 2003, με το νόμο 3213 – προφανώς ως απάντηση της τότε σκανδαλολογίας για τα ΜΜΕ, για τις εργολαβικές εταιρίες που μάλιστα καταδικάστηκαν από την Επιτροπή Ανταγωνισμού, για τη διασπάθιση των ΕΣΠΑ κλπ.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα του; Απολύτως κανένα – με την πάμπλουτη Ελλάδα να χρεοκοπεί λίγα χρόνια μετά, λόγω της διαφθοράς και της μνημειώδους κακοδιαχείρισης των κυβερνήσεων της.
Σε τελική ανάλυση δε, όπως φαίνεται με κριτήριο μια άλλη δημοσκόπηση της Κάπα Research για το Βήμα, για την περίοδο 2001 έως 2021, μετά την υιοθέτηση του νόμου του Πόθεν Έσχες η κατάσταση έχει χειροτερεύσει για όλους τους θεσμούς – ειδικά όσον αφορά τα κόμματα και τα ΜΜΕ.
Ακόμη χειρότερα, το πολιτικό σύστημα συνεχίζει να δημιουργεί σκιές – αφού δεν γίνονται οι εξεταστικές που ζητήσαμε, όπως για τα μνημόνια, για τις Πρέσπες, για τις απευθείας αναθέσεις της πανδημίας, για τη διαχείριση και για τους νεκρούς της.
Το ότι συζητάμε πάντως για αναθέσεις 2 ή 3 εκατομμυρίων μιας υποψηφίου της ΝΔ, όταν έχουν δοθεί αδιαφανώς άνω των 8 δις € στην πανδημία, είναι για να κλείνουμε τα μάτια του κόσμου.
Θα δεσμευθεί αλήθεια ο ΣΥΡΙΖΑ για εξεταστικές, σχετικά με όλες αυτές τις απευθείας αναθέσεις; Στις ΗΠΑ πάντως ελέγχουν εξονυχιστικά όσα δόθηκαν για την πανδημία – ενώ οι καταχραστές οδηγούνται εκεί που ανήκουν, στη φυλακή.
Συνεχίζοντας στο νομοσχέδιο, είναι πράγματι λυπηρό να ασχολούμαστε με το Πόθεν Έσχες, επικεντρωμένοι στο Έσχες αντί στο Πόθεν – δηλαδή στο πώς δημιουργήθηκαν τα χρήματα και τα χρέη των ελεγχομένων, καθώς επίσης εάν συνάδουν με την εργασία τους.
Εδώ δεν θέλουμε να αναφερθούμε σε εξόφθαλμα παραδείγματα βουλευτών και υπουργών – επειδή αφενός μεν δεν μας αρέσουν οι αναφορές σε πρόσωπα, αφετέρου θα ήταν πρόκληση για το κοινωνικό σύνολο.
Δεν συμβαίνει όμως κάτι ανάλογο με τα κόμματα, όπως με τη ΝΔ και με το ΠΑΣΟΚ που χρωστούν τεράστια ποσά, τα οποία συνεχώς αυξάνονται και δεν πρόκειται ποτέ να πληρωθούν; Έγινε σε αυτά τα κόμματα έλεγχος του Πόθεν Έσχες;
Γιατί πήραν τα δάνεια και γιατί δεν διενεργούνται πλειστηριασμοί σε αυτά και στα στελέχη τους, όπως συμβαίνει στους υπόλοιπους πολίτες; Δεν δημιουργούν σκιές στο πολίτευμα; Είναι δυνατόν να τα νομιμοποιεί η ψήφος, όπως ισχυρίσθηκε ο κ. Γεωργιάδης; Δεν είναι θράσος;
Περαιτέρω στο νομοσχέδιο, αναφέρεται στο άρθρο 29 πως θα γίνονται δειγματοληπτικές έρευνες, στο 7% των ελεγχόμενων – ενώ τον πρώτο χρόνο στο 5 ως 6%.
Η επιλογή θα γίνεται με βάση κάποια κριτήρια στο άρθρο 29, τα οποία δεν εξειδικεύονται – ενώ θα συνταχθούν, όπως φαίνεται από τις εξουσιοδοτικές διατάξεις του άρθρου 45 παρ. 5, από την Επιτροπή Ελέγχου που συγκροτείται με απόφαση του Προέδρου της Βουλής (άρθρο 25 παρ. 3) και από τον Πρόεδρο της Βουλής.
Μόνο ο Κανονισμός της ορίζεται από την Ολομέλεια, σύμφωνα με το άρθρο 45 παρ. 4 – ο οποίος όμως δεν έχει κατατεθεί, ενώ ασφαλώς θα έπρεπε.
Κατά την άποψη μας, οφείλουν να γίνονται έλεγχοι σε ποσοστό πολύ μεγαλύτερο του 7% – ειδικά στους υπόπτους και στους εμπλεκομένους, καθώς επίσης σε αυτούς που διαχειρίζονται σημαντικά ποσά.
Ειδικά όσον αφορά το άρθρο 3, εξαιρούνται από τους υπόχρεους υποβολής δήλωσης περιουσιακής κατάστασης, κάποιοι συγγενείς πρώτου βαθμού – όπως είναι τα τέκνα και οι γονείς τους.
Εδώ κατανοούμε τη λογική να προστατευθούν τα παιδιά, μεταξύ άλλων για λόγους ιδιωτικότητας και ασφάλειας – αλλά, εάν δεν δηλώνουν στοιχεία, θα πρέπει να υπάρχουν κανόνες για να αποφευχθεί η σύγκρουση συμφέροντος.
Για παράδειγμα, στις ΗΠΑ το 2016 επιβλήθηκε από την SEC πρόστιμο 264 εκ. € στην JP Morgan, για την πρόσληψη παιδιών Κινέζων αξιωματούχων, έναντι ανάληψης εργασιών – όπου στην ουσία, αντί να λάβουν τα χρήματα οι γονείς, τα λάμβαναν τα παιδιά τους, οπότε χρηματίζονταν οι γονείς έμμεσα.
Δεν θέλουμε να προσθέσουμε εδώ παραδείγματα από την Ελλάδα, παρά το ότι υπάρχουν και είναι γνωστά – για να μην κατηγορηθούμε για προσωπικές επιθέσεις που τις απεχθανόμαστε.
Σε κάθε περίπτωση, για τον ίδιο λόγο θα έπρεπε να είναι υπόχρεοι υποβολής περιουσιακών δηλώσεων, όλοι όσοι εμπλέκονται στη διοίκηση και διεύθυνση εταιρειών που χρηματοδοτούνται σε σημαντικό βαθμό από το Δημόσιο – επίσης οι συγγενείς πρώτου βαθμού και τα αδέλφια τους, για να μην αναφερθούμε στα χρήματα που δίνονται από το Ταμείο Ανάκαμψης με ελλιπή στοιχεία.
Όσον αφορά τώρα το άρθρο 10 για το Πόθεν Έσχες των στελεχών των ΜΜΕ, το θέμα είναι ποιος είναι ο πραγματικός ιδιοκτήτης και λήπτης των αποφάσεων σε αυτά – αφού στην Ελλάδα σήμερα υπάρχει ένα ομιχλώδες τοπίο, με μία ενδεχόμενη υπερσυγκέντρωση των ομίλων Βαρδινογιάννη, Αλαφούζου και Μαρινάκη, άκρως επικίνδυνη για το πολίτευμα.
Πόσο μάλλον όταν ο νόμος για το βασικό μέτοχο έχει καταστρατηγηθεί – ειδικά από τη σημερινή κυβέρνηση που χαλάρωσε εντελώς τις προϋποθέσεις, απελευθερώνοντας στην ουσία το πλαίσιο.
Από την άλλη πλευρά, υπήρξε μία τεράστια επιδότηση μέσα στην πανδημία με τη λίστα Πέτσα, άνω των 80 εκατομμυρίων – ενώ αμφιβάλουμε εάν τα κανάλια έχουν πληρώσει για τις άδειες του ΣΥΡΙΖΑ, αφού απαλλάχθηκαν την περίοδο της πανδημίας.
Η κυλιόμενη πόρτα λοιπόν μεταξύ των κομμάτων και των ΜΜΕ είναι δεδομένη – ενώ δεν βλέπουμε πώς προστατεύεται με το σημερινό νομοσχέδιο η όποια Δημοκρατία έχει απομείνει στην Ελλάδα, ούτε οι Πολίτες από τη διαφθορά.
Τέλος, σε σχέση με την ηλεκτρονική σύνδεση του άρθρου 21, δεν παρέχεται καμία κοστολόγηση από το ΓΛΚ – παρά το ότι σημειώνει πως ενδεχομένως θα υπάρχει κάποιο κόστος από την ανάπτυξη εφαρμογών διαλειτουργικότητας. Είναι δυνατόν; Γιατί τόσο μεγάλη προχειρότητα;
Το ζητούμενο πάντως είναι να υπάρχει διαχωρισμός εξουσίας, έτσι ώστε να αποφεύγεται η κατάχρηση της – όπως συμβαίνει με το πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα, όπου όλα αποφασίζονται άμεσα ή έμμεσα από το Μαξίμου και από το Επιτελικό Κράτος των πραιτοριανών, καθώς επίσης των αλληλένδετων καρτέλ στην ενέργεια, στις τράπεζες, στα σουπερμάρκετ και στις κατασκευές.
Είναι απαράδεκτο να κυβερνούν την Ελλάδα 10 οικογένειες, όπως είπε ο κ. Χαρδούβελης και θα καταθέσουμε στα πρακτικά – οι οποίες ενδεχομένως εκβιάζονται από το εξωτερικό και τελικά δεσμεύουν ολόκληρη τη χώρα, όσον αφορά τα μνημόνια, την απολιγνιτοποίηση κλπ.
Θα κλείσουμε με μερικές προτάσεις από το πρόγραμμά μας, για το πολίτευμα και τους θεσμούς – οι οποίες είναι οι εξής:
(1) Θέσπιση Συνταγματικού Δικαστηρίου – όπου κάθε διάταξη νόμου, που θα κηρύσσει αντισυνταγματική, θα είναι άκυρη.
(2) Ασυμβίβαστο της ιδιότητας του υπουργού και του βουλευτή.
(3) Όριο τριών συνεχόμενων θητειών για βουλευτές και εκλογή του 50% του σώματος ανά διετία – όπως στις ΗΠΑ.
(4) Προϋπόθεση πενταετούς τουλάχιστον εργασιακής εμπειρίας των βουλευτών.
(5) Εισαγωγή θεσμού ανάκλησης βουλευτή από τους Πολίτες.
(6) Οι δικαστικοί λειτουργοί, οι δικαστές και οι εισαγγελείς, θα προάγονται και θα μετατίθενται με προεδρικό διάταγμα – μετά από πρόταση ειδικού δικαστικού συμβουλίου και όχι της Κυβέρνησης ή της κυβερνητικής πλειοψηφίας της Εθνοσυνέλευσης, όπως θα ήταν καλύτερο να ονομαζόταν η Βουλή.
(7) Διαχωρισμός των κομμάτων από την τοπική αυτοδιοίκηση, τους συνδικαλιστές, τα ΑΕΙ και τα σώματα ασφαλείας.
(8) Κατάργηση του νόμου περί ευθύνης των Υπουργών.
(9) Εκλογή Προέδρου απευθείας από τους ψηφοφόρους και επιστροφή των αρμοδιοτήτων του.
