.
Η κυβέρνηση έχει τη δυνατότητα, με την κατάθεση μία τροπολογίας, να προστατεύσει τα σπίτια των Ελλήνων – γνωρίζοντας πως η αδυναμία τους να πληρώσουν τις δόσεις δεν οφείλεται στους ίδιους, αλλά στην καταστροφική πολιτική των μνημονίων. Είναι κάτι ανάλογο δηλαδή με τα δάνεια της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ – όπου μειώθηκε μεν η επιχορήγηση και εκτοξεύθηκαν στα ύψη, αλλά δεν εκχωρήθηκαν σε funds. Ούτε βέβαια διενεργείται κάποιος πλειστηριασμός, παρά το ότι αυξάνονται συνεχώς – αφού δεν πληρώνονται ούτε κεφάλαιο, ούτε τόκοι. Εν τούτοις υποθέτουμε πως η κυβέρνηση δεν θα καταθέσει τροπολογία, αφού δεν υπηρετεί τους Πολίτες, αλλά τα κοράκια και τους ξένους – ενώ εάν οι Έλληνες το αποδεχθούν με την ψήφο τους στις εκλογές, θα είναι δυστυχώς άξιοι της μοίρας τους, όσο και αν μας στενοχωρεί κάτι τέτοιο.
.
Κοινοβουλευτική Εργασία
Το σημερινό νομοσχέδιο είναι προφανώς δικαιωματιστικό – ενώ πρόκειται για έναν όρο που επαναλαμβάνεται σε πολλά σημεία της αιτιολογικής έκθεσης. Κατά την άποψη μας δε, έχει μικρή χρησιμότητα στην πράξη και ακολουθεί τη «λογική» της κυβέρνησης: την επικοινωνία δηλαδή για λόγους ψηφοθηρίας, παρά την ουσία.
Αφορά την πρόσβαση των συμπολιτών μας ΑμεΑ στη Δικαιοσύνη – τυπικά όμως, αφού αναλώνεται κυρίως σε μία ανέξοδη φρασεολογία. Εκτός αυτού, δεν παρέχει κάποια κοστολόγηση – οπότε δεν γνωρίζουμε πώς και εάν θα εφαρμοσθεί, αφού τα κόστη μπορεί να είναι σημαντικά.
Οφείλουμε πάντως να σημειώσουμε εδώ ότι, αναφερόμαστε σε έναν μεγάλο αριθμό ΑμεΑ – ενδεχομένως, με κριτήριο μία στατιστική της ΕΕ που θα καταθέσουμε στα πρακτικά, στο 25% του πληθυσμού άνω των 16 ετών.
Πρόκειται λοιπόν για έναν πολύ μεγάλο αριθμό, αν και το βασικό θέμα είναι το πώς καθορίζονται – υπενθυμίζοντας πως έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν στους πάσχοντες από Αλτσχαιμερ, ο αριθμός των οποίων εκτιμάται στους 200.000 στην Ελλάδα, ενώ απαιτούν μεγάλη υποστήριξη από το περιβάλλον τους και την Πολιτεία.
Σε άλλες στατιστικές, όπως σε αυτήν του 2013 που θα καταθέσουμε στα πρακτικά, τα ΑμεΑ στην Ελλάδα εκτιμούνταν περίπου στο 1 εκ. – ενώ ένα μεγάλο μέρος τους, μεταξύ άλλων λόγω της αυξανόμενης φτώχειας στην Ελλάδα, ενδεχομένως έως και το 35%, ευρίσκονται στα πρόθυρα του κοινωνικού αποκλεισμού, όπως επίσης θα καταθέσουμε στα πρακτικά.
Στα άτομα αυτά προφανώς θα πρέπει να δοθεί ειδική βοήθεια, χωρίς να μείνει στα πλαίσια της προεκλογικής παροχολογίας – όπως, για παράδειγμα, όσον αφορά την υπόσχεση του πρωθυπουργού για αύξηση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος στο 1 δις €, όπου όχι μόνο δεν τηρήθηκε, αλλά μειώθηκε το 2023 στα 649 εκ. €, από τα 807 εκ. € του 2022, παρά την τεράστια άνοδο του πληθωρισμού, όπως θα καταθέσουμε στα πρακτικά.
Συνεχίζοντας, είναι αυτονόητη η ανάγκη των συμπολιτών μας ΑμεΑ για ίση μεταχείριση, καθώς επίσης για τη συμμετοχή τους στην κοινωνία και στην οικονομική δραστηριότητα – πόσο μάλλον όταν κάτι τέτοιο θα στηρίξει και θα αποδεσμεύσει τους οικείους τους.
Εν τούτοις, δεν μπορεί να επιτευχθεί με την αλλαγή κάποιων λέξεων σε ένα νομοσχέδιο – ούτε με την αόριστη υιοθέτηση λύσεων, χωρίς μία ανάλυση σχέσης κόστους/οφέλους ανά ενδεχόμενη λύση.
Πολύ περισσότερο, όταν το θέμα του κόστους είναι ακόμη πιο σημαντικό, επειδή εδώ συμπεριλαμβάνονται Πολίτες τρίτων χωρών – με το άρθρο 23, παρ. 1.
Φυσικά βέβαια είναι ανθρώπινο και σωστό να επωφελούνται και αυτοί, όπως από τη δωρεάν νομική βοήθεια – κάτι που όμως είναι δύσκολο για μία χώρα, όπως η Ελλάδα, εξαιτίας των περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων της.
Μπορεί δε να ισχυρίζεται η κυβέρνηση πως υπάρχουν δημοσιονομικά περιθώρια, για να χρηματοδοτηθούν οι προεκλογικές παροχολογίες της, αλλά η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική – με την έννοια πως παράγει μόνο ελλείμματα και χρέη, ενώ η οικονομία μας βαδίζει από το κακό στο χειρότερο.
Για παράδειγμα, το έλλειμμα του κεντρικού κράτους, η ζημία δηλαδή που προκάλεσε η κυβέρνηση στην Ελλάδα, έφτασε στα 50 δις € μέσα σε τρία μόλις χρόνια – αυξάνοντας ανάλογα το δημόσιο χρέος μας.
Την ίδια στιγμή, το έλλειμμα του εμπορικού μας ισοζυγίου εκτοξεύθηκε στα 38,4 δις € το 2022 – ενώ, παρά την άνοδο των τουριστικών μας εσόδων, το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών ήταν της τάξης των 20 δις €.
Το γεγονός αυτό σημαίνει πως θα αυξηθεί επίσης το εξωτερικό μας χρέος, πάνω από τα 560 δις € που ήταν πρόσφατα – επί πλέον το ιδιωτικό που έχει ήδη υπερβεί τα 410 δις €.
Μπορεί δε ο υπουργός οικονομικών να υπερηφανεύεται για το ότι, κατάφερε να δανεισθεί 51,5 δις €, αλλά εμείς ασφαλώς δεν συμμεριζόμαστε την υπερηφάνεια του – αφού τα δανεικά σημαίνουν νέους φόρους και μνημόνια, επιβαρύνοντας πολλές γενιές Ελλήνων.
Συμπερασματικά λοιπόν, θα ήταν καλά να μπορούσαμε να στηρίξουμε τους ΑμεΑ των άλλων χωρών, καθώς επίσης τους μετανάστες, αλλά δεν είναι δυνατόν – σημειώνοντας πως οι δαπάνες του υπουργείου μεταναστευτικής πολιτικής θα ξεπεράσουν μάλλον τα 600 εκ. από τα 419 εκ. € του Υπουργείου Μετανάστευσης, σε σχέση με 527 εκ. το 2022, συν τα 180 εκ. για τη μεταναστευτική πολιτική από το υπουργείο οικονομικών.
Ενώ θα πρέπει να προστεθούν οι δαπάνες των άλλων υπουργείων, όπως του Υγείας, του Παιδείας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων που δεν είναι γνωστά, του Νησιωτικής Πολιτικής για την Ακτοφυλακή και του Προστασίας του Πολίτη – σε μία εποχή που έχουν σταματήσει τα ευρωπαϊκά κονδύλια.
Περαιτέρω στο νομοσχέδιο, ο επικίνδυνος δικαιωματισμός της νέας τάξης πραγμάτων, με την αλλαγή των όρων, φαίνεται παντού – όπως με την αντικατάσταση του όρου «άλαλος» από τον «πρόσωπο με σοβαρή αναπηρία λόγου» ή του «κωφάλαλου» από το «μη ομιλών κωφός», στα άρθρα 9 και 10.
Εδώ όμως ξεκινούν τα διφορούμενα, εκτός του ότι η αλλαγή των λέξεων προφανώς δεν βοηθάει πουθενά. Για παράδειγμα, τι σημαίνει αναπηρία λόγου; Το να μην μπορεί να μιλήσει κανείς τελείως, να μην μπορεί να πει κάποια σύμφωνα, να τραυλίζει; Είναι ΑμεΑ ο δυσλεκτικός;
Επί πλέον, υπάρχει η αντικατάσταση του όρου «πάσχων» από το «πρόσωπο», στο άρθρο 6 – ενώ το «πάσχει από μία αναπηρία», με το «έχει αναπηρία». Έτσι όμως, μπορεί μεν ένα άτομο να μην πάσχει από μία αναπηρία, αλλά δεν παύει να πάσχει αυτό και το περιβάλλον του, όταν δεν του παρέχεται πρόσβαση στα ΜΜΜ.
Εδώ πρόκειται για κάτι που συζητήσαμε πρόσφατα, στο νομοσχέδιο για την προσβασιμότητα προϊόντων και υπηρεσιών του υπουργείου ανάπτυξης – όπου στην ουσία δεν παρείχε καμία λύση, έτσι ώστε να γίνει πιο εύκολη η ζωή των ΑμεΑ.
Το μόνο που συνέβη ήταν να δηλώσει ο υπουργός πως θα μελετήσει τα αιτήματα των ΑμεΑ – όπως συνήθως συμβαίνει με όλους εκείνους τους υπουργούς που αποφεύγουν το πρόβλημα, με κενές υποσχέσεις.
Κλείνοντας με το ΓΛΚ, δεν υπάρχει καμία κοστολόγηση του νομοσχεδίου – αν και αναφέρεται πως θα υπάρξει κόστος από τα εξής:
(α) Από τη δαπάνη του προϋπολογισμού του Ταμείου Χρηματοδότησης Δικαστικών Κτιρίων (ΤΑ.Χ.ΔΙ.Κ.) – όσον αφορά την επέκταση της παροχής νομικής βοήθειας σε Πολίτες κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή τρίτου κράτους, με το άρθρο 23 παρ. 1 και 3A.
(β) Από την ενδεχόμενη δαπάνη ή/και απώλεια εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού – καθώς επίσης του προϋπολογισμού των ασφαλιστικών και λοιπών φορέων από πρόσθετο κόστος λόγω της χορήγησης παροχών, διευκολύνσεων και πλεονεκτημάτων του άρθρου 3, σε όλα τα πρόσωπα στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Τα παραπάνω, ακούγονται ανησυχητικά αόριστα, ενώ θα έχουν ενδεχομένως μεγάλο κόστος – ειδικά εάν προστεθεί ο άγνωστος αριθμός ΑμεΑ τρίτων χωρών, όπως του άρθρου 23 παρ. 3Α.
Εδώ αναρωτηθήκαμε εάν θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ανοιχτή πρόσκληση σε ΑμεΑ ξένων χωρών – κάτι που θα έπρεπε να σκεφθεί πολύ καλά το υπουργείο.
Ειδικά όσον αφορά τη νομική βοήθεια, τοποθετείται κατώτατο όριο στο οικογενειακό εισόδημα, ύψους 6.650 € – για να καταστεί κάποιος δικαιούχος. Αναλυτικότερα, στα 2/3 του κατώτατου ετησίου, όπως φαίνεται από το άρθρο 23 παρ. 2 – οπότε στα 550 € μηνιαία, σε 12μηνη βάση.
Είναι εύλογο εδώ πως αυτό το ποσόν, από μόνο του, αποκλείει έναν μεγάλο αριθμό Πολιτών που δεν θα μπορούν να έχουν νομική βοήθεια – οπότε θα πρέπει να αυξηθεί, καθώς επίσης να προστεθεί η προστασία των ΑμεΑ από τους πλειστηριασμούς.
Δυστυχώς, ενώ το νομοσχέδιο ασχολείται με την αλλαγή όρων, με κενές λέξεις δικαιωματιστικού τύπου δηλαδή και όχι με πράξεις, διενεργούνται πλειστηριασμοί και σε οικογένειες με ΑμεΑ – ενώ η ΕΣΑμεΑ έχει ζητήσει από χρόνια τώρα την αναστολή τους.
Τέλος, ένα επόμενο κρυφό κόστος είναι το ότι, η αλλαγή στην ορολογία θα προκαλέσει σύγχυση σε πολλούς επαγγελματίες – ενδεχομένως δε μία προβληματική αντιστοίχιση με άλλη νομοθεσία, κύρια ή δευτερεύουσα, που θα πρέπει επίσης να εναρμονιστεί.
Συνεχίζοντας, επιτρέψτε μας να αναφερθούμε ξανά στην πρόσφατη απόφαση του Αρείου Πάγου – υπέρ των διαχειριστών κόκκινων δανείων και εναντίον των δανειοληπτών.
Η απόφαση αυτή που αφορά πάνω από 700.000 ακίνητα, τεκμηρίωσε ακόμη μία φορά πως η μία κυβέρνηση νομοθετεί και η άλλη εφαρμόζει – εις βάρος των Ελλήνων και προς όφελος τόσο των ξένων, όσο και των τραπεζών.
Ειδικά δε ο χρόνος ρεκόρ των 8 ημερών που χρειάσθηκε ο Άρειος Πάγος για να αποφασίσει, όταν το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα των ελληνικών δικαστηρίων είναι η καθυστέρηση των αποφάσεων, τοποθετεί ένα ακόμη λιθαράκι στη μείωση της εμπιστοσύνης των Πολιτών απέναντι στη Δικαιοσύνη – γεγονός που θεωρούμε εξαιρετικά επικίνδυνο για τη Δημοκρατία στην πατρίδα μας.
Μπορείτε αλήθεια κ. υπουργέ να μας εξηγήσετε, γιατί χρειάσθηκε μόλις 8 ημέρες η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου για να αποφασίσει, αναιρώντας μάλιστα την προηγούμενη λογικότατη απόφαση του 1ου τμήματος του Αρείου Πάγου; Το θεωρείτε φυσιολογικό, όταν δεν έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία;
Ορισμένοι βέβαια θεωρούν πως είναι προϊόν των πολιτικών πιέσεων που ασκήθηκαν με κριτήριο το ότι, η καταδικαστική απόφαση για τους δανειολήπτες, είχε προαναγγελθεί έμμεσα από την ΤτΕ – ενώ οι δανειστές τη θεωρούν προϋπόθεση για την παροχή επενδυτικής βαθμίδας, ενδεχομένως επίσης την αθώωση του κ. Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ που κατέστρεψε τη χώρα μας.
Επίσης, πως έχει σχέση με τα 18,7 δις € των εγγυήσεων του απαράδεκτου προγράμματος Ηρακλής – το οποίο εμείς χαρακτηρίσαμε, όταν δρομολογήθηκε, ως μία επαίσχυντη συμπαιγνία της κυβέρνησης και των τραπεζών
Η κυβέρνηση βέβαια έχει τη δυνατότητα, με την κατάθεση μία τροπολογίας, να προστατεύσει τα σπίτια των Ελλήνων – γνωρίζοντας πως η αδυναμία τους να πληρώσουν τις δόσεις δεν οφείλεται στους ίδιους, αλλά στην καταστροφική πολιτική των μνημονίων.
Είναι κάτι ανάλογο δηλαδή με τα δάνεια της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ – όπου μειώθηκε μεν η επιχορήγηση και εκτοξεύθηκαν στα ύψη, αλλά δεν εκχωρήθηκαν σε funds. Ούτε βέβαια διενεργείται κάποιος πλειστηριασμός, παρά το ότι αυξάνονται συνεχώς – αφού δεν πληρώνονται ούτε κεφάλαιο, ούτε τόκοι.
Εν τούτοις υποθέτουμε πως η κυβέρνηση δεν θα καταθέσει τροπολογία, αφού δεν υπηρετεί τους Πολίτες, αλλά τα κοράκια και τους ξένους – ενώ εάν οι Έλληνες το αποδεχθούν με την ψήφο τους στις εκλογές, θα είναι δυστυχώς άξιοι της μοίρας τους, όσο και αν μας στενοχωρεί κάτι τέτοιο.
Είναι ντροπή δε το ότι, δεν έχει ακόμη ιδρυθεί ο φορέας απόκτησης και επαναμίσθωσης ακινήτων – οπότε οι ευάλωτοι συμπολίτες μας δεν έχουν τη συγκεκριμένη επιλογή που τους υποσχέθηκε η κυβέρνηση. Λόγια, λόγια και μόνο λόγια.
Εμείς πάντως, ως ΕΛ, είχαμε και έχουμε ρεαλιστικές προτάσεις, για να μη χαθούν τα σπίτια των Ελλήνων, για να σταματήσει το ξεπούλημα της πατρίδας μας, για να μπορέσουν να εξυπηρετήσουν οι Πολίτες όλα τα χρέη τους και για να ευημερήσει η Ελλάδα – κάτι που δεν οφείλεται βέβαια στο ότι έχουμε ειδικές ικανότητες, αλλά στην ειλικρινή μας αγάπη για την Ελλάδα και για τους Έλληνες.
Για παράδειγμα το αμερικανικό μοντέλο του 1933, με το οποίο ασφαλώς δεν θα διενεργούνταν τόσοι πλειστηριασμοί – αφού, με πολύ απλά λόγια, αντί να πουλούν οι τράπεζες τα κόκκινα δάνεια τους υποθετικά στο 20% της αξίας τους στα funds, θα τα πουλούσαν σε έναν οργανισμό του δημοσίου.
Ο οργανισμός αυτός στη συνέχεια, θα έδινε τη δυνατότητα μακροπρόθεσμης εξόφλησης στους οφειλέτες, με χαμηλά επιτόκια – ενώ, με δεδομένο το ότι αναφερθήκαμε μόνο στα ενυπόθηκα δάνεια των μνημονίων, τα οποία ήταν κάτω των 30 δις €, ο οργανισμός του δημοσίου θα χρειαζόταν πολύ λίγα κεφάλαια.
Σε κάθε περίπτωση, λιγότερα από τα 18,7 δις € των κρατικών εγγυήσεων του Ηρακλής στις τράπεζες, όπου η Eurostat μας απειλεί να προσθέσει στο χρέος – ή τα επί πλέον 17 δις € του αναβαλλόμενου φόρου, για να μην αναφερθούμε στις ανακεφαλαιοποιήσεις των 45 δις € που προστέθηκαν στο δημόσιο χρέος μας, στο σκανδαλώδες hive down, στα οχήματα ειδικού σκοπού που μάλλον συμμετέχουν οι τράπεζες κρυφά κοκ.
Μια επόμενη πρόταση μας ήταν το κυπριακό ή το ισπανικό μοντέλο – δηλαδή, η δυνατότητα που δόθηκε στους οφειλέτες να αγοράσουν τα δάνεια τους περίπου όσο τα funds, συν κάποιο κέρδος και τα έξοδα τους.
Μία τρίτη λύση και πρόταση μας, τουλάχιστον για τους ευάλωτους συμπολίτες μας, ήταν η εξής: τα εισοδηματικά κριτήρια για να χαρακτηριστεί κάποιος ευάλωτος είναι 7.000 € για ατομικό εισόδημα ή 10.500 € για οικογενειακό εισόδημα.
Δηλαδή 583 € το μήνα για ένα άτομο στην περίπτωση του άγαμου και 875 € εισόδημα για το ζευγάρι – 437 € ο καθένας.
Αυτά τα κριτήρια προέρχονται από το Ν4472/2017 – ενώ το σημερινό κόστος διαβίωσης έχει αυξηθεί σε μεγάλο βαθμό, σε σχέση με τότε.
Η λύση και πρόταση μας εδώ, ήταν να αυξηθούν τα όρια που χαρακτηρίζεται κάποιος ευάλωτος – σε 11.000 για τον άγαμο και 15.000 για το ζευγάρι.
Έτσι, χιλιάδες συμπολίτες μας θα είχαν ευνοϊκότερες συνθήκες – οπότε θα μπορούσαν να σώσουν τα σπίτια τους.
Συμπερασματικά λοιπόν, υπήρχαν και υπάρχουν λύσεις, για να μη χαθούν τα 700.000 σπίτια των Ελλήνων – για τις οποίες όμως αδιαφόρησαν όλες οι κυβερνήσεις, αφού το μόνο που τις ενδιαφέρει, εάν αποκλείσουμε την ανικανότητα, είναι η νομή της εξουσίας.
