.
Σε σχέση με τις αναβαθμίσεις, το σημαντικότερο είναι πως συνεχίζουμε να είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη χωρίς επενδυτική βαθμίδα – την οποία υπόσχεται ο πρωθυπουργός πάνω από τρία χρόνια.
.
Κοινοβουλευτική Εργασία
Έχουμε πει πολλές φορές πως ο υπουργός ανάπτυξης μας είναι συμπαθής και εκτιμάμε την εργατικότητα του – όχι όμως τις διαστρεβλώσεις και τις προσπάθειες του, να παρουσιάζει το μαύρο ως άσπρο.
Εν προκειμένω, δεν μπορεί να μας «κατηγορεί» ως κομμουνιστές, επειδή μπερδεύει τις ιδιωτικοποιήσεις (όπου ασφαλώς δεν είμαστε εναντίον με εξαίρεση τις κοινωφελείς και τις στρατηγικές επιχειρήσεις), με το ξεπούλημα – ισχυριζόμενος πως είναι το ίδιο. Ξεπούλημα είναι να πουλάς κάτι που αξίζει 10 € για 2 € – ενώ ιδιωτικοποίηση 10 €.
Για παράδειγμα, δεν είμαστε εναντίον της ιδιωτικοποίησης του ΟΣΕ – αλλά εναντίον του ξεπουλήματος του μόλις για 45 εκ. από το ΣΥΡΙΖΑ, με προίκα 750 εκ. από τη ΝΔ.
Περαιτέρω, δεν είναι δυνατόν να ισχυρίζεται πως ενδιαφέρει μόνο το χρέος ως προς το ΑΕΠ και όχι το ίδιο το χρέος – υποβαθμίζοντας την ξαφνική άνοδο του στα 400 δις στα τέλη του 2022, παρά το ξεπούλημα, καθώς επίσης το ότι, δεν είχε καν προβλεφθεί στον προϋπολογισμό που κατατέθηκε στο τέλος του ιδίου έτους.
Ποια επιχείρηση ενδιαφέρεται μόνο για τα χρέη ως προς το τζίρο της; Πόσο μάλλον όταν ο τζίρος αυτός επετεύχθη με τεράστιες ζημίες, όπως τα 50 δις που σπατάλησε μέσα σε τρία μόλις χρόνια η κυβέρνηση;
Επί πλέον, δεν μπορεί να λέει ο υπουργός πως η οικονομία μας πηγαίνει καλά, με εμπορικό έλλειμμα 11μήνου στα 35 δις € – ή με έλλειμμα ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών στα 17 δις. Πόσο μάλλον με το ιδιωτικό μας χρέος να έχει υπερβεί τα 410 δις, το δημόσιο και το ιδιωτικό μαζί τα 810 δις, ενώ το εξωτερικό τα 560 δις.
Όσον αφορά τις επενδύσεις, ο ακαθάριστος σχηματισμός παγίου κεφαλαίου αυξήθηκε σε σταθερές τιμές στα μόλις 27 δις € το 2021, από 25,5 δις € το 2020 – ενώ το 2007 ήταν στα 61,8 δις €, όπως θα καταθέσουμε στα πρακτικά.
Δυστυχώς, παρά το επενδυτικό κενό άνω των 150 δις € – ενώ σημαίνει επί πλέον πως δεν καλύπτονται καν οι αποσβέσεις.
Ακόμη δε και οι άμεσες ξένες επενδύσεις που δεν αφορούν την εξαγορά υφισταμένων εταιριών, αλλά εντελώς νέες, μειώθηκαν το 2021 κατά 14,2% σε σύγκριση με το 2020 – στα 2,767 δις $, από 3,32 δις $, όπως θα καταθέσουμε στα πρακτικά.
Σε κάθε περίπτωση, είναι κάτι άλλο η μεγέθυνση του ΑΕΠ λόγω πληθωρισμού και άλλο ο ρυθμός ανάπτυξης – ο οποίος, με την ύφεση του 2020 στο 9%, με την ανάκαμψη του 2021 στο 8,4% και με την ανάπτυξη του 2022 στο 5,6%, η σωρευτική πραγματική ανάπτυξη σε σταθερές τιμές μέσα σε τρία χρόνια, ήταν μόλις 5% σε σχέση με το 2019.
Δηλαδή περί το 1,67% ετήσια – οπότε χαμηλότερη του 2019 που ήταν 1,9%, χωρίς τις επί πλέον δαπάνες των 50 δις € τότε.
Σε σχέση τώρα το χρέος που προβλέπεται στο 168,9% του ΑΕΠ το 2022 για τη γενική κυβέρνηση, από 180,5% το 2019 (αν και τελικά θα διαμορφωθεί υψηλότερα, μετά τα αποτελέσματα του Δεκεμβρίου), κατά 11,6 μονάδες δηλαδή και όχι κατά 50 που ισχυρίζεται λαϊκιστικά η κυβέρνηση, οφείλεται καθαρά στην άνοδο του ονομαστικού ΑΕΠ από τον πληθωρισμό – αφού χωρίς αυτόν το ΑΕΠ δεν θα υπερέβαινε τα 194 δις €, οπότε το χρέος θα ήταν στο 183% του ΑΕΠ.
Πρόκειται λοιπόν για μία πληθωριστική μείωση που ληστεύει και εξαθλιώνει τους Έλληνες – ενώ ασφαλώς δεν θα ήταν ευχαριστημένος κανένας, εάν η άνοδος των τιμών ήταν 30% αντί 10%, οπότε το ΑΕΠ περί τα 245 δις € και το χρέος της Γενικής Κυβέρνησης στο 145% του ΑΕΠ.
Τέλος, σε σχέση με τις αναβαθμίσεις, το σημαντικότερο είναι πως συνεχίζουμε να είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη χωρίς επενδυτική βαθμίδα – την οποία υπόσχεται ο πρωθυπουργός πάνω από τρία χρόνια.
Δεν θα επεκταθούμε σε άλλους σημαντικούς οικονομικούς δείκτες, όπως στο κόστος κατοικίας σε σχέση με τους μισθούς που είναι ξανά αρνητική πρωταθλήτρια η Ελλάδα, επειδή δεν έχει νόημα – αρκετά έχουμε πει.
Το σημερινό νομοσχέδιο καλύπτει πολλά ενδιαφέροντα θέματα. Το βασικότερο είναι η δρομολόγηση του θεσμού των αντιπροσωπευτικών αγωγών για καταναλωτικά προϊόντα, στο πρώτο μέρος του – με την εφαρμογή της οδηγίας 1828 του 2020.
Βέβαια, υπάρχει ήδη ο θεσμός των συλλογικών αγωγών – οπότε μας δημιουργήθηκε η απορία, σχετικά με το πώς θα συνδυαστούν.
Σε κάθε περίπτωση, όπως αναφέραμε στις επιτροπές, πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα γενικά και ειδικότερα για εμάς – επειδή μία από τις μεγαλύτερες τέτοιες περιπτώσεις διεθνώς, είναι η απάτη του Dieselgate.
Δηλαδή, η απάτη της Volkswagen και της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας γενικότερα – όπως της Audi και πρόσφατα της Mercedes.
Εν προκειμένω έχουμε καταθέσει πολλές φορές ερωτήσεις, σχετικά με το γιατί δεν συμμετείχε η Ελλάδα στις διεκδικήσεις αποζημιώσεων – λαμβάνοντας δυστυχώς απαντήσεις που τεκμηρίωναν την αδιαφορία του υπουργείου.
Εκτός όμως από τις αποζημιώσεις, το θέμα έχει και ηθική υπόσταση – με την έννοια πως είναι απαράδεκτο να επιτρέπουμε στους Γερμανούς να μας χαρακτηρίζουν διεφθαρμένους, όταν οι ίδιοι συμμετέχουν σε τέτοιες απάτες.
Βέβαια, όταν ο ίδιος ο υπουργός ανάπτυξης δηλώνει πως οι Έλληνες δεν είναι έντιμοι όπως οι Γερμανοί, δεν μπορεί να περιμένει κανείς κάτι καλύτερο.
Θυμίζουμε πως σε επίπεδο καταναλωτών, εκτός των διεκδικήσεων στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, ελληνικό δικαστήριο επιδίκασε ήδη 5.200 € σε ιδιοκτήτη – οπότε, με περίπου 20.445 αυτοκίνητα, σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου μεταφορών, μπορούν να διεκδικηθούν περί τα 106 εκ. €.
Η αντιπροσωπευτική αγωγή πάντως για το Dieselgate είναι πολύ θετική, επειδή ο κάθε ιδιοκτήτης δεν θα πρέπει να πάει στο δικαστήριο, ειδικά εάν δεν έχει τις οικονομικές δυνατότητες και το χρόνο – αλλά θα εισπράξει χρήματα αυτόματα, ενώ φυσικά παραμένει η διεκδίκηση από το κράτος για την απάτη.
Ελπίζουμε βέβαια να δραστηριοποιηθούν για το θέμα οι καταναλωτικές οργανώσεις – αποδεικνύοντας έτσι πως έχουν πράγματι λόγους ύπαρξης.
Περαιτέρω, οι αντιπροσωπευτικές αγωγές είναι ένας χρήσιμος θεσμός – υπάρχουν δε από πολλά χρόνια τώρα στις ΗΠΑ, με μεγάλο κύκλο εργασιών, ενώ είναι ανερχόμενες στην Ευρώπη.
Πρόκειται για τις συλλογικές υποβολές αγωγών ομάδων Πολιτών που μπορούν να αφορούν διάφορα προϊόντα και υπηρεσίες – επίσης χρηματοοικονομικά.
Ρωτήσαμε δε γιατί δρομολογούνται από το υπουργείο Ανάπτυξης και όχι από το Δικαιοσύνης – αφού υπάρχουν πολλές νομικές παράμετροι, όπως η διαδικασία της άσκησης. Δυστυχώς δεν πήραμε καμία απάντηση – όπως σε πολλά άλλα ερωτήματα μας που δεν υπάρχει λόγος να επαναλάβουμε.
Αποτελεί πάντως πρόβλημα η χρηματοδότηση τους, όπου η μοναδική λύση θα ήταν η κρατική – δυστυχώς όμως, δεν διευκρινίστηκε εάν θα υπάρξει και υπό ποιες συνθήκες.
Συνεχίζοντας, το νομοσχέδιο καλύπτει στο δεύτερο μέρος του γενικότερα θέματα του εμπορίου και το ωράριο των καταστημάτων – επίσης την προστασία των ανηλίκων, από προϊόντα που μπορεί να οδηγήσουν σε εθισμό (άρθρο 21).
Παρεμπιπτόντως, το να βλέπουμε τον υπουργό να μεταλλάσσεται σε υπέρμαχο της παρεξηγημένης, όπως είπε, κάνναβης, όταν στο σημερινό νομοσχέδιο υπάρχει άρθρο προστασίας των νέων από τον εθισμό, μας προξενεί αλγεινή εντύπωση – πόσο μάλλον όταν όλοι γνωρίζουμε ότι, ξεκίνησε σε άλλες χώρες ως φαρμακευτική, ενώ κατέληξε στο ακριβώς αντίθετο.
Εμείς βέβαια είμαστε κάθετα αντίθετοι στο θέμα της κάνναβης – η οποία πωλείται ήδη σε καταστήματα λιανικής, ενώ βλέπει κανείς να τοποθετούνται χάπια με κάνναβη μπροστά στα φαρμακεία, εκεί που τα βλέπουν ακόμη και τα παιδιά. Δεν είναι ντροπή;
Επί πλέον, περιλαμβάνονται άρθρα που αναφέρονται στην προστασία των καταναλωτών από χρηματοοικονομικές συναλλαγές και απάτες – καθώς επίσης από παραπλανητικές διαφημίσεις μέσω του διαδικτύου.
Σε σχέση πάντως με τις τράπεζες και με τις χρηματοοικονομικές απάτες, είναι αστείο όταν κάνουν ότι θέλουν με τα funds και με τις προμήθειες – οδηγώντας σε πλειστηριασμούς τα σπίτια των Ελλήνων.
Ειδικά όσον αφορά τα κόκκινα δάνεια, με την πρόταση μας που αφορά το επιτυχημένο αμερικανικό μοντέλο του 1933, ασφαλώς δεν θα διενεργούνταν τόσοι πλειστηριασμοί – αφού, με πολύ απλά λόγια, αντί να πουλούν οι τράπεζες τα κόκκινα δάνεια τους, υποθετικά στο 20% της αξίας τους στα funds, θα τα πουλούσαν σε έναν οργανισμό του δημοσίου.
Ο οργανισμός αυτός στη συνέχεια, θα έδινε τη δυνατότητα μακροπρόθεσμης εξόφλησης στους οφειλέτες, με χαμηλά επιτόκια – ενώ, με δεδομένο το ότι αναφερθήκαμε μόνο στα ενυπόθηκα δάνεια των μνημονίων, τα οποία ήταν κάτω των 30 δις €, ο οργανισμός του δημοσίου θα χρειαζόταν πολύ λίγα κεφάλαια.
Σε κάθε περίπτωση, λιγότερα από τα 18,7 δις των κρατικών εγγυήσεων του Ηρακλής στις τράπεζες, όπου η Eurostat μας απειλεί να προσθέσει στο χρέος – ή τα επί πλέον 17 δις του αναβαλλόμενου φόρου, για να μην αναφερθούμε στις ανακεφαλαιοποιήσεις των 45 δις περίπου που προστέθηκαν στο δημόσιο χρέος, στο Hive Down κλπ.
Εδώ ο υπουργός είπε πως δεν είναι υπέρ των κρατικών εταιριών. Η Αναπτυξιακή Τράπεζα όμως που λειτούργησε ο ίδιος, δεν είναι κρατική; Δεν θα μπορούσε να το αναλάβει;
Μία άλλη λύση θα ήταν το κυπριακό μοντέλο, καθώς επίσης το ισπανικό – η δυνατότητα που δόθηκε δηλαδή στους οφειλέτες να αγοράσουν τα δάνεια τους όσο τα funds, συν κάποιο λογικό κέρδος και τα έξοδα τους.
Συμπερασματικά λοιπόν, υπήρχαν και υπάρχουν λύσεις, για να μη χαθούν τα 760.000 σπίτια των Ελλήνων – για τις οποίες όμως αδιαφόρησαν όλες οι κυβερνήσεις, αφού το μόνο που τις ενδιαφέρει, εάν αποκλείσουμε την ανεπάρκεια, είναι η νομή της εξουσίας.
Όσον αφορά δε το ότι, η κυβέρνηση του κ. υπουργού μείωσε τα κόκκινα δάνεια, ασφαλώς δεν ισχύει – αφού τα 86,8 δις απλά μεταφέρθηκαν στα funds που κυριολεκτικά θησαυρίζουν, ενώ τα 14,5 δις παρέμειναν στις τράπεζες, όπως θα καταθέσουμε στα πρακτικά.
Το τρίτο μέρος του νομοσχεδίου αφορά το πλαίσιο της υποθαλάσσιας παλαίωσης οίνων – όπου δεν μας διευκρινίστηκε πλήρως το πλαίσιο, η λογική που διενεργείται και το όφελος.
Το κρασί πάντως μπορεί να βοηθήσει και να βοηθηθεί από τον εναλλακτικό τουρισμό – τον οινικό και γαστριμαργικό, όπως συμβαίνει στην Πορτογαλία και στην Ισπανία.
Συνεχίζοντας με το τέταρτο μέρος που αφορά τα δωμάτια απόδρασης, έχει σχέση με τον τουρισμό – ενώ το προϊόν αυτό αναπτύχθηκε κυρίως στην Ασία.
Διατυπώσαμε εδώ τις επιφυλάξεις μας, λόγω των παραμέτρων ασφαλείας για το κοινό – σημειώνοντας πως με τον όρο «δωμάτια απόδρασης» αναφερόμαστε σε θεματικά δωμάτια, στα οποία κλειδώνεται μία παρέα 2-6 ατόμων που καλούνται να λύσουν γρίφους που σχετίζονται με το θέμα του δωματίου.
Στο πέμπτο μέρος τώρα, υπάρχουν κάποια διαδικαστικά για την έρευνα, αλλά όχι ουσιαστικά – οπότε δεν δικαιολογείται ο τίτλος «θέματα ενίσχυσης της έρευνας».
Περιλαμβάνονται κυρίως θέματα, όπως η σύσταση μιας Επιτροπής Ισότητας των Φύλων και Καταπολέμησης των Διακρίσεων – σε κάθε φορέα έρευνας και τεχνολογίας.
Μάλιστα, λύσαμε τα προβλήματα της έρευνας που δεν υπάρχει και τώρα θα ασχοληθούμε με θέματα δικαιωματισμού. Μήπως θα αποτελέσουν την αφορμή για τον αποκλεισμό καθηγητών που δεν συμμορφώνονται με το καθεστώς της αφύπνισης, έτσι ώστε να υπάρχει η ιδεολογική ηγεμονία της αφυπνισμένης ή woke αριστεράς;
Δεν ακούγεται σαν «αστυνομία δικαιωματιστικών ηθών»; Δεν μοιάζει με αυτά που γίνονταν στα σοβιετικά καθεστώτα, στην πολιτιστική επανάσταση του Μάο ή με το Μακαρθισμό;
Πρόκειται πάντως για κάτι πολύ σημαντικό, λαμβάνοντας υπ’ όψιν παραδείγματα, σχετικά με το τι συμβαίνει σε ΑΕΙ των ΗΠΑ – όπου ακούγονται μεν υπερβολικά, αλλά είναι η πραγματικότητα.
Σε κάθε περίπτωση, το θέμα είναι από ποιον θα οριστούν αυτές οι επιτροπές και με τι κριτήρια θα λειτουργούν – καθώς επίσης με τι κόστος, αφού δεν ορίζεται εδώ.
Είναι ενδιαφέρον βέβαια το ότι, δημιουργείται ένα Ινστιτούτο Ρομποτικής, χωρίς όμως να υπάρχει κάποια εκτίμηση κόστους από το ΓΛΚ – σημειώνοντας πως η Ελλάδα υπολείπεται σημαντικά της ΕΕ, όσον αφορά τα ποσά που δίνονται στην έρευνα.
Εν προκειμένω, ναι μεν δεν μπορούμε παρά να θεωρήσουμε ευπρόσδεκτη τη δημιουργία Ινστιτούτου Ρομποτικής, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει ενημέρωση για τα ουσιαστικά οργανωτικά και λειτουργικά ζητήματα του. Για παράδειγμα, εάν η ήδη υπάρχουσα μονάδα μετατρέπεται σε Ινστιτούτο, πώς και από ποιους θα στελεχώνεται, καθώς επίσης πώς και από πού θα χρηματοδοτείται.
Θυμίσαμε εδώ πως δεν έχει γίνει ακόμη τίποτα με την έρευνα για τη βιομηχανία της PWC, η οποία περιλαμβάνει 43 παρεμβάσεις, κόστους 2,1 δις € – ενώ το μόνο που συμβαίνει είναι οι επιδοτήσεις του καρτέλ της ενέργειας.
Η βιομηχανία πάντως, μεταξύ άλλων η αμυντική, πρέπει να τοποθετηθεί στο επίκεντρο της οικονομικής πολιτικής της χώρας μας – μαζί με τον πρωτογενή τομέα και με τη μεταποίηση.
Διαφορετικά δεν θα καταφέρει ποτέ η Ελλάδα της μονοκαλλιέργειας του τουρισμού, να έχει βιώσιμη ανάπτυξη – ούτε ποιοτικές, υψηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας, χωρίς τις οποίες δεν πρόκειται να επιστρέψουν οι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που μετανάστευσαν για να επιβιώσουν.
Με δεδομένη πάντως τη μη στήριξη της, όσον αφορά το κόστος ενέργειας, όπως άλλωστε όλων των μη οικιακών τιμολογίων, δηλαδή των εμπορικών, των αγροτικών, των επαγγελματικών, της μεταποίησης κλπ., ήταν εύλογη η γνωστή επιστολή της βιομηχανίας μας στον πρωθυπουργό – ενώ τεκμηριώνεται πως η κυβέρνηση ενδιαφέρεται μόνο για ψήφους.
Ακόμη χειρότερα, η κυβέρνηση αύξησε κατά 9,6% τις εισφορές των ελευθέρων επαγγελματιών που υποφέρουν ήδη από τον πληθωρισμό – θέλοντας προφανώς να αποτελειώσει τη μεσαία τάξη, αφού στην ουσία αυτήν επιβαρύνει για τη μηδαμινή αύξηση των συντάξεων.
Κλείνοντας με τις λοιπές διατάξεις, έχουμε εν πρώτοις αυτές για τα Επιμελητήρια – με τη σύνθεση των Περιφερειακών Επιμελητηριακών Συμβουλίων, την εκλογική διαδικασία των επιμελητηρίων και τα τέλη τους.
Εδώ η διαφοροποίηση είναι το ότι, με το άρθρο 73 καταργούνται οι εκλογές με απλή αναλογική στα επιμελητήρια – έναντι ενός άλλου συστήματος πριμοδότησης.
Προφανώς το κομματικό καθεστώς θέλει να ελέγχει τη λήψη αποφάσεων και να αποκλείει τις ανεξάρτητες κινήσεις – οπότε ρωτήσαμε μήπως θα πρέπει να διορίζει ο Υπουργός τα επιμελητήρια, όπως γίνεται σε αυταρχικά καθεστώτα, αφού μπορεί να καθορίζει και τον τρόπο διεξαγωγής των ηλεκτρονικών εκλογών
Υπάρχουν επίσης διατάξεις για το ΓΕΜΗ, με διάφορα γραφειοκρατικά θέματα εταιριών – όπως η εγγραφή τους, το πολύ σωστό δικαίωμα αποχώρησης εταίρων από ΕΠΕ κλπ.
Τέλος, υπάρχουν διάφορες τροπολογίες, στις οποίες έχουμε αναφερθεί αναλυτικά στην επιτροπή – εκφράζοντας τις όποιες αντιρρήσεις και τις προτάσεις μας.
