.
Εάν τα προβλήματα μίας οικονομίας που δεν παράγει, όπως φαίνεται από την εκτόξευση του εμπορικού μας ελλείμματος το οκτάμηνο στα 24 δις €, λύνονταν με νομοσχέδια, καμία χώρα δεν θα αποτύγχανε – σημειώνοντας πως δεν χρειαζόμαστε άλλες επενδύσεις στις υπηρεσίες που προωθούνται και με το σημερινό νομοσχέδιο, ιδίως στον τουρισμό, αλλά στη μεταποίηση και στην βιομηχανία. Ο τουρισμός είναι χρυσός για μία χώρα, αλλά μόνο εάν καλύπτει τις ανάγκες του από την εγχώρια παραγωγή και τη στηρίζει – ενώ όταν δεν συμβαίνει, όπως στην Ελλάδα που εισάγεται σχεδόν το 80% των προμηθειών του, τότε ο χρυσός μετατρέπεται σε κάρβουνο που τελικά την καίει.
.
Κοινοβουλευτική Εργασία
Κατ’ αρχήν είναι απογοητευτικό το να απαντούν συνεχώς οι υπουργοί, επιλεκτικά μόνο σε αυτά που θέλουν – έτσι δεν έχουν αποτέλεσμα οι συζητήσεις στις επιτροπές, ενώ δίνουν την εντύπωση πως διενεργούνται μόνο για το θεαθήναι.
Πριν από όλα τώρα, δεν συνηθίζουμε να μηδενίζουμε τίποτα – οπότε ασφαλώς δεν είπαμε πως δεν γίνονται επενδύσεις στη χώρα μας.
Πρόκειται όμως κυρίως για άμεσες ξένες επενδύσεις που έφτασαν το 2021 στα 5,35 δις €, από 4,48 δις € το 2019, όπως θα καταθέσουμε στα πρακτικά – κάτι που θεωρείται φυσιολογικό, αφού έχει επιταχυνθεί το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μας, ενώ παρέχονται πολλά ειδικά προνόμια στους ξένους.
Ξεπούλημα πάντως το χαρακτήρισε πρόσφατα και ο κ. Καραμανλής – λέγοντας πως η ΤΡΑΙΝΟΣΕ ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ξεπουλήματα του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ πρόκειται για το άκρον άωτο του σύγχρονου επιδοτούμενου καπιταλισμού – αφού πουλήθηκε για 45 εκ. €, με επιδότηση 750 εκ. €.
Είναι σωστό τώρα, όταν αναφερόμαστε στις ξένες επιχειρήσεις που επενδύουν στην Ελλάδα, να αφαιρούμε τις ελληνικές που την εγκαταλείπουν – οι οποίες είναι πάρα πολλές, μεταξύ των οποίων και αρκετές μεγάλες.
Αυτό που έχει σημασία όμως είναι ο ακαθάριστος σχηματισμός παγίου κεφαλαίου – ο οποίος αυξήθηκε μεν στα 27 δις € το 2021, από 25,5 δις € το 2020, δηλαδή μόλις κατά 1,5 δις €, αλλά παραμένει κάτω από το μισό του 2007, όπου ήταν 62 δις €.
Επομένως δεν καλύπτει καν τις αποσβέσεις – εκτός του ότι η Ελλάδα έχει ένα τεράστιο επενδυτικό κενό, της τάξης των 200 δις €. Είναι δυνατόν λοιπόν να θριαμβολογεί ο οποιοσδήποτε σοβαρός υπουργός ανάπτυξης;
Το επόμενο απογοητευτικό είναι τα μεγάλα λόγια για το ρυθμό ανάπτυξης – όταν όλοι μας γνωρίζουμε πως δεν μετράει το ΑΕΠ, ο τζίρος σε μία επιχείρηση, αλλά ο τρόπος που επετεύχθη και τα κέρδη.
Εν προκειμένω, την περίοδο 2015/19, το ΑΕΠ μας αυξήθηκε από τα 175 δις € στα 183 δις €, με έλλειμμα, με ζημίες δηλαδή, συνολικά 5,13 δις € – ενώ το 2021 παρέμεινε ελαφρά χαμηλότερο του 2019, αλλά με έλλειμμα της διετίας 2020/21 ύψους 30,4 δις €, όπως θα καταθέσουμε στα πρακτικά.
Μπορεί λοιπόν να θριαμβολογεί ο υπουργός για κάτι τέτοιο; Εάν πάντως απαντήσει πως οφειλόταν στην πανδημία, θα είναι λάθος – αφού ήταν το αποτέλεσμα της πολιτικής απόφασης των αχρείαστων lockdowns.
Lockdowns άλλωστε δεν επέβαλαν κατά πολύ πλουσιότερες χώρες, όπως η Ελβετία, η Σουηδία, διάφορες Πολιτείες των ΗΠΑ κλπ. – με πολύ καλύτερα αποτελέσματα τόσο για το ΑΕΠ τους, όσο και για την Υγεία, αφού έχουν τους μισούς ή και ακόμη λιγότερους θανάτους από Covid, σε σχέση με την Ελλάδα.
Αντί δε η κυβέρνηση να επενδύσει στο σύστημα υγείας μας μέρος από τα 43,3 δις € που δανείσθηκε, καθώς επίσης στην παραγωγή, στήριξε την κατανάλωση – θυμίζοντας πως ανάπτυξη με κατανάλωση με δανεικά είχαμε και τη δεκαετία πριν το 2009, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Όσον αφορά τις συγκρίσεις με άλλες χώρες, είναι καλύτερα να τις αποφεύγει η κυβέρνηση – αφού καμία δεν βίωσε τη σωρευτική πτώση του ΑΕΠ της κατά 25%, ούτε μία ακόμη μεγαλύτερη κατάρρευση των επενδύσεων και των εισοδημάτων.
Η Ελλάδα δε είναι η μοναδική χώρα της ΕΕ που παρουσίασε μείωση του κατά κεφαλήν εισοδήματος της κατά 22% το 2021, σε σχέση με το 2008 – ενώ η οικονομία της είναι σε τρισχειρότερη θέση σήμερα, συγκριτικά με τότε και δεν θα σωθεί ούτε με την πρόσθεση του πληθωρισμού στο ΑΕΠ, για να μειωθεί η σχέση χρέος/ΑΕΠ.
Συνεχίζοντας, ο υπουργός μας έδωσε σωστή εξήγηση σχετικά με τα άρθρα που δεν υπήρχαν στη διαβούλευση – ενώ σωστά θριαμβολόγησε για τις εταιρίες που διέσωσε, όπως την Creta Farm και την Pitsos/Πυραμίδα, ελπίζοντας να έχει δίκιο και για την επένδυση στο Ελληνικό.
Δυστυχώς βέβαια δεν διασώθηκε το εργοστάσιο της Schneider Hellas που παρήγαγε τους μετασχηματιστές για το δίκτυο της ΔΕΗ και έκλεισε πρόσφατα – με αποτέλεσμα ο ΔΕΔΔΗΕ εισάγει πλέον από την Ινδία.
Δεν μας είπε όμως τίποτα για το θέμα της ΕΛΒΟ και για τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά που δεν λειτουργούν ακόμη – ενώ, όσον αφορά τα ναυπηγεία της Ελευσίνας που δόθηκαν δωρεάν, με μία τεράστια διαγραφή χρεών του δημοσίου και ειδικά του πολεμικού ναυτικού, είναι θετικό μεν το δώρο που έδωσε ο επενδυτής στους εργαζομένους, αλλά μένει να δούμε πόσα θα εισπράξει από τα εξοπλιστικά, αφού έχουν ήδη κυκλοφορήσει αρκετά.
Αυτό βέβαια που οφείλει να μας απασχολεί είναι η λειτουργία τους – οπότε καλύτερα να περιμένουμε.
Σε σχέση δε με την ΕΒΖ που παραμένει κλειστή, υποθέτουμε πως γνωρίζει ο υπουργός την εκτόξευση της τιμής της ζάχαρης, καθώς επίσης το ότι είμαστε από τις ελάχιστες χώρες που δεν παράγουν – αφήνοντας το θέμα της Next e–Go που επέλεξε τελικά τα Σκόπια, παρά τις υποσχέσεις του.
Αναφορικά με τα Data Centers, έχουν μηδαμινή προστιθέμενη αξία για τη χώρα και απασχολούν ελάχιστους εργαζομένους – οπότε δεν είναι κάτι που αξίζει να υπερηφανεύεται κανείς, χρησιμοποιώντας βαρύγδουπα ονόματα, όπως της Google.
Σε σχέση τώρα με τα επιχειρηματικά πάρκα, δεν μας απάντησε γιατί θα πρέπει να προωθηθούν, όταν δεκάδες επιχειρήσεις σε βιομηχανικά πάρκα έχουν κλείσει – όπως στο παράδειγμα της ΒΙΠΕ Κομοτηνής που υπάρχουν 44 κλειστά εργοστάσια, από τα 72 συνολικά ή των 25 ΒΙΠΕ της ΕΤΒΑ.
Εάν τα προβλήματα πάντως μίας οικονομίας που δεν παράγει, όπως φαίνεται από την εκτόξευση του εμπορικού μας ελλείμματος το οκτάμηνο στα 24 δις €, λύνονταν με νομοσχέδια, καμία χώρα δεν θα αποτύγχανε – σημειώνοντας πως δεν χρειαζόμαστε άλλες επενδύσεις στις υπηρεσίες που προωθούνται και με το σημερινό νομοσχέδιο, ιδίως στον τουρισμό, αλλά στη μεταποίηση και στην βιομηχανία.
Ο τουρισμός είναι χρυσός για μία χώρα, αλλά μόνο εάν καλύπτει τις ανάγκες του από την εγχώρια παραγωγή και τη στηρίζει – ενώ όταν δεν συμβαίνει, όπως στην Ελλάδα που εισάγεται σχεδόν το 80% των προμηθειών του, τότε ο χρυσός μετατρέπεται σε κάρβουνο που τελικά την καίει.
Δεν μας απάντησε επίσης για την επικάλυψη του σημερινού νομοσχεδίου με το Ν4759/2020, για τα χωροταξικά σε επιχειρηματικά πάρκα – ούτε για το εάν ονομάζονται σκόπιμα τα πάρκα επιχειρηματικά και όχι βιομηχανικά, έτσι ώστε να μην φιλοξενούν απαραίτητα βιομηχανίες.
Οφείλουμε πάντως να σημειώσουμε πως υπάρχει πολυνομία και κακονομία – ειδικά στα χρόνια των μνημονίων.
Εν προκειμένω, ο σχετικά βασικότερος νόμος για τα επιχειρηματικά πάρκα, σύμφωνα με την ιστοσελίδα του υπουργείου που θα καταθέσουμε στα πρακτικά, ο Ν3982/2011, έχει τροποποιηθεί με 15 νόμους – εκ των οποίων οι έξι σε τρία χρόνια από τον υπουργό ανάπτυξης, με τον σημερινό να είναι ο 7ος.
Προϋπήρχε δε ο Ν3551/2007 με το άρθρο 2, για ειδικού τύπου επιχειρηματικά πάρκα ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης – ο οποίος, όπως φαίνεται από σχόλιο στη διαβούλευση, συνεχίζει να ισχύει. Παραγωγή νόμων λοιπόν έχουμε – παραγωγή και βιομηχανία δεν έχουμε.
Καμία απάντησε δεν πήραμε επίσης στην ερώτηση μας, εάν υπάρχει σχέδιο βιομηχανικής ανάπτυξης που αποτελεί σήμερα τη μεγάλη ευκαιρία της Ελλάδας – αφού χωρίς αυτό δεν έχει κανένα νόημα η συζήτηση για τα πάρκα.
Όσον αφορά δε τη χρήση της κάνναβης μόνο για φαρμακευτικούς σκοπούς, είναι καλά να επισκεφθεί ο υπουργός τα καταστήματα και τα περίπτερα που πουλούν τα υποπροϊόντα της – όπου θα διαπιστώσει τι ακριβώς συμβαίνει.
Πόσο μάλλον όταν η κάνναβη είναι κάτι που προωθείται σταδιακά από μεγάλα συμφέροντα στις ΗΠΑ και διεθνώς – με επικίνδυνες παρενέργειες.
Δεν πήραμε απαντήσεις ούτε στα θέματα της πυρηνικής ενέργειας και πυρηνικής ασφάλειας που αναφέραμε – ούτε στη μη παροχή κόστους σε διάφορα άρθρα από το ΓΛΚ, με εξαίρεση τις υπερωρίες της ΔΙΜΕΑ.
Έχουν λοιπόν νόημα αυτές οι συζητήσεις στις επιτροπές, όταν δεν δίνονται απαντήσεις; Πώς μπορεί να είναι έτσι εποικοδομητική η αντιπολίτευση, όπως οφείλει;
Σε ορισμένα άρθρα τώρα, στο 4 δεν αναφέρονται τα επιχειρηματικά πάρκα ειδικού σκοπού – ενώ στην αιτιολογική αναγράφεται ότι, παραμένει η περίπτωση Επιχειρηματικού Πάρκου Ειδικού Τύπου Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, με το άρθρο 2 του νόμου 3551/2007, περίπτωση (θ).
Μήπως όμως θα πρέπει να προστεθούν στο σημερινό άρθρο; Θα μπορούσαν να υπάρχουν και άλλου τύπου, όπως για τη γεωργική παραγωγή;
Σχετικά με τον ορισμό της Τεχνόπολης στην παρ. ε, περιλαμβάνει εκτός από τεχνολογία και εταιρίες υπηρεσιών. Σε τι έκταση όμως και τι είδους;
Η Τεχνόπολη Thess Intec πάντως που αναφέρθηκε ως σημαντική επένδυση και που ευρίσκεται σε οικόπεδο φιλέτο στην παραθαλάσσια Περαία της Θεσσαλονίκης, διαθέτει ενυδρείο και ξενοδοχείο – οπότε στην ουσία πρόκειται για ένα mini Ελληνικό.
Της έχουν δε δοθεί αρκετές διευκολύνσεις ως Επιχειρηματικό Πάρκο και θα στηριχθεί επί πλέον από το Ταμείο Ανάκαμψης με 35 εκ. € – ενώ είναι μία ΜΚΟ με συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα με 58% και του δημοσίου με 42%, σε ένα μετοχικό κεφάλαιο ύψους μόλις 200.000 €, όπως θα καταθέσουμε στα πρακτικά.
Πρόκειται λοιπόν για μία επένδυση με τα χρήματα των άλλων – ενώ δεν μπορούμε να την αντιμετωπίζουμε ως επιχειρηματικό πάρκο.
Στο άρθρο 5 τώρα, στην παρ. 1 και στην περ. ι για τις αγροκτηνοτροφικές δραστηριότητες, οφείλει να απαλειφθεί ο περιορισμός, σύμφωνα με τον οποίο θα πρέπει υποχρεωτικά τα παραγόμενα προϊόντα τους να επεξεργάζονται από μεταποιητικές εταιρίες εντός του επιχειρηματικού πάρκου – εάν βέβαια συνεχίζει να πιστεύει στην ελεύθερη αγορά η κυβέρνηση.
Γιατί αλήθεια συμπεριλαμβάνονται δραστηριότητες παραγωγής ηλεκτρικής και θερμικής ενέργειας, από ανανεώσιμες πηγές και φυσικό αέριο; Αφενός μεν δεν είναι αναγκαίο, αφετέρου ενδεχομένως ανέφικτο, επικίνδυνο και αντιοικονομικό. Μπορούν να τοποθετηθούν ανεμογεννήτριες 50 μέτρων; Προφανώς όχι.
Ελπίζουμε να μην είναι ο στόχος η προώθηση της μονάδας ηλεκτροπαραγωγής των Ολιγαρχών από φυσικό αέριο στη ΒΙΠΕ Κομοτηνής. Δεν χρειάζονται άλλωστε κίνητρα για τη μονάδα – είναι αρκετά τα επιδόματα στο ηλεκτρικό που εισπράττουν και τα θηριώδη κέρδη των διυλιστηρίων τους.
Στο άρθρο 6 δεν τοποθετείται καμία πρόβλεψη, όσον αφορά το ελάχιστο ύψος του μετοχικού κεφαλαίου τους – έστω για λόγους απόδειξης φερεγγυότητας των μετόχων, όπως προβλέπεται στην αίτηση στο επόμενο άρθρο 7.
Στη προηγούμενη ρύθμιση του Ν3982/2011 και του άρθρου 45 προβλεπόταν ότι, το μετοχικό τους κεφάλαιο δεν μπορεί να είναι κατώτερο του 10% του εγκεκριμένου προϋπολογισμού των έργων υποδομής. Μπορεί αλήθεια να γίνονται τεράστια έργα, από εταιρίες χωρίς μετοχικό κεφάλαιο;
Όπως στο Thess Intec μόλις με 200.000 κεφάλαιο και με 35 εκ. € για έργα από το Ταμείο Ανάκαμψης; Να μην επενδύουν χρήματα οι μέτοχοι και να τους χαρίζει υπεραξία η Πολιτεία, με αποτέλεσμα να εγκαταλείπουν τα πάντα, όταν αντιμετωπίσουν δυσκολίες;
Στο άρθρο 8, η απαίτηση της παρ. 1 για διασφάλιση της 100% κυριότητας του συνόλου της αιτουμένης έκτασης όπου ιδρύεται το Επιχειρηματικό Πάρκο, είναι περιοριστική – ενώ διαφωνεί η Κεντρική Ένωση Επιμελητηρίων, όπως καταθέσαμε στα πρακτικά, εμμένοντας στο 55%.
Ο υπουργός είπε βέβαια πως όταν δεν υπάρχει πλήρης κυριότητα, διαπιστώνονται συγκρούσεις που καταλήγουν στα δικαστήρια. Μήπως όμως τελικά το νομοσχέδιο κατατίθεται για να εξυπηρετήσει τις εταιρίες ΕΑΔΕΠ που θα πάρουν τα ΕΠ, χωρίς απαιτήσεις ελαχίστου κεφαλαίου, ενώ θα έχουν τα φορολογικά και άλλα προνόμια;
Δεν υπάρχει έτσι κίνδυνος να λειτουργήσουν ως «κράτος εν κράτει» με δικά τους ανταποδοτικά τέλη, υπηρεσίες, υποδομές, δίκαιο με την έννοια της υπαγωγής σε διαμεσολάβηση, ενδεχομένως και φορολογικό συντελεστή, εάν τους δοθεί το καθεστώς Ελεύθερης Οικονομικής Ζώνης; Στη συνέχεια να θέτουν τους όρους τους στους ενοικιαστές-χρήστες γης, οι οποίοι φυσικά θα έχουν μηδαμινές δυνατότητες αντίδρασης;
Όσον αφορά την ευελιξία που δίνεται στην παρ. 3 για ένα 20% της έκτασης, να μην ανήκει αρχικά στην ΕΑΔΕΠ και να εισφερθεί αργότερα ή να απαλλοτριωθεί, είμαστε εναντίον τέτοιων πρακτικών. Το είχαμε δει και στην συζήτηση του Ν. 4949/2022 για τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, όπου οι τοπικοί φορείς διαφωνούσαν.
Στο άρθρο 9 για τη χωροθέτηση ΕΠ, φυσικά διαφωνούμε με την παρ. 4 – όσον αφορά την εγκατάσταση σε περιοχές με αξιόλογα φυσικά ή πολιτιστικά στοιχεία που χρήζουν προστασίας, προβολής και ανάδειξης, αρχαιολογικού ή ιστορικού ενδιαφέροντος, δασικές εκτάσεις αφού βέβαια οριστικοποιηθούν οι δασικοί χάρτες, καθώς επίσης σε περιοχές ΝΑΤURΑ. Κάτι ανάλογο προσπάθησε να δρομολογήσει ο υπουργός περιβάλλοντος με την αδειοδότηση ΑΠΕ σε NATURA και το απέσυρε.
Συνεχίζοντας με το άρθρο 14, διαφωνούμε με τη γενική παραχώρηση χρήσης αιγιαλού και παραλίας στην ΕΑΔΕΠ. Θα μπορούσε να θεωρηθεί εύλογη η εκμετάλλευση λιμενικών έργων για την εξυπηρέτηση των μεταφορικών αναγκών, αλλά όχι για τουριστικές εγκαταστάσεις – όπως έχει για παράδειγμα η Thess Intec στην Περαία.
Έχουμε επί πλέον αντίρρηση, ως προς την εξουσιοδοτική διάταξη της παρ. 3, ανάλογα στο άρθρο 46 παρ. 6, για τη σύσταση με ΚΥΑ Ελευθέρων Ζωνών – ή για την αναγνώριση Ελευθέρων ή Τελωνειακών Αποθηκών ή Χώρων Προσωρινής Αποθήκευσης εντός επιχειρηματικών πάρκων.
Εκτός αυτού, στο άρθρο 21 προβλέπεται η ανάπτυξη Ε.Π. σε λιμένες, η αξιοποίηση των οποίων έχει παραχωρηθεί, όπως στην Αλεξανδρούπολη, στη Θεσσαλονίκη, στον Πειραιά και τώρα στην Ηγουμενίτσα – όπου πρόκειται καθαρά για μία φωτογραφική διάταξη.
Είναι δυνατόν να συμφωνήσουμε να εγκαταστήσουν εργοστάσια μέσα στα λιμάνια οι ΗΠΑ ή η Κίνα, ενδεχομένως και ως ελεύθερη ζώνη; Με αυτά που συμβαίνουν στη Λατινική Αμερική, όπως στον Παναμά, στην παραθαλάσσια Κολών και στον Αραβικό Κόλπο;
Δεν γνωρίζετε τι συντελείται στο Μαυροβούνιο, όπου είναι γνωστό ότι διακινούνται παράνομα τσιγάρα από την Οικονομική Ζώνη του λιμανιού Bar; Τέτοιες επενδύσεις θέλουμε να ανταγωνιστούμε;
Θα μπορεί να κάνει κάποιο λιμάνι αποθήκευση και λαθρεμπόριο εισαγομένων; Πώς θα ελέγχεται τι διακινείται από τη θάλασσα; Δεν είναι γνωστό τι συμβαίνει από την OLAF στο Λιμάνι της Νάπολης, χωρίς να πρόκειται καν για διεθνή ύδατα;
