.
Το σωστό πάντως θα ήταν να εξετάσουμε τους λόγους, για τους οποίους έχουν αποχωρήσει μαζικά οι ελληνικές επιχειρήσεις, καθώς επίσης τα παιδιά μας – ακόμη και σε χώρες των Βαλκανίων που κάποτε ήταν κατά πολύ φτωχότερες της Ελλάδας. Εκεί πρέπει να βρούμε λύσεις, σταματώντας εν πρώτοις την αιμορραγία, αντί να εθελοτυφλούμε αναφερόμενοι στις ξένες επενδύσεις – έτσι ώστε να μη συνεχισθεί η αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της πατρίδας μας που ευρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Για να κατανοήσουμε τι έχει συμβεί, αρκεί να συγκρίνουμε τη χώρα μας με την Ιρλανδία, μέλος της Ευρωζώνης, στην οποία επίσης επιβλήθηκε μνημόνιο – όπου όμως, ενώ το 2008 το δικό μας ΑΕΠ ήταν στα 354 δις $ και της Ιρλανδίας χαμηλότερο, στα 274 δις $, το 2020 της Ιρλανδίας ήταν 426 δις $ και της Ελλάδας στα 189 δις $.
.
Κοινοβουλευτική Εργασία
Όπως αναφέραμε στην επιτροπή, το ενδιαφέρον της αγοράς για το νομοσχέδιο είναι πολύ μικρό – κρίνοντας μεταξύ άλλων από το ότι, είχε μόλις 22 σχόλια στην περυσινή διαβούλευση, παρά το ότι διήρκεσε ένα μήνα.
Εύλογα λοιπόν στη συζήτηση επί της αρχής είπαμε πως δεν θα βοηθήσει καθόλου την οικονομία, αλλά μόνο τις μεγάλες επιχειρήσεις, όσον αφορά τις εξαγορές – όπου στην πλειοψηφία τους πρόκειται για εξαγορές ελληνικών εταιριών από ξένες ή/και για ξεπουλήματα κρατικών επιχειρήσεων.
Παραδείγματα σχετικά πρόσφατων εξαγορών είναι η πώληση της Chipita αντί 1,65 δις €, της Pharmathen αντί 1,6 δις €, η μεγάλη συμφωνία για το 49% της Viva Wallet από την JP Morgan έναντι 1,0 δις €, η παραχώρηση της Εθνικής Ασφαλιστικής στο fund CVC, έναντι 2,4 δις € κλπ.
Στις εξαγορές δε προσμετρώνται τα ξεπουλήματα των δημοσίων επιχειρήσεων που έφτασαν στα 3 δις € το 2021, όπως της ΔΕΠΑ Υποδομών, του ΔΕΔΔΗΕ κλπ. – σχεδόν πάντοτε με αγοραστές τους ξένους και με πωλητές τους Έλληνες.
Εν προκειμένω, η λέξη «ξεπούλημα» που παρεξήγησε ο υπουργός, είπαμε πως δεν είναι δική μας – αλλά της Guardian, σε άρθρο της για το ξεπούλημα της Ελλάδας από το 2015.
Το σωστό πάντως θα ήταν να εξετάσουμε τους λόγους, για τους οποίους έχουν αποχωρήσει μαζικά οι ελληνικές επιχειρήσεις, καθώς επίσης τα παιδιά μας – ακόμη και σε χώρες των Βαλκανίων που κάποτε ήταν κατά πολύ φτωχότερες της Ελλάδας.
Εκεί πρέπει να βρούμε λύσεις, σταματώντας εν πρώτοις την αιμορραγία, αντί να εθελοτυφλούμε αναφερόμενοι στις ξένες επενδύσεις – έτσι ώστε να μη συνεχισθεί η αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της πατρίδας μας που ευρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Για να κατανοήσουμε τι έχει συμβεί, αρκεί να συγκρίνουμε τη χώρα μας με την Ιρλανδία, μέλος της Ευρωζώνης, στην οποία επίσης επιβλήθηκε μνημόνιο – όπου όμως, ενώ το 2008 το δικό μας ΑΕΠ ήταν στα 354 δις $ και της Ιρλανδίας χαμηλότερο, στα 274 δις $, το 2020 της Ιρλανδίας ήταν 426 δις $ και της Ελλάδας στα 189 δις $, όπως θα καταθέσουμε στα πρακτικά.
Από 274 δις το 2008, αυξήθηκε στα 426 δις της Ιρλανδίας – ενώ της Ελλάδας από 354 δις, κατέρρευσε στα 189 δις. Δεν πρόκειται για τον ορισμό του οικονομικού εγκλήματος;
Αυτό και μόνο θα έπρεπε να μας κάνει να ντρεπόμαστε. Κυρίως όμως να καταλάβουμε το μέγεθος των ζημιών που προκάλεσαν στην οικονομία μας τα κόμματα που κυβέρνησαν – η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, η συγκυβέρνηση των δύο και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η Τρόικα Εσωτερικού δηλαδή – η οποία αποδείχθηκε δυστυχώς πολύ χειρότερη από την τρόικα της ΕΕ και των ΗΠΑ.
Θεωρούμε δε εντελώς αδιανόητες τις συνεχείς θριαμβολογίες του οικονομικού επιτελείου – όταν το κόκκινο ιδιωτικό μας χρέος πλησιάζει στα 300 δις €, σε επίπεδα ρεκόρ δηλαδή στην παγκόσμια ιστορία, το δημόσιο χρέος μας τα 400 δις €, το εξωτερικό έχει υπερβεί τα 560 δις €, τα δίδυμα ελλείμματα μας συνεχίζουν την ανοδική τους πορεία κοκ.
Όσον αφορά τις συνεχείς αναφορές στην αναβαθμίσεις της χώρας μας, θυμίζοντας πως η Moody’s μας διατηρεί σταθερά τρεις θέσεις κάτω από την επενδυτική βαθμίδα, βαθμολογείται μόνο η προθυμία της κυβέρνησης να ξεπουλήσει τα πάντα – καθώς επίσης να προσφέρει ότι της ζητηθεί χωρίς κανένα αντάλλαγμα, όπως τις βάσεις στις ΗΠΑ και το μισό Αιγαίο σύντομα.
Εμείς πάντως, από την πρώτη ημέρα που μπήκαμε στη Βουλή, εκτός από την ίδρυση ενός Συνταγματικού Δικαστηρίου και τη δρομολόγηση ενός Συμβουλίου Ασφαλείας, τονίσαμε την ανάγκη εκπόνησης ενός σωστού κρατικού Ισολογισμού – αφού αυτός που υπάρχει είναι κυριολεκτικά για τα σκουπίδια, όπως έχουμε τεκμηριώσει δεκάδες φορές.
Από την άλλη πλευρά, πώς φαντάζεσθε αλήθεια κ. Υπουργέ ότι μπορεί να επιβιώσει μία χώρα που, ενώ τη χρεώνουν οι κυβερνήσεις της συνεχώς, παράγοντας ελλείμματα και χρέη αντί πλούτο, πετούν από το παράθυρο τα λιγνιτικά της αποθέματα αξίας άνω των 250 δις €;
Που ξεπουλούν τη δημόσια περιουσία της αξίας 300 δις € έναντι μόλις 11 δις € και που δεν εκμεταλλεύονται τον τεράστιο υπόγειο πλούτο της, όπου η Deutsche Bank υπολόγισε στα 427 δις μόνο τους υδρογονάνθρακες νότια της Κρήτης;
Εκλιπαρώντας συνεχώς για δανεικά, σαν το ζητιάνο, έναντι υπέρογκων ανταλλαγμάτων; Παρά το ότι είναι πάμπλουτη και μπορεί εύκολα να ευημερήσει εάν σταματήσει επιτέλους η κακοδιαχείριση, καθιστώντας αξιοπρεπείς και υπερήφανους τους Πολίτες της;
Συνεχίζοντας στο σημερινό σχέδιο νόμου, παρέχει σε γενικές γραμμές κάποια φορολογικά κίνητρα για εξαγορές και συγχωνεύσεις εταιριών και φυσικών προσώπων – όπως επίσης για τον αγροτικό τομέα.
Εν τούτοις, δεν φαίνεται να υπαγορεύεται από την ανάγκη βιώσιμης ανάπτυξης της οικονομίας μας που έχει τελματώσει – ενώ δεν συμβάλει καθόλου στην αλλαγή του αποτυχημένου παραγωγικού μας μοντέλου.
Δυστυχώς τώρα, η κυβέρνηση διακρίνεται σταθερά από μία προκατάληψη εναντίον των μικρών επιχειρήσεων – με κριτήριο τις συνεχείς αναφορές της στο ότι ή θα κλείσουν, ή θα συγχωνευθούν, όπως επαναλαμβάνει συνεχώς ο υπουργός ανάπτυξης.
Δεν αναφέρει όμως ότι, σε μία τέτοια εξέλιξη συνέβαλαν τα αχρείαστα lockdowns που κόστισαν στη χώρα μας 43 δις € δανεικά – ενώ οφείλουμε να τονίσουμε, επειδή συνεχώς επικαλείται η κυβέρνηση τους δήθεν κοινωνικούς στόχους της ότι, κοινωνική πολιτική με δανεικά δεν γίνεται.
Πόσο μάλλον όταν τα δανεικά δεν είναι τίποτα άλλο, από μελλοντικοί φόροι –επίσης, δυσανάλογα ανταλλάγματα στους ξένους.
Συνεχίζοντας, σε έρευνα του ΣΕΒ, όσον αφορά το επιχειρηματικό κλίμα από το Δεκέμβριο του 2021, το μεγαλύτερο αίτημα των Ελλήνων ήταν η διασφάλιση της βιωσιμότητας των ΜμΕ – ενώ το μεγαλύτερο πρόβλημα η εξασφάλιση χρηματοδότησης.
Επιλύει κάποιο από τα παραπάνω το σημερινό νομοσχέδιο; Δυστυχώς όχι.
Από την άλλη πλευρά, μόνο για τις επιχειρήσεις του ενεργειακού καρτέλ των τεσσάρων Ολιγαρχών έχει ευαισθησία η κυβέρνηση και δεν μείωσε ακόμη τη ρήτρα αναπροσαρμογής – για να μη χρεοκοπήσουν, όπως είπε ο υπουργός ανάπτυξης.
Γιατί δεν έχει την ίδια ευαισθησία για τις ΔΕΚΟ που ξεπουλιούνται με τη μέθοδο Χατζηδάκη; Με τον τεμαχισμό τους δηλαδή σε μικρότερες, όπως της ΔΕΗ, σε ΔΕΔΔΗΕ και ΑΔΜΗΕ, της ΔΕΠΑ σε ΔΕΠΑ Εμπορίας και ΔΕΠΑ Υποδομών ή του ΟΣΕ σε ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ΕΕΣΤΥ, ΓΑΙΑΟΣΕ κλπ.; Γιατί σε αυτές επιλέγεται ο τεμαχισμός, ενώ το σχέδιο νόμου θέλει να στηρίξει τη συγκέντρωση; Δεν αποδυναμώνονται έτσι;
Η κυβέρνηση είναι επίσης υπέρ της συγκέντρωσης και στον αγροτικό τομέα – μέσω της μείωσης του φορολογικού συντελεστή στο 10% για αγροτικούς συνεταιρισμούς.
Το έχει όμως ήδη επιχειρήσει με το Ν4646/2019 – καθώς επίσης με την προώθηση της δημιουργίας συνεταιρισμών, με το Ν4673/2020.
Ποια ήταν αλήθεια τα αποτελέσματα; Μηδαμινά από όσα γνωρίζουμε – ενώ ο πρωτογενής μας τομέας αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα κόστους, όπως στα λιπάσματα, στους σπόρους, στις ζωοτροφές, στα καύσιμα ή στο ρεύμα.
Επίσης χρηματοδότησης – έχοντας εγκλωβισθεί σε ένα περιβάλλον επιδοτούμενων αντιπαραγωγικών καλλιεργειών και αθρόων εισαγωγών, συν ελληνοποιήσεων.
Τα κίνητρα τώρα για εξαγορές και συγχωνεύσεις, συμπεριλαμβάνονταν στα προαπαιτούμενα των μνημονίων – όπως το 2018 με το Ν4548. Τι προσέφερε αλήθεια ο συγκεκριμένος νόμος στην Οικονομία μας; Απολύτως τίποτα θετικό.
Σε κάθε περίπτωση, η σημερινή κυβέρνηση έχει δώσει ήδη κίνητρα για εξαγορές – όπως με το φορολογικό Ν4646/2019 και με το άρθρο 20.
Εν προκειμένω, με την απαλλαγή υπό όρους των νομικών προσώπων που είναι φορολογικοί κάτοικοι της Ελλάδας, από το φόρο υπεραξίας μεταβίβασης τίτλων συμμετοχής – εάν το νομικό πρόσωπο, του οποίου οι τίτλοι μεταβιβάζονται, είναι φορολογικός κάτοικος κράτους-μέλους της Ε.Ε., στην οποία υπάρχουν φυσικά πλήθος φορολογικοί παράδεισοι, όπως το Λουξεμβούργο, η Κύπρος, η Ολλανδία, η Ιρλανδία κλπ., ενώ έχει επίσης μειωθεί ο φόρος μερισμάτων στο 5%.
Τα κίνητρα αυτά ήταν εξοργιστικά, με κριτήριο τα αποτελέσματα τους – όπως οι μεταβιβάσεις στον όμιλο Eldorado Gold μέσω Ολλανδίας ή του Alpha μέσω εταιριών του κ. Κοντομηνά στην Κύπρο και του ομίλου Βαρδινογιάννη.
Συνεχίζοντας, στην Ελλάδα το 97,4% των επιχειρήσεων είναι πράγματι μικρές, έως 9 εργαζομένους που απασχολούν το 62% και παράγουν το 17,6% της προστιθέμενης αξίας – όταν στην ΕΕ το 93% που όμως απασχολούν το 29,7% των εργαζομένων και παράγουν το 20,8%.
Η βασική διαφορά λοιπόν της Ελλάδας με την ΕΕ είναι το ότι, λείπουν οι μεγάλες επιχειρήσεις, ικανές να απασχολήσουν σημαντικό μέρος των εργαζομένων – αφού οι μεγάλες επιχειρήσεις στην Ελλάδα απασχολούν το 12% των εργαζομένων, όταν στην ΕΕ το 33%.
Εκτός αυτού λείπει η μεταποίηση που στην Ευρώπη προσφέρει άνω του 20% της προστιθέμενης αξίας – ενώ στην Ελλάδα μόλις το 10%. Στη μεταποίηση άλλωστε οφείλεται το υψηλότερο ΑΕΠ στην Ευρώπη – όπως επίσης οι καλύτεροι μισθοί.
Εν τούτοις, το παρόν νομοσχέδιο δεν πρόκειται να βοηθήσει στη δημιουργία μεγάλων επιχειρήσεων – αφού δεν υπάρχουν πολλές βιομηχανίες, ενώ έχει κυριολεκτικά διαλυθεί ο παραγωγικός ιστός της χώρας, με ευθύνη των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης και ειδικά των μνημονίων.
Αυτό που θα βοηθούσε θα ήταν η ύπαρξη οράματος και σχεδίου, με κέντρο βάρους τις επιχειρήσεις υψηλής προστιθέμενης αξίας – ενώ δεν υπάρχουν κίνητρα συνένωσης των μικρών επιχειρηματιών και δεν δίνονται ούτε με το σημερινό νομοσχέδιο.
Κλείνοντας με τα περιεχόμενα του νομοσχεδίου, περιλαμβάνει τη μείωση του φόρου εισοδήματος κατά 30%, στο άρθρο 3 – για συγχωνεύσεις υπό ορισμένες προϋποθέσεις που αναφέρονται στα άρθρα 2,3,4,5 και 6, όπως οι εξής:
- Ο κύκλος εργασιών που προκύπτει να είναι μεγαλύτερος από το 150% του κύκλου εργασιών της μεγαλύτερης εταιρίας.
- Ο κύκλος εργασιών της εταιρίας που προκύπτει να είναι άνω των 375.000 ευρώ – ενώ για τη συνεργασία προσώπων στα 125.000 ευρώ, στο άρθρο 4.
- Η νέα εταιρεία να απασχολεί περισσότερους από εννέα εργαζόμενους, με πλήρη απασχόληση.
- Η νέα εταιρεία να διαρκεί για τουλάχιστον πέντε έτη.
- Οι ατομικές επιχειρήσεις πρέπει να έχουν κάνει έναρξη εργασιών τουλάχιστον προ τριετίας – με το άρθρο 5.
- Η διάρκεια της φοροαπαλλαγής είναι για 9 έτη – αλλά το φορολογικό όφελος δεν μπορεί να υπερβαίνει τα 000 ευρώ, με το άρθρο 6.
Σημειώνεται ότι, όπως αναφέραμε προηγουμένως, το 97% των εταιριών απασχολεί έως 9 εργαζόμενους – οπότε τα κίνητρα αφήνουν πολλές εταιρίες εκτός, με δεδομένο το ότι ακόμη και αν δυο εταιρίες των 9 εργαζομένων συγχωνευθούν, δεν θα χρειάζονται όλοι.
Αυτό δεν σημαίνει αλήθεια οικονομία κλίμακος; Εξοικονόμηση και απολύσεις;
Επίσης, το νομοσχέδιο παρέχει τα εξής:
- Απαλλαγή από φόρο υπεραξίας μεταβίβασης παγίων σε τρίτο, με το άρθρο 7 – κάτι που δεν καταλαβαίνουμε πώς συνδέεται εδώ.
- Διατήρηση τυχόν διοικητικών αδειών των εταιριών – με το άρθρο 8.
- Απαλλαγή από τέλος χαρτοσήμου ή άλλου τέλους για τη μεταβίβαση των περιουσιακών στοιχείων των επιχειρήσεων, την εγγραφή ΓΕΜΗ κλπ. με το άρθρο 9 – οπότε καταβάλλονται μόνο τα πάγια δικαιώματα εμμίσθων ή αμίσθων υποθηκοφυλάκων και προϊσταμένων κτηματολογικών γραφείων, ύψους τριακοσίων ευρώ.
- Εκπίπτουν οι δαπάνες της συγχώνευσης, έως το 30% του μέσου κύκλου εργασιών της εταιρείας που αγοράζει – ενώ πρέπει ο κύκλος εργασιών της νέας εταιρίας να ανέρχεται τουλάχιστον στα 450.000 ευρώ, με το άρθρο 10.
- Μεταφέρονται οι ζημίες της τρέχουσας ή των προηγούμενων χρήσεων στον ισολογισμό της νέας εταιρίας, εφόσον ο κύκλος εργασιών της είναι τουλάχιστον 450.000 ευρώ – με τα άρθρα 11 και 12.
- Θεσμοθετείται η απαλλαγή από την επιβολή φόρου συγκέντρωσης κεφαλαίου – με το άρθρο 13.
Τέλος, παρέχεται απαλλαγή 50% στο φόρο εισοδήματος των κατά κύριο επάγγελμα αγροτών, για συνεργασίες προμήθειας του 75% της παραγωγής τους σε νομικό πρόσωπο ή για συμβολαιακή γεωργία – με τα άρθρα 15 και 16.
Εν προκειμένω, μάλλον δρομολογείται ο έλεγχος της αγοράς υπέρ των σουπερμάρκετ – κάτι που θεωρούμε εξαιρετικά αρνητικό, ειδικά στο σημερινό περιβάλλον του αυξανόμενου κόστους και της πρωτοφανούς ακρίβειας.
Το άρθρο 17 είναι διαδικαστικό, σχετικά με την υλοποίηση της συμβολαιακής γεωργίας μέσω της ΑΑΔΕ – ενώ στο άρθρο 18 δεν έχει καμία λογική η πενταετία αναδρομικά.
Κλείνοντας, δεν υπάρχει ως συνήθως κόστος από το ΓΛΚ – παρά το ότι αναφέρει πως θα χαθούν φόροι. Όσον αφορά δε τα ερωτήματα που θέσαμε στις επιτροπές, απαντήθηκε μόνο ένα – ενώ οι προτάσεις μας δεν φαίνεται να βρήκαν καμία ανταπόκριση.
