Είμαστε υπέρ της ενεργειακής αυτάρκειας της Ελλάδας, με τη βοήθεια των λιγνιτικών αποθεμάτων της και του ενεργειακού πλούτου της στο Ιόνιο και στο Αιγαίο – εναντίον δε των εισαγομένων ανεμογεννητριών και φωτοβολταϊκών που οδηγούν στην πλήρη ενεργειακή μας υποτέλεια.
.
Κοινοβουλευτική Εργασία
Θα ξεκινήσουμε από το πρόβλημα που έχουμε με το συγκεκριμένο υπουργείο, σε σχέση με τις συμβάσεις που καταθέτει, με τα νομοσχέδια και με τις ερωτήσεις μας – έτσι ώστε να γνωρίζουν τουλάχιστον οι Έλληνες Πολίτες τι αντιμετωπίζουμε.
Ειδικότερα, αφού αναλύσαμε τις τρεις σημερινές συμφωνίες στην επιτροπή, θέσαμε ερωτήματα – όπου όχι μόνο δεν απαντήθηκε κανένα, αλλά δεν μίλησε καν ο υφυπουργός.
Το ίδιο συνέβη σε επόμενη συνεδρίαση που αφορούσε μία σύμβαση του ΔΕΔΔΗΕ, της τάξης των 200 εκ. € – όπου ξανά δεν απαντήθηκε κανένα από τα ερωτήματα μας και δεν μίλησε καθόλου ο υπουργός, γεγονός που σημαίνει πως η συζήτηση ήταν προσχηματική.
Σχετικά ανάλογη ήταν η στάση του δεύτερου υφυπουργού, σε επίκαιρη ερώτηση μας για τη ΛΑΡΚΟ – όπου αναλύσαμε διεξοδικά το θέμα και καταθέσαμε προτάσεις για την εξυγίανση της εταιρίας, έτσι ώστε να αποφευχθεί το ξεπούλημα της.
Σε μία εποχή που το νικέλιο ξεπέρασε την Τρίτη τα 100.000 $ ο τόνος, ενώ η ΛΑΡΚΟ παράγει περί τους 18.000 έως 20.000 τόνους ετησίως, όπως θα καταθέσουμε στα πρακτικά – είναι δε σε θέση να παράγει 3.000 τόνους κοβάλτιο, η τιμή του οποίου είναι στα 80.000 $.
Το νικέλιο είναι απαραίτητο για τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα και όχι μόνο – ενώ ήδη πριν τον πόλεμο η προσφορά του κάλυπτε οριακά τη ζήτηση, με αποτέλεσμα τη συνεχή άνοδο των τιμών του.
Όλα αυτά είναι απαράδεκτα για ένα από τα σημαντικότερα υπουργεία της χώρας μας σήμερα, ειδικά εξαιτίας της ενεργειακής κρίσης που σε μεγάλο βαθμό είναι ευθύνη της κυβέρνησης – κυρίως με κριτήριο τη βίαιη απολιγνιτοποίηση και το χρηματιστήριο ενέργειας.
Όπως αναφέρθηκε δε και θα καταθέσουμε στα πρακτικά, το καρτέλ της ενέργειας κερδοσκοπεί και την πληρώνουν οι καταναλωτές – ενώ δεν δρομολογείται ούτε η μείωση του ειδικού φόρου κατανάλωσης, (ύψους 0,70 € στο λίτρο βενζίνης και 0,41 € στο λίτρο ντίζελ), ούτε του ΦΠΑ που το κράτος εισπράττει περισσότερα στις αυξημένες τιμές, ληστεύοντας τους Έλληνες.
Επιγραμματικά τώρα στις συμβάσεις, πώς είναι δυνατόν να τις ψηφίσει κανείς υπό τις παραπάνω προϋποθέσεις; Ποια εμπιστοσύνη μπορεί να έχει σε ένα υπουργείο που δεν απαντάει σε τίποτα, ενώ έχει χάσει το λογαριασμό;
Που έχει αυξήσει κατακόρυφα την ενεργειακή μας εξάρτηση, με τα τεράστια λάθη του; Που ξεπουλάει τη ΔΕΗ και τα δίκτυα ενέργειας μας, σε μία εποχή που έχει ξεσπάσει ενεργειακή καταιγίδα;
Συνεχίζοντας με τη σύμβαση για την ηλιακή συμμαχία, κινητήριες δυνάμεις είναι η Γαλλία και η Ινδία – ενώ ο στόχος της είναι η ανάπτυξη συστημάτων ηλιακής ενέργειας 1.000 GW.
Εκτιμάται πως θα απαιτηθούν επενδύσεις ύψους 1 τρις $ έως το 2030 – χωρίς όμως να έχει εξασφαλισθεί η χρηματοδότηση της.
Εν προκειμένω, ο πρόεδρος Μακρόν έχει ανακοινώσει χρηματοδότηση 700 εκ. € και ο Μόντι 1,4 δις $ – για 27 έργα σε 15 χώρες. Ελάχιστα προφανώς, σε σχέση με το 1 τρις $ που απαιτούνται.
Τα παραπάνω θυμίζουν σε κάποιο βαθμό το πρόγραμμα ΗΛΙΟΣ του 2012 – με το οποίο η Ελλάδα θα εξήγαγε ηλεκτρισμό από ηλιακή ενέργεια στη Γερμανία.
Με βάση το συγκεκριμένο πρόγραμμα, η Ελλάδα θα παρήγαγε έως το 2017 περίπου 1,5 GW ηλιακή ενέργεια από φωτοβολταϊκά πάρκα – ενώ έως το 2020 περί τα 10 GW. Τελικά όχι μόνο δεν πραγματοποιήθηκε τίποτα, αλλά η Γερμανία πρόσφατα αγόραζε από εμάς λιγνιτική ενέργεια.
Οφείλει βέβαια να δει κανείς τη συγκεκριμένη σύμβαση ως γεωστρατηγικής σημασίας – όπως είναι ο δρόμος του μεταξιού της Κίνας.
Εν τούτοις, η Κίνα έχει εξασφαλίσει χρηματοδότηση – ενώ η παρούσα σύμβαση είναι μόνο στη θεωρία.
Η επιλογή τώρα των κρατών περί τον Ισημερινό οφείλεται στο ότι, επιβαρύνονται από τις πολλαπλάσιες εκπομπές ρύπων των ανεπτυγμένων χωρών – σύμφωνα βέβαια με τη λογική της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής που προκαλεί άνοδο της θερμοκρασίας, ανομβρία, πλημμύρες και αύξηση της θαλάσσιας στάθμης, στις παραπάνω χώρες.
Η Ινδία διεκδίκησε το 2021 από τις ανεπτυγμένες χώρες, στο όνομα των αναπτυσσομένων, 1 τρις $ ως κλιματική χρηματοδότηση – σημειώνοντας πως η συμφωνία της Κοπεγχάγης είχε θέσει ετήσιο στόχο 100 δις $ επενδύσεις από τις ανεπτυγμένες στις αναπτυσσόμενες, χωρίς όμως να πραγματοποιηθεί.
Η δέσμευση χρηματοδότησης επαναδιατυπώθηκε με τη σύμβαση του Παρισιού, με τα ίδια αποτελέσματα – ενώ δεν άλλαξε ούτε με την COP26 της Γλασκόβης. Θεωρία στη θεωρία λοιπόν.
Με δεδομένο τώρα το ότι, οι άλλες πηγές ενέργειας γίνονται πολύ ακριβές για να μπορούν να επιχορηγούν τις ΑΠΕ, χωρίς να επιβραδύνεται η οικονομία, η κατάσταση δεν φαίνεται να καλυτερεύει – ενώ μπορεί μεν η τεχνολογία να βελτιώνεται, αλλά το κόστος όχι απαραίτητα.
Για παράδειγμα, τα φωτοβολταϊκά απαιτούν Πυρίτιο που υπάρχει κυρίως στην Κίνα και μετά στη Ρωσία – με αποτέλεσμα να αυξάνονται οι τιμές του από τις κυρώσεις.
Συνεχίζοντας στη σύμβαση με την Ινδία, ο σκοπός της είναι η προώθηση της συνεργασίας για την ανάπτυξη ΑΠΕ – ενώ αναφέρεται κυρίως σε ΑΠΕ από ηλιακή ενέργεια, από αιολική, από βιομάζα και βιοενέργεια, καθώς επίσης από μικρά υδροηλεκτρικά.
Για εμάς έχουν ενδιαφέρον μόνο τα δύο τελευταία – ενώ δεν θεωρούμε χρήσιμα τα άλλα, τουλάχιστον όχι έτσι όπως δρομολογούνται στην Ελλάδα.
Ο στόχος της Ινδίας, όσον αφορά την ηλιακή ενέργεια, είναι τα 100 GW έως το 2022, μαζί με αυτά στις στέγες – ενώ δίνει σωστά μεγάλο βάρος στη χρήση της ηλιακής ενέργειας από τα νοικοκυριά, αφού μειώνουν τις επενδύσεις στο δίκτυο, καθώς επίσης στον αγροτικό τομέα.
Διαθέτει μονάδες βιομάζας ισχύος 10 GW, εκμεταλλευόμενη τα αγροτικά απόβλητα – ενώ στα αιολικά ο στόχος της είναι τα 60 GW.
Έχει επί πλέον 100 μεγάλες μονάδες υδροηλεκτρικών, συνολικής δυναμικότητας 46 GW – καθώς επίσης πολλά μικρά, συνολικής ισχύος 4,6 GW.
Κλείνοντας με τα περιεχόμενά της σύμβασης, είναι γενικόλογη σαν έκθεση ιδεών, με λίγες πρακτικές παραμέτρους – ενώ όλα εξαρτώνται από τη δυνατότητα χρηματοδότησης που είναι σημαντική, αλλά δεν αναφέρεται.
Ολοκληρώνοντας με τη σύμβαση για τα ΗΑΕ, θυμίζουμε πως η Τουρκία που δεν είχε καλές σχέσεις, εξασφάλισε πρόσφατα 10 δις $ από τα ΗΑΕ, για την ενίσχυση της οικονομίας της.
Η σύμβαση αφορά τη συνεργασία μας για την ανάπτυξη ΑΠΕ – ενώ ο στόχος των ΗΑΕ με την ενεργειακή πολιτική 2050 που ανακοίνωσαν, είναι έως τότε το 38% από φυσικό αέριο, το 44% από ΑΠΕ, το 12% από καθαρό άνθρακα και το 6% από πυρηνική ενέργεια.
Αυτό που ενδιαφέρει εμάς είναι μονάδες καθαρού άνθρακα που ευρίσκονται εντός του αντικειμένου της σύμβασης – σημειώνοντας πως η μονάδα που αναπτύσσουν τα ΗΑΕ, θα έχει τη δυνατότητα παροχής ηλεκτρισμού σε 250.000 νοικοκυριά.
Το εργοστάσιο θα καίει λιγνίτη, με εναλλακτικό το φυσικό αέριο, αλλά με τη νέα τεχνολογία που έχουμε προτείνει και εμείς για τις λιγνιτικές μονάδες μας – ενώ θα ικανοποιεί την οδηγία της ΕΕ για βιομηχανικές εκπομπές, οπότε δεν θα κοστίζει ακριβά.
Πρόκειται για μία επένδυση ύψους 3,4 δις $ που θα παρέχει ηλεκτρική ενέργεια από λιγνίτη – με κόστος 0,05$ την KWH, έναντι 0,23€ στην Ελλάδα το Δεκέμβρη.
Αυτό δεν θα έπρεπε αλήθεια να δρομολογήσουμε και εμείς, χωρίς να πετάξουμε από το παράθυρο τα λιγνιτικά μας αποθέματα αξίας 300 δις €;
Επί των άρθρων τώρα, στην παρ. 3 δίνεται πολύ σωστά σημασία στην ενεργειακή ασφάλεια – η οποία δυστυχώς δεν απασχολεί την ελληνική κυβέρνηση, κρίνοντας από το ΕΣΕΚ, από το εθνικό σχέδιο για την ενέργεια και το κλίμα δηλαδή που δρομολόγησε, με 70% ενεργειακή εξάρτηση.
Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει έτσι ασφάλεια, πόσο μάλλον υπό τις σημερινές εξελίξεις; Θα ήταν πάντως θετικό να καλύψουν τις ανάγκες μας σε φυσικό αέριο τα ΗΑΕ.
Τέλος, το πιο σημαντικό είναι η αναφορά στη σύλληψη και αποθήκευση του διοξειδίου του άνθρακα, σε μονάδες παραγωγής – κάτι που θα έπρεπε να είχε ήδη δρομολογηθεί στην Ελλάδα.
Σε κάθε περίπτωση, εμείς είμαστε υπέρ της ενεργειακής αυτάρκειας της Ελλάδας, με τη βοήθεια των λιγνιτικών αποθεμάτων της και του ενεργειακού πλούτου της στο Ιόνιο και στο Αιγαίο – εναντίον δε των εισαγομένων ανεμογεννητριών και φωτοβολταϊκών που οδηγούν στην πλήρη ενεργειακή μας υποτέλεια.
