.
Όσον αφορά το πλαφόν για τα PCR, δεν είναι δείγμα φιλελεύθερης πολιτικής, αλλά κεντρικά κατευθυνόμενης σοβιετικού τύπου – όπως δεν είναι οι διατιμήσεις, οι υποχρεωτικότητες, οι επιδοτήσεις κοκ., αντί για ανάπτυξη, άνοδο της παραγωγικότητας και παραγωγή πλούτου.Το σωστό για ένα φιλελεύθερο κράτος με κοινωνική ευαισθησία είναι η συνταγογράφηση των PCR, όπως συμβαίνει σε πολλές άλλες χώρες – ενώ οι τιμές οφείλουν να διαμορφώνονται από την ελεύθερη αγορά, αρκεί το κράτος να φροντίζει για την ύπαρξη ανταγωνισμού, μέσω της σωστής λειτουργίας της αντίστοιχης επιτροπής, κάτι που δυστυχώς στην Ελλάδα των καρτέλ δεν συμβαίνει. Ανίκανοι πάντως να παράγουν μάσκες ή οτιδήποτε άλλο οι Έλληνες δεν είναι – απλά καμία κυβέρνηση δεν έχει φροντίσει να δρομολογήσει ένα μακροπρόθεσμα σταθερό επενδυτικό, φορολογικό και επιχειρηματικό πλαίσιο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα δε της χώρας μας το οποίο, εάν δεν επιλυθεί, δεν πρόκειται να ευημερήσουμε ποτέ, είναι το ότι, δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη οι Πολίτες στην Πολιτεία, αλλά ούτε και η Πολιτεία στους Πολίτες – ενώ οι λόγοι είναι γνωστοί σε όλους μας.
.
Κοινοβουλευτική Εργασία
Θα ξεκινήσουμε με τις διαστρεβλώσεις του υπουργού στην προηγούμενη επιτροπή – σκόπιμες προφανώς, λαϊκίστικες δυστυχώς, αφού είναι αδύνατον να μην κατάλαβε τι είπαμε.
Η πρώτη ήταν πως εκθειάσαμε το οικονομικό μοντέλο της Τουρκίας, παρά το ότι εμείς δεν αναφερθήκαμε καθόλου σε κάτι τέτοιο – αλλά μόνο στις παραχωρήσεις αεροδρομίων προς τη Fraport στην Ελλάδα και στην Τουρκία.
Συγκεκριμένα, είπαμε πως στη Fraport παραχωρήσαμε τα 14 κερδοφόρα αεροδρόμια μας για 40 χρόνια, έναντι 1,2 δις € περίπου, με τη χρηματοδότηση ελληνικών τραπεζών και με τη χρήση των ελληνικών ΕΣΠΑ για την ανακαίνιση τους, αποζημιώνοντας την εταιρία για την πανδημία με 177 εκ. € – ενώ η Τουρκία παραχώρησε στη Fraport το αεροδρόμιο της Αττάλεια, με τους ίδιους περίπου επισκέπτες, έναντι 7,25 δις € και για 25 χρόνια, όχι για 40, αποζημιώνοντας την για την πανδημία μόνο με τη διετή επέκταση της σύμβασης.
Η διαφορά μεταξύ των 7,25 δις € και του 1,2 δις € είναι τεράστια, όπως όλοι καταλαβαίνουμε – τεκμηριώνοντας πως διαχειριζόμαστε την οικονομία μας σαν ανόητοι, χειρότερα ακόμη και από τους Τούρκους.
Όσον αφορά πάντως το οικονομικό μοντέλο της Τουρκίας, στο οποίο φυσικά δεν αναφερθήκαμε, ας είμαστε καλύτερα προσεκτικοί – αφού η νομισματική κρίση που βιώνει είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Ειδικότερα, εκτός του ότι διαθέτει μία σημαντική βιομηχανική παραγωγή, ιδίως στον αμυντικό τομέα, δεν έχει μόνο πολύ υψηλότερα τουριστικά έσοδα από εμάς αλλά, επί πλέον, μεγαλύτερη κατά κεφαλήν δαπάνη ανά τουρίστα – ενώ το δημόσιο χρέος της ως προς το ΑΕΠ της ύψους 720 δις $ το 2020 είναι μόλις 39,5% έναντι 206% της Ελλάδας, καταθέτοντας γραφήματα στα πρακτικά.
Επομένως, το δημόσιο χρέος της Τουρκίας είναι περί τα 285 δις $, όταν το δικό μας χρέος, με το πολύ χαμηλότερο ΑΕΠ των 189 δις $, είναι περίπου 435 δις $ – με δίδυμα ελλείμματα, πολύ υψηλότερα της Τουρκίας.
Όσον αφορά τώρα τον πληθωρισμό, η πρόβλεψη στον προϋπολογισμό που ψηφίσθηκε το Δεκέμβρη, όχι μήνες πριν, ήταν 0,6% για το 2021, όπως θα καταθέσουμε στα πρακτικά – ενώ τελικά διαμορφώθηκε στο 1,2%.
Η διαφορά αυτή δεν είναι καθόλου μικρή, όπως ισχυρίσθηκε ο υπουργός, αφού πρόκειται για 100% λανθασμένη πρόβλεψη – ενώ το 0,8% που ανέφερε αφορά το 2022, όπου είμαστε σχεδόν βέβαιοι πως θα είναι ξανά λάθος.
Η αύξηση του πληθωρισμού πάντως το Δεκέμβρη στο 5,1%, από αποπληθωρισμό -2% τον Ιανουάριο του 2021, άρα κατά 7,1% είναι πολύ μεγάλη – ενώ θα επιβαρύνει κυρίως τα 2,5 εκ. συνταξιούχους μας, για τους οποίους δεν προβλέπεται κάποια αύξηση, όπως για τον κατώτατο μισθό.
Τέλος, όσον αφορά το πλαφόν για τα PCR, δεν είναι δείγμα φιλελεύθερης πολιτικής, αλλά κεντρικά κατευθυνόμενης σοβιετικού τύπου – όπως δεν είναι οι διατιμήσεις, οι υποχρεωτικότητες, οι επιδοτήσεις κοκ., αντί για ανάπτυξη, άνοδο της παραγωγικότητας και παραγωγή πλούτου.
Το σωστό για ένα φιλελεύθερο κράτος με κοινωνική ευαισθησία είναι η συνταγογράφηση των PCR, όπως συμβαίνει σε πολλές άλλες χώρες – ενώ οι τιμές οφείλουν να διαμορφώνονται από την ελεύθερη αγορά, αρκεί το κράτος να φροντίζει για την ύπαρξη ανταγωνισμού, μέσω της σωστής λειτουργίας της αντίστοιχης επιτροπής, κάτι που δυστυχώς στην Ελλάδα των καρτέλ δεν συμβαίνει.
Ανίκανοι πάντως να παράγουν μάσκες ή οτιδήποτε άλλο οι Έλληνες δεν είναι – απλά καμία κυβέρνηση δεν έχει φροντίσει να δρομολογήσει ένα μακροπρόθεσμα σταθερό επενδυτικό, φορολογικό και επιχειρηματικό πλαίσιο.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα δε της χώρας μας το οποίο, εάν δεν επιλυθεί, δεν πρόκειται να ευημερήσουμε ποτέ, είναι το ότι, δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη οι Πολίτες στην Πολιτεία, αλλά ούτε και η Πολιτεία στους Πολίτες – ενώ οι λόγοι είναι γνωστοί σε όλους μας.
Επί των άρθρων τώρα, στο δεύτερο συμφωνούμε με τη μεγαλύτερη ανεξαρτησία της ΕΑ – αν και αμφιβάλουμε πως θα επιτευχθεί.
Μας φαίνεται βέβαια προβληματικό το ότι, θα επιβάλει πρόστιμα και θα δρομολογεί διακανονισμούς, χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν η οικονομική και πολιτική διάσταση – την οποία συνήθως δεν γνωρίζουν οι ανεξάρτητες υπηρεσίες τεχνοκρατών.
Στο άρθρο 4, εξαιρούνται οι εταιρίες με τζίρο κάτω των 50 εκ. € και 250 υπαλλήλων, όσον αφορά τους ελέγχους της ΕΑ – δηλαδή, η πλειοψηφία στην Ελλάδα.
Πώς μπορεί να προωθηθεί η σωστή λειτουργία του ανταγωνισμού, όταν υπεύθυνη για τις λίγες μεγάλες εταιρίες είναι η ΕΑ και για τις πολλές μικρές το υπουργείο; Δεν φάνηκε από τα PCR πως το υπουργείο δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσει τη λειτουργία του ανταγωνισμού, σε σύγκριση για παράδειγμα με την Κύπρο;
Οφείλουμε πάντως να σημειώσουμε εδώ πως μπορεί να υπάρξει συνέργεια και με τον επηρεασμό των κανονισμών, όπως στην περίπτωση του Dieselgate – όπου μεσολάβησε σχετική παρέμβαση από την ΕΕ, επειδή οι γερμανικές βιομηχανίες αυτοκινήτων έθεσαν κανονισμούς για εξαρτήματα, έτσι ώστε να περιορίζεται ο ανταγωνισμός, καταθέτοντας το στα πρακτικά.
Εδώ πρόκειται για έναν έξυπνο μεν, αλλά βρώμικο τρόπο – προσθέτοντας για παράδειγμα πως οι Γερμανοί θα μπορούσαν να ισχυρισθούν πως αυτοκίνητα ή ανεμογεννήτριες άλλων χωρών, δεν πληρούν τις ευρωπαϊκές προϋποθέσεις που τίθενται με βάση τις γερμανικές βιομηχανίες, για να αποφύγουν τον ανταγωνισμό.
Επομένως, απαιτούνται συνδυασμένες γνώσεις της ΕΑ και του δημοσίου, ενδεχομένως σε συνεργασία με ΑΕΙ και ερευνητικά κέντρα του εσωτερικού και του εξωτερικού – καθώς επίσης συνεχής επαγρύπνηση τόσο σε οικονομικά, όσο και σε τεχνικά θέματα. Υπάρχουν αλήθεια αυτές οι δυνατότητες στην Ελλάδα;
Στο άρθρο 5, αν και τα ποσοτικά όρια φαίνονται εύλογα, θα θέλαμε να ρωτήσουμε με ποια λογική θα υιοθετηθούν στην Ελλάδα. Δηλαδή, λαμβάνεται υπ’ όψιν το μέγεθος της ελληνικής αγοράς;
Για παράδειγμα, σε έναν εξειδικευμένο τομέα μίας μικρής κοινωνίας, μπορεί να υπάρχουν συνθήκες 100% ελέγχου της αγοράς της, χωρίς να υπάρχει υπέρβαση του ορίου των 15 εκ. € τζίρου – ενώ κάτι τέτοιο θα μπορούσε να έχει πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα, εάν η συγκεκριμένη αγορά παράγει μία πρώτη ύλη για την παραγωγική αλυσίδα.
Εκτός αυτού, έχουν ληφθεί υπ’ όψιν τυχόν τεχνάσματα για την αποφυγή του ορίου, όπως για παράδειγμα μέσω ομίλων με συνδεδεμένες εταιρίες και offshore, έτσι ώστε να μειώνεται το συνολικό αποτύπωμα του τζίρου; Ενδεχομένως, μέσω τριγωνικών συναλλαγών, έτσι ώστε στην Ελλάδα να φαίνεται ένα μικρό ποσόν, υποθετικά διαμεσολάβησης ή προμήθειας;
Κατά την άποψη μας, το πιο ορθολογικό κριτήριο είναι το μερίδιο αγοράς – καθώς επίσης ο προληπτικός έλεγχος εκ μέρους της ΕΑ, μέσω της χαρτογράφησης της αγοράς που σωστά θεσμοθετείται εδώ ως δραστηριότητα της.
Στην παρ. 7 δε, οι δυνατότητες που δίνονται σε αρμόδιους υπουργούς έχει λογική – συνολικά όμως η ρύθμιση, λόγω της εξουσιοδότησης, δημιουργεί ασάφεια και ανασφάλεια, σχετικά με το πώς θα εφαρμοσθεί.
Συνεχίζοντας με το άρθρο 6, μπορεί να ακούγεται εύλογο, αλλά μη γνωρίζοντας πώς θα εφαρμοσθεί, είμαστε επιφυλακτικοί – κυρίως επειδή έχουν εγκριθεί μονοπωλιακές συγχωνεύσεις στην Ελλάδα, όπως της Aegean με την Ολυμπιακή που δυστυχώς εγκρίθηκε σε ευρωπαϊκό επίπεδο ή της ΤΡΑΙΝΟΣΕ που αποτελεί ιταλικό κρατικό μονοπώλιο, με την ΕΕΣΤΥ.
Προκειμένου πάντως να δρομολογηθούν τέτοιες συγχωνεύσεις, είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν δημιουργικές μέθοδοι – για παράδειγμα, να θεωρηθεί πως οι αεροπορικές μεταφορές είναι μέρος των μεταφορών γενικότερα, οπότε θεωρητικά δεν υπάρχει μονοπώλιο, αφού κάποιος μπορεί να μετακινηθεί με τα ΚΤΕΛ, με το τραίνο ή ακτοπλοϊκά.
Το άρθρο 7 είναι σχετικό με το 6, ενώ είναι σωστή η φραστική αλλαγή στην παρ. 5 «και οι πωλητές», αντί «ή οι πωλητές» – αφού κυρίως οι πωλητές πρέπει να γνωρίζουν εάν τους αγοράζει ένας ανταγωνιστής.
Στο άρθρο 9, με τις αλλαγές στην παρ. 1, παρέχεται μία κάποια ανεξαρτησία στα μέλη της επιτροπής. Για παράδειγμα, δεν παύονται για λόγους που συνδέονται με την άσκηση των καθηκόντων τους – κάτι που όμως μπορεί να οδηγήσει σε ασυδοσία, εάν δεν υπάρχουν πειθαρχικές δικλείδες, οι οποίες αποσύρονται όπως φαίνεται από το άρθρο 11.
Στην παρ. 2, ο τρόπος επιλογής των μελών δημιουργεί εξάρτηση από τον Υπουργό Ανάπτυξης – ενώ η διαδικασία προκήρυξης του διαγωνισμού γίνεται με απόφαση του Υπουργού Ανάπτυξης, όπως επίσης η πράξη διορισμού του Προέδρου και Αντιπροέδρου, με απόφαση της Διάσκεψης των Προέδρων της Βουλής και όχι της Βουλής.
Εκτός αυτού, στην παρ. 3 επιλέγονται τα μέλη από ανεξάρτητη πενταμελή Επιτροπή Επιλογής, όπου ο Υπουργός Ανάπτυξης ορίζει απευθείας τουλάχιστον τα 2 μέλη ΔΕΠ – ενώ σε δεύτερη φάση, ο Υπουργός Ανάπτυξης επιλέγει από τον κατάλογο τους υποψηφίους που θα καλύψουν τις κενές θέσεις.
Τέλος με την παρ. 14 οι αποδοχές των μελών της ΕΑ, καθορίζονται με ΚΥΑ των Υπουργών Ανάπτυξης και Οικονομικών – γεγονός που σημαίνει πως προφανώς δεν μπορεί να συμφωνήσει κανείς με όλες αυτές τις αρμοδιότητες που παρέχονται στον υπουργό, καθιστώντας έμμεσα μη ανεξάρτητη την ΕΑ.
Στο άρθρο 10, ποιος είναι ο λόγος της διεύρυνσης των κλάδων ειδίκευσης των μελών και της πρόσθεσης νέων μελών; Δεν είναι πάντως δυνατόν να συμφωνήσουμε στο ότι, το πειθαρχικό συμβούλιο συγκροτείται με απόφαση του υπουργού ανάπτυξης, όπως επίσης η πράξη εκτέλεσης της απόφασης. Δεν πρέπει να εμπλέκεται παντού ο υπουργός.
Στο άρθρο 11, έως πόσα παραπτώματα μπορεί να κάνει ο καθένας, έως ότου απολυθεί, αφού καταργείται η παρ. 4 του 13Α του Ν. 3959/2100 που προβλέπει την αυτοδίκαιη παύση για δύο, μέσα σε μία διετία;
Συνεχίζοντας με το 12, σημειώνεται στην παρ. 1 πως εξαιρούνται οι τηλεπικοινωνίες – ενώ υπάρχει μεγάλο πρόβλημα, αφού έχουμε μακράν τις υψηλότερες τιμές στην ΕΕ.
Εκτός αυτού, υπάρχει πρόβλημα με τη φερόμενη ως αρμόδια Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων – η οποία φαινόταν πως μπορεί να περνούσε, σωστά, στην ΕΑ, με τη ρύθμιση του άρθρου 4 στο αρχικό στάδιο της διαβούλευσης.
Αποσύρθηκε λόγω των αντιδράσεων του ΣΕΠΕ, όπως θα καταθέσουμε στα πρακτικά; Είναι δυνατόν η ΕΕΤΤ να ρυθμίζει η ίδια την αγορά και να αποφαίνεται για τον ανταγωνισμό; Αυτό και αν αποτελεί σύμπραξη, όταν ο ρυθμιστής είναι ταυτόχρονα και ελεγκτής! Λογικά έτσι δεν μειώθηκαν οι τιμές, αλλά δόθηκαν κάποια ψίχουλα στα τέλη για νέους από 15 έως 29 ετών.
Μόνο και μόνο για αυτό, δεν θα μπορούσε ποτέ να ψηφίσει κανείς το νομοσχέδιο – ενώ για τις επενδύσεις του ΟΤΕ που πανηγύριζε ο ΠΘ, μάλλον θα πρόκειται για εισαγωγές εξοπλισμού από τη Siemens.
Ανάλογη περίπτωση είναι και η αγορά ενέργειας με τη ΡΑΕ. Έχει αλήθεια αρμοδιότητα η ΕΑ να ελέγξει τις τιμές που επηρεάζονται από τις αποφάσεις της ΡΑΕ και της κυβέρνησης;
Όπως τα όρια και τις πωλήσεις στις λιγνιτικές μονάδες με τα ΕΣΜΕ ή παλαιότερα με τα ΝΟΜΕ, την αδειοδότηση ΑΠΕ και τη λειτουργία του χρηματιστηρίου ενέργειας που μόνο χαμηλότερες τιμές δεν έφερε, όπως ισχυριζόταν ο κ. Χατζηδάκης και θα καταθέσουμε στα πρακτικά; Ανάλογοι ισχυρισμοί δεν υπήρχαν για την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ, με αποτέλεσμα να πληρώνουμε τις υψηλότερες τιμές στην ΕΕ;
Είναι βέβαια σημαντική η πρόβλεψη περί αρμοδιότητας χαρτογράφησης της αγοράς στο 2κ, όπως αναφέραμε – αν και είναι αόριστο πώς θα εφαρμοσθεί, καθώς επίσης εάν επαρκεί το προσωπικό.
Θα πρέπει όμως να ορισθεί ποιοι κλάδοι πρέπει να χαρτογραφηθούν και να ελεγχθούν κατά προτεραιότητα – αφού είναι πιο σημαντικές, για παράδειγμα, οι τράπεζες, τα Σούπερ Μάρκετ ή το ηλεκτρονικό εμπόριο, από το τι συμβαίνει στα χιονοδρομικά κέντρα.
Στο 13 και στις τροποποιήσεις γ) και δ), θα υπάρχει συνολική καθυστέρηση έως και 20 μήνες – κάτι που δεν θεωρούμε σωστό.
