.
Με το διαχρονικό αίτημα για δημοκρατικές ελευθερίες, καθώς επίσης με την υποχρέωση ανάκτησης εκ μέρους μας της οικονομικής μας ανεξαρτησίας, χωρίς την οποία είναι αδύνατον να υπάρχει εθνική κυριαρχία, τιμούμε τον αγώνα των αγνών νέων και όλων των Ελλήνων Πολιτών στο Πολυτεχνείο. Τιμούμε ιδιαίτερα τους νεκρούς και τα άλλα θύματα του Πολυτεχνείου – στον αγώνα τους για τη Δημοκρατία, για ψωμί, παιδεία και ελευθερία.
Ομιλία στη Βουλή
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, η οποία έλαβε χώρα μεταξύ της 14ης και της 17ης Νοεμβρίου του 1973, αποτελεί έναν πολιτικό θρύλο της νεότερης Ελλάδας – ο οποίος σημάδεψε τη συλλογική μας συνείδηση με την απήχηση που είχε, ως η αντίσταση απέναντι σε ένα επαίσχυντο απολυταρχικό καθεστώς.
Η εξέγερση, με την τραγική κατάληξή της, συνετέλεσε στις εξελίξεις που οδήγησαν στην πτώση της χούντας – με την αλλαγή ηγεσίας αρχικά ενώ, δυστυχώς μετά, με την τραγωδία της Κύπρου.
Τελικά συνέβη ότι είχε προβλέψει ο μεγάλος Έλληνας της γενιάς του ‘30, ο Γιώργος Σεφέρης – ο οποίος είχε πει τα εξής λίγο πριν τον θάνατό του:
«Όλοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν, πως στις δικτατορικές καταστάσεις η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη – όμως η τραγωδία περιμένει αναπότρεπτη στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μας βασανίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα, όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου.
Όσο μένει ἡ ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό.….Βλέπω μπροστά μου το γκρεμό, όπου μας οδηγεί ἡ καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή ἡ ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή».
Δυστυχώς δεν εισακούστηκε!
Συνεχίζοντας, η 17η Νοέμβρη έχει παραμείνει επίσης ως παρακαταθήκη ή έμπνευση για πράξεις βίας – για πολιτικές καριέρες και για κομματικές τελετουργίες.
Δεν θα ασχοληθούμε όμως εδώ ούτε με αυτά, ούτε με ερμηνείες και με παρερμηνείες – σχετικά με το ποιος ήταν μέσα στον Πολυτεχνείο και ποιος δεν ήταν.
Η αιτία είναι το ότι, εκτός από τα ιστορικά γεγονότα, η 17η Νοέμβρη αποτελεί μία έκφραση αντίδρασης – από τις πολλές που έχει να επιδείξει η Ελληνική ιστορία, καθώς επίσης ο αντιδικτατορικός αγώνας, όπως η κατάληψη της Νομικής κλπ.
Οι νέοι της εξέγερσης του Πολυτεχνείου δε, μπορεί σήμερα να είναι μεσήλικες, στελέχη του πολιτικού και του επιχειρηματικού γίγνεσθαι, άλλοι περισσότεροι συμβατικοί και άλλοι περισσότερο ριζοσπάστες – ενώ η χούντα φαίνεται εξωπραγματική, μία θλιβερή ανάμνηση θα λέγαμε, με τα σημερνά δεδομένα.
Εν τούτοις μπορεί τα πρόσωπα και οι συνθήκες να αλλάζουν, αλλά οι καταστάσεις συχνά μένουν οι ίδιες – αλλάζοντας μόνο τον τρόπο εκδήλωσης τους.
Ειδικότερα, το απολυταρχικό καθεστώς του τότε, ίσως έχει μετασχηματισθεί στο σημερινό του περιορισμού των συνταγματικών ελευθεριών μας – για λόγους ασφάλειας, δημόσιας υγείας ή οτιδήποτε άλλο.
Άλλωστε, πολλές τραγωδίες έχουν συντελεστεί στο όνομα του γενικού καλού – ενώ, όταν ο φασισμός παίρνει μία νέα μορφή, νόμιμη, αυτήν της περιστολής της ελευθερίας μας, δύσκολα τολμάει κανείς να τον αντικρούσει.
Υπενθυμίζουμε εδώ πως ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης των συνταγματαρχών, ο πρώην Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Κωνσταντίνος Κόλλιας, είχε πει τα εξής στο διάγγελμά του:
«Η επέμβασις αύτη βεβαίως αποτελεί εκτροπήν εκ του Συντάγματος – αλλά η εκτροπή αύτη ήτο επιβεβλημένη, διά την σωτηρίαν της Πατρίδος».
Ο δε δικτάτορας Παπαδόπουλος είχε δηλώσει στην πρώτη του συνέντευξη, πως ο σκοπός του ήταν η διάσωση της Ελλάδας – χρησιμοποιώντας, ίσως όχι τυχαία, ιατρικούς παραλληλισμούς. Όπως είχε πει,
«Βρισκόμαστε ενώπιον ενός ασθενούς ο οποίος βρίσκεται επί της χειρουργικής κλίνης».
Ο Ελύτης, τα ποιήματά του οποίου, μελοποιημένα από το Μ. Θεοδωράκη, στόλισαν και την εξέγερση του Πολυτεχνείου, είχε γράψει τα εξής:
«Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιωνοί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του.»
Επομένως, δεν θα πρέπει να βλέπουμε στατικά τη 17η Νοέμβρη – όπως άλλωστε όλες τις άλλες επετείους.
Μπορεί στους παλαιότερους να έχει ξεθωριάσει, μπορεί στους σημερινούς νέους να φαίνεται μακρινή, μέσα από τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες και τα βίντεο της εποχής, όμως τα αιτήματα, ο παλμός, υπάρχουν ακόμη και σήμερα – ενώ θα υπάρχουν και στο μέλλον.
Είναι τα αιτήματα για ψωμί, παιδεία και ελευθερία που υπήρχαν και τότε, ενώ αναβίωσαν το 2010, με το έγκλημα των μνημονίων – αιτήματα για ένα καλύτερο μέλλον δικό μας, των παιδιών μας και της πατρίδας μας, που χάθηκε με την υποθήκευση της Ελλάδας στους δανειστές της, για 99 χρόνια.
Είναι η ανάκτηση αυτών που συνόψισε ο Μίκης Θεοδωράκης το 2015, με τα εξής λόγια του:
«Πρώτον: η παράδοση της εθνικής μας κυριαρχίας στους ξένους.
Δεύτερον: η καθολική δέσμευση της δημόσιας περιουσίας της χώρας και
Τρίτον: η απαγόρευση άσκησης εθνικής οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής.»
Με αυτά τα λόγια, με το διαχρονικό αίτημα για δημοκρατικές ελευθερίες, καθώς επίσης με την υποχρέωση ανάκτησης εκ μέρους μας της οικονομικής μας ανεξαρτησίας, χωρίς την οποία είναι αδύνατον να υπάρχει εθνική κυριαρχία, τιμούμε τον αγώνα των αγνών νέων και όλων των Ελλήνων Πολιτών στο Πολυτεχνείο.
Τιμούμε ιδιαίτερα τους νεκρούς και τα άλλα θύματα του Πολυτεχνείου – στον αγώνα τους για τη Δημοκρατία, για ψωμί, παιδεία και ελευθερία.
