.
Όταν η ισχυρότερη οικονομία της ηπείρου μας, η γερμανική, θεωρείται ως εκείνη με τη μεγαλύτερη αγορά μαύρου χρήματος στην Ευρώπη, είναι δύσκολο να κατανοήσουμε το νόημα τέτοιων κοινοτικών οδηγιών – σημειώνοντας πως, σύμφωνα με έγκυρη γερμανική εφημερίδα που θα καταθέσουμε στα πρακτικά, ο όγκος του ξεπλύματος μαύρου χρήματος στη χώρα, υπερβαίνει τα 100 δις € ετήσια, χωρίς τις χρηματοοικονομικές συναλλαγές. Η Γερμανία ευρίσκεται επίσης στην κορυφή της Ευρώπης όσον αφορά τις απάτες, θυμίζοντας το Diesel Gate που μόνο η Ελλάδα δεν τόλμησε να ζητήσει αποζημίωση – στην 8η θέση παγκοσμίως ως φορολογικός παράδεισος, όπως θα καταθέσουμε στα πρακτικά, καθώς επίσης μεταξύ των πρωταθλητών της φοροδιαφυγής. Παρά το ότι δε η έκταση του ξεπλύματος μαύρου χρήματος στη χώρα είναι τεράστια, το ρίσκο που έχουν οι εγκληματίες να ανακαλυφθούν είναι ελάχιστο, κυρίως λόγω της νομοθεσίας – όπως για παράδειγμα το φορολογικό απόρρητο για δικηγόρους και συμβολαιογράφους, καθώς επίσης η ελλειμματική δημόσια διοίκηση.
.
Κοινοβουλευτική Εργασία
Θα αναφερθούμε μόνο επιγραμματικά στο νομοσχέδιο – αφού οι συνάδελφοί μας, τόσο στις επιτροπές, όσο και στην Ολομέλεια, το ανέλυσαν με κάθε λεπτομέρεια. Σε γενικές γραμμές πάντως, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία σχετικά με το ότι, η νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες είναι κάτι που η Ελλάδα δεν έχει αντιμετωπίσει ποτέ – με τους εγκληματίες να καταφέρνουν σχεδόν πάντοτε να διαφεύγουν από τις επιβαρυντικές διατάξεις του συγκεκριμένου πλαισίου.
Οι περισσότερες από τις σημερινές τροποποιήσεις τώρα, ειδικά πολλές από τις διατάξεις που εισάγονται για πρώτη φορά, είναι σε μεγάλο βαθμό θετικές – αφού καλύπτουν σημαντικά νομοθετικά κενά και μάλιστα με το σωστό τρόπο.
Εν τούτοις, υιοθετούνται ορισμένες νέες διατάξεις που ελαφρύνουν γενικά το πλαίσιο των επιβαλλομένων κυρώσεων, στους εγκληματίες που νομιμοποιούν έσοδα από παράνομες δραστηριότητες – ενώ το κυριότερο είναι πως καταργούν τις ειδικές επιβαρυντικές διατάξεις για τους υπότροπους και για τα μέλη των τρομοκρατικών οργανώσεων.
Δυστυχώς δε, αντίστοιχες ευνοϊκές ρυθμίσεις εισάγονται και για τους κατ’ επάγγελμα παρανομούντες – καθώς επίσης για τα μέλη εγκληματικών οργανώσεων.
Το γεγονός αυτό εντείνει το πρόβλημα της χώρας μας, όσον αφορά την κακή αντιμετώπιση στην εκτέλεση των ποινών – με διάφορες χαριστικές ρυθμίσεις που οδηγούν τελικά τους εγκληματίες εκτός φυλακών, στα σπίτια τους.
Πόσο μάλλον όταν το νομοσχέδιο είναι σε πολλά σημεία του αόριστο – ενώ το σημαντικότερο στην πρόληψη και στην καταστολή των εγκληματικών πράξεων είναι η αυστηροποίηση των ποινών και όχι οι μειώσεις του χρόνου κάθειρξης που διαπιστώσαμε σε πολλά άρθρα.
Εν προκειμένω, όταν οι πιθανοί εγκληματίες πεισθούν πως εάν προβούν σε σοβαρό ποινικό αδίκημα θα μείνουν για πάντα στη φυλακή, η παραβατικότητα θα μειωθεί σε μεγάλο βαθμό – κάτι που δεν έχει συμβεί, παρά το ότι υιοθετούμε συστηματικά ευρωπαϊκές οδηγίες.
Σε μία πρόσφατη πάντως ακρόαση υψηλόβαθμου δικαστή που έτυχε να βρεθούμε, όταν ρωτήθηκε η άποψη του για την ισόβια κάθειρξη σε περίπτωση διάπραξης σοβαρού εγκλήματος, απάντησε πως δεν συμφωνεί – επειδή έτσι ο εγκληματίας δεν έχει καμία ελπίδα για το μέλλον του, κάτι που δεν είναι θετικό για το σωφρονιστικό χαρακτήρα που πρέπει να έχουν οι φυλακές.
Εύλογα λοιπόν μας δημιουργήθηκε η απορία, σχετικά με το τι είδους σωφρονισμό μπορεί να περιμένει κανείς από έναν κατά συρροή δολοφόνο ή ένοχο άλλου είδους σοβαρών εγκλημάτων, πόσο μάλλον όταν υποτροπιάζει, όταν τα επαναλαμβάνει δηλαδή – κάτι που ενδεχομένως μπορεί να μας εξηγήσει ο υπουργός που έκρινε σκόπιμη τη μείωση των ποινών.
Τέλος, όσον αφορά το σύνολο του νομοσχεδίου, ναι μεν ενσωματώνεται στην ελληνική νομοθεσία η ευρωπαϊκή οδηγία σχετικά με την καταπολέμηση της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες μέσω του ποινικού δικαίου, αλλά δεν διευκρινίζονται οι τρόποι καταπολέμησης της – έτσι ώστε να καταστεί δυνατή η αποτελεσματικότερη και ταχύτερη διασυνοριακή συνεργασία μεταξύ των αρμοδίων αρχών των Ευρωπαϊκών Κρατών.
Από την άλλη πλευρά, όταν η ισχυρότερη οικονομία της ηπείρου μας, η γερμανική, θεωρείται ως εκείνη με τη μεγαλύτερη αγορά μαύρου χρήματος στην Ευρώπη, είναι δύσκολο να κατανοήσουμε το νόημα τέτοιων κοινοτικών οδηγιών – σημειώνοντας πως, σύμφωνα με έγκυρη γερμανική εφημερίδα που θα καταθέσουμε στα πρακτικά, ο όγκος του ξεπλύματος μαύρου χρήματος στη χώρα, υπερβαίνει τα 100 δις € ετήσια, χωρίς τις χρηματοοικονομικές συναλλαγές.
Η Γερμανία ευρίσκεται επίσης στην κορυφή της Ευρώπης όσον αφορά τις απάτες, θυμίζοντας το Diesel Gate που μόνο η Ελλάδα δεν τόλμησε να ζητήσει αποζημίωση – στην 8η θέση παγκοσμίως ως φορολογικός παράδεισος, όπως θα καταθέσουμε στα πρακτικά, καθώς επίσης μεταξύ των πρωταθλητών της φοροδιαφυγής.
Παρά το ότι δε η έκταση του ξεπλύματος μαύρου χρήματος στη χώρα είναι τεράστια, το ρίσκο που έχουν οι εγκληματίες να ανακαλυφθούν είναι ελάχιστο, κυρίως λόγω της νομοθεσίας – όπως για παράδειγμα το φορολογικό απόρρητο για δικηγόρους και συμβολαιογράφους, καθώς επίσης η ελλειμματική δημόσια διοίκηση.
Ειδικότερα, όλα μαζί τα ομοσπονδιακά κρατίδια της χώρας των 80 εκ. ανθρώπων απασχολούσαν μέχρι πρόσφατα μόλις 50 ελεγκτές μαύρου χρήματος – λιγότερους δηλαδή από 1 προς 1.000.000 κατοίκους!
Τυχαίο; Ασφαλώς όχι, αφού με τον τρόπο αυτό η Γερμανία διευκολύνει έμμεσα τις εισροές του μαύρου χρήματος από το εξωτερικό, το οποίο επενδύεται και καταναλώνεται εντός της – με αποτέλεσμα να επωφελείται σημαντικά, όσον αφορά το ΑΕΠ, τις επενδύσεις, την κατανάλωση και τα δημόσια έσοδα.
Υπενθυμίζουμε εδώ πως οι συνεχείς καθυστερήσεις της Γερμανίας, όσον αφορά την υιοθέτηση των ευρωπαϊκών νόμων περί ξεπλύματος μαύρου χρήματος, είχαν ως αποτέλεσμα να κατηγορηθεί από την ΕΕ δύο φορές, ως παραβάτης.
Ήδη το 2014 δε, η Γερμανία κινδύνευσε να καταχωρηθεί ως χώρα υψηλού ρίσκου, όσον αφορά τη χρηματοδότηση της διεθνούς τρομοκρατίας – ενώ ο κ. Σόιμπλε είχε αρνηθεί να δρομολογήσει ένα μητρώο επιχειρήσεων, στο οποίο να καταγράφονται οι πραγματικοί ιδιοκτήτες τους.
Το ξέπλυμα πάντως μαύρου χρήματος στη Γερμανία, η οποία θεωρείται ως το Eldorado της συγκεκριμένης παρανομίας μέσω της αγοράς ακινήτων, σύμφωνα με γερμανικό άρθρο που θα καταθέσουμε στα πρακτικά, είναι το πιο εύκολο πράγμα στον πλανήτη – αφού υπεύθυνες για τους ελέγχους είναι οι δημοτικές επιθεωρήσεις εργασίας, οι υπάλληλοι των οποίων ασχολούνται επίσης με υποθέσεις, όπως τα δαγκώματα σκυλιών.
Για παράδειγμα, στη Βαυαρία από το 2010 έως το 2013 δεν ελέγχθηκε ούτε ένας μεσίτης ακινήτων – ενώ στο Βερολίνο, στο οποίο οι τιμές των ακινήτων έχουν αυξηθεί υπερβολικά, με καταχωρημένους 2.500 μεσίτες, οι έλεγχοι είναι αμελητέοι.
Όποιος τώρα θέλει να ξεπλύνει μαύρο χρήμα μέσω της αγοράς ακινήτων στη Γερμανία, θα πρέπει απλά να βρει έναν συμβολαιογράφο, ο οποίος θα δέχεται για την πληρωμή του ακινήτου μία βαλίτσα με μετρητά χρήματα – κάτι που δεν απαγορευόταν έως πρόσφατα τουλάχιστον από τη γερμανική νομοθεσία, όταν σε χώρες όπως η Ελλάδα, δεν επιτρέπεται η πληρωμή ποσών άνω των 500 € με μετρητά.
Ως εκ τούτου, η ιταλική Μαφία εκτιμάει ιδιαίτερα τη Γερμανία, χρησιμοποιώντας κυρίως τα εστιατόρια για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος από τα ναρκωτικά – προς όφελος βέβαια και της ίδιας της χώρας, αφού εισπράττει επί πλέον φορολογικά έσοδα, έχοντας τη δυνατότητα να ξεπλένει χρήματα άλλων κρατών, στα οποία απαγορεύονται αυτού του είδους οι συναλλαγές. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να την ανταγωνισθούν οι άλλες χώρες;
Υπενθυμίζουμε επίσης πως η Διεθνής Διαφάνεια, η γνωστή μας ως Transparency International με έδρα το Βερολίνο, είναι μία οργάνωση που ιδρύθηκε από τους παγκοσμίως μεγαλύτερους διεφθαρμένους – δηλαδή, από όλες τις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις του κόσμου, μεταξύ των οποίων πολλές γερμανικές, όπως η Siemens.
Εν προκειμένω, όπως είχε γράψει πολύ σωστά ο Γάλλος C. de Brie που ερεύνησε την οργάνωση, πρόκειται ακριβώς για το ίδιο, σαν να αναθέτει κανείς σε μία αλεπού την εποπτεία της διαφύλαξης ενός ορνιθοτροφείου – κάτι που ισχύει επίσης για τη Γερμανία, όσον αφορά την Ευρωζώνη.
Οφείλουμε να σημειώσουμε πάντως εδώ πως η Γερμανία, η οποία μας επέβαλλε στην ουσία τα καταστροφικά μνημόνια, το PSI, καθώς επίσης την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας έναντι της επιμήκυνσης των 95 δις € για μετά το 2032, μέσω της Τρόικα Εσωτερικού που την υπηρετεί, δεν είναι καθόλου φίλη μας – αλλά, αντίθετα, πιστή φίλη της Τουρκίας, όπως έχει τεκμηριωθεί και από τις τελευταίες ευρωπαϊκές συνόδους.
Όπως γράφει τώρα ο φίλος μας καθηγητής του διεθνούς δικαίου, ο Π. Ήφαιστος, το άρθρο του οποίου θα καταθέσουμε στα πρακτικά ελπίζοντας να το διαβάσει η κυβέρνηση, μετά τις νέες αναθεωρητικές απειλές της Τουρκίας, τις διαρκείς επιθετικές κινήσεις της και τις κατά συρροή παρανομίες, πολλά λέγονται για πονηρές διαπραγματεύσεις, διαλόγους κλπ. – ενώ η ασάφεια περί θαλασσίων ζωνών δεν τιμά κανένα κράτος που θέλει να είναι στρατηγικά και διπλωματικά σοβαρό και αξιόπιστο.
Πόσο μάλλον όταν την ίδια στιγμή Τούρκοι αξιωματούχοι κυριολεκτικά ασχημονούν εναντίον μας, νομικά και πολιτικά.
Η μόνη νοητή διαπραγμάτευση μπορεί να είναι μόνο διαρκείας ενός λεπτού – για να δηλωθεί από την Ελλάδα πως το μόνο που δέχεται είναι συμφωνία για προσφυγή σε διεθνές δικαστήριο, για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας.
Καμία απολύτως συζήτηση δεν μπορεί να γίνει και κανένας δεν έχει δικαίωμα να κάνει διάλογο για τα μονομερή κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας – δηλαδή, την Αιγιαλίτιδα ζώνη.
Οποιοδήποτε προσύμφωνο που θα περιέχει ακόμη και μια λέξη περισσότερο, προδικάζει την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου – εάν και όταν υπάρξει η προσφυγή που επιδιώκει η Τουρκία.
Απέναντι λοιπόν στο βιασμό της διεθνούς τάξης και του Διεθνούς Δικαίου από την Τουρκία, ο μόνος θεμιτός, νόμιμος και νομιμοποιημένος δρόμος, είναι η κατάθεση στον ΟΗΕ συντεταγμένων – οπότε, εάν η Τουρκία δεν δεχθεί την άνευ όρων προσφυγή, η Ελλάδα λογικό είναι σε εύλογο χρονικό διάστημα να νομοθετήσει, καθώς επίσης να υπερασπιστεί την κυριαρχία του κράτους, όπως προβλέπεται από τις πρόνοιες του Διεθνούς Δικαίου.
Τέλος, ανέφερε πως πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα το θέμα της Κύπρου – επί πλέον πως θα ήταν μεγάλο λάθος να κινηθεί η Ελλάδα στις γραμμές κάποιας μυστήριας συμφωνίας του Βερολίνου ή άλλης παρασκηνιακής, εν κρυπτώ διαβούλευσης, ελπίζοντας να μη συμβαίνει τίποτα από όλα αυτά.
Θα κλείσουμε με το σοβαρότατο θέμα του νερού, για το οποίο πέρασε η κυβέρνηση πρόσφατα μία τροπολογία που δρομολογεί το ξεπούλημα του – τονίζοντας πως αποτελεί το πετρέλαιο του μέλλοντος, ενώ διεξάγονται παγκοσμίως πόλεμοι, όπως θα καταθέσουμε στα πρακτικά.
Εάν πουληθεί και το νερό, όπως δυστυχώς τα δίκτυα ηλεκτρισμού και φυσικού αερίου, ο ΑΔΜΗΕ, ο ΔΕΔΔΗΕ, η ΔΕΠΑ και η ΔΕΣΦΑ, εκτός του ότι θα αυξηθεί κατακόρυφα η τιμή του, η Ελλάδα θα πάψει πλέον να έχει εθνική υπόσταση – κάτι που ισχύει επίσης για τη ΔΕΗ, την οποία η κυβέρνηση μετατρέπει σταδιακά σε εισαγωγική και χονδρεμπορική επιχείρηση, από παραγωγό.
Ειδικότερα, στην προχθεσινή ενημέρωση από τον πρόεδρο της ΔΕΗ, όπου δεν απάντησε σε μία σειρά ερωτημάτων μας, ακούστηκε πως η επιχείρηση είναι προτιμότερο να εισάγει ενέργεια, αντί να παράγει – αφού η τιμή που αγοράζει είναι αρκετά χαμηλότερη, από τη δική της παραγωγή.
Αλήθεια, δεν έχουμε μάθει τίποτα από την καταστροφή που προκάλεσαν στη βιομηχανία μας οι εισαγωγές, με αποτέλεσμα το σημερινό μας κατάντημα; Έτσι θα αλλάξουμε το παραγωγικό μας μοντέλο που εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ενέργεια και το κόστος της;
Είναι δυνατόν να μη μαθαίνουμε ποτέ από τα λάθη μας, όπως άλλωστε φαίνεται από τα 41 δις € που σπατάλησε η κυβέρνηση με δανεικά, αποζημιώνοντας για παράδειγμα σκανδαλωδώς ακόμη και τη Fraport για τα ενδεχόμενα κέρδη της, με 177 εκ. €; Ότι πουν οι Γερμανοί θα κάνουμε;
Ελπίζουμε πάντως να μην κατηγορήσει η κυβέρνηση που κάνει ότι ακριβώς έκανε η προκάτοχος της το 2004/09, τους μη εμβολιασμένους για τις αποτυχίες της – όπως την πανδημία για τα τεράστια δίδυμα ελλείμματα και δίδυμα χρέη που συσσώρευσε μέσα στα δύο μόλις χρόνια της διακυβέρνησης της, αντί την κακοδιαχείριση της με τα ανεξέλεγκτα κλειδώματα που κατέστρεψαν τόσο την Υγεία, όσο και την Οικονομία μας.
Ανάπτυξη βέβαια θα έχουμε, ύψους περί το 4,5% του ΑΕΠ όπως έχουμε προβλέψει, λόγω του ξεπουλήματος και του πτωχευτικού νόμου έκτρωμα – αφού η αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος αυξάνει τις επενδύσεις, ενώ όταν το 10 μειωθεί στο 5, τότε η άνοδος στο 6 σημαίνει ανάπτυξη 20%.
Μία ανάπτυξη όμως που δεν θα ωφελήσει καθόλου τους Έλληνες – αλλά την εγχώρια ελίτ, κυρίως όμως τους νέους ιδιοκτήτες της χώρας τους.
