.
Όλοι γνωρίζουμε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται συνήθως ως φάρσα – κυρίως όμως πως τόσο ο σημερινός Τούρκος δικτάτορας, όσο και η χώρα του, δεν έχουν ούτε κατά διάνοια την ισχύ του παρελθόντος. Δυστυχώς, αυτό δεν μειώνει καθόλου τους κινδύνους για τη χώρα μας – οι οποίοι είναι τεράστιοι στην άθλια κατάσταση που μας έχουν οδηγήσει οι ευρωπαίοι δανειστές μας, η Γερμανία καλύτερα για να είμαστε πιο αντικειμενικοί. Αντίθετα, τους αυξάνει σε πολύ μεγάλο βαθμό – σημειώνοντας πως ο άξονας της Γερμανίας με την Τουρκία ζει και βασιλεύει, ενώ η Γερμανία έχει πολύ μεγάλα συμφέροντα και στις δύο χώρες. Εάν λοιπόν δεν θέλουμε να βρεθούμε το Φθινόπωρο μετά από μία ολιγοήμερη πολεμική σύγκρουση με την Τουρκία, με ακρωτηριασμένη την εδαφική μας ακεραιότητα, με τη μετατροπή μας σε δορυφόρο της Τουρκίας, με τη συνεκμετάλλευση ολόκληρου του Αιγαίου, ενδεχομένως ακόμη και με την απώλεια της Κύπρου, της Θράκης ή κάποιων νησιών μας, θα πρέπει να αντιδράσουμε αμέσως – αφενός μεν όλοι μαζί, κόμματα και Πολίτες, συνειδητοποιώντας επί τέλους την κρισιμότητα της κατάστασης, αφετέρου επιδιώκοντας τη στήριξη μας από εκείνα τα κράτη που δεν θέλουν να συμβεί κάτι τέτοιο για δικούς τους λόγους: από τη Γαλλία και την Αυστρία.
Ανάλυση
Όπως έχουμε αναφέρει από το ξεκίνημα της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, όλες οι μεγάλες οικονομικές κρίσεις εξελίσσονται σε νομισματικούς πολέμους, σε ενεργειακούς, σε εμπορικούς, σε θρησκευτικούς και τελικά σε συμβατικούς – με εξαιρετικά σημαντικές γεωπολιτικές ανακατατάξεις που αποκαλούνται συνήθως «αλλαγή παραδείγματος». Εν προκειμένω είχαμε περιγράψει την αλλαγή παραδείγματος στην εισαγωγή του κειμένου μας από το 2011 ως εξής:
“Δεν είναι τυχαίο το ότι, ο φόβος, η ανασφάλεια, η αστάθεια και η μεταβλητότητα επικρατούν σήμερα σε ολόκληρο τον πλανήτη – παράλληλα και την ίδια χρονική στιγμή. Φοβόμαστε για το κοντινό μέλλον μας, ενώ είμαστε πολύ απαισιόδοξοι, τρομοκρατημένοι ίσως, σε σχέση με το μέλλον των παιδιών μας. Όλα αυτά μας οδηγούν εύλογα στο συμπέρασμα ότι, η παγκόσμια κοινότητα έχει εισέλθει σε μία ιστορική «αλλαγή παραδείγματος» – η οποία συνήθως συνοδεύεται από τον πανικό της απώλειας εκείνης της άγκυρας, η οποία κρατούσε το «πλοίο» μας ασφαλές στο λιμάνι.
Η επανεγκατάσταση αυτής της «άγκυρας», η επιστροφή της ασφάλειας και της σταθερότητας δηλαδή στην οικονομία, στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, στην κοινωνία και στην πολιτική, θα απαιτήσει πολύ χρόνο – ενώ δεν θα υπάρχει στο εξής καμία γνώριμη ή/και σαφής στρατηγική επιβίωσης, πόσο μάλλον επιτυχίας, αφού θα εκλείπουν τα ιστορικά δεδομένα.
Υπάρχουν μόνο δύο πράγματα, τα οποία φαίνονται καθαρά: οι διαφορετικές χώρες θα αποφασίσουν να υιοθετήσουν, είτε με τη δική τους, ελεύθερη βούληση, είτε καταναγκαστικά, διαφορετικές λύσεις – με διαφορετικές συνέπειες για τις ίδιες και τον υπόλοιπο πλανήτη. Η νέα σύνδεση δε των χωρών αυτών με όλες τις άλλες, κάτω από τα καινούργια δεδομένα, θα φέρει αντιμέτωπο ολόκληρο το σύστημα, σαν ένα και μόνο σύνολο, με νέες, πολύ μεγαλύτερες προκλήσεις.
Ορισμένες αλλαγές, στα πλαίσια της πλήρους αναθεώρησης των κρατούντων προτύπων, θα πραγματοποιηθούν «εξελεγκτικά», δαρβινικά – ήρεμα δηλαδή, κατά τη διάρκεια πολλών ετών. Άλλες θα ακολουθήσουν απότομα, ξαφνικά, χωρίς καθόλου να τις περιμένουμε – εντείνοντας ακόμη περισσότερο την ανασφάλεια μας. Ας ελπίσουμε ότι τελικά θα καταφέρουμε να βρεθούμε σε ένα νέο σημείο ισορροπίας, χωρίς να καταστραφούν όλα όσα έχουμε μέχρι σήμερα επιτύχει – μεταξύ των οποίων η ειρήνη και η Δημοκρατία” (πηγή).
Στα πλαίσια τώρα της αλλαγής παραδείγματος, η βεβήλωση της Αγίας Σοφίας από τον Τούρκο δικτάτορα, με την πρόθεση μετατροπής της σε τζαμί, έχει τη δική της ιδιαίτερη σημασία – αφού σηματοδοτεί μία θρησκευτική σύγκρουση του Χριστιανισμού με το Ισλάμ, καθώς επίσης, ευρύτερα, της Ανατολής με τη Δύση. Τη σύγκρουση δηλαδή δύο πολιτισμών και δύο εντελώς διαφορετικών αντιλήψεων – με την Ελλάδα, η οποία ευρισκόταν ανέκαθεν στα σύνορα της Ανατολής με τη Δύση, στο μάτι του κυκλώνα.
Με δεδομένο δε το ότι, θεωρείται βέβαιη η πολεμική σύγκρουση της Ελλάδας με την Τουρκία, πιθανότατα με αιτία τη δρομολόγηση γεωτρήσεων από τη δεύτερη εντός των χωρικών μας υδάτων, θα αποτελέσει την αφετηρία ευρύτερων εξελίξεων – οι οποίες θα συμπεριλάβουν τις μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη: τις Η.Π.Α., τη Ρωσία, τις ΕΕ-Γερμανία-Γαλλία-Ιταλία και την Κίνα που ήδη συγκρούονται μεταξύ τους, σε πάρα πολλά επίπεδα, φανερά και κρυφά.
Για μία ακόμη φορά πάντως έχει προηγηθεί η καταστροφή και η λεηλασία της χώρας μας από τη Δύση, εν πρώτοις εκ των έσω – με τη διάβρωση της ελληνικής πολιτικής και της κοινωνίας που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980. Χωρίς να υποτιμήσουμε δε τις τεράστιες δικές μας ευθύνες, όλα όσα έχουν συμβεί μετά την υπαγωγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ, μετά το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων (πηγή), μετά το ακόμη πιο επαχθές έγκλημα του PSI εκ μέρους των εθνοκτόνων (πηγή), καθώς επίσης μετά από τη σήψη και την αποσύνθεση της αριστεράς (το μεγαλύτερο έγκλημα της οποίας ήταν το ότι έπεισε τους Έλληνες πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, «ξεπλένοντας» κυριολεκτικά τους προηγούμενους), έχουν καταστήσει την Ελλάδα ανοχύρωτη και απροστάτευτη – ακριβώς όπως ήταν η βυζαντινή αυτοκρατορία, πριν την άλωση τους από τους Τούρκους.
Από τη χειρότερη δηλαδή και πλέον ληστρική φυλή της Μογγολίας, η οποία σήμερα δεν κατοικεί σε μία δική της περιοχή, αλλά σε μία κατακτημένη – ενώ δεν διαθέτει κανενός είδους πολιτισμό, αλλά βάρβαρες αντιλήψεις, ήθη και έθιμα, τα οποία της δημιουργούν τεράστια συμπλέγματα απέναντι στους πολιτισμένους λαούς που τα διαχειρίζεται όπως η κάθε βάρβαρη φυλή: με πολεμικές κραυγές και επιδρομές.
Η πτώση της Κωνσταντινούπολης
Περαιτέρω, θυμίζουμε πως αργά το απόγευμα της 29ης Μαΐου του 1453 ο σουλτάνος Μεχμέτ, ο οποίος γεννήθηκε χριστιανός από μία σκλάβα ενός χαρεμιού έχοντας μάθει να μιλάει Τουρκικά, Αραβικά, Ελληνικά, Λατινικά, Περσικά και Εβραϊκά, ακολουθούμενος από τους κορυφαίους υπουργούς, τους ιμάμηδες και από τους γενίτσαρους σωματοφύλακες του, βάδιζε αργά προς την Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη, στο μεγαλύτερο κτίριο παγκοσμίως για πολλούς αιώνες – την οποία Κωνσταντινούπολη είχε κατακτήσει από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό που γεννήθηκε μεν στη Μακεδονία, αλλά ήταν αληθινός Ρωμαίος με λατινική σκέψη.
Σε ολόκληρη τη διαδρομή ο Τούρκος σουλτάνος ήταν σιωπηλός – ενώ όταν έφτασε στις κεντρικές χάλκινες πόρτες της Αγίας Σοφίας έσκυψε, μάζεψε μία χούφτα σκόνης και με μία χειρονομία δήθεν ταπεινότητας την «πασπάλισε» επάνω από το τουρμπάνι του. Αμέσως μετά εισήλθε στη Μεγάλη Εκκλησία, περπάτησε προς το βωμό και με μία ελάχιστα αντιληπτή φωνή, έδωσε στον κορυφαίο ιμάμη του την εντολή να ανεβεί στον άμβωνα – για να τιμήσει το όνομα του Αλλάχ και του προφήτη του, του Μωάμεθ. Στη συνέχεια, άγγιξε το έδαφος με το τουρμπάνι στο κεφάλι του – με μία σιωπηλή προσευχή που μετέτρεψε πλέον την Αγία Σοφία σε τζαμί.
Φεύγοντας τώρα από το τζαμί, διέσχισε την πλατεία και κατευθύνθηκε στο παλαιό Παλάτι των Αυτοκρατόρων που ιδρύθηκε από τον Κωνσταντίνο το Μέγα 11,5 αιώνες πριν – όπου περιπλανήθηκε αργά στις αίθουσες με τα υπέροχα ψηφιδωτά δάπεδα, ψιθυρίζοντας τους εξής δύο στοίχους ενός Πέρση ποιητή:
«Καθώς η αράχνη υφαίνει την κουρτίνα επάνω από το παλάτι των Ρωμαίων Καισάρων
Η κουκουβάγια τραγουδά την εποχή του οίκου των Afrasiab»
(As the spider weaves the curtain over the palace of the Roman Caesars
The owl sings the time of the house of Afrasiab)
Τότε ακριβώς η Βυζαντινή Αυτοκρατορία που ιδρύθηκε τη Δευτέρα 11 Μαΐου του 330, τελείωσε – ενώ ο σουλτάνος Μεχμέτ έγινε ο άρχοντας της Κωνσταντινούπολης και ο ηγεμόνας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, την προηγούμενη εβδομάδα ο Τούρκος δικτάτορας μετέτρεψε ξανά την Αγία Σοφία σε τζαμί – προφανώς σε μία προσπάθεια του να αποπροσανατολίσει τους Τούρκους από το χάος, στο οποίο τους έχει οδηγήσει. Το γεγονός αυτό συμπεραίνεται από το ότι, η δημοτικότητα του μειώνεται συνεχώς, οι αδιάκοποι πόλεμοι που διεξάγει είναι καταστροφικοί, το κόμμα του χάνει όλο και περισσότερους υποστηρικτές, ενώ η τουρκική οικονομία καταρρέει – με τα συναλλαγματικά της αποθέματα αρνητικά, με μεγάλα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, με τα τουριστικά της έσοδα να υποχωρούν ακατάπαυστα κοκ.
Αυτό που έκανε όμως εντύπωση ήταν το ότι, στην αρχή της επίσημης τηλεοπτικής ομιλίας του για την Αγία Σοφία, ανέφερε ακριβώς τους ίδιους δύο στοίχους του Πέρση ποιητή που ψιθύρισε ο σουλτάνος Μεχμέτ το μοιραίο απόγευμα του 1453 – ενώ η κίνηση του αυτή, η οποία αποτελεί μέρος του μακροπρόθεσμου σχεδίου του για την διεκδίκηση της ηγεσίας του παγκόσμιου Ισλάμ, ερμηνεύθηκε διεθνώς ως μία ακόμη περίπτωση σύγκρουσης πολιτισμών: του Ισλάμ εναντίον του Ορθόδοξου Χριστιανισμού και της Ανατολής εναντίον της Δύσης.
Εν τούτοις, όλοι γνωρίζουμε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται συνήθως ως φάρσα – κυρίως πως τόσο ο σημερινός δικτάτορας, όσο και η χώρα του, δεν έχουν ούτε κατά διάνοια την ισχύ του παρελθόντος. Δυστυχώς όμως, αυτό δεν μειώνει καθόλου τους κινδύνους για τη χώρα μας – οι οποίοι είναι τεράστιοι στην άθλια κατάσταση που μας έχουν οδηγήσει οι ευρωπαίοι δανειστές μας, η Γερμανία καλύτερα για να είμαστε πιο αντικειμενικοί. Αντίθετα, τους αυξάνει σε πολύ μεγάλο βαθμό – σημειώνοντας πως ο άξονας της Γερμανίας με την Τουρκία ζει και βασιλεύει, ενώ η Γερμανία έχει πολύ μεγάλα συμφέροντα και στις δύο χώρες.
Εάν λοιπόν δεν θέλουμε να βρεθούμε το Φθινόπωρο μετά από μία ολιγοήμερη πολεμική σύγκρουση με την Τουρκία, με ακρωτηριασμένη την εδαφική μας ακεραιότητα, με τη μετατροπή μας σε δορυφόρο της Τουρκίας, με τη συνεκμετάλλευση ολόκληρου του Αιγαίου, ενδεχομένως ακόμη και με την απώλεια της Κύπρου, της Θράκης ή κάποιων νησιών μας, θα πρέπει να αντιδράσουμε αμέσως – αφενός μεν όλοι μαζί, κόμματα και Πολίτες, συνειδητοποιώντας επί τέλους την κρισιμότητα της κατάστασης, αφετέρου επιδιώκοντας τη στήριξη μας από εκείνα τα κράτη που δεν θέλουν να συμβεί κάτι τέτοιο για δικούς τους λόγους: από τη Γαλλία και την Αυστρία.
