.
Αναρωτιόμαστε εάν είμαστε σε θέση να «κλειδώσουμε» την οικονομία μας, όπως αποφάσισε η κυβέρνηση ή όχι. Εν προκειμένω οφείλουμε να σκεφθούμε εάν τέτοιου είδους δραστικά μέτρα, απόλυτα σωστά όσον αφορά την Υγεία, είναι συμβατά με την κατάσταση της Οικονομίας μας – με την έννοια πως ενδεχομένως οι οικονομικές ζημίες που θα υποστούμε θα μπορούσαν να αποδειχθούν χειρότερες από τις υγειονομικές, όταν απαγορεύουμε ακόμη και στους υγιείς να εργαστούν, ενώ με κρατική εντολή κλείνουμε τα πάντα. Ειδικότερα, πώς αλήθεια θα ανταπεξέλθουμε με την κατάρρευση του ΑΕΠ μας και με την ακόμη μεγαλύτερη άνοδο των χρεών, δημοσίων και ιδιωτικών, τόσο σε απόλυτα μεγέθη, όσο και σε ποσοστιαία; Με μία πτώση που έτσι και αλλιώς θα υπήρχε ακόμη και εάν δεν κλειδώναμε την οικονομία, λόγω της επιδημίας και των προβλημάτων στον τουρισμό, στη μεταποίηση, καθώς επίσης στη ναυτιλία, αλλά ασφαλώς θα ήταν μικρότερη; Ελπίζοντας στη στήριξη της ΕΕ και επομένως σε συνθήκες που δεν εξαρτώνται από εμάς; Δεν είναι ανεύθυνο κάτι τέτοιο, ειδικά αφού αυτή η γερμανική ΕΕ μας χρεοκόπησε και μας λεηλατεί καθημερινά;
.
Κοινοβουλευτική Εργασία
Στην επιτροπή οικονομικών που προηγήθηκε (βίντεο στο τέλος), αναφερθήκαμε σε όλα σχεδόν τα άρθρα της ΠΝΠ, με παρατηρήσεις και με ερωτήσεις – στις οποίες δυστυχώς δεν απάντησε κανένας από τους αρμόδιους υφυπουργούς, δίνοντας μας την εντύπωση πως και αυτή η επιτροπή ήταν προσχηματική, όπως συμβαίνει με όλες εκτός ορισμένων εξαιρέσεων.
Φαίνεται λοιπόν πως η κυβέρνηση πιστεύει ότι, γνωρίζει τα πάντα πολύ καλύτερα, οπότε είναι άχρηστη η συμβολή των άλλων κομμάτων – γεγονός που φοβόμαστε πως θα οδηγήσει την Ελλάδα σε μία ακόμη τραγωδία, αφού πρόκειται για το ίδιο κόμμα που υπερχρέωσε έως το 2009 την Ελλάδα και στη συνέχεια τη χρεοκόπησε το 2012, διασώζοντας τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, αντί την πατρίδα μας. Θέλουμε λοιπόν να υπάρξει συναίνεση όλων των κομμάτων, πρέπει να υπάρξει συναίνεση, αλλά πώς θα επιτευχθεί με αυτές τις προϋποθέσεις;
Μεταξύ άλλων αναφερθήκαμε στα δημοσιονομικά μέτρα που ανακοίνωσε ην κυβέρνηση ύψους 7,3 δις € ή 3,9% του ΑΕΠ, σύμφωνα με τους δικούς μας υπολογισμούς που θα καταθέσουμε στα (πρακτικά), χωρίς καμία σχεδόν στήριξη της εγχώριας παραγωγής και στα ταμειακά που πλησιάζουν τα 15 δις € – ενώ ρωτήσαμε πού θα βρει τόσο χρήματα, εκτός εάν πιστεύει και αυτή στο γνωστό «λεφτά υπάρχουν» του κ. Παπανδρέου που μας οδήγησε στο γκρεμό. Απάντηση δεν πήραμε καμία. Ο υπουργός οικονομικών πάντως εκτίμησε το κόστος στα 6 δις € ταμειακά για τον Μάρτιο, όπως θα καταθέσουμε στα (πρακτικά) και στα 6,8 δις € για τον Απρίλιο (πρακτικά).
Διαπιστώσαμε πάντως πολλές απ’ ευθείας αναθέσεις, ευχόμενοι να μην πρόκειται για τακτοποιήσεις δικών της ατόμων ή ταμείων – ενώ ρωτήσαμε για τα 13 εκ. € που δόθηκαν για ενημέρωση, όταν είναι δωρεάν η μετάδοση τέτοιων διαφημίσεων, θεωρώντας πως πρόκειται για ένα μεγάλο σκάνδαλο.
Τέλος, διαμαρτυρηθήκαμε ξανά για το σύνηθες φαινόμενο της μη εκτίμησης ορισμένων δαπανών από το ΓΛΚ – ενώ ρωτήσαμε για τους παράνομους μετανάστες που θα έρχονται από τη Λιβύη στην Κρήτη, στα πλαίσια του άρθρου 9 της τρίτης ΠΝΠ. Καμία απάντηση!
Συνεχίζοντας στη σημερινή συζήτηση, με την υγειονομική τραγωδία που βιώνουμε, πριν εξετάσει κανείς τα θέματα της οικονομίας που είναι ο δικός μας τομέας, θα πρέπει να αναφερθεί στην πανδημία, υιοθετώντας υποθέσεις που θεωρεί λογικές – χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι νομοτελειακές, αφού κανένας δεν είναι σίγουρος για την εξέλιξη της.
Στα πλαίσια αυτά, φαίνεται αρχικά πως χωρίς τη λήψη μέτρων, ο ιός θα εξαπλωνόταν εκθετικά – με τον αριθμό των ανθρώπων που θα έπρεπε να προσκομισθεί στα νοσοκομεία να υπερβαίνει κατά πολύ τη δυνατότητα τους. Ειδικά στην Ελλάδα που το σύστημα Υγείας έχει καταρρεύσει λόγω των μνημονίων, κρίνοντας από μία μικρή μελέτη που θα καταθέσουμε στα (πρακτικά) – από την οποία φαίνεται πως η συνολική χρηματοδότηση των δαπανών υγείας σε τρέχουσες τιμές μειώθηκε από 23,17 δις € το 2009 στα 15,77 δις € το 2013 ή κατά 46,7%! Επίσης από το επόμενο άρθρο που θα καταθέσουμε στα (πρακτικά), το οποίο θεωρεί κακούργημα το κλείσιμο των νοσοκομείων από την Τρόικα.
Όσον αφορά δε τις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, διαθέτουμε μόνο 6 ανά 100.000 κατοίκους, σύμφωνα με πίνακα που θα καταθέσουμε επίσης στα (πρακτικά), όταν η Γερμανία 29,3 και ο μέσος όρος της ΕΕ 11,5 – ευρισκόμενοι δύο θέσεις πριν από το τέλος
Χωρίς τη λήψη μέτρων λοιπόν, ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων της ομάδας υψηλού ρίσκου και όχι μόνο θα πέθαιναν – ενώ βρισκόμαστε ακόμη στο ξεκίνημα της πανδημίας. Με τη λήψη τώρα των μέτρων, η διαδικασία μόλυνσης θα καθυστερήσει – δηλαδή θα μολύνονται λιγότεροι, αλλά σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
Έτσι θα κερδηθεί χρόνος που όμως πρέπει να χρησιμοποιηθεί σωστά από τα κράτη, έτσι ώστε να προμηθευτούν αυτά που χρειάζονται για τη φροντίδα των ασθενών – όπως μηχανήματα τεχνητής αναπνοής, περισσότερες ΜΕΘ, κλίνες, μάσκες κοκ.
Όταν όμως σταματήσουν τα μέτρα, θα αυξηθεί ταχύτατα ο αριθμός των λοιμώξεων – επειδή η πανδημία θα περάσει τότε μόνο, όταν το 70% του πληθυσμού αποκτήσει ανοσία, με βάση τις παρούσες εκτιμήσεις.
Από αυτό το σημείο και μετά ο ιός δεν θα βρίσκει αρκετούς ανθρώπους για να μολύνει, οπότε θα πάψει η εξάπλωση του. Εν προκειμένω το πρόβλημα αναβάλλεται με τη λήψη μέτρων, αλλά δεν λύνεται, όπως με τα μνημόνια – οπότε κάποια στιγμή πιθανολογείται πως θα επανέλθει, σε ολόκληρη του την έκταση.
Εάν τώρα υιοθετούταν μία ευέλικτη στρατηγική για να παραμείνει η επιδημία υπό έλεγχο, δηλαδή να λαμβάνονται και να σταματούν τα μέτρα περιοδικά κατά τη διάρκεια που θα συνεχίσει να υπάρχει η πανδημία, τότε θα έχουμε ανοδικές και καθοδικές συμμετρικές περιόδους – με το χρόνο να υπολογίζεται από 12 έως 18 μήνες, εάν δεν ανακαλυφθεί ενδιάμεσα ένα εμβόλιο ή, ακόμη καλύτερα, ένα αντίδοτο που είναι μάλλον δύσκολο με την έννοια πως θα απαιτηθεί πολύς χρόνος.
Με βάση την παραπάνω θεωρία, στην Κίνα θα επανέλθει ο ιός αφού σταμάτησε τη λήψη μέτρων – κάτι που μέλει να επιβεβαιωθεί ή να διαψευσθεί, αλλά σε κάθε περίπτωση θα βοηθήσει να έχουμε μία καλύτερη εικόνα. Όπως και να είναι όμως, η λήψη οικονομικών μέτρων για μία τέτοια κρίση προσφοράς και ζήτησης μαζί, όπως τονίσαμε από την αρχή σε ομιλίες μας, μοναδικής στην ιστορία, πρέπει να έχει μεσοπρόθεσμο ορίζοντα – τουλάχιστον ενός έτους, για να μην καταστραφεί η οικονομία μας.
Συνεχίζοντας, το πρόβλημα βέβαια είναι πως η Ευρώπη αποτελεί πλέον το επίκεντρο της πανδημίας, ενώ δεν λαμβάνονται από όλες τις χώρες τα ίδια μέτρα, όπως στην Κίνα, ούτε έχουν τα ίδια συστήματα υγείας – ειδικά οι χώρες που τους επιβλήθηκε η γερμανική πολιτική λιτότητας, όπως η Ιταλία με 40% χαμηλότερες δαπάνες σε σχέση με το 2009, η Ισπανία, η Ελλάδα πολύ περισσότερο κοκ.
Επομένως η κατάσταση θα μπορούσε να εξελιχθεί διαφορετικά, σε μία Ευρώπη που μόνο κατ’ επίφαση είναι ενωμένη – αφού έχει διαφορετικά συστήματα υγείας και η κάθε χώρα ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό της. Για παράδειγμα η Γερμανία που αφενός μεν έκλεισε τα σύνορα της ακόμη και με τη Γαλλία, αφετέρου δεν στήριξε την Ιταλία όταν της ζήτησε μάσκες προστασίας και μηχανήματα αναπνοής – επίσης η Τσεχία και η Πολωνία που κατάσχεσαν το ιατρικό υλικό, το οποίο έστειλε η Κίνα στην Ιταλία, με την Τσεχία να το έχει ήδη χρησιμοποιήσει.
Τελικά βέβαια, αφού προθυμοποιήθηκαν η Κίνα και η Ρωσία να στηρίξουν ορισμένες χώρες, η Γερμανία ανακοίνωσε την αποστολή 1 εκ. μασκών στην Ιταλία δεχόμενη ασθενείς από τη βόρεια Ιταλία και τη Γαλλία, η Γαλλία επίσης 1 εκ. μάσκες και 20.000 προστατευτικές στολές, ενώ η Αυστρία 1,6 εκ. μάσκες – όπως θα καταθέσουμε στα (πρακτικά).
Από την άλλη πλευρά, η Γερμανία αρνήθηκε την έκδοση ευρωομολόγων που ζήτησε πρώτη η Ιταλία – για να στηριχθεί η οικονομία της από τις υπέρογκες ζημίες που της προκαλεί η πανδημία. Της πρότεινε δε το δανεισμό της από τον ESM που υπενθυμίζουμε ότι, έχει μετατραπεί στο ΔΝΤ της γερμανικής Ευρώπης – δηλώνοντας ταυτόχρονα πως ανησυχεί για τα διαρθρωτικά προβλήματα της οικονομίας της, τα οποία θα πρέπει να θεραπευθούν αργότερα.
Προφανώς εννοεί διαρθρωτικές αλλαγές ανάλογες με αυτές που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα – όπως η εγκληματική εσωτερική υποτίμηση, η υπερβολική φορολόγηση, το ξεπούλημα των πάντων, οι κατασχέσεις, οι πλειστηριασμοί κλπ.
Εύλογα λοιπόν οι λύσεις που προτείνει η Γερμανία προκάλεσαν την έντονη αντίδραση των Ιταλών που υποστηρίζουν σωστά ότι, το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα δεν οφείλεται στην ίδια, αλλά στην πανδημία – οπότε πως θα πρέπει να ενεργοποιηθεί η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Έτσι κατέθεσε βέτο στη σύσκεψη κορυφής μαζί με την Ισπανία, όπου η Ελλάδα κράτησε δυστυχώς μία ουδέτερη θέση – ενώ θα δούμε το τελικό αποτέλεσμα μετά από μερικές ημέρες.
Από την πλευρά της οικονομίας τώρα που υποφέρει σε πολλές χώρες λόγω του «κλειδώματος» της, με τα χρηματιστήρια να καταρρέουν με αφορμή και όχι με αιτία την επιδημία, καθώς επίσης με τα χρέη να επιταχύνουν την ανοδική τους πορεία, θα πρέπει να βρεθούν λύσεις που αφενός μεν θα συγκρατήσουν το ξέσπασμα του κορώνα-ιού, αφετέρου δεν θα προκαλέσουν ένα χρηματοπιστωτικό και οικονομικό χάος.
Όσον αφορά την ΕΕ, η λύση που απαιτείται από πολλά χρόνια τώρα είναι είτε η πραγματική ενοποίηση της, είτε η διάλυση της – αφού καμία νομισματική ζώνη δεν είναι σε θέση να επιβιώσει χωρίς δημοσιονομική, τραπεζική και ασφαλιστική ένωση.
Εν προκειμένω, τα Ευρωομόλογα θα ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση – ενώ οδηγούμαστε λόγω της Ιταλίας, από την οποία είναι σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένη η Γαλλία εξαιτίας της έκθεσης των τραπεζών της στα ιταλικά ομόλογα ύψους 385 δις €, στη διάλυση της Ευρωζώνης εάν η Γερμανία δεν αλλάξει στάση. Επομένως θα πρέπει να λαμβάνουμε υπ’ όψιν μας και αυτήν την πιθανότητα, όσον αφορά τα μέτρα για την πανδημία που επηρεάζουν άμεσα την Οικονομία.
Συνεχίζοντας στην Ελλάδα και στην πανδημία, αναρωτιόμαστε εάν είμαστε σε θέση να «κλειδώσουμε» την οικονομία μας, όπως αποφάσισε η κυβέρνηση ή όχι. Εν προκειμένω οφείλουμε να σκεφθούμε εάν τέτοιου είδους δραστικά μέτρα, απόλυτα σωστά όσον αφορά την Υγεία, είναι συμβατά με την κατάσταση της Οικονομίας μας – με την έννοια πως ενδεχομένως οι οικονομικές ζημίες που θα υποστούμε θα μπορούσαν να αποδειχθούν χειρότερες από τις υγειονομικές, όταν απαγορεύουμε ακόμη και στους υγιείς να εργαστούν, ενώ με κρατική εντολή κλείνουμε τα πάντα.
Ειδικότερα, πώς αλήθεια θα ανταπεξέλθουμε με την κατάρρευση του ΑΕΠ μας και με την ακόμη μεγαλύτερη άνοδο των χρεών, δημοσίων και ιδιωτικών, τόσο σε απόλυτα μεγέθη, όσο και σε ποσοστιαία; Με μία πτώση που έτσι και αλλιώς θα υπήρχε ακόμη και εάν δεν κλειδώναμε την οικονομία, λόγω της επιδημίας και των προβλημάτων στον τουρισμό, στη μεταποίηση, καθώς επίσης στη ναυτιλία, αλλά ασφαλώς θα ήταν μικρότερη;
Ελπίζοντας στη στήριξη της ΕΕ και επομένως σε συνθήκες που δεν εξαρτώνται από εμάς; Δεν είναι ανεύθυνο κάτι τέτοιο, ειδικά αφού αυτή η γερμανική ΕΕ μας χρεοκόπησε και μας λεηλατεί καθημερινά;
Κλείνοντας επειδή δεν υπάρχει χρόνος, θα τονίσουμε πως χρειαζόμαστε ένα σωστά δομημένο πρόγραμμα στήριξης κυρίως των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, όπως αυτό της Γερμανίας που θα καταθέσουμε στα (πρακτικά) – όχι το «βλέποντας και κάνοντας» της ελληνικής κυβέρνησης.
Το πρόγραμμα αυτό πρέπει να αφορά κυρίως την παραγωγή και τις επενδύσεις – ενώ δυνατότητες επενδύσεων υπάρχουν σε πολλούς τομείς, όπως στην Υγεία, στα φάρμακα, στην αμυντική βιομηχανία, στην ενέργεια και ιδίως στον πρωτογενή τομέα, χρησιμοποιώντας έτσι καλύτερα τα χρήματα που θα διατεθούν, τα ευρωπαϊκά επίσης (ΕΣΠΑ κλπ.), από ότι ανακοινώνει η κυβέρνηση.
Σε κάθε περίπτωση, πρέπει οπωσδήποτε να υπάρξει μια εκτίμηση της κυβέρνησης, όσον αφορά την ανεργία και το ΑΕΠ – με ανώτατα και κατώτατα όρια, για έναν, δύο και τρεις μήνες. Διαφορετικά θα βαδίζουμε στο σκοτάδι, υιοθετώντας σπασμωδικά μέτρα που θα μας κοστίσουν τεράστια ποσά – καθιστώντας το χρέος μας αδύνατον να εξυπηρετηθεί ποτέ και στραγγαλίζοντας την οικονομία μας.
Εκτός αυτού, πρέπει να ενεργοποιήσουμε άμεσα τα πάντα, για την εποχή που θα ακολουθήσει μετά το τέλος της πανδημίας – έτσι ώστε να αποφευχθεί μία μη ελεγχόμενη, αυτοκλιμακούμενη οικονομική κρίση.
Μέτρα όπως η μείωση του ΦΠΑ στα είδη πρώτης ανάγκης, η κατάργηση της προκαταβολής φόρου, η απαλλαγή φόρων για επιχειρήσεις που έχουν κλείσει με κρατική εντολή και όχι η αναβολή τους, το σταμάτημα των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας κοκ., δεν πρέπει να καθυστερήσουν ούτε λεπτό – με ορίζοντα πάντοτε τους μήνες μετά την πανδημία, κυρίως όμως το να μην εξελιχθεί η ύφεση σε οικονομική κατάθλιψη ή, ακόμη χειρότερα, σε στασιμοπληθωρισμό.
Από την πλευρά της κρατικής συμβολής στην ανάπτυξη, θα πρέπει άμεσα να αυξηθεί το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, με την πλήρη απορρόφηση των ευρωπαϊκών πόρων και με τη μεγαλύτερη δυνατή μόχλευση – έτσι ώστε το κάθε ευρώ που θα επενδύεται να αποφέρει τρία ευρώ στην Οικονομία.
Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στον πρωτογενή τομέα όπως έχουμε ήδη αναφέρει, αφού πολλά κράτη σταματούν τις εξαγωγές τους σε τρόφιμα, για να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες – εκτός του ότι οι παγκόσμιες αλυσίδες διανομής αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα, με τα κλειστά σύνορα πολλών χωρών.
