.
Οι Γερμανοί Πολίτες, σε ποσοστό 49,5% είναι εναντίον της σχεδιαζόμενης συγχώνευσης της Deutsche Bank με την Commerzbank, διαισθανόμενοι πού οδηγεί – προφανώς επειδή ισχύει η ρήση, σύμφωνα με την οποία «Όλοι φοβούνται τη Γερμανία, συμπεριλαμβανομένων των Γερμανών».
.
Επενδύσεις & Αγορές
Υπερμεγέθεις εθνικές επιχειρήσεις με τη συμμετοχή ή με τη στήριξη του κράτους, ηγετική δύναμη στην Ευρώπη με πιστούς, εξαρτημένους και υπάκουους συμμάχους στο κέντρο της, ισχυρό ευρώ υπό τον απόλυτο έλεγχο της ΕΚΤ με υποχείριο τη διοίκηση της, ευρωπαϊκό ΔΝΤ, πτωχευτικό δίκαιο για τα αδύναμα κράτη, ενεργειακή επάρκεια με την πρόσβαση στα αποθέματα της Μεσογείου και στους αγωγούς μέσω της Μακεδονίας, γερμανική διοίκηση όλων των ευρωπαϊκών οργανισμών και οικονομικές αποικίες στην περιφέρεια – με εξαθλιωμένο, χαμηλού κόστους εργατικό δυναμικό, με αλλοιωμένο από τους μετανάστες πληθυσμό, καθώς επίσης με ένα δικό τους παράλληλο νόμισμα.
Αυτό φαίνεται να είναι το μεσοπρόθεσμο σχέδιο της Γερμανίας, έτσι ώστε να είναι σε θέση να ανεξαρτητοποιηθεί από τις Η.Π.Α. και να αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο τον κινεζικό ανταγωνισμό – με τις ίδιες σχετικά δομές και αντιλήψεις, οι οποίες έχουν μετατρέψει την Κίνα στην παραγωγική μηχανή του πλανήτη, κάτι που θεωρείται ως προϋπόθεση για την κατάκτηση της ηγεμονίας του.
Στα πλαίσια αυτά εντάσσεται πιθανότατα η σχεδιαζόμενη συγχώνευση των δύο μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών, της Deutsche Bank και της Commerzbank – η οποία θεωρείται πως θα είναι ο μεγαλύτερος γερμανικός τραπεζικός γάμος όλων των εποχών. Εν προκειμένω, από δύο προβληματικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, κυρίως λόγω των «τραυμάτων» τους από την αμερικανική κρίση του 2008, καθώς επίσης από τις επιθέσεις που δέχθηκαν εκ μέρους των Η.Π.Α. (η Deutsche Bank έχει πληρώσει περί τα 18 δις $ σε πρόστιμα, ενώ είναι αντιμέτωπη με αγωγές άνω των 5.000 και με παράγωγα που υπερβαίνουν το δεκαπλάσιο ετήσιο ΑΕΠ της Γερμανίας) θα δημιουργούταν ένας γίγαντας – με μέγεθος ισολογισμού της τάξης των 1,8 τρις €, γεγονός που θα κατέτασσε τη γερμανική νέα τράπεζα στην τρίτη θέση της Ευρώπης, μετά από τη βρετανική HSBC και τη γαλλική BNP Paribas.
Ένας χρηματοπιστωτικός γίγαντας λοιπόν, ο οποίος ταιριάζει με τα «γούστα» της γερμανικής κυβέρνησης που τάσσεται πια καθαρά υπέρ της ενίσχυσης των εθνικών πρωταθλητών – έτσι ώστε, κατά την ίδια, να ανταπεξέλθει στην εποχή του προστατευτισμού που ξεκίνησε, καθώς επίσης για να γίνει πιο ανεξάρτητη σε διεθνές επίπεδο. Όλα αυτά παρά το ότι οι Γερμανοί Πολίτες, σε ποσοστό 49,5% σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, είναι εναντίον της συγκεκριμένης συγχώνευσης – ενώ μόλις το 25% υπέρ. Προφανώς δηλαδή ισχύει η ρήση, κατά την οποία «Όλοι φοβούνται τη Γερμανία – συμπεριλαμβανομένων των Γερμανών».
Περαιτέρω, τα συνδικάτα των εργαζομένων είναι ασφαλώς εναντίον της συγχώνευσης, γνωρίζοντας πως θα χαθούν περί τις 30.000 θέσεις εργασίας από τις συνολικά 140.000 που υπάρχουν και στις δύο τράπεζες μαζί – τα κυριότερα μεγέθη των οποίων είναι τα εξής:
Όσον αφορά δε πολλούς άλλους Γερμανούς, δεν είναι λογικό να δημιουργείται μία τόσο μεγάλη για να χρεοκοπήσει τράπεζα (too big to fail), όταν η πρόσφατη εμπειρία του 2008 τεκμηρίωσε πως έτσι οι κίνδυνοι για το σύστημα αυξάνονται κατακόρυφα – ενώ είναι υποχρεωμένοι οι Πολίτες να τις διασώζουν, πληρώνοντας οι ίδιοι για τα λάθη των διοικήσεων τους (ετεροβαρές ρίσκο).
Εν τούτοις, η γερμανική κυβέρνηση υπό τον σοσιαλδημοκράτη υπουργό οικονομικών, ο οποίος όρισε ως γραμματέα του υπουργείου του ένα πρώην στέλεχος της Goldman Sachs, φαίνεται αποφασισμένη να προωθήσει τη συγχώνευση – έχοντας την άποψη πως είναι απαραίτητη για τη νέα στρατηγική των εθνικών πρωταθλητών, στην οποία ασφαλώς θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο το διατροφικό τέρας που έχει δημιουργηθεί από την BAYER με στόχο τη μονοπώληση της διατροφικής αλυσίδας (ανάλυση) με μεταλλαγμένα, υβριδικά προϊόντα.
Ολοκληρώνοντας, φαίνεται καθαρά πως η ιστορία επαναλαμβάνεται, καθώς επίσης πως η γερμανική άρχουσα τάξη επιδιώκει για μία ακόμη φορά να βυθίσει στο χάος την Ευρώπη – κάτι που ελπίζουμε να συνειδητοποιούν τουλάχιστον οι δύο άλλες μεγάλες δυνάμεις, οι Η.Π.Α. και η Ρωσία, αφού η Κίνα δεν είναι απίθανο να συμμαχήσει τελικά με τη Γερμανία, αντικαθιστώντας την Ιαπωνία του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
