.
Ο κατευνασμός του αντιπάλου ως πολιτική επιλογή, έναντι μίας αναθεωρητικής δύναμης όπως η Τουρκία, είναι ήττα χωρίς μάχη – ενώ θα συμπλήρωνα πως το ίδιο ισχύει και με τη Γερμανία, στην οποία οι κυβερνήσεις μας έχουν παραδώσει αμαχητί τα κλειδιά της χώρας, κάτι που έχει συμβεί για πρώτη φορά στην παγκόσμια οικονομική ιστορία.
.
Ανέκαθεν αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος που έτυχε να γνωρίσω και που έγραψε το «Αποικία Χρέους», κατηγορώντας τη Γερμανία για τις μεθοδεύσεις της, μέσω των οποίων κατέστησε στην Ελλάδα εξαθλιωμένη αποικία της, να ψήφισε το τρίτο μνημόνιο – με το οποίο επικυρώθηκαν τα δύο προηγούμενα και ιδίως η προδοσία του PSI. Πρόκειται για μία ανάλογη περίπτωση του «Μαζί τα φάγαμε και μαζί χρεοκοπήσαμε» – ή μάλλον για μία πολύ χειρότερη, αφού ο κ. Κοτζιάς υπηρέτησε πιστά τη Γερμανία, στην κυβέρνηση-έπαρχο της.
Στη συνέχεια, ακόμη χειρότερα, παρέδωσε άνευ ανταλλάγματος το όνομα της Μακεδονίας στα Σκόπια, ενεργώντας εναντίον της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων – ενώ πρόσφατα όχι μόνο δικαιολόγησε σαθρά την ενδοτική κατά την άποψη μου ενέργεια του αλλά, επί πλέον, αποκάλεσε τα Σκόπια απλά «Μακεδονία», ισχυριζόμενος πως υπάρχει σαφής «μακεδονική» μειονότητα στην Ελλάδα! (γεγονός που εγκυμονεί αντίστοιχες διεκδικήσεις των Τούρκων στη Θράκη).
Αργότερα προσπάθησε να επιλύσει το κατ’ επίφαση πρόβλημα με την Αλβανία, ακόμη και εις βάρος της ελληνικής ΑΟΖ στο Ιόνιο με επακόλουθα στο Αιγαίο – ενώ πρόσφατα αναφέρθηκε στα δήθεν δικαιώματα της Τουρκίας στο Αιγαίο, προετοιμάζοντας την απώλεια της ΑΟΖ του Καστελλόριζου.
Όπως πολύ σωστά τώρα ανέφερε σε συνέντευξη του ο κ. Ήφαιστος που τυχαίνει επίσης να γνωρίζω (ακολουθεί το ηχητικό), ο κατευνασμός του αντιπάλου ως πολιτική επιλογή, έναντι μίας αναθεωρητικής δύναμης όπως η Τουρκία, είναι ήττα χωρίς μάχη – ενώ θα συμπλήρωνα πως το ίδιο ισχύει και με τη Γερμανία, στην οποία οι κυβερνήσεις μας έχουν παραδώσει αμαχητί τα κλειδιά της χώρας, κάτι που έχει συμβεί για πρώτη φορά στην παγκόσμια οικονομική ιστορία.
Τόνισε δε σωστά πως η πολιτική ηθική είναι κάτι ανύπαρκτο στις διεθνείς σχέσεις, ενώ το κρατοκεντρικό σύστημα είναι η βάση όλων των χωρών – σε καμία περίπτωση το θολό τοπίο εννοιών, όπως η παγκοσμιοποίηση. Θλιβερό πάντως το κατάντημα ενός ανθρώπου που εκτιμούσα – όσο και αν με στενοχωρεί η λέξη.
