Η ελληνική κυβέρνηση ασφαλώς δεν νομιμοποιείται να παραδώσει το όνομα χωρίς τουλάχιστον τη διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος – αφού τότε θα επρόκειτο για μία ενδοτική συμπεριφορά που σπάνια μένει ατιμώρητη.
.
Ομιλία στο διεθνές συνέδριο για τη Μακεδονία στη Θεσσαλονίκη, στις 26.05.2018
.
Καλό σας μεσημέρι. Κατά την άποψη μου έχουν ήδη ξεκινήσει οι διαδικασίες αποσταθεροποίησης, αποδόμησης ή/και διαμελισμού της Ελλάδας από κάπου που δεν το περιμέναμε, υποθέτοντας πως θα ήταν η Θράκη ή το Αιγαίο. Από τη Μακεδονία δηλαδή, το όνομα της οποίας διεκδικείται από τα Σκόπια που στηρίζονται κυρίως από τη Γερμανία. Θυμίζω εδώ πως η Γερμανία θεωρούσε ανέκαθεν τα Βαλκάνια δικό της «ζωτικό χώρο», κατά την ορολογία του Χίτλερ.
Εν προκειμένω, οι πιέσεις που ασκούνται στην Ελλάδα, έτσι ώστε να συμφωνήσει με κάποια διπλή ονομασία που θα συμπεριλαμβάνει τη λέξη «Μακεδονία», η οποία στην πράξη θα χρησιμοποιηθεί μόνη της, είναι αρκετά μεγάλες. Οι Γερμανοί θέλουν σίγουρα να εκμεταλλευθούν την ανάγκη της ελληνικής κυβέρνησης για κάποιου είδους παραχωρήσεις στο θέμα του δημοσίου χρέους, οι οποίες θα διευκόλυναν την έξοδο στις αγορές, αυξάνοντας τις πιθανότητες επανεκλογής της.
Το ΝΑΤΟ από την πλευρά του ενδιαφέρεται κυρίως για την περικύκλωση της Ρωσίας, διαθέτοντας στο νότιο Κόσσοβο μία ισχυρή στρατιωτική βάση και κατασκευάζοντας μυστικά στα Σκόπια μία πολύ μεγάλη πρεσβεία.
Παραδόξως, για την εύρεση μίας γρήγορης λύσης στο θέμα της ονομασίας, (σημειώνοντας πως ήδη κυκλοφορούν κείμενα που ισχυρίζονται ότι, η Μακεδονία είναι ένα αυτόνομο κράτος), πιέζουν επίσης οι ελληνικές επιχειρήσεις που έχουν εγκατασταθεί στο κρατίδιο, κυρίως για φορολογικούς λόγους. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, οι επενδύσεις ελληνικών συμφερόντων, άμεσες και έμμεσες, υπερβαίνουν σε αξία το 1 δις € έχοντας δημιουργήσει 40.000 θέσεις εργασίας.
Ίσως το νούμερο να φαίνεται χαμηλό αλλά, με δεδομένο το ότι το ετήσιο ονομαστικό ΑΕΠ των Σκοπίων είναι μόλις 9,86 δις € (2016), πρόκειται για το 10% του. Είναι λοιπόν ένα πολύ σημαντικό μέγεθος που σημαίνει πως θα μπορούσαν οι ελληνικές επιχειρήσεις να ασκήσουν πιέσεις στην κυβέρνηση των Σκοπίων, αν ήθελαν. Σε όρους αγοραστικής αξίας βέβαια το ΑΕΠ των Σκοπίων υπολογίζεται στα 24 δις € επειδή το κόστος διαβίωσης είναι χαμηλό.
Εκτός αυτού, αφού οι συνολικές ξένες επενδύσεις σωρευτικά υπολογίζονται στα 6,8 δις $ (περί τα 5,5 δις €), εάν πράγματι οι ελληνικές είναι 1 δις € τότε αποτελούν το 18% του συνόλου.
Σε κάθε περίπτωση οι ενεργές επιχειρήσεις ελληνικών συμφερόντων στα Σκόπια, ο πληθυσμός των οποίων είναι 2,07 εκ., υπολογίζονται στις 400, απασχολώντας 20.000 εργαζομένους. Το μισό δηλαδή από όσες έχουν δημιουργήσει οι άμεσες μαζί με τις έμμεσες επενδύσεις, αφού σε αρκετές περιπτώσεις η επενδυτική επέκταση στα Σκόπια διενεργείται μέσω εταιριών που ανήκουν μεν σε Έλληνες, αλλά έχουν την έδρα τους σε άλλες χώρες, όπως στο Λουξεμβούργο.
Στις 200 πάντως μεγαλύτερες εταιρείες των Σκοπίων, με βάση το τζίρο τους το 2016, οι οκτώ ήταν οι εξής ελληνικές: OKTA (ΕΛΠΕ), USJE-TITAN, VEROPOULOS, PIVARA SKOPJE (Coca-Cola, Heineken), DOJRAN STEEL (ΣΙΔΕΝΟΡ), ΑΚΤΩΡ, ZITO LUKS (ELBISCO), MERMEREN (Μάρμαρα Παυλίδης).
Συνεχίζοντας στην οικονομική κατάσταση των Σκοπίων, ο ελάχιστος μικτός βασικός μισθός τους είναι στα 239,74 €. Για σύγκριση, ο ελάχιστος μικτός βασικός μισθός ήταν 162,69 € στην Αλβανία την ίδια χρονική περίοδο, 275,39 € στη Ρουμανία και 683,76 € στην Ελλάδα. Όσον αφορά το ονομαστικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ των Σκοπίων είναι στα 4.765 € ή περί τις τέσσερις φορές χαμηλότερο από το ελληνικό.
Παρά το ότι δε ο ρυθμός ανάπτυξης τους ήταν θετικός, στο 2,5% το 2017 από 2,4% προηγουμένως, βασιζόμενος κυρίως στην αύξηση της ιδιωτικής κατανάλωσης (4,2%), οι επενδύσεις παγίου εξοπλισμού συνέχισαν να είναι αρνητικές (-1,3% το 2017 και -4,3% το 2016). Αυτό οφειλόταν κυρίως στην αδυναμία του δημοσίου να χρηματοδοτήσει τα έργα υποδομών, τα οποία καθυστερούν πάρα πολύ, καθώς επίσης στην πολιτική αστάθεια που καθιστά προσεκτικούς τους διεθνείς επενδυτές.
Περαιτέρω, το ΑΕΠ της χώρας προέρχεται κατά 60,4% από τις υπηρεσίες, κατά 29,7% από τη βιομηχανία, καθώς επίσης κατά 9,9% από τη γεωργία. Εξάγει κυρίως στη Γερμανία (40,9%), στο Κόσσοβο (13,5%), στη Σερβία (7,7%) και στη Βουλγαρία (4,5%). Οι χώρες από τις οποίες εισάγει είναι η Γερμανία (12,2%), η Μ. Βρετανία (10,7%), η Σερβία (7,9%), η Ελλάδα (7,3%), η Κίνα (6,2%), η Ιταλία (5,6%), η Τουρκία (5,1%) και η Βουλγαρία (4,6%). Όπως καταλαβαίνουμε λοιπόν, η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος των Σκοπίων και θα μπορούσε να τα πιέσει να υιοθετήσουν μία άλλη ονομασία, αν ήταν ειλικρινής εταίρος μας στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη.
Όσον αφορά τώρα το δημόσιο χρέος των Σκοπίων ως προς το ΑΕΠ, είναι χαμηλό όπως σε όλες τις πρώην κομμουνιστικές χώρες, στο 47,8%, επειδή έχουν ελάχιστες υποδομές. Αυτό που μετράει όμως είναι το εξωτερικό χρέος, το οποίο τοποθετείται στα 7,68 δις $, έχοντας σχεδόν τριπλασιαστεί σε σχέση με το 2008. Υπενθυμίζω εδώ πως το νόμισμα της χώρας, το δηνάριο, έχει συνδεθεί με το ευρώ, προς αποφυγή του πληθωρισμού που διατηρείται στο 2,4%. Επίσης πως το 2016 η κεντρική τράπεζα των Σκοπίων τα βασικά επιτόκια της οποίας είναι 3,25% (των εμπορικών τραπεζών είναι 6,61%) εξέδωσε ευρωομόλογα αξίας 495 εκ. $.
Το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών των Σκοπίων έχει μειωθεί στο -2,7% από -12,7% το 2008, ενώ το έλλειμμα του προϋπολογισμού τους είναι επίσης στο -2,7% οπότε αρκετά χαμηλό. Αυτό που θεωρείται μεγάλο πρόβλημα είναι η ανεργία, η οποία ευρίσκεται στο 23,6% έχοντας όμως μειωθεί σημαντικά από το 35% του 2008. Επί πλέον η ραγδαία άνοδος του ιδιωτικού δανεισμού, ο οποίος έχει τριπλασιαστεί σε σχέση με το 2008.
Σε κάθε περίπτωση, το ΔΝΤ άρχισε να ζητάει τη λήψη μέτρων. Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι, τα Σκόπια έχουν έναν ακόμη λόγο να βιάζονται για τη συμφωνία σχετικά με το όνομα τους, αφού πιστεύουν πως η ένταξη τους στην ΕΕ θα τους προσφέρει πολλά πλεονεκτήματα. Εκτός αυτού ότι θα αποφύγουν τόσο το ΔΝΤ, όσο και τη χρεοκοπία, από την οποία απειλούνται μεσοπρόθεσμα.
Φοβούνται επί πλέον την «τύχη» της Ουκρανίας, με βασικούς υπευθύνους και εκεί τόσο τη Γερμανία, όσο και το ΔΝΤ. Κάτι τέτοιο ασφαλώς δεν μπορεί να αποκλεισθεί, αφού υπάρχει ήδη μεγάλη εσωτερική πολιτική αστάθεια που επιδεινώνει την οικονομία.
Συνεχίζοντας, είναι εύλογο πως όταν μία χώρα είναι παγιδευμένη στον καθοδικό σπειροειδή κύκλο της κυλιόμενης χρεοκοπίας, όπως η Ελλάδα, χωρίς να έχει το σθένος να απαιτήσει την ορθολογική επίλυση των προβλημάτων της, όπως θα ήταν η έγκριση μίας δεκαετούς περιόδου χάριτος για το 50% των δημοσίων χρεών της, με το επιτόκιο δανεισμού του ESM και αμέσως μετά η εξυπηρέτηση τους με ρήτρα εξαγωγών, δεν υφαρπάζεται μόνο η δημόσια και ιδιωτική περιουσία της σε εξευτελιστικές τιμές, με τη μετατροπή των Πολιτών της σε φθηνούς σκλάβους χρέους της γερμανικής και γαλλικής βιομηχανίας.
Απειλείται επί πλέον η εδαφική της ακεραιότητα, όπως είναι ξεκάθαρο στο θέμα της Μακεδονίας, όπου δεν πρόκειται απλά για την επιδίωξη μίας σύνθετης ονομασίας που θα εμπεριέχει το όνομα «Μακεδονία» από τα Σκόπια. Πολύ χειρότερα, η πρόθεση της Γερμανίας που στηρίζει το κρατίδιο και εκβιάζει την ελληνική κυβέρνηση, είναι η σταδιακή δημιουργία ενός Μακεδονικού κράτους. Πρόκειται για ένα ενδεχόμενο που θα καθιστούσε αργότερα ευκολότερη την αποκοπή της Θράκης, καθώς επίσης την πρόσβαση της Γερμανίας στη Μεσόγειο μέσω της σύνδεσης του Δούναβη με το λιμάνι της Θεσσαλονίκης.
Εκτός αυτού, θα διευκολυνόταν η πρόσβαση στα ελληνικά ενεργειακά αποθέματα στο Αιγαίο, τα οποία είναι τεράστια, ενώ επί πλέον θα εξασφαλιζόταν η σύνδεση των αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου που σχεδιάζονται, υπό ξένη κυριαρχία.
Ως εκ τούτου πρέπει να δοθεί πολύ μεγάλη σημασία στο θέμα από όλους τους Έλληνες και όχι μόνο από τους κατοίκους της βόρειας Ελλάδας, αφού πρόκειται για μία τεράστια εθνική απειλή που εφόσον «τελεσφορούσε» με την παράδοση του ονόματος, θα αποτελούσε την αφετηρία μίας σειράς προβλημάτων για την πατρίδα μας, πολύ πιο μεγάλων από τα σημερινά οικονομικά.
Υπενθυμίζω εδώ πως τα οικονομικά προβλήματα αργά ή γρήγορα λύνονται, ενώ για τα εθνικά ισχύουν εντελώς άλλοι κανόνες. Επομένως δεν πρέπει να εκχωρηθεί η ονομασία, οποιοδήποτε αντάλλαγμα και αν προσφερθεί στη χώρα μας, αφού θα αποτελούσε έναν «Δούρειο Ίππο» που θα ήταν ντροπή μας να τον αποδεχθούμε, εάν δεν θέλουμε να θεωρηθούμε πράγματι «λαός ανόητων», όταν είμαστε εμείς αυτοί που ιστορικά τον ανακάλυψαν.
Κλείνοντας, παρά το ότι γνωρίζω πως ένα εθνικό θέμα δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με οικονομικούς όρους, δεν παύει να υπάρχει και η αυτή η πλευρά. Το όνομα της Μακεδονίας δηλαδή ως ένα «brand name», ως μία «μάρκα» που χαρακτηρίζει τις υπηρεσίες και τα προϊόντα μίας περιοχής, όπως είναι ο μακεδονικός χαλβάς, το μακεδονικό κρασί κλπ.
Χωρίς να επεκταθώ σε λεπτομέρειες, το όνομα της Apple, η οποία έχει ζωή μερικές δεκαετίες, κοστίζει σήμερα 170 δις $, της Google 101 δις $ και της Microsoft 87 δις $. Επομένως εύκολα κατανοεί κανείς το κόστος ενός ονόματος όπως το «Μακεδονία», με ιστορία και με πολιτισμό χιλιετιών, με το Μ. Αλέξανδρο και με τόσα άλλα.
Ακόμη λοιπόν και αν αδιαφορούσαμε για την εθνική πλευρά του θέματος, κάτι που φυσικά δεν συμβαίνει και δεν πρέπει ποτέ να επιτρέψουμε τη χρήση του ονόματος της Μακεδονίας ούτε ως συστατικό, θα έπρεπε τουλάχιστον να μας ενδιαφέρει η οικονομική του πλευρά. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
