Είναι αναμφίβολη η απαξίωση της κοινωφελούς επιχείρησης με στόχο το ξεπούλημα της, μεταξύ άλλων μέσω των υπέρογκων επισφαλών απαιτήσεων της, όταν την ίδια στιγμή τα χρέη της αυξάνονται συνεχώς – ενώ έχει συμβάλλει σε αυτό η υποχρέωση της να εισπράττει ποσά που συμπεριλαμβάνονται στα τιμολόγια της, όπως τα δημοτικά τέλη.
.
Επικαιρότητα
Σχολιάζοντας το θέμα της ΔΕΗ ανέφερα ότι, για ένα μηδαμινό ποσόν η Βουλή, με 151 ψήφους, αποφάσισε την πώληση 500 εκ. τόνων λιγνίτη (ΔΕΗ), αξίας από 25 δις € το ελάχιστο ή 10 ετήσια ΕΝΦΙΑ έως 89 δις € ή 35 ΕΝΦΙΑ το μέγιστο – χωρίς να διαμαρτυρηθεί κανένας Έλληνας! Επειδή δεν είμαι μηχανικός, η εκτίμηση του ποσού όσον αφορά το λιγνίτη στηρίχθηκε σε μία δήλωση του υπουργού αμύνης από το παρελθόν (πηγή) – η οποία μου φάνηκε σωστή, με κριτήριο τη μελλοντική παραγωγή ηλεκτρισμού και όχι απλά τη σημερινή τιμή του ορυκτού, παρά το ότι υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις. Εν τούτοις, εάν συμπεριλάβει κανείς τις δυνατότητες που έχει η Ελλάδα για υδροηλεκτρική ενέργεια, ίσως καλύψει τις όποιες διαφορές – ενώ πρόσθεσα ένα σχόλιο φίλου στο άρθρο «Ο θρίαμβος της ηλιθιότητας», σύμφωνα με τον οποίο τα εξής:
«Ο θρίαμβος της ηλιθιότητας συμπεριλαμβάνει και τον ελληνικό λαό. Οι πολιτικοί είναι περισσότερο κουτοπόνηροι παρά ηλίθιοι – ενώ οι ψηφοφόροι στους οποίους στηρίζονται για να βρίσκονται στην εξουσία, είναι πρωταρχικά ηλίθιοι και μετά κουτοπόνηροι.
Και για να μην μπερδευόμαστε οι πολιτικοί πρωταρχικά είναι υπεύθυνοι, διότι μέσω της χειραγώγησης, της (μη) εκπαίδευσης και των πονηρών ανταλλαγμάτων για ψήφους, έχουν στερήσει από τον σημερινό ενήλικο νεοέλληνα τις γνώσεις και την ικανότητα να αναλύει και να σκέφτεται με τη λογική πρώτα και μετά με το συναίσθημα».
Προφανώς δεν ήθελα να εξυβρίσω κανέναν, ενώ ασφαλώς δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από το σύνολο. Απλά θεώρησα σκόπιμο να προβάλω το σχόλιο, έτσι ώστε να ενημερωθούν οι Έλληνες για τις απόψεις ορισμένων συμπατριωτών τους – οι οποίες πρέπει να εξετάζονται με μεγάλη προσοχή.
Ανεξάρτητα όμως από όλα αυτά, θεωρώ απαράδεκτη την ιδιωτικοποίηση (πόσο μάλλον το ξεπούλημα) των δημοσίων επιχειρήσεων κοινής ωφελείας – ειδικά του νερού και της ενέργειας, της ΔΕΗ ειδικά, η οποία έχει αναγκαστική πρόσβαση σε όλα τα ελληνικά νοικοκυριά. Η αιτία είναι μεταξύ άλλων το ότι, μέσω της ΔΕΗ θα μπορούσαν να επιβληθούν εισπρακτικά μέτρα στους Έλληνες από τους πιστωτές τους, με την απειλή της διακοπής της ηλεκτροδότησης – όπως είχε συμβεί στην αρχή με τον ΕΝΦΙΑ.
Το γεγονός δε ότι, ορισμένοι συνδικαλιστές με τη συμπεριφορά τους έχουν οδηγήσει πολλούς Έλληνες να μην αντιδρούν στο ξεπούλημα της επιχείρησης, είναι ασφαλώς εύλογο, αλλά οφείλει να το εξετάσει κανείς από πολλές απόψεις – σημειώνοντας πως έχει αποτελέσει μία μέθοδο που έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν σε άλλες χώρες, όπου οι συνδικαλιστές χρηματίζονταν για να απαξιωθούν οι δημόσιες εταιρείες και να πουληθούν χωρίς να διαμαρτύρονται οι Πολίτες, σε μία πολύ πιο φτηνή τιμή.
Είναι δε αναμφίβολη η απαξίωση της ΔΕΗ, μεταξύ άλλων λόγω των υπέρογκων επισφαλών απαιτήσεων της απέναντι στους καταναλωτές, ύψους άνω των 2 δις € (ισολογισμός 2016), όταν την ίδια στιγμή τα χρέη της αυξάνονται συνεχώς – ενώ έχει συμβάλλει σε αυτό η υποχρέωση της να εισπράττει ποσά που συμπεριλαμβάνονται στα τιμολόγια της, όπως τα δημοτικά τέλη. Έχει συμβάλλει επίσης η ανόητη απόφαση της κυβέρνησης να μην κόβεται το ρεύμα για χρέη κάτω των 1.000 €, αντί να στηρίζει αυτούς που πράγματι έχουν ανάγκη απ’ ευθείας – με αποτέλεσμα να μην πληρώνει κανείς έως ότου φτάσει ο λογαριασμός του σε αυτό το ύψος (γεγονός απαράδεκτο για μία εισηγμένη εταιρεία, όπου δεν χάνει μόνο το κράτος αλλά, επίσης, οι ιδιώτες μέτοχοι της).
Εάν τώρα εξετάσει κανείς τις προσπάθειες ξεπουλήματος άλλων δημοσίων εταιριών, όπως των ΕΛΠΕ για 500 εκ. κάποτε παρά τη συμμετοχή τους στις ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ (ευτυχώς μετά το άρθρο μας τριπλασιάστηκε η τιμή), τη σκανδαλώδη εκποίηση των αεροδρομίων, όπου εξαγοράσθηκαν μόνο τα κερδοφόρα με εν μέρει χρηματοδότηση από τις ελληνικές τράπεζες κοκ., θα κατανοήσει πως ευρίσκεται σε εξέλιξη η λεηλασία της Ελλάδας – σημειώνοντας εδώ πως η COSCO ελέγχεται από την Ευρώπη για παράνομες τακτικές, τις οποίες έχουμε αναδείξει σε παλαιότερο άρθρο μας (πηγή).
Οι επιπτώσεις των ιδιωτικοποιήσεων
Περαιτέρω, υπενθυμίζουμε πως όταν διατυπώνει κανείς τις αντιρρήσεις του στα σχέδια των δανειστών και της κυβέρνησης, η οποία τους εκπροσωπεί, ακούει συνήθως πως οι στόχοι του είναι ιδιοτελείς (πολιτική σκοπιμότητα, όταν πρόκειται για την αντιπολίτευση) – χωρίς να δίνεται η απαιτούμενη σημασία στις δύο σημαντικότερες οικονομικές επιπτώσεις των ιδιωτικοποιήσεων (ανάλυση) των κοινωφελών επιχειρήσεων, οι οποίες είναι οι εξής:
(α) Το υψηλότερο κόστος παραγωγής, καθώς επίσης οι υψηλότερες τιμές πώλησης – με μοναδική εξαίρεση τις τηλεπικοινωνίες, λόγω των συνεχών τεχνολογικών εξελίξεων (αυτός είναι ο λόγος που οι «υπέρμαχοι» των ιδιωτικοποιήσεων αναφέρουν συνήθως ως παράδειγμα τον ΟΤΕ, όσον αφορά τις χαμηλότερες τιμές χρέωσης των καταναλωτών).
(β) Η επιδείνωση των παρεχομένων υπηρεσιών – λόγω των μειωμένων επενδύσεων, της απόλυσης εργατικού δυναμικού, της εξοικονόμησης δαπανών κλπ., με στόχο την αύξηση της κερδοφορίας.
Τα παραπάνω δεν είναι δικές μας σκέψεις, αλλά προέρχονται από μία εξαιρετική μελέτη της γερμανικής «Hans Boeckler Stiftung» (πηγή), η οποία έχει εξετάσει αναλυτικά το θέμα – καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως αυτού του είδους οι αποκρατικοποιήσεις, εκείνες που αφορούν τις κοινωφελείς επιχειρήσεις δηλαδή, είναι ζημιογόνες για τις κοινωνίες.
Τουλάχιστον από την προσεκτική μελέτη της ανάλυσης του γερμανικού ιδρύματος, με τη βοήθεια εξαιρετικών γραφημάτων, μπορεί εύκολα να συμπεράνει κανείς ότι, οι ιδιωτικοποιήσεις των κοινωφελών εταιρειών είναι εις βάρος τόσο του δημοσίου, όσο και των Πολιτών – ακόμη και αν οι τιμές πώλησης των μετοχών των επιχειρήσεων κοινής ωφελείας που επιτυγχάνονται, είναι συμφέρουσες.
Η αιτία είναι το ότι, αφενός μεν χάνονται θέσεις εργασίας, αφετέρου αυξάνονται δυσανάλογα οι τιμές, ενώ περιορίζονται ταυτόχρονα οι προσφερόμενες υπηρεσίες – εις βάρος κυρίως των εισοδηματικά ασθενέστερων. Φυσικά οι απόψεις των κυβερνήσεων της Γερμανίας, η οποία έχει ιδιωτικοποιήσει τα πάντα εις βάρος των Πολιτών της, είναι διαφορετικές – αφού η χώρα, προτεκτοράτο των Η.Π.Α. κατά πολλούς, κυβερνάται ανέκαθεν από την ισχυρότατη βιομηχανία της, την οποία υπηρετούν πιστά όλοι σχεδόν οι πολιτικοί της.
Εν τούτοις, οι Γερμανοί Πολίτες άρχισαν να αντιδρούν – γεγονός που φάνηκε από το δημοψήφισμα που απαίτησαν και πραγματοποίησαν στο Αμβούργο μερικά χρόνια πριν, με το οποίο επέβαλλαν την εθνικοποίηση του ιδιωτικοποιημένου ενεργειακού δικτύου της πόλης (της αντίστοιχης ΔΕΗ δηλαδή).
Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ πως, κατά τους οργανωτές του δημοψηφίσματος, η ιδιωτική εταιρεία ενέργειας (Vattenfall), διέθεσε το ποσόν των 20 εκ. €, σε μία καμπάνια εναντίον της εθνικοποίησης του ηλεκτρικού δικτύου – αμείβοντας πλουσιοπάροχα αυτούς που εξυμνούσαν στα ΜΜΕ τα πλεονεκτήματα της ιδιωτικοποίησης. Φυσικά δε τα δύο μεγάλα κόμματα της χώρας, το συντηρητικό (CDU) και το σοσιαλιστικό (SPD), καθώς επίσης η πολιτική ηγεσία της πόλης, τάχθηκαν τότε εναντίον του δημοψηφίσματος – επίσης εναντίον της εθνικοποίησης του δικτύου ηλεκτρισμού, το οποίο θα κόστιζε στο Αμβούργο το ποσόν των 2 δις € για την επαναγορά του.
Στο σημείο αυτό συμπεραίνει κανείς εύλογα ότι, δεν είναι δυνατόν να κοστίζει το υπόλοιπο ποσοστό της επιχείρησης ηλεκτρισμού μίας μόνο πόλης το ποσόν των 2 δις € και η ΔΕΗ ολόκληρης της Ελλάδας λιγότερο από το πενταπλάσιο. Ακόμη και με κριτήριο τα πληθυσμιακά μεγέθη, η συνολική αξία της ΔΕΗ θα έπρεπε να υπερβαίνει τα 10 δις € – εκτός του ότι η ΔΕΗ διαθέτει αρκετά άλλα πολύτιμα περιουσιακά στοιχεία, καθώς επίσης πολύ πιο συμφέρουσες «πηγές» πρώτων υλών (υδροηλεκτρικά, λιγνίτη κλπ.).
Συνεχίζοντας, οφείλουμε να τονίσουμε πως τα χρήματα από τυχόν πώληση της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ, της ΕΥΑΘ ή όποιας άλλης κοινωφελούς επιχείρησης, δεν πρόκειται καν να μειώσουν το δημόσιο χρέος. Αντίθετα, θα το αυξήσουν, αφού δεν θα εισρέουν πια στον προϋπολογισμό του κράτους τα έσοδα από τα κέρδη της επιχείρησης – οπότε θα αυξάνονται τα ελλείμματα, τα οποία «εκβάλλουν» νομοτελειακά στα χρέη.
Οι οπαδοί βέβαια των ιδιωτικοποιήσεων ισχυρίζονται πως οι τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος στην Ελλάδα είναι υψηλές, λόγω του ότι η ΔΕΗ είναι κρατική – οπότε λειτουργεί με μεγάλο κόστος, επιβαρύνοντας ανάλογα τους καταναλωτές. Τι συμβαίνει όμως σε εκείνες τις χώρες της ΕΕ, στις οποίες θα έπρεπε να επικρατεί μεγάλος ανταγωνισμός μεταξύ των ιδιωτικών εταιρειών παραγωγής και διανομής ηλεκτρικού ρεύματος, οπότε να μειώνονται οι τιμές;
Με βάση την εμπειρία από τις συγκεκριμένες χώρες, η μείωση των τιμών περιορίζεται μόνο στα δύο πρώτα χρόνια μετά την ιδιωτικοποίηση τους, έτσι ώστε να πεισθούν οι Πολίτες για τη δήθεν ορθότητα της πολιτικής απόφασης – ενώ αμέσως μετά αυξάνονται ραγδαία, κατά δύο έως τρεις φορές υψηλότερα, σε σχέση με τις αρχικές. Στα πλαίσια αυτά, οι ιδιωτικές επιχειρήσεις συνεννοούνται μεταξύ τους, δημιουργούν ολιγοπώλια και παύουν να ανταγωνίζονται – γεγονός που τεκμηριώνεται από το γράφημα, όπου η απελευθερωμένη αγορά ηλεκτρισμού της Γερμανίας είναι από τις ακριβότερες.
Επίλογος
Τουλάχιστον από την προσεκτική μελέτη της ανάλυσης του γερμανικού ιδρύματος, μπορεί εύκολα να συμπεράνει κανείς ότι, οι ιδιωτικοποιήσεις είναι εις βάρος τόσο του δημοσίου, όσο και των Πολιτών – ακόμη και αν οι τιμές πώλησης των μετοχών των επιχειρήσεων κοινής ωφελείας που επιτυγχάνονται, είναι συμφέρουσες. Η αιτία είναι το ότι, αφενός μεν χάνονται θέσεις εργασίας, αφετέρου αυξάνονται δυσανάλογα οι τιμές, ενώ περιορίζονται ταυτόχρονα οι προσφερόμενες υπηρεσίες – εις βάρος κυρίως των εισοδηματικά ασθενέστερων.
Εν τούτοις, οι «δράσεις» που προτείνουν οι συνδικαλιστές, όπως οι καταλήψεις, οι διακοπές ρεύματος κλπ., εξυπηρετούν ακριβώς αυτό το στόχο: τις ιδιωτικοποιήσεις. Η αιτία είναι προφανώς το ότι οι Πολίτες, εύλογα αηδιασμένοι από τη διαφθορά μίας μεγάλης μερίδας των συνδικαλιστών, είναι ήδη τοποθετημένοι εναντίον τους – γεγονός που επιδεινώνεται, όταν ο τρόπος αντίστασης που επιλέγουν, τους δημιουργεί επί πλέον προβλήματα στην καθημερινότητα τους.
Επομένως, ο στόχος μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη δημιουργία κινήσεων «τύπου» άμεσης δημοκρατίας – όπως το δημοψήφισμα που επέβαλλαν οι Πολίτες του Αμβούργου στη χώρα τους. Επίσης, με τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ενός μεγάλου αριθμού Πολιτών, από αντίστοιχες δικές τους πρωτοβουλίες, χωρίς κανένα «κομματικό πρόσημο», όπως στην περίπτωση της Μακεδονίας – αφού οι ιδιωτικοποιήσεις είναι ένα θέμα που αφορά τόσο την ίδια τη χώρα, όσο και τις εκάστοτε περιφέρειες ή δήμους της, οι οποίοι δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να τις επιτρέπουν.
Όσον αφορά δε τις διάφορες «τηλεοπτικές αυθεντίες» δήθεν υψηλού κύρους, οι οποίες υπηρετούν συμφέροντα αντίθετα από αυτά των Πολιτών και της Δημοκρατίας, είναι καλύτερα να υιοθετούμε σταθερά τη στάση των νέων ανθρώπων: να αμφισβητούμε δηλαδή τους πάντες και τα πάντα, ιδιαίτερα τις αυθαιρεσίες, οι οποίες δεν είναι τεκμηριωμένες ούτε με επίσημους αριθμούς ή στατιστικές, ούτε με τις πραγματικές εμπειρίες άλλων λαών – οι οποίοι υποβλήθηκαν σε ανάλογες «δοκιμασίες».
