.
(ε) Πρέπει να ενισχύει κυρίως τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα – αφού τα χρήματα οδηγούνται τότε ξανά στην οικονομία, επειδή έχουν μεγαλύτερες ανάγκες, οπότε συμβάλλουν στην ανάπτυξη (ζήτηση, κατανάλωση).
(στ) Πρέπει να αντιμετωπίζει τις βραχυπρόθεσμες έκτακτες ανάγκες που δημιουργεί η κρίση – όπως αυτές των ανέργων που μένουν χωρίς υγειονομική ασφάλιση, εκείνων που δυσκολεύονται να εξυπηρετήσουν τα στεγαστικά τους δάνεια δημιουργώντας επί πλέον προβλήματα στις τράπεζες κλπ. Στην Ελλάδα έγινε επίσης το αντίθετο, με αποτέλεσμα να κορυφωθούν τα κόκκινα δάνεια, οπότε να βρεθούν σε δύσκολη θέση οι τράπεζες – οι οποίες επί πλέον χρεοκόπησαν από το εγκληματικό PSI.
Ο στόχος δε των Γερμανών σήμερα είναι να διορθωθεί βίαια η αγορά ακινήτων, έτσι ώστε να απελευθερωθούν κεφάλαια για παραγωγικές επενδύσεις – με την έννοια της κατάσχεσης και των πλειστηριασμών των σπιτιών σε εξευτελιστικές τιμές (για να μειωθεί γρήγορα η ιδιοκατοίκηση από το 85% στο 40% που είναι στη Γερμανία), οπότε να εξυγιανθούν οι τράπεζες και να επενδυθούν χρήματα σε άλλους κλάδους.
(ζ) Τέλος, το πακέτο τόνωσης της οικονομίας πρέπει να στοχεύει τομείς, στους οποίους σημειώνονται απώλειες θέσεων εργασίας – ενώ, εάν υπολογίζεται πως οι απώλειες αυτές ενδέχεται να είναι μόνιμες, λόγω της μη ανταγωνιστικότητας των κλάδων διεθνώς, τότε πρέπει να προσανατολίζεται στην επανακατάρτιση των εργαζομένων, έτσι ώστε να αποκτήσουν τις δεξιότητες που θα τους χρειαστούν στην επόμενη δουλειά τους. Εν προκειμένω αρκετοί δεν κατανοούν πως οι νέες επενδύσεις δεν χρειάζονται μόνο κεφάλαια αλλά, επίσης, εκπαιδευμένους εργαζομένους – χωρίς τους οποίους δεν μπορεί να αποδώσει καμία επένδυση.
Με κριτήριο τα παραπάνω, κατανοούμε όλοι πως στην Ελλάδα δεν έγινε τίποτα σωστό, με αποτέλεσμα σήμερα τα προβλήματα της οικονομίας μας να είναι κατά πολύ μεγαλύτερα – ενώ η χώρα είναι αθεράπευτα υπερχρεωμένη, τόσο όσον αφορά το δημόσιο τομέα, όσο και τον ιδιωτικό, απειλούμενη κυριολεκτικά με τον αφανισμό της (άρθρο). Μπορεί δε να έχει ισοσκελισθεί ο προϋπολογισμός, αλλά μόνο επειδή απομυζούνται οι πάντες με την υπερβολική φορολόγηση, χωρίς να υπάρχουν τουλάχιστον τα αντίστοιχα έσοδα για να πληρώνονται οι φόροι – ενώ έχουν μηδενισθεί οι δημόσιες επενδύσεις. Κάτι ανάλογο ισχύει επίσης για το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, το οποίο ισοσκελίσθηκε με τη βίαιη φτωχοποίηση των Ελλήνων – ενώ όταν αναπτύσσεται η οικονομία μας, έστω με μικρό ρυθμό, το ισοζύγιο γίνεται αμέσως ελλειμματικό, αφού έχει καταστραφεί εντελώς ο παραγωγικός μας ιστός (γράφημα).
Επίλογος
Είναι φανερό πως για να μπορέσει σήμερα να εξέλθει η οικονομία μας από τη μεγαλύτερη ύφεση, στην οποία έχει βυθιστεί ποτέ μία χώρα στην παγκόσμια ιστορία, απαιτούνται δημόσιες επενδύσεις – οπότε χρηματοδότηση και ελλείμματα στον προϋπολογισμό της, παράλληλα φυσικά με τις απαιτούμενες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (αύξηση της αποτελεσματικότητας του δημοσίου, καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς, της διαπλοκής, τη διόρθωση των θεσμικών ελλειμμάτων κοκ). Επίσης με την εκ βάθρων αλλαγή του παραγωγικού της μοντέλου – η οποία δεν μπορεί να δρομολογηθεί χωρίς να δαπανηθούν χρήματα.
Πώς όμως θα μπορούσε να δρομολογηθεί κάτι τέτοιο με υπερχρεωμένο το δημόσιο και ιδιωτικό της τομέα, καθώς επίσης με την υποχρέωση πρωτογενών πλεονασμάτων για τις επόμενες δεκαετίες; Ακόμη και αν αποκρατικοποιηθούν όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις, είναι δυνατόν να βρεθούν τα χρήματα όταν έχουν απαξιωθεί εντελώς, ενώ το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων θα οδηγείται στην εξυπηρέτηση του χρέους;
Προφανώς όχι, εάν θέλει να είναι ρεαλιστής κανείς, οπότε το μόνο που απομένει είναι η αναβολή της πληρωμής των χρεών μας, έως ότου εξυγιανθεί η οικονομία μας και αυξηθούν οι τιμές των περιουσιακών μας στοιχείων – η πτώση των οποίων υπερβαίνει σήμερα το 1 τρις € (η δημόσια περιουσία από 300 δις € σε κάτω των 50 δις €, τα ιδιωτικά ακίνητα από 1,1 τρις € σε κάτω από 500 δις €, το χρηματιστήριο από 200 δις € στα 50 δις € κοκ.). Εάν δεν συμβεί κάτι τέτοιο, η Ελλάδα θα ξεπουληθεί σταδιακά σε εξευτελιστικές τιμές, θα αλλάξει ιδιοκτησία μετατρεπόμενη σε αποικία χρέους και τελικά βέβαια θα αναπτυχθεί – χωρίς κανένα όφελος όμως για τους ιθαγενείς.
Εάν τώρα δεν συμφωνήσουν οι πιστωτές, τότε η αναβολή αυτή θα πρέπει να είναι μονομερής, με όλους όσους κινδύνους κάτι τέτοιο συνεπάγεται – αφού η Ελλάδα απειλείται πολύ σοβαρά να μετατραπεί σε ένα αποτυχημένο κράτος, το οποίο δεν θα είναι σε θέση να προσφέρει στους Πολίτες του απολύτως τίποτα. Παράλληλα η πατρίδα μας οφείλει να ζητήσει χρηματικές αποζημιώσεις από την Τρόικα για την καταστροφή που υπέστη μετά το 2010 – η οποία είναι τρομακτική (άρθρο).
Ενδεχομένως βέβαια να απαιτηθεί από τους πιστωτές η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη συμφωνία τους στην αναβολή (αναδιάρθρωση) της πληρωμής των χρεών της – κρίνοντας από τις δηλώσεις του κ. Σόιμπλε, καθώς επίσης των γερμανών φιλελευθέρων (FDP).
Σε μία τέτοια περίπτωση θα ήταν υποχρεωμένη η όποια κυβέρνηση να διαπραγματευθεί προσφεύγοντας στη συνέχεια, όταν θα είχε σαφή εικόνα των προτάσεων των δανειστών, σε δημοψήφισμα για να αποφασίσουν οι Πολίτες – όπου, εάν οι Έλληνες επέλεγαν την έξοδο τους από τη νομισματική ένωση, θα έπρεπε να υιοθετηθεί ένα καινούργιο νόμισμα, από μία 100% κρατική κεντρική τράπεζα. Εκτός αυτού οι θεσμικοί τουλάχιστον πιστωτές, στους οποίους οφείλει η χώρα μας περί τα 250 δις €, εκτός από τη μερική διαγραφή θα έπρεπε να συμφωνήσουν στη μετατροπή των υπολοίπων απαιτήσεων τους στο νέο αυτό εθνικό νόμισμα – έτσι ώστε να μπορούν να περιορισθούν τα χρέη της χώρας μας πληθωριστικά.
Ολοκληρώνοντας, τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι εύκολο, αλλά απλώς προτιμότερο από την κυλιόμενη χρεοκοπία και τον αργό θάνατο, στον οποίο έχει καταδικαστεί η Ελλάδα – ενώ ασφαλώς πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά όλοι οι υπεύθυνοι της καταστροφής της, ιδίως αυτοί που υπέγραψαν τη θανατική της καταδίκη. Κάτι ανάλογο συνέβη στην Ισλανδία, η οποία υπέφερε μεν τα πάνδεινα τα πρώτα χρόνια, αλλά στη συνέχεια επέστρεψε σε μία βιώσιμη πορεία ανάπτυξης – οπότε πλήρωσε μεν ακριβά τα λάθη της, αλλά τουλάχιστον κατάφερε να τα διορθώσει.
.
Υστερόγραφο: Σε σχέση με την υιοθέτηση ενός παράλληλου στο ευρώ νέου νομίσματος, είχαμε ανέκαθεν σοβαρές επιφυλάξεις, μεταξύ άλλων λόγω του νόμου του Gresham – σύμφωνα με τον οποίο «Εάν μία κυβέρνηση υποτιμάει δια νόμου, τεχνητά δηλαδή, ένα είδος νομίσματος, σε σχέση με κάποιο άλλο, τότε το υποτιμημένο νόμισμα είτε θα εγκαταλείψει τη χώρα, είτε θα εξαφανισθεί από την κυκλοφορία, επειδή θα συσσωρεύεται (δεν θα δαπανάται) από τους κατόχους του» (πηγή).
Εκτός αυτού δεν το επιτρέπει η ΕΚΤ, ενδεχομένως ούτε τα ηλεκτρονικά IOU έναντι φόρων – ενώ γνωρίζουμε πως η Ιταλία ερευνάει το θέμα, επειδή δεν έχει καμία δυνατότητα ανάκτησης της ανταγωνιστικότητας της με το ευρώ. Καλώς ή κακώς πάντως, όλες οι χώρες είναι σήμερα εγκλωβισμένες στο ευρώ, με ελάχιστες δυνατότητες επιβίωσης τους εκτός της νομισματικής ζώνης – όπου φυσικά η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση.
