.
.
Επικαιρότητα
«Δεν υπάρχουν γεγονότα, αλλά μόνο ερμηνείες» είχε πει χαρακτηριστικά ο Νίτσε, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας όπου το γεγονός είναι ότι, η μοναδική παράταξη που έχει σχέδιο εξόδου από την κρίση είναι η νέα ΝΔ – ενώ ερμηνεύεται με την προθυμία του αρχηγού της να αναλάβει την ιδιοκτησία του μνημονίου. Του μοναδικού δηλαδή σχεδίου που υπάρχει αυτή τη στιγμή, ανεξάρτητα από το πού οδηγεί ή από ποιόν έχει εκπονηθεί – έχοντας προφανώς την άποψη ότι, οι Έλληνες είναι έτοιμοι πια μετά από οκτώ χρόνια να αποδεχθούν την αλλαγή της ιδιοκτησίας της χώρας τους και τη μετατροπή της σε γερμανικό προτεκτοράτο.
Ένα δεύτερο παράδειγμα διαφορετικής όμως φύσεως είναι η Βόρεια Κορέα – η μοναδική μικρή χώρα που μπορεί να ισχυρισθεί πως είναι εθνικά κυρίαρχη, πληρώνοντας φυσικά ένα τεράστιο τίμημα. Το γεγονός αυτό ερμηνεύεται με πολλούς και διάφορους τρόπους, όπου οι περισσότεροι θεωρούν τον ηγέτη της τρελό δικτάτορα – από τον οποίο κινδυνεύει ολόκληρος ο πλανήτης, επειδή στηρίζει την εθνική κυριαρχία της χώρας του στα πυρηνικά της όπλα.
Τι άλλο όμως θα μπορούσε να κάνει; Να γίνει αποικία της Κίνας, της Ιαπωνίας ξανά ή των Η.Π.Α., προς όφελος του βιοτικού επιπέδου των Πολιτών της χώρας του; Ίσως, αλλά εάν δεν το επιθυμεί, αυτή είναι δυστυχώς η μοναδική του λύση – ενώ υπάρχουν ανάλογοι ισχυρισμοί για τον πρόεδρο Putin, ο οποίος χαρακτηρίζεται επίσης ως ένας δικτάτορας, επειδή δεν αναγνωρίζει την αμερικανική ηγεμονία στον πλανήτη.
Το τρίτο παράδειγμα είναι η Βενεζουέλα, η οποία επιμένει στη διατήρηση της εθνικής της κυριαρχίας, χωρίς όμως να διαθέτει πυρηνικά όπλα – όπου το γεγονός αυτό ερμηνεύεται ως μία από τις συνήθεις αποτυχίες της αριστεράς, να κυβερνήσει ορθολογικά ένα κράτος. Τεκμηριώνεται δε σωστά από τα οικονομικά μεγέθη της, όπως από την πτώση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ της κατά 40%, συγκριτικά με το 2013 – καθώς επίσης από τη μείωση του ΑΕΠ κατά 35% κοκ. (πηγή).
Φυσικά δεν αναφέρονται οι αναμφισβήτητες επιτυχίες της σοσιαλιστικής της κυβέρνησης επί Chavez – όπως η μείωση της φτώχειας και της ανεργίας κατά 50% μεταξύ των ετών 1995 και 2009, ο περιορισμός των εισοδηματικών ανισοτήτων, η άνοδος των μισθών, η υιοθέτηση κοινωνικών παροχών συμπεριλαμβανομένου του συστήματος υγείας που δεν υπήρχαν, η κατασκευή σχολείων και πανεπιστημίων κοκ. Ούτε βέβαια το ότι επιτεύχθηκαν από τα έσοδα του πετρελαίου, τα οποία εισέρεαν σε μεγάλο βαθμό στα κρατικά ταμεία – αντί σε αυτά των πολυεθνικών πετρελαϊκών ομίλων που φυσικά τοποθέτησαν τη Βενεζουέλα στο στόχαστρο τους.
Το μεγάλο λάθος της κυβέρνησης ήταν όμως το ότι, όλες αυτές οι μεταρρυθμίσεις προς όφελος της πλειοψηφίας των Πολιτών, στηρίζονταν αποκλειστικά και μόνο στα έσοδα από το πετρέλαιο – αφού δεν υπήρχε μακροπρόθεσμος προγραμματισμός, δεν αναδιαρθρώθηκε η βιομηχανία, δεν έγιναν επενδύσεις στις υποδομές και η χώρα ήταν σχεδόν απόλυτα εξαρτημένη από τις εισαγωγές. Έτσι, όταν η τιμή του πετρελαίου έπεσε από τα 110 $ στα 28 $ ο τόνος, κατά 2.200 $ κατά κεφαλήν από το 2012 έως το 2016, η οικονομία κατέρρευσε – με αποτέλεσμα να μην της δανείζει πλέον κανένας χρήματα, ούτε καν οι χώρες των BRICS που ανέκαθεν τη στήριζαν.
Ο διάδοχος βέβαια του κ. Chavez, ο κ. Maduro, έκανε πολλά άλλα λάθη, όπως ήταν η υποτίμηση του νομίσματος με στόχο την άνοδο των εξαγωγών της χώρας – αγνοώντας προφανώς ότι, δεν έχει νόημα να είναι φθηνές οι τιμές, όταν δεν υπάρχουν προϊόντα για να εξαχθούν (κάτι που αφορά σήμερα και την Ελλάδα, σε σχέση με αυτούς που θεωρούν ότι η δραχμή θα έλυνε τα προβλήματα της αποβιομηχανοποιημένης πια χώρας μας). Έτσι πέτυχε το ακριβώς αντίθετο, επειδή ακρίβυναν οι εισαγωγές με αποτέλεσμα να εκτοξευθεί ο πληθωρισμός, οπότε να μειωθούν ανάλογα οι πραγματικοί μισθοί των εργαζομένων (γράφημα) – ενώ ένα ακόμη λάθος της Βενεζουέλας ήταν οι τέσσερις διαφορετικές ισοτιμίες του νομίσματος, οι οποίες το κατέστρεψαν εντελώς (άρθρο).
Στη συνέχεια ο Maduro υποσχέθηκε πως η Βενεζουέλα θα πληρώσει όλα τα εξωτερικά της χρέη, μειώνοντας ταυτόχρονα τις εισαγωγές της – με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η χώρα στη μεγαλύτερη κρίση που έχει συμβεί ποτέ στη Λατινική Αμερική. Οι εισαγωγές αγαθών και υπηρεσιών μειώθηκαν κατά 75% μεταξύ των ετών 2012 και 2016 (πραγματικά και κατά κεφαλήν) – ενώ το γεγονός αυτό οδήγησε στην κατάρρευση της γεωργικής και βιομηχανικής παραγωγής σε ποσοστό που υπερβαίνει το ΑΕΠ (πάντοτε σύμφωνα με τον M. Roberts).
Έτσι η φτώχεια αυξήθηκε από το 48% το 2014 στο 82% το 2016 – ενώ σύμφωνα με μία πρόσφατη μελέτη, το 74% των κατοίκων της έχασε ακούσια 8,6 κιλά βάρος (πηγή). Το ποσοστό των θανάτων των ασθενών στα νοσοκομεία δεκαπλασιάστηκε, κυρίως λόγω της έλλειψης φαρμάκων, ενώ οι θάνατοι παιδιών 100πλασιάσθηκαν το 2016 – όπου δυστυχώς ο Maduro προσπάθησε να κρατηθεί στην εξουσία παρά το ότι έχασε τη στήριξη των Πολιτών, με τη βοήθεια του στρατού και τη διάλυση των διαδηλώσεων.
Προσέφερε δηλαδή ειδικά προνόμια στους στρατιωτικούς, σημειώνοντας ότι ο στρατός στη Βενεζουέλα έχει παραδοσιακά μεγάλη οικονομική δύναμη, όπως συμβαίνει επίσης στην Αίγυπτο – αφού ελέγχει μία σειρά τραπεζών και επενδυτικών κεφαλαίων, μετοχές μεταφορικών εταιρειών, δίκτυα επικοινωνίας, τηλεοπτικά κανάλια, βιομηχανίες, κατασκευαστικές εταιρείες, ενεργειακές επιχειρήσεις κοκ.
Σε τελική ανάλυση βέβαια πολλά κυβερνητικά στελέχη εκμεταλλεύθηκαν την κρίση για να πλουτίσουν προσωπικά – όπως αγοράζοντας ομόλογα με υψηλά επιτόκια που φρόντιζαν να πληρωθούν κοκ. Παράλληλα η κυβέρνηση μετατράπηκε σε ένα δικτατορικό καθεστώς, δίνοντας την ευκαιρία στις εφημερίδες να γράψουν ότι, «Μία σοσιαλιστική επανάσταση μπορεί να καταστρέψει την οποιαδήποτε χώρα» (πηγή) – παρά το ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει σήμερα στη Βραζιλία, όπου κυβερνάει μία συντηρητική παράταξη, αφού προηγουμένως υπεξαίρεσε την εξουσία (άρθρο).
Έτσι ενοχοποιήθηκε ο σοσιαλισμός στη Βενεζουέλα, με τις διαφορετικές ερμηνείες που δόθηκαν για το γεγονός των λαθών των συγκεκριμένων ηγετών της – όπως στην Ελλάδα ενοχοποιήθηκε η αριστερά αντί η κυβέρνηση, η οποία δεν εφάρμοσε ποτέ μία αριστερή πολιτική αλλά την ακραία νεοφιλελεύθερη που της επέβαλλε η πρωσική κυβέρνηση, μετά την κυβίστηση και την ολοκληρωτική της συνθηκολόγηση.
