.
Οι ενστάσεις
Έχοντας ήδη αναφερθεί σε γενικές γραμμές στο θέμα (άρθρο Α. Οικονόμου), οφείλουμε να τονίσουμε εν πρώτοις πως το σχέδιο δεν ήταν σε καμία περίπτωση αριστερό, αλλά μάλλον φιλελεύθερο – αφού δεν προέβλεπε το λογιστικό έλεγχο των δημοσίων χρεών αποδεχόμενο το ύψος τους ως είχε χωρίς καμία ονομαστική διαγραφή, απέβλεπε στη μείωση των φόρων για όλες τις επιχειρήσεις ανεξαρτήτως μεγέθους, ενέκρινε τις ιδιωτικοποιήσεις, δεν είχε πρόθεση κρατικοποίησης των τραπεζών, δεν αναφερόταν πουθενά η (ιδιωτική) Τράπεζα της Ελλάδας κοκ.
Με εξαίρεση τώρα το σημείο 6 (μεταβίβαση των μετοχών στην ΕΕ!), ήταν θετικό για την Ελλάδα – εξαιρετικά δύσκολο όμως στην επίτευξη του, εάν όχι απίθανο. Το μεγάλο πρόβλημα ευρίσκεται κατά την άποψη μας στην εφαρμογή και εκτέλεση του – πόσο μάλλον από μία τόσο άπειρη και ανεπαρκή κυβέρνηση, η οποία δεν διέθετε σχεδόν κανένα στέλεχος που να ήταν σε θέση να λειτουργήσει αποτελεσματικά, κάτω από τέτοιου είδους «ασφυκτικές» συνθήκες (κάτι που όφειλε να γνωρίζει τόσο ο πρωθυπουργός, όσο και ο υπουργός οικονομικών του).
Εκτός αυτού, όφειλε να τεθεί αμέσως ενώπιον των δανειστών, της Γερμανίας δηλαδή, ή δυνατόν την επόμενη ημέρα της σύστασης της κυβέρνησης, χωρίς καμία απολύτως καθυστέρηση – ενώ οι Πολίτες θα έπρεπε να είναι ενημερωμένοι, ιδίως για τους κινδύνους που συνεπαγόταν, αφού χωρίς την αμέριστη στήριξη τους δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί τίποτα.
Φυσικά οι τράπεζες όφειλαν να είναι οχυρωμένες και το παράλληλο σύστημα πληρωμών θα έπρεπε να είναι έτοιμο να λειτουργήσει αμέσως – ενώ όφειλαν να αναβληθούν οι πληρωμές των ομολόγων προς το ΔΝΤ και την ΕΚΤ (όλες εκτός των ομολόγων αγγλικού δικαίου), έτσι ώστε να μην αδειάσουν τα δημόσια ταμεία, όπως συνέβη κατά τη διάρκεια της ατελείωτης διαπραγμάτευσης. Κανένας άλλωστε δεν μπορούσε να μας διώξει από τη νομισματική ένωση αφού δεν προβλέπεται από τις συνθήκες, ούτε να μας απαγορεύσει τη χρεοκοπία εντός του ευρώ – πόσο μάλλον όταν η πρόταση σε γενικές γραμμές ήταν αρκετά μετριοπαθής, συντηρητική και έντιμη.
Με απλά λόγια, ο μοναδικός τρόπος για να είχε κάποια πιθανότητα επιτυχίας η εφαρμογή του σχεδίου, θα ήταν ένας «αστραπιαίος πόλεμος» κατά το παράδειγμα της Γερμανίας το 2ο ΠΠ, από μία ετοιμοπόλεμη κυβέρνηση, καθώς επίσης από έναν ετοιμοπόλεμο λαό – με όλα όσα ρίσκα συνεπάγεται κάτι τέτοιο, αφού η έκβαση μίας μάχης δεν μπορεί ποτέ να προβλεφθεί.
Αφού λοιπόν δεν είχε προετοιμασθεί κάτι τέτοιο, ούτε φυσικά δρομολογήθηκε, η αποτυχία ήταν δεδομένη, νομοτελειακή – κλιμακούμενη όσο περνούσε ο χρόνος και διεξάγονταν οι πληρωμές, άδειαζαν τα κρατικά ταμεία και έφευγαν οι καταθέσεις. Επομένως δεν έχει δίκιο ο κ. Βαρουφάκης όταν ισχυρίζεται πως δεν μπορεί να κριθεί, επειδή δεν του επετράπη η εφαρμογή του σχεδίου του από τον πρωθυπουργό που τελικά δείλιασε.
Ασφαλώς μπορεί να κριθεί, ενώ δεν είναι καθόλου δύσκολη η καταδικαστική ετυμηγορία, ειδικά για όλους όσους τάσσονται εναντίον των μνημονίων και της κυλιόμενης πτώχευσης – στην οποία έχει καταδικαστεί η Ελλάδα από τις κυβερνήσεις της, ενώ η χαριστική βολή δόθηκε από τη σημερινή, ως αποτέλεσμα της αποτυχημένης διαπραγμάτευσης και της δολοφονίας της ελπίδας.
Επίλογος
Με τον κ. Γιάννη Βαρουφάκη συμφωνούμε σε όλα σχεδόν τα θέματα από την αρχή της κρίσης – ειδικά όσον αφορά τη διάσωση των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών, την καταστροφική πολιτική της λιτότητας και των μνημονίων, την παγίδα στην οποία οδηγήθηκε η Ελλάδα, καθώς επίσης τον ύπουλο ρόλο της Γερμανίας και του υπουργού οικονομικών της. Ήταν ανόητη βέβαια η παραδοχή του όσον αφορά το χρέος στις 20 Φεβρουαρίου, καθώς επίσης η δήλωση του πως συμφωνεί με το 70% των μέτρων των μνημονίων – ενώ έκανε μεν μία σειρά από πολλά άλλα λάθη, χωρίς όμως κακή πρόθεση.
Πιστεύουμε δε πως παρουσιάζεται ως αριστερός μόνο από εκκεντρικότητα, ενώ στην πραγματικότητα είναι φιλελεύθερος – κάτι που δεν έχει βέβαια καμία σχέση με τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό. Άλλωστε αυτό τεκμηριώνεται από το ημιτελές έστω σχέδιο του – ενώ το κυριότερο που του προσάπτουμε είναι η απαράδεκτη μαγνητοφώνηση και δημοσίευση των συζητήσεων/επαφών του με την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό, τα οποία ασφαλώς δεν βοηθούν την Ελλάδα.
Εν τούτοις, είναι διαφορετική η διαπίστωση των προβλημάτων και οι προτάσεις για τη λύση τους, από την εφαρμογή τους. Ειδικά όταν έχει κανείς απέναντι του έναν έμπειρο Γερμανό αποικιοκράτη, όπως ο κ. Σόιμπλε, ο οποίος στηρίζεται από μία ισχυρή χώρα που δεν συμβιβάζεται ποτέ – έχοντας μακροπρόθεσμα και μεθοδικά προετοιμασμένα σχέδια που εμπερικλείουν όλες τις πιθανότητες.
Τέλος, δεν φτάνει να είναι κανείς καλός οικονομολόγος για να κερδίσει έναν τέτοιο πόλεμο, αφού απαιτούνται επί πλέον ηγετικά προσόντα, κυριότερο από τα οποία είναι η επιλογή των σωστών συνεργατών και της σωστής χρονικής στιγμής – κάτι που μάλλον δεν διαθέτει ο πρώην υπουργός. Διαφορετικά δεν πολεμάει για κάτι, αλλά απλά αυτοκτονεί – όπου, στην περίπτωση μίας κυβέρνησης, ισοδυναμεί με έγκλημα, αφού συμπαρασύρει μαζί της ένα ολόκληρο Έθνος.
