.
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται η εξέλιξη των πραγματικών μισθών (πραγματικοί = αφαιρουμένου του πληθωρισμού) του ιδιωτικού τομέα (γαλάζια καμπύλη), καθώς επίσης του δημοσίου τομέα (κόκκινη καμπύλη) – όπου διαπιστώνεται πως πράγματι μειώθηκαν από το 2008 έως το 2010/11, αλλά μετά άρχισαν να αυξάνονται, ενώ σήμερα είναι κατά 15% υψηλότεροι σε σχέση με το 2008 (+25% ως προς το 2005).
Το γεγονός αυτό οφείλεται βέβαια στην ανατίμηση της κορώνας σε σχέση με το ευρώ μετά το 2011, όπως έχουμε δει στο πρώτο γράφημα – κάτι που δεν συνέβη μόνο λόγω της γενικότερης υποτίμησης του ευρώ, αφού κάτι ανάλογο παρατηρήθηκε με τα περισσότερα ξένα νομίσματα (πηγή).
.
Τέλος, ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας της Ισλανδίας τεκμηριώνει ότι, αντιμετώπισε εξαιρετικά καλά την κρίση – όπως διαπιστώνεται από το γράφημα, όπου το πραγματικό ΑΕΠ της αυξήθηκε κατά 4,1% το 2015, καθώς επίσης κατά 7,2% το 2016 στο δικό της νόμισμα.
Περαιτέρω, τα αποτελέσματα της Ισλανδίας δεν οφείλονται προφανώς σε κάποιο θαύμα, ούτε σημαίνει πως υπάρχει άμεση σύγκριση της με τις χώρες της Ευρωζώνης, εάν εγκατέλειπαν το ευρώ – αφού η χώρα είχε το δικό της νόμισμα και τη δική της κεντρική τράπεζα πριν βυθιστεί στην κρίση, ενώ δεν υπερχρεώθηκε το κράτος, αλλά οι τράπεζες της.
Οφείλονται κυρίως στην ακαριαία απόφαση της να αφήσει τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν μη αναλαμβάνοντας τα χρέη τους, στην έξυπνη οικονομική πολιτική που υιοθέτησε, στην παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων, στην ψύχραιμη και αποφασιστική στάση των Πολιτών της, καθώς επίσης στο πραγματικά δημοκρατικό της πολίτευμα (ψηφιακή άμεση δημοκρατία).
Η ελληνική ιδιαιτερότητα
Ολοκληρώνοντας, η Ελλάδα προφανώς δεν είναι στην ίδια θέση με την Ισλανδία, αφού δεν έχει πια το δικό της νόμισμα ούτε τη δική της κεντρική τράπεζα, δεν αντέδρασε αμέσως το 2010, της επιβλήθηκαν καταστροφικά μνημόνια, δέθηκε χειροπόδαρα με το PSI, έσφιξαν ακόμη περισσότερο τα δεσμά της με το τρίτο μνημόνιο, δεν χρωστάει πλέον μόνο το κράτος τεράστια ποσά αλλά και οι ιδιώτες ενώ, το κυριότερο, το πολίτευμα της είναι καθαρά ολιγαρχικό και όχι δημοκρατικό – στηριζόμενο σε ένα σύνταγμα που έχει κατασκευαστεί για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εκάστοτε πολιτικών συμμοριών που την κυβερνούν (άρθρο).
Ως εκ τούτου, μπορεί μεν η Ιταλία και η Ισπανία να εγκαταλείψουν το ευρώ εάν θέλουν, πολύ πιο δύσκολα η Πορτογαλία ή η Κύπρος, αλλά η Ελλάδα δεν έχει δυστυχώς την πολυτέλεια – εκτός εάν επιλύσει προηγουμένως το πρόβλημα του (εξωτερικού μετά το PSI, μη μετατρέψιμου σε δραχμές) τεράστιου χρέους της. Ενδεχομένως τολμώντας τη στάση (αναβολή) πληρωμών εντός της Ευρωζώνης, με την ταυτόχρονη καταγγελία των παράνομων δανειακών συμβάσεων στο διεθνές δικαστήριο, με την αγωγή αποζημίωσης εναντίον της Τρόικας, με την παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων της τραγωδίας κοκ. (άρθρο) – εάν τελικά δεν της εγκριθεί η μείωση του χρέους παρά τα νέα μέτρα και φυσικά με το ρίσκο να εκβιαστεί να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, οπότε θα έπρεπε να είναι κατάλληλα προετοιμασμένη.
Εάν δεν επιλυθεί το θέμα του χρέους, τότε η υποτίμηση που θα έπρεπε να επιδιώξει η Ελλάδα εάν υιοθετούσε τη δραχμή, για να μπορέσει να μιμηθεί το παράδειγμα της Ισλανδίας, θα εκτόξευε στα ύψη το δημόσιο (και ιδιωτικό εξωτερικό) χρέος της, οπότε θα χρεοκοπούσε ακαριαία – σημειώνοντας πως της Ισλανδίας υπερτριπλασιάσθηκε, από το 27,4% του ΑΕΠ το 2007 στο 95,1% το 2011, ενώ η χώρα δεν ήταν εκτός αγορών για επτά χρόνια, όπως είναι σήμερα η πατρίδα μας (της Ελλάδας με 130% το 2010 προφανώς δεν θα μπορούσε να φτάσει στα 360% – πόσο μάλλον με 180% σήμερα).
Δεν φτάνει όμως αυτό, αφού θα έπρεπε επί πλέον οι Πολίτες της να είναι ενωμένοι και αποφασισμένοι όπως οι Ισλανδοί, να έχουν ένα ανάλογα δημοκρατικό πολίτευμα, καθώς επίσης μία ικανή κυβέρνηση – προϋποθέσεις που εμείς τουλάχιστον δεν βλέπουμε να υπάρχουν.
Επομένως, όσο και αν θα επιθυμούσε κανείς να επιστρέψει η Ελλάδα στο εθνικό της νόμισμα για να ξεφύγει από την παγίδα, δεν είναι ορθολογικό να ονειρεύεται αδιαφορώντας για την ψυχρή πραγματικότητα – ούτε να κατηγορεί αυτούς που την αναφέρουν ως υποστηρικτές του ευρώ, αφού ασφαλώς δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
Με απλά λόγια, εάν η υιοθέτηση της δραχμής θα ήταν εκείνη η συνταγή που θα απελευθέρωνε την Ελλάδα από την υποδούλωση και τη λεηλασία της, οδηγώντας την στην έξοδο από την κρίση, κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα είχε αντίρρηση – κάτι που όμως δεν ισχύει, εάν δεν εξασφαλισθεί προηγουμένως μία βιώσιμη λύση για το χρέος.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο πάντως υπάρχει ακόμη ελπίδα, με τη βοήθεια της ΕΚΤ (η λύση των λύσεων) – αφού διαφορετικά η Ιταλία θα καταρρεύσει ή θα εγκαταλείψει το ευρώ, ενώ μία ανάλογη λύση (πάγωμα μέρους των χρεών, οπότε αύξηση της ρευστότητας με πληθωριστικά επακόλουθα), απαιτείται τόσο για τις υπερχρεωμένες Η.Π.Α., όσο και για την Ιαπωνία, με εναλλακτική έναν παγκόσμιο πόλεμο.
Επίλογος
Όπως έχει ήδη αναφερθεί, είναι εντυπωσιακή η έλλειψη αντίδρασης των Ελλήνων, όσον αφορά την απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας – καθώς επίσης την «επιθετική εξαγορά» της χώρας τους από τη Γερμανία, με τη βοήθεια των «κατοχικών» κυβερνήσεων που τοποθετεί διαδοχικά.
Ακόμη δε και όταν διαδηλώνουν, η διαμαρτυρία τους αφορά τα πολλοστά κατά σειρά μέτρα που τους επιβάλλονται – τους μισθούς, τις συντάξεις, τους φόρους κοκ., αλλά όχι τις σκανδαλώδεις αποκρατικοποιήσεις, την παιδεία, την υγεία ή την πολιτική της υποτέλειας και των υποκλίσεων των εκλεγμένων εκπροσώπων τους. Με απλά λόγια, οι αντιδράσεις τους επικεντρώνονται στη κακή διαχείριση της μιζέριας τους εκ μέρους των ξένων – η οποία, εφόσον καλυτέρευε σε κάποιο βαθμό, μάλλον θα τους ικανοποιούσε.
Υπενθυμίζουμε επίσης ότι, ορισμένοι θεωρούν πως κάτι τέτοιο είναι φυσιολογικό, επειδή η νέα τάξη που κυριαρχεί παντού στον πλανήτη (ελίτ, αγορές κλπ.) είναι εξοπλισμένη με άπειρα «λογιστικά» χρήματα, με χειραγωγημένες ειδήσεις μέσω διατεταγμένων ΜΜΕ, με συστήματα μη δικαιοσύνης, με διαφθαρμένα πολιτικά κόμματα, με διαπλεκόμενες κυβερνήσεις, με στρατούς, με δυνάμεις καταστολής, με μεθόδους αποβλάκωσης (παιδεία) κλπ. – οπότε τόσο οι άλλοι λαοί, όσο και οι Έλληνες δεν είναι φοβισμένοι, αλλά απλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, όσο και αν το θέλουν. Επομένως ότι, το μόνο που τους απομένει είναι η υπομονή, έως ότου το σύστημα καταρρεύσει – αφού ιστορικά ακόμη και οι ισχυρότερες αυτοκρατορίες παρήκμασαν και χάθηκαν!
Έχοντας αναφερθεί στο δεκάλογο του ελέγχου των μαζών (ανάλυση), καθώς επίσης γνωρίζοντας πως ο συμβιβασμός με την ήττα είναι πολύ ευκολότερος από τον αγώνα για τη νίκη, ενώ ο φόβος αχρηστεύει εντελώς τους ανθρώπους θάβοντας τους ζωντανούς, έχουμε την άποψη ότι, δεν υπάρχει κάτι χειρότερο από την αποδοχή της αδυναμίας: πως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, επειδή το σύστημα είναι πανίσχυρο και ανίκητο – ενώ η μεγαλύτερη δύναμη του είναι το να τοποθετεί τον ένα εναντίον του άλλου, τη μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης, έτσι ώστε να αλληλοεξουδετερώνονται.
Πιστεύουμε λοιπόν ότι, εάν οι Πολίτες ενωθούν απαιτώντας αυτά που πράγματι τους ανήκουν, χωρίς να φοβηθούν το τίμημα και χωρίς υπερβολές, είναι αδύνατον να μην τα καταφέρουν – κάτι που στην περίπτωση της Ελλάδας θα σήμαινε την επιμονή του συνόλου των Πολιτών στην εκδίωξη της Τρόικας και στην κατάργηση των μνημονίων, με τη δρομολόγηση των σωστών ενεργειών (άρθρο).
Πιστεύουμε όμως επίσης πως δεν είναι ο φόβος ή η αδυναμία αυτά που εμποδίζουν τους Έλληνες, εξουδετερώνοντας τις υγιείς αντιστάσεις τους – αλλά το ότι δεν ελπίζουν πια πως θα μπορούσαν να κυβερνηθούν από σωστούς πολιτικούς, ενώ έχουν «απηυδήσει» από τη ευρύτερη διαφθορά του δημοσίου βίου:
των κομμάτων που ενδιαφέρονται μόνο για τη νομή της εξουσίας, των πρωθυπουργών που δεν τηρούν ποτέ τις δεσμεύσεις τους συμπεριφερόμενοι ως φύλαρχοι ιθαγενών, των συνδικαλιστών που αδιαφορούν για το κλείσιμο των ιδιωτικών επιχειρήσεων ή για τη λεηλασία των δημοσίων, των δικαστικών που δεν κρίνουν ως αντισυνταγματικά τα μνημόνια αλλά τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων τους, των ΜΜΕ που φροντίζουν μόνο για τα συμφέροντα τους, των διαπλεγμένων δημοσιογράφων που υπηρετούν πολιτικά κόμματα ή οικονομικά συμφέροντα κοκ.
Στα πλαίσια αυτά, οι περισσότεροι Έλληνες δεν είχαν αντίρρηση να δοκιμάσουν κάτι άλλο, όπως τη διοίκηση τους από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς – με την ελπίδα πως θα τους απάλλασσαν από την εγχώρια διαφθορά, εξασφαλίζοντας την επιβίωση τους. Αυτός είναι ίσως ο λόγος που δεν θέλουν τη δραχμή, καθώς επίσης που δεν αντιδρούν και όχι ο φόβος – κάτι που θα φανεί όταν οι ξένοι θελήσουν να τους πιέσουν ακόμη περισσότερο, ληστεύοντας τους ότι έχουν και δεν έχουν, οπότε ασφαλώς θα εξεγερθούν.
Βιβλιογραφία: Mitchell, Grunert, Tobergte
