.
Το ESM
Συνεχίζοντας ο Γερμανός, ο οποίος έχει ήδη φροντίσει να τοποθετήσει σε όλες τις βασικές ευρωπαϊκές υπηρεσίες είτε συμπατριώτες του, είτε υποχείρια του όπως ο Ολλανδός του Euro Group, ενώ προσπαθεί κάτι ανάλογο με τις κυβερνήσεις των επιμέρους κρατών κατά το παράδειγμα της Γαλλίας, θα ήθελε να μεταφέρει αμέσως την επίβλεψη των προϋπολογισμών όλων των χωρών από την Κομισιόν στο ESM – στο μελλοντικό ευρωπαϊκό νομισματικό ταμείο δηλαδή, το οποίο ελέγχει πλήρως.
Για να το πετύχει όμως θα έπρεπε αφενός μεν να εξασφαλίσει τη συμφωνία των κρατών της Ευρωζώνης, αφετέρου να αλλάξουν οι ευρωπαϊκές Συμφωνίες – κάτι που θεωρεί ως μη ρεαλιστικό. Επομένως προτιμάει σαν πρώτο βήμα την υιοθέτηση ενός πτωχευτικού δικαίου για όλες τις χώρες, την εφαρμογή του οποίου θα αναθέσει στο ESM – αφού δεν χρειάζεται τότε καμία αλλαγή των Συμφωνιών, επειδή το ESM είναι ήδη ένας ενεργός διακρατικός μηχανισμός, ο οποίος υφίσταται πέρα από τις ευρωπαϊκές Συμφωνίες.
Μιμούμενος λοιπόν το ΔΝΤ και χρησιμοποιώντας όλες τις εμπειρίες από την κρίση χρέους, ειδικά από την Ελλάδα, ο κ. Σόιμπλε ενεργεί ως ο απόλυτος κυρίαρχος της Ευρωζώνης, αποφασίζοντας και διατάζοντας κατά το δοκούν – ενώ η χώρα του κατέχει επί πλέον την πλειοψηφία στο ESM (γράφημα) όπου, με τη συμφωνία της Γαλλίας και μίας ακόμη χώρας, μπορεί να κάνει κυριολεκτικά ότι θέλει.
Οι Η.Π.Α.
Περαιτέρω, ο κ. Σόιμπλε μπορεί να μην έχει κανένα πρόβλημα με την Ευρώπη, αλλά οι Η.Π.Α. δεν φαίνεται να κοιμούνται – ειδικά ο υπουργός οικονομικών τους, ο οποίος κατά τη διάρκεια της εαρινής σύσκεψης του ΔΝΤ άσκησε αυστηρή κριτική στις μεγάλες χώρες με υπερβολικά υψηλά πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών τους, οπότε έμμεσα στη Γερμανία.
Φυσικά ο Γερμανός προσπάθησε να υποβαθμίσει το θέμα, παρά το ότι ευρίσκεται στην πρώτη θέση των προτεραιοτήτων της αμερικανικής κυβέρνησης – η οποία πολύ σωστά θεωρεί ότι, οι παγκόσμιες ανισορροπίες οφείλονται εν πρώτοις στη Γερμανία και κατά δεύτερο λόγο στην Κίνα, επειδή η τελευταία έχει περιορίσει σημαντικά τα πλεονάσματα της, αν και όχι με τις Η.Π.Α.
Στα πλαίσια αυτά ο αμερικανός υπουργός οικονομικών απαίτησε από το ΔΝΤ, ως το διεθνή ελεγκτή της οικονομικής ισορροπίας στον πλανήτη, να φροντίσει ώστε οι πλεονασματικές χώρες να αναλάβουν τις ευθύνες τους – πριν από όλα η Γερμανία η οποία, αφενός μεν δεν αυξάνει την εσωτερική της ζήτηση και τις δημόσιες επενδύσεις σε υποδομές, αφετέρου συνεχίζει το μισθολογικό dumping.
Μπορεί λοιπόν ο κ. Σόιμπλε να ήθελε να χρησιμοποιήσει την Ελλάδα ακόμη μία φορά ως προπέτασμα καπνού για να κρύψει τις πραγματικές του προθέσεις, καθώς επίσης για να αποπροσανατολίσει την υπερδύναμη, αλλά μάλλον δεν τα κατάφερε – κρίνοντας από την απαίτηση της κυρίας Lagarde να αυξήσει την εσωτερική ζήτηση στη χώρα του με τη διεξαγωγή κρατικών επενδύσεων, καθώς επίσης με τη διευκόλυνση των εισαγωγών από άλλες χώρες.
Επίλογος
Το ΔΝΤ έχει τη δυνατότητα να κάνει αυστηρές υποδείξεις στη Γερμανία, αλλά ασφαλώς δεν είναι σε θέση να της επιβάλλει τίποτα – αφού δεν του χρωστάει, είναι ένας από τους βασικούς μετόχους του, ισχυροποιείται συνεχώς και προετοιμάζει τους δικούς της μηχανισμούς. Πόσο μάλλον αφού κέρδισε σχετικά εύκολα τη μάχη τόσο της Ολλανδίας, όσο και της Γαλλίας – ενώ θα φροντίσει έτσι ώστε να υποφέρει τα πάνδεινα η Μ. Βρετανία (άρθρο), για να μην τη μιμηθούν και άλλες χώρες της ΕΕ αποχωρώντας.
Επόμενος μετά τη Βρετανία κίνδυνος είναι η Ελλάδα, ειδικά όσο δεν αποδεσμεύεται το ΔΝΤ από τη «διάσωση» της – ενώ μπορεί μεν οι κυβερνήσεις της να υποκλίνονται στην καγκελάριο, καθώς επίσης να σιωπούν εκκωφαντικά οι Πολίτες, αλλά συνεχίζουν να μην αποδέχονται το γερμανικό ζυγό, έστω παθητικά αμυνόμενοι. Καλύτερα από όλους το γνωρίζει ο κ. Σόιμπλε, ο οποίος προετοιμάζει τη θυσία της, με στόχο τη δημιουργία ενός παραδείγματος προς αποφυγή για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης – ειδικά για την Ιταλία, η οποία έχει το μέγεθος που απαιτείται για τη διάλυση της νομισματικής του ένωσης.
Θα επιτρέψουν αλήθεια οι Ευρωπαίοι Πολίτες την παγίωση της γερμανικής ηγεμονίας στην ήπειρο τους; Θα αδιαφορήσουν οι Η.Π.Α., όσον αφορά τη δημιουργία ενός τέταρτου Ράιχ που θα μπορούσε να συνεργασθεί με την Κίνα, απειλώντας την κυριαρχική θέση τους στον πλανήτη; Θα αντιδράσει η Ρωσία γνωρίζοντας πως ήταν ανέκαθεν στο στόχαστρο της Γερμανίας, αφού αποτελεί το αντίπαλο δέος στην Ευρώπη; Θα επαναστατήσουν οι Έλληνες όταν συνειδητοποιήσουν επιτέλους πού οδηγείται η χώρα τους;
Κανένας δεν γνωρίζει τις απαντήσεις, ελπίζοντας μόνο να ισχύει ακόμη το ρητό, σύμφωνα με το οποίο οι Γερμανοί κερδίζουν όλες τις μάχες αλλά χάνουν τον πόλεμο – καθώς επίσης πως έχουν αλλάξει χαρακτήρα οι Πολίτες της χώρας, έχοντας μάθει από τα παθήματα τους στο παρελθόν.
