.
Η επίσημη χρεοκοπία (2011)
Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, όσες ευθύνες και αν προσάψει κανείς στο Γ. Παπανδρέου, οφείλει να αναγνωρίσει πως κάποια στιγμή κατάλαβε τα τεράστια λάθη του – κρίνοντας από την προσπάθεια του να τα διορθώσει, όταν ανακοίνωσε την πρόθεση του να διεξαχθεί ένα δημοψήφισμα, πριν την υπογραφή της θανατικής καταδίκης της Ελλάδας (PSI).
Δυστυχώς τότε είμαστε σχεδόν οι μόνοι που το υποστηρίξαμε (ανάλυση), γνωρίζοντας πως τα ανταλλάγματα που θα απαιτούνταν έναντι της διαγραφής (άρα της χρεοκοπίας για τις αγορές), καθώς επίσης το κόστος της για την Ελλάδα (τράπεζες, δημόσιοι οργανισμοί, ομολογιούχοι κοκ.), θα ήταν τρομακτικό – κάτι που άλλωστε φάνηκε αργότερα.
Ακόμη χειρότερα, ο πρωθυπουργός ανατράπηκε μετά από τις πιέσεις που ασκήθηκαν εκ μέρους της γερμανίδας καγκελαρίου, καθώς επίσης του Γάλλου προέδρου – ενώ ο «Βρούτος» ήταν ο τότε υπουργός οικονομικών του, ο Β. Βενιζέλος, ο οποίος έβαλλε ουσιαστικά την ταφόπλακα στην Ελλάδα.
Εν προκειμένω ο άνθρωπος αυτός, χωρίς να γνωρίζουμε βέβαια γιατί έκανε το αποτρόπαιο έγκλημα, υπεξαίρεσε την εξουσία και συμμάχησε με τους δανειστές – υπογράφοντας την υπαγωγή των ομολόγων της χώρας στο αγγλικό δίκαιο, την απαγόρευση της μετατροπής του εξωτερικού χρέους σε εθνικό νόμισμα, καθώς επίσης την υποθήκευση ολόκληρης της Ελλάδας. Όλα αυτά σε μία χρονική στιγμή που οι δανειστές φοβόντουσαν όσο τίποτα άλλο μία ελληνική χρεοκοπία – η οποία μπορεί μεν να ήταν επώδυνη, αλλά θα οδηγούσε τη χώρα στην έξοδο από την κρίση, ενδεχομένως με ένα δικό της εθνικό νόμισμα.
Ειδικότερα, το αργότερο τότε θα μπορούσε η Ελλάδα να προβεί σε αναβολή πληρωμών, να μετατρέψει όλο το εξωτερικό χρέος της σε δραχμές και στη συνέχεια να το πληρώνει στο δικό της νόμισμα – οπότε η υποτίμηση του δεν θα επιβάρυνε μόνο την ίδια αλλά, επίσης, τους δανειστές της, ενώ το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος θα μειωνόταν πληθωριστικά.
Επομένως, αυτός που δολοφόνησε τελικά την Ελλάδα ή, καλύτερα, αυτός που της έδωσε τη χαριστική βολή, δεν ήταν ούτε ο Γ. Παπανδρέου, ούτε οι προηγούμενες κυβερνήσεις –αλλά ο υπουργός που τον ανέτρεψε, για λόγους που μόνο ο ίδιος γνωρίζει (φυσικά πρόκειται για την υποκειμενική μας άποψη). Δυστυχώς δε, τα οφέλη για την Ελλάδα από το PSI ήταν μηδενικά – κρίνοντας από το ύψος του δημοσίου χρέους, το οποίο μειώθηκε μόλις κατά 51,3 δις € το 2012, σε σχέση με το 2011 (γράφημα, πηγή) – γεγονός που σημαίνει ότι η Ελλάδα εξαπατήθηκε από τους δανειστές της, διαπράττοντας μία τεράστια ανοησία, εάν δεν επρόκειτο για προδοσία.
Το τελικό ξεπούλημα (2015)
Μετά το 2011 η Ελλάδα βυθίστηκε ακόμη περισσότερο στην ύφεση – πόσο μάλλον όταν η νέα της κυβέρνηση, υπό τον Α. Σαμαρά, δεν εφάρμοσε το πρόγραμμα που είχε αναγγείλει προεκλογικά, υιοθετώντας βασιλικότερα του βασιλιά ένα δεύτερο μνημόνιο. Έτσι συνεχίσθηκε το καθοδικό σπιράλ του θανάτου, το οποίο μπορεί να καταστρέψει ακόμη και την πιο ισχυρή οικονομία – αφού προκαλεί μία σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων, οι οποίες επαναλαμβάνονται διαρκώς (γράφημα).
.
Το 2014 τώρα ο κ. Σαμαράς, είτε επειδή έχανε τους ψηφοφόρους του, είτε λόγω του ότι κατάλαβε το λάθος του, άλλαξε εντελώς τακτική – παύοντας να μειώνει τις δημόσιες δαπάνες και να αυξάνει τους φόρους, με αποτέλεσμα να επανέλθει η Ελλάδα σε μία μικρή πορεία ανάπτυξης, ικανή να την καταστήσει μακροπρόθεσμα φερέγγυα, εάν στηριζόταν από τη Γερμανία (επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων με τα βασικά επιτόκια της ΕΚΤ, συμμετοχή στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης).
Υπενθυμίζουμε εδώ τον Πίνακα ΙΙ από την ανάλυση μας (πηγή), από τον οποίο φαίνονται τα αποτελέσματα των μέτρων συγκεντρωτικά, για ολόκληρη την πενταετία – μέτρα που ήταν καταστροφικά έως και το 2013, ενώ θα ήταν ακόμη περισσότερο, εάν δεν είχε αλλάξει πορεία η κυβέρνηση το 2014.
Πίνακας ΙΙ: Τα μέτρα που λήφθηκαν ως ποσοστά επί του ΑΕΠ 2009
| Έτη/μέτρα | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 | Σύνολα |
| (Ι) Αύξηση εσόδων | 4,2 | 4,0 | 2,3 | 1,3 | 0,5 | 12,3 |
| (ΙΙ) Μείωση δαπανών | 4,7 | 3,2 | 2,2 | 3,0 | -0,9 | 12,2 |
| Σύνολα Ι + ΙΙ | 8,9 | 7,2 | 4,5 | 4,3 | -0,4 | 24,5 |
Πηγή: Ameco, Eurostat, Gechert-Rannenberg. Τόσο εξοντωτικές περικοπές, ιδίως στα δύο πρώτα χρόνια (8,9% του ΑΕΠ και 7,2%), δεν έχουν γίνει ποτέ και σε κανένα κράτος στην παγκόσμια ιστορία – οπότε στραγγάλισαν κυριολεκτικά την ελληνική οικονομία. Το 2014, με την αλλαγή πολιτικής, δεν λήφθηκε ουσιαστικά κανένα μέτρο – αντίθετα υπήρξε ελάφρυνση της τάξης του -0,4% του ΑΕΠ, οπότε λογικά ακολούθησε η μικρή έστω ανάπτυξη.
Όπως συμπεραίνεται από τον Πίνακα IΙ, η μείωση των δαπανών ήταν περίπου ίση με την αύξηση των εσόδων. Ως εκ τούτου, όλα όσα λέγονται περί μη συμμόρφωσης των κυβερνήσεων όσον αφορά τον περιορισμό των δαπανών, καθώς επίσης πως αύξαναν μόνο τους φόρους, είναι απολύτως παραπλανητικά – αποσκοπώντας προφανώς στην ενοχοποίηση των εκάστοτε κυβερνήσεων με τα «λάθη» των δανειστών.
Έχει διαπιστωθεί επίσης ότι, η μείωση της δημόσιας κατανάλωσης ήταν αυτή που επηρέασε πολύ αρνητικά το ΑΕΠ της χώρας, αφού αφαιρέθηκε τριπλάσια ζήτηση σχετικά με την Πορτογαλία – επί πλέον πως ο πολλαπλασιαστής των δαπανών ήταν εκθετικά υψηλότερος από τον αντίστοιχο των εσόδων, όσον αφορά το επίπεδο της ύφεσης.
Έτσι το ΑΕΠ μας μειώθηκε στο -28% το 2013, όπου η κυβέρνηση του Α. Σαμαρά έλαβε με τη σειρά της πολύ αυστηρά μέτρα κατ’ εντολή των δανειστών – περιοριζόμενο τελικά στο -25,5% για ολόκληρη την πενταετία, λόγω αλλαγής της πολιτικής της το 2014 (αύξηση των δημοσίων δαπανών, μικρότερη αύξηση των φόρων). Άλλοι ερευνητές καταλήγουν σε παρόμοια συμπεράσματα, αν και με διαφορετικές μεθόδους (Wren-Lewis 2015).
Δυστυχώς όμως, η Γερμανία δεν τον στήριξε, ενώ ο Α. Τσίπρας τον ανέτρεψε, μετά από την πρόκληση πρόωρων εκλογών. Έτσι οδηγηθήκαμε στην περιπέτεια του 2015, κατά τη διάρκεια της οποίας το ένα έγκλημα διαδεχόταν το άλλο – ξεκινώντας από το συμβιβασμό της 20ης Φεβρουαρίου, όπου ο τότε υπουργός οικονομικών υποσχέθηκε την πλήρη αποπληρωμή του χρέους, συνεχίζοντας στο δημοψήφισμα που δεν έγινε σεβαστό και καταλήγοντας στο μνημόνιο νούμερο τρία, με το οποίο επικυρώθηκαν όλα τα υπόλοιπα, αφού πλέον η πλειοψηφία των πολιτικών κομμάτων τα ενέκρινε στη Βουλή.
Από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά η Ελλάδα μετατράπηκε σε άβουλη αποικία των δανειστών της – παραχωρώντας τόσο τη δημόσια περιουσία της με το Υπερταμείο, όσο και την ιδιωτική με τη ληστεία των τραπεζών, η οποία κόστισε επί πλέον στη χώρα μας πάνω από 40 δις € που επιβάρυναν το χρέος.
Ως εκ τούτου, είτε με τη σημερινή κυβέρνηση, είτε με μία επόμενη επίσης οπαδό των μνημονίων, των υποκλίσεων και της υποτέλειας, η κατάσταση μας δεν πρόκειται να αλλάξει – ενώ, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα οδηγηθούμε σε ένα παράλληλο νόμισμα το 2018, το οποίο θα καταστήσει ακόμη ευκολότερη και φθηνότερη τη λεηλασία της πατρίδας μας.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας αυτό που ενοχλεί περισσότερο είναι οι ισχυρισμοί, σύμφωνα με τους οποίους δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα ως Πολίτες ενός κράτους – ότι είμαστε δηλαδή ανίσχυροι, οπότε υποχρεωμένοι να ακολουθούμε τους μεταμφιεσμένους σε βοσκούς λύκους, παρά το ότι γνωρίζουμε πού μας οδηγούν.
Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν λύσεις, αρκεί φυσικά να τις επιδιώξουμε (ανάλυση) – ενώ πριν από όλα οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι, πρέπει να αντικαταστήσουμε το σύστημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με την άμεση, ούτως ώστε να λαμβάνουμε εμείς τις αποφάσεις, οπότε να μη γινόμαστε αντικείμενο εκμετάλλευσης και προδοσίας των εκάστοτε πολιτικών. Έως τότε η συλλογική αποχή από τις εκλογές αποτελεί ένα μέσον πίεσης – το οποίο δεν είναι φυσικά το μοναδικό.
Απαιτείται λοιπόν αφενός μεν η τιμωρία των υπευθύνων της κατάρρευσης της χώρας μας, αφετέρου η αλλαγή του συντάγματος – αφού διαφορετικά δεν πρόκειται να σταματήσει η ατιμωρησία των πολιτικών, η οποία αποτελεί τη βασικότερη πληγή της Ελλάδας. Εν τούτοις, τίποτα από όλα αυτά δεν πρόκειται να συμβεί χωρίς μεγάλες θυσίες – εκτός εάν πιστεύει κανείς στον από μηχανής θεό που θα εμφανισθεί ξαφνικά, διασώζοντας μας από την ελεύθερη πτώση προς το χάος, στην οποία ήδη βρισκόμαστε.
Υστερόγραφο: Αυτά που λέγονται για την Κύπρο, το ότι δηλαδή ξεπέρασε την κρίση επειδή δανείζεται με χαμηλό επιτόκιο, είναι απολύτως παραπλανητικά – αφενός μεν επειδή δεν είχε κρίση δημοσίου χρέους αλλά τραπεζών, την οποία καταπολέμησε με το κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων, αφετέρου λόγω του ότι, με κόκκινα δάνεια της τάξης του 50%, ασφαλώς δεν ξεπέρασαν την κρίση οι Πολίτες της.
Όσο για την Ιρλανδία, αφενός μεν της επετράπη να τυπώσει 40 δις €, αφετέρου να παραμείνει χαμηλός ο φορολογικός συντελεστής – κατ’ απαίτηση των αμερικανικών πολυεθνικών που τη χρησιμοποιούν για να αποφεύγουν την πληρωμή φόρων και να εξάγουν στην Ευρωζώνη/ΕΕ. Εάν οι Πολίτες της ξεπέρασαν την κρίση, τότε γιατί αυξάνονται οι ουρές στα συσσίτια; Γιατί έχουν το μεγαλύτερο ιδιωτικό χρέος στην Ευρώπη;
