.
Ο μόνος τρόπος να προβλέψεις το μέλλον είναι να το δημιουργήσεις
Αβραάμ Λίνκολν
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
Άποψη
Η σύγκρουση ΗΠΑ & Γερμανίας που εκφράζεται ως κρίση παγκόσμιων διαστάσεων, αφορά στο δίλημμα: τι προϊόντα θα επικρατήσουν στην αγορά ώστε να εναρμονιστούν οι προδιαγραφές, προϊόντα με περισσότερη Τεχνολογία Πληροφορικής & Επικοινωνιών (στα οποία υπερτερούν οι ΗΠΑ) και των οποίων η διείσδυση είναι εν γένει πιο δημοκρατική; ή προϊόντα με λιγότερο ενεργειακό περιεχόμενο (στο οποίο υπερτερεί η Γερμανία) των οποίων η διείσδυση είναι πιο αυταρχική;
Με άλλα λόγια ο κύριος καυγάς είναι για το ποιος βάζει τους κανόνες και τι είδους κανόνες θα είναι αυτοί- συμφωνία ΤΤΙΡ. Η σύγκρουση αντανακλά τις ποσότητες ΤΠΕ και ενεργειακής τεχνολογίας που θα έχει ένα προϊόν, γεγονός που θα αποτυπώνεται στις προδιαγραφές του. Οι απόψεις των τεχνολογικά προηγμένων χωρών του πλανήτη ΗΠΑ και Γερμανίας διίστανται και τα συμφέροντα συγκρούονται.
Η επιλογή αυτή κατευθύνει τις επενδύσεις, την κερδοφορία και τη δημοκρατία.
Όσο αθώες κι αν ακούγονται οι λέξεις “κανονισμοί, προδιαγραφές και πρότυπα“, αυτά είναι τα πραγματικά σύγχρονα όπλα των τεχνολογικά ισχυρών χωρών, έναντι των αδυνάτων, όπλα εισαγωγικής διείσδυσης ή αποτροπής εισαγωγών και όταν επιβάλλονται βίαια γίνονται όπλα μαζικής καταστροφής των χωρών, της οικονομίας και των ανθρώπων.
Είναι αυτά που έχουν δημιουργήσει τη μεγάλη αντιπαλότητα ΗΠΑ- ΕΕ σήμερα και είναι ένας άλλος σύνθετος- τεχνοκρατικός τρόπος προστατευτισμού των αγορών, που διευρύνει την έννοια του προστατευτισμού πέρα από την γνωστή και απλή εισαγωγή δασμών (tariff). Είναι το tariff equivalent of technical barrier- TBT, όπως το ονομάζουν οι τεχνοκράτες, ενώ παράλληλα, από την επιβολή του, θεωρείται ότι η αγορά είναι ελεύθερη.
Παράλληλα, οι Κανονισμοί είναι τα όπλα επιβολής της Γερμανίας για την επικράτηση στην Ευρώπη, γεγονός που οδήγησε στο BREXIT.
Στο μέχρι σήμερα διαμορφωμένο παγκόσμιο status του εμπορίου, όπως ο μαθητής πρέπει να σέβεται τους κανονισμούς και την ιεραρχία, πρέπει να γίνονται σεβαστοί οι παγκόσμιοι κανόνες που έχουν συμφωνηθεί. Αν κάποια χώρα δεν τους σέβεται, προκαλείται αναστάτωση, πόσο μάλλον αν ο μαθητής ξεπέρασε το δάσκαλο σε έναν τομέα και θέλει να αλλάξει τους κανόνες. Ακολουθούν τιμωρίες και τα λοιπά. Ε, λοιπόν, αυτό νομίζουμε ότι βιώνει σήμερα ο κόσμος, όσον αφορά στις σχέσεις Ε.Ε & ΗΠΑ με αποτέλεσμα την παγκόσμια κρίση.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, αρχής γενομένης, εν συντομία, από το 2ο ΠΠ, γιατί αυτή είναι η συνέχεια της κρίσης που βιώνουμε σήμερα . Οι νικητές- σύμμαχοι του πολέμου, ΕΣΣΔ και Αμερικανοί, μοίρασαν την Ευρώπη και φυσικά την ηττημένη Γερμανία. Οι ΗΠΑ αντιμετώπισαν την τότε Δ. Γερμανία, ως την τεχνολογική ατμομηχανή, όπως πράγματι είναι, στην οποία θα στηριζόταν η επέκταση τους στην Ευρώπη, αρχικά οικονομική με το διμερές εμπόριο. Για την υλοποίηση αυτής της στρατηγικής χρειαζόταν να προσδεθούν σε ενιαίο άρμα όλες οι ευρωπαϊκές χώρες, το κάρο να σέρνει η Γερμανία και οι άλλες, ακόμα μεγάλες, αλλά λαβωμένες και εξασθενημένες δυνάμεις Αγγλία και Γαλλία (κουρασμένα άλογα) να συγκρατούν το άτι, φυσικά πάντα προσδεδεμένες στο κάρο. Οι χώρες αυτές αντιστάθηκαν, αλλά μετά υποχώρησαν, μέχρι που φτάσαμε στο ΒRΕΧΙΤ.
Ως τεκμήριο για τον παραπάνω ισχυρισμό θα παραθέσουμε την άποψη, σημαντικών παραγόντων της πολιτικής σκηνής στην Αγγλία και τη Γαλλία.
Το 1945, μετά τον πόλεμο, το όραμα του Τσώρτσιλ ήταν να φτιαχτεί μια δομή στην Ευρώπη για την ειρήνη, την ασφάλεια και την ελευθερία, αλλά χωρίς να είναι η Αγγλία στην καρδιά αυτής της δομής.
Ο Lord Peter Shore, το 1972 βουλευτής των εργατικών, μαζί με άλλους 7 βουλευτές αντιτέθηκε ενεργά στην ένταξη της Βρετανίας στην Ε.Κ και στο δημοψήφισμα του 1975 πρωτοστάτησε υπέρ του ΟΧΙ στην ένταξη. Αλλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός Harold Wilson προειδοποίησε το λαό του για «βίαια παραβίαση της κυριαρχίας», όπως αποκάλυψαν τα πρακτικά του υπουργικού συμβουλίου. Επειδή όμως το κόμμα του είχε διχαστεί βαθιά μεταξύ του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, δεν πήρε ευθέως θέση και χρησιμοποίησε πιο προσεκτικό λόγο στο διάγγελμα του τονίζοντας «είναι η δική σας ψήφος που θα αποφασίσει τώρα» και «τώρα είναι η ώρα που εσείς θα αποφασίσετε».
Το 1990,ο Lord Peter Shore ήταν κορυφαίος αντίπαλος της Συνθήκης του Μάαστριχτ και Ευρωσκεπτικιστής της οικονομικής ενοποίησης «…οι φόβοι της πλειονότητας του Βρετανικού λαού, δεν είναι το αν θα χάσει την εθνική του ταυτότητα, αλλά το να χάσει την αυτοκυβέρνηση του και ακόμα, η διάβρωση της Βρετανικής δημοκρατίας, που συνεπάγεται η ένταξη στην Ε.Ε». Προφανώς, αυτοί ήταν οι φόβοι και των σκωτσέζων, σύμφωνα με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, που έδειξαν ότι προτίμησαν την Αγγλία από τη γερμανική Ε.Ε
Στο μεταξύ, έγινε η επανένωση της Γερμανίας- 1990 και η χώρα προχωρούσε ασταμάτητα.
Στην χωρίς περιστροφές ομιλία του, το 1990, o Shore είπε: «όλο και περισσότερο πείθομαι ότι το πραγματικό κίνητρο πίσω από την Οικονομική και νομισματική ένωση της Ευρώπης, δεν έχει να κάνει με την οικονομία, αλλά είναι πολιτικά κινούμενη με δυο στόχους: την αποδυνάμωση της εξουσίας των εκλεγμένων κυβερνήσεων των εθνικών κρατών και την ενδυνάμωση των εξουσιών των ευρωπαϊκών οργάνων ανεξάρτητα αν είναι εκλεγμένα ή όχι. Η πρόβλεψη της οικονομικά ισχυρής ενωμένης Γερμανίας θέλει όλους εμάς σε πολιτική ένωση για να της βάζουμε χαλινάρι» (ελεύθερη μετάφραση)
Κλείνοντας την ομιλία του είπε: «πάνω απ’ όλα όλοι εμείς στο Κοινοβούλιο, ανεξάρτητα από κόμματα, πρέπει να αποφασίσουμε την υπεράσπιση του λαού μας, του έθνους μας και της δημοκρατίας μας». (Speech by Peter Shore on the Delors Report (Bruges, 24 July 1990).
Μετά από αυτό τον συνεχάρηκε η Θάτσερ λέγοντας ότι βολιδοσκοπεί «όλο και περισσότερο όπως εγώ».
Πράγματι, ως πρώην πρωθυπουργός, η Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν ανάμεσα στους υποκινητές των 22 ανταρτών του Συντηρητικού κόμματος το 1992 με πρωθυπουργό τον Τζον Μέγιορ, που στράφηκαν ενεργά κατά της Συνθήκης και είπε ότι αυτή ποτέ δεν θα ψήφιζε μια τέτοια συνθήκη. (wiki)
Οι παρεμβάσεις ήταν διαρκείς, ως το 2014, όπου οι συντηρητικοί κεντροδεξιοί βουλευτές έστειλαν επιστολή στον πρωθυπουργό με την οποία τον καλούσαν να δώσει στο Κοινοβούλιο τον πλήρη έλεγχο της νομοθεσίας, χτυπώντας το καμπανάκι για τους κανόνες λειτουργίας της ενιαίας αγοράς, δηλαδή του εμπορίου και αποκαλώντας την Ε.Ε αντιδημοκρατικό έργο. Το ίδιο έκαναν και μεμονωμένοι Εργατικοί παράγοντες.
Τα πράγματα είχαν ωριμάσει για το ΒRΕΧΙΤ και μετά από λίγο ο Πρωθυπουργός Κάμερον δεσμεύτηκε για το δημοψήφισμα που οδήγησε με απόφαση του λαού της Bρετανίας στην έξοδο από την Ε.Ε.
Ο διευθυντής του World Pensions Forum, M. Nicolas Firzi αποφάνθηκε ότι η προεκλογική συζήτηση για το ΒRΕΧΙΤ πρέπει να ειδωθεί υπό το πρίσμα της ευρύτερης οικονομικής ανάλυσης των Ευρωπαϊκών νόμων και Κανονισμών σε σχέση με τον Αγγλικό νόμο «κάθε χρόνο το βρετανικό κοινοβούλιο αναγκάζεται να περνάει δεκάδες νέα νομοθετήματα που αντανακλούν τις τελευταίες οδηγίες της Ε.Ε που έρχονται από τις Βρυξέλλες, μια άκρως αντιδημοκρατική διαδικασία, γνωστή ως «μετατόπιση» (transportation). Αργά, αλλά με βεβαιότητα, αυτοί οι νέοι νόμοι που υπαγορεύονται από τους Ευρωπαίους Επίτροπους, κατακτούν την Αγγλική νομοθεσία και θέτουν στις αγγλικές επιχειρήσεις και τους πολίτες, έναν αυξανόμενο όγκο προβληματισμών με ιδιότροπες ρυθμίσεις σε κάθε πεδίο».
Από τη μεριά της Γαλλίας τώρα. Το 1950 προτάθηκε από τον Υπουργό εξωτερικών της Γαλλίας Robert Schuman η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης Χάλυβα και Άνθρακα για να σταματήσει η εχθρότητα μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας και να δοθεί πρόσβαση σε πρώτες ύλες – κάρβουνο- στην Γερμανία από την περιοχή Ρουρ και Σάαρ , καθώς στο μεταξύ είχαν αρθεί κάποιες από τις απαγορεύσεις για βιομηχανική παραγωγή στη Γερμανία ( η Γαλλία απέσπασε το 1947 το Saarland από τη Γαλλία με τη στήριξη των ΗΠΑ, το επέστρεψε το 1957 στη Γερμανία και μέχρι το 1981 είχε δικαιώματα συνεκμετάλλευσης – wiki)
Τότε, η γκωλική σύμβουλος του Προέδρου Πομπιντού και αργότερα του Σιράκ, Μarie France Geraud κατηγόρησε ανοιχτά τον Jean Monnet, άνθρωπο που είχε πρωτοστατήσει στο παρασκήνιο για τη δημιουργία Ομόσπονδης Ευρώπης, για την «καταστροφή της Εθνικής κυριαρχίας της Γαλλίας». Δεν δίστασε να τον κατηγορήσει ανοιχτά για «πράκτορα των Αμερικάνων, που δεν ξέρουμε ακόμα πόσα πήρε, με στόχο την καταστροφή της γαλλικής δύναμης».
Οι συμφωνίες πήγαιναν κι έρχονταν και η ουσία ήταν μία: πως θα ενθαρρυνθεί η Γερμανία – τεχνολογικά πρωτοπόρος – στην προσπάθεια να κυλήσει ξανά η μηχανή της παγκόσμιας κερδοφορίας που είχε μείνει στάσιμη, αφού θα τελείωνε η περίοδος της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης, δηλαδή πως θα παραχθούν και θα διατεθούν νέα προϊόντα με υψηλή προστιθέμενη αξία. Να επισημάνουμε εδώ ότι η Αμερική ήταν και είναι εστιασμένη στις επενδύσεις για την εξέλιξη των συστημάτων πληροφορικής στα οποία είναι πρωτοπόρα (με τις google, facebook ελέγχει σήμερα όλο τον κόσμο) και όχι τόσο στην καρδιά της παραγωγικής διαδικασίας, γιατί όλα τα κεφάλαια είναι πεπερασμένα.
Και να, κατά τα τέλη του 1970, η εμπνευσμένη μαγική λέξη- θαύμα: το όνομα αυτής «περιβάλλον». Παράλληλα, όταν το κερδοφόρο δυναμικό του έδειχνε να εξαντλείται εν μέρει, γιατί πουλήθηκαν πολλές εγκαταστάσεις (π.χ βιολογικοί καθαρισμοί, συστήματα απορρύπανσης κλπ ) εξελίχθηκε σε «κλιματική αλλαγή» και «πράσινη ανάπτυξη».
Στο επικοινωνιακό επίπεδο, η προώθηση του νέου μοντέλου ανάπτυξης ήταν μια συντονισμένη και επιτυχής προσπάθεια που κατάφερε να το αναγορεύσει μέσα από παγκόσμια όργανα, ΜΚΟ και πολυμερείς συμφωνίες με πλανητική κατεύθυνση ως νέα θρησκεία. Καθώς στο μυαλό των ανθρώπων, θρησκευόμενων ή μη, τα ακραία δίπολα υπεραπλούστευσης έχουν προεξάρχουσα θέση (άσπρο- μαύρο, ο καλός και ο κακός), δεν ήταν δύσκολο να πειστεί η κοινή γνώμη για κάτι τόσο «αγνό» και να καταστεί παγκόσμια θρησκεία, κυρίως στη Δύση, με χαρακτηριστικά «πίστευε και μη ερεύνα». Στο εγχείρημα συσπειρώθηκαν και συστρατεύτηκαν πανεπιστημιακοί (πανεπιστημιακή καλύπτρα), ο Πάπας, ο Πατριάρχης (μετά από δυσκολίες), τα ΜΜΕ (με ιδιαίτερη ευκολία) κλπ , άλλοι από πίστη, άλλοι από αγαθότητα, άλλοι γιατί είχε ψωμί κι άλλοι γιατί εν τέλει έπρεπε να ζήσουν.
Με άλλα λόγια, θα σας πω ένα παραμύθι: σε μια μεγάλη πόλη, έχει μπει η άνοιξη, κάθονται δυο στο πάρκο σ’ ένα παγκάκι και ο ένας-ο πονηρός αρχίζει την κουβέντα: τι ωραία μέρα σήμερα, μπήκε η άνοιξη, τι ωραίο το πράσινο, η φύση! Απαντάει ο αφελής: πράγματι, και δυστυχώς κινδυνεύουμε να τη χάσουμε σ΄ αυτή την πόλη που ζούμε. Ξαναλέει ο πονηρός: τι καλά που θάτανε να μην έβγαζε κι εκείνο το φουγάρο! Ούτε συζήτηση, απαντάει ο αφελής. Κι έτσι, ο αφελής που είχε στο μυαλό του πρασινάδες ενώ ο πονηρός τα κέρδη, έχασε τη δουλειά του, ο πονηρός αύξησε τα κέρδη του, ενώ το φουγάρο συνέχισε να βγάζει από τη μακρινή Κίνα όπου μετακόμισε, καθώς η ρύπανση, ως γνωστόν, σύνορα δεν αναγνωρίζει.
Από την παραπάνω μυθοπλασία δεν συνάγεται ότι δεν θάπρεπε να αλλάξει ένα σπάταλο μοντέλο ανάπτυξης και να αντικατασταθεί με ένα πιο ορθολογικό και μετριοπαθές μοντέλο, απ΄ το οποίο θα είχε όφελος όλη η ανθρωπότητα. Όμως, το μοντέλο που επιλέχθηκε ήταν βίαιο και καταστροφικό για την πλειονότητα των χωρών και άλλαξε δραματικά τις ισορροπίες, προκαλώντας μεγάλη ανισότητα.
Επειδή τα πράγματα στις πραγματικές συνθήκες δεν είναι άσπρο- μαύρο, αλλά έχουν όλες τις αποχρώσεις όλων των χρωμάτων, έτσι είναι και οι τεχνολογίες. Άλλες, έχουν μεγαλύτερο ειδικό βάρος, άλλες μικρότερο και άλλες είναι απλώς μύθος. Επειδή δεν μπορεί να υπάρξει μηδενική επιβάρυνση από καμιά ανθρώπινη δραστηριότητα, ούτε ακόμα και από την ίδια τη ζωή. Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, που θεωρεί ως επιβάρυνση το διοξείδιο του άνθρακα, το οποίο βασικά είναι πηγή ζωής για τον πλανήτη και αέριο εν ανεπαρκεία στη γη, ο άνθρωπος εκπνέει διοξείδιο του άνθρακα και μάλλον κινδυνεύει να ενοχοποιηθεί γι΄αυτό- δεν το είδαμε ακόμα, αλλά είδαμε να ενοχοποιούνται οι αγελάδες που αναπνέουν και των οποίων οι ακαθαρσίες συμβάλουν στην κλιματική αλλαγή! Ο πλανήτης γίνεται ολοένα και περισσότερο παράλογα περιβαλλοντοκεντρικός και λιγότερο ανθρωποκεντρικός, η ανθρώπινη ζωή απαξιώνεται.
Τέθηκε λοιπόν η στρατηγική, το marketing, η τεχνολογική έρευνα άρχισε να εφαρμόζεται και να αποδίδει. Αλλά, κάθε στρατηγική για να εφαρμοστεί αποδοτικά χρειάζεται ένα εξίσου ικανό εκτελεστικό σκέλος, που θα οδηγήσει στην προώθηση του νέου στρατηγικού μοντέλου. Και πρέπει να είναι το ίδιο δυνατή η εκτέλεση για να είναι αποτελεσματική. Έτσι, επιστρατεύονται οι Κανονισμοί για τα κράτη και οι προδιαγραφές για τα προϊόντα και φτιάχτηκαν κοινοί κανόνες.
Όπως είναι ευνόητο, οι πιο ανεπτυγμένες τεχνολογικά χώρες, έχουν το πλεονέκτημα να θέτουν προδιαγραφές για τα προϊόντα και τη δύναμη να τις επιβάλλουν νομοθετώντας τους Κανονισμούς για τα κράτη. Παράλληλα, έχουν τη δύναμη να στηρίξουν τις δικές τους επιχειρήσεις και να κλείσουν άλλες ανταγωνιστικές επιχειρήσεις αν δεν συμμορφωθούν, δηλαδή αν δεν αγοράσουν τις τεχνολογίες τους. Και όσο συσσωρεύουν κέρδη, τα επανεπενδύουν στην έρευνα, οι τεχνολογίες εξελίσσονται περισσότερο και η ανισότητα βαθαίνει. Όσο τα όρια εκπομπών ρύπων ή κατανάλωσης ενέργειας χαμηλώνουν, τόσο οι Κανονισμοί γίνονται αυστηρότεροι και τόσο περισσότερο καθιστούν τις τεχνολογικά προηγμένες χώρες ισχυρότερες αφού μπορούν να κάνουν περισσότερες εξαγωγές και να μειώνουν τις εισαγωγές, αυτό ζούμε σήμερα στη Γερμανική Ευρώπη.
Παράλληλα, οι κατευθύνσεις των τεχνολογικών καινοτομιών μεταξύ των συμμάχων ήταν αποκλίνουσες, και έτσι έμπαιναν διαφορετικές προδιαγραφές.
Με ένα απλό παράδειγμα. Εάν φερειπείν η Ε.Ε θέσει προδιαγραφή σε ένα προϊόν για να εισαχθεί και να κυκλοφορεί στην αγορά της Ε.Ε να ενσωματώνει π.χ 10% σε ανανεώσιμη ενέργεια (η Γερμανία έχει 10,7%), τότε έχε αυτομάτως απαγορεύσει τις εισαγωγές προϊόντων από Κορέα (0,7%), Ρωσία(2,8%), Αγγλία(4,5%), Ιαπωνία(4,2%), Αυστραλία(4,6%), Ισραήλ(4,88%),ΗΠΑ (6,3%) κλπ (στοιχεία ΟΑΣΑ) και έχει υπερκαλύψει τις προδιαγραφές των χωρών αυτών, που έχουν τεθεί βάση διεθνών συμφωνιών, αυξάνοντας τις εξαγωγές της.
Η Γερμανία επέβαλλε μέσω των Κανονισμών σ τις άλλες χώρες της Ευρώπης να ενσωματώσουν τεχνολογίες ΑΠΕ στο ενεργειακό τους μίγμα, σε ένα καθορισμένο ποσοστό (η Ελλάδα έχει σήμερα 6,03%), ώστε ο Μέσος όρος να βγαίνει ψηλός, συνυπολογίζοντας τη συνεισφορά των χωρών του βορά σε υδροηλεκτρικά, καθώς ξέρουμε από τη γεωγραφία, ότι οι χώρες αυτές είναι οι χώρες του νερού (Νορβηγία 46,9%).
Ο φόβος των ΗΠΑ είναι ότι η επιθετική τεχνολογική και στρατηγική επικράτησης της Ε.Ε θα φέρει αντίθετο από το αναμενόμενο αποτέλεσμα και αφενός θα πλήξει τα οικονομικά οφέλη των ΗΠΑ στο διμερές διατλαντικό εμπόριο, αφετέρου θα πλήξει τη δημοκρατία και τις συνθήκες ελεύθερου εμπορίου μέσω του έμμεσου προστατευτισμού, δηλαδή θα οδηγήσει τους λαούς να επαναστατήσουν. Επειδή, οι min προδιαγραφές, που είναι στοιχείο υπεροχής της τεχνολογικής Δύσης, έχουν έννοια αν οι καταναλωτές έχουν την εισοδηματική ικανότητα να αγοράζουν προϊόντα με προστιθέμενη αξία. Αλλιώς, θα στραφούν στα φθηνά προϊόντα της Κίνας, ενισχύοντας την οικονομία της και τις βλέψεις ισχύος της στον πλανήτη. Πιο απλά, η πολιτική των ΗΠΑ φαίνεται να είναι πιο μετριοπαθής σήμερα για τους λαούς από την πολιτική της Γερμανίας, εννοείται ότι πάντα υπό το πρίσμα της κερδοφορίας και της κυριαρχίας στον πλανήτη.
Το μεγάλο πρόβλημα της ανθρωπότητας είναι η ανισότητα και αυτό αναγνωρίζεται σε όλες τις παγκόσμιες συσκέψεις, G20 κ.α, όπως λέει ο διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Εργασίας- ILO και το ΔΝΤ παραδέχεται ότι η ανισότητα είναι επικίνδυνη για την ανάπτυξη και τις κοινωνίες.
Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)
