Παρουσία ελάχιστων εκατοντάδων δημοσιογράφων, πολιτικών και φίλων του συγγραφέα, έγινε η παρουσίαση του βιβλίου του Αντώνη Κοκορίκου, «Το Σχέδιο Για Τη Χώρα», την Τετάρτη 27/1, στο POLIS ART CAFÉ, από τις εκδόσεις Σιδέρη.
.
.
Οι ομιλητές Σταύρος Λυγερός, Νάσος Αθανασίου, Ανδρέας Ρουμελιώτης, Ρίτσα Μπιζόγλη αναφέρθηκαν στο περιεχόμενο του βιβλίου και μερικοί στην προσωπικότητα και στα … αρνητικά του συγγραφέα.
Στην πραγματικότητα είναι ένα πολιτικό συγγραφικό εγχείρημα, είπε στην αρχή ο Σταύρος Λυγερός, το οποίο δυσκολεύομαι να ταξινομήσω γιατί δεν είναι μόνον Ιστορία, αν και έχει πολύ ιστορία, δεν είναι μόνο γεωπολιτική, αν και είναι βιβλίο γεωπολιτικής, δεν είναι μόνο πολιτικό δοκίμιο, αν και είναι και αυτό και επίσης είναι βιβλίο οικονομικών. Είναι μια κατάδυση στις καλές και στις κακές στιγμές του ελληνισμού και ταυτόχρονα κατάδυση στο τι είμαστε ως Έλληνες. Ενώ δεν είναι «αποδομιστής», (όπως έχουν βαλθεί τελευταία πολλοί να αποδομήσουν τα πάντα) αποδομεί πολλά αλλά ταυτόχρονα «οικοδομεί». Έχει μια εντελώς νέα ματιά σε θέματα γνωστά (όπως η Σικελική εκστρατεία) αλλά και θέματα νέα όπως το βιώσιμο μέγεθος του κράτους. Κατέθεσε όχι μόνον όσα ο ίδιος διάβασε και έμειναν ως απόσταγμα μέσα του, αλλά και προτείνει πως θα σπάσουμε την παθογένεια. Είναι γλαφυρός στη γλώσσα, γράφει την τρέχουσα κουβέντα αλλά είναι και οξύς.
Ακολουθεί μια διόλου ευθύγραμμη διαδρομή, ανέφερε ο Σταύρος Λυγερός, την οποία κανένας διδάκτορας του πανεπιστημίου δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει, και γράφει από καρδιάς, με έναν πλούτο γνώσεων σε βαθμό προκλητικόαπό κάποιους. Δεν τον ενδιαφέρει ο εντυπωσιασμός, δεν αθροίζει γνώσεις, αλλά ο σκοπός του είναι να φτάσει στο τώρα, στο σήμερα, χωρίς ξύλινη γλώσσα και χωρίς στερεότυπα. Έχει καταδυθεί στις ορίζουσες των εθνικών θεμάτων, με εργαλεία που βρίσκονται σε πολλές επιστήμες. Δεν μπορείς να αναφέρεις παραδείγματα γιατί είναι πάρα πολλά, από τις τριγωνικές συναλλαγές στον Αλάριχο, από την Ευρασία στην Κρήτη κι όλα με ένα κοινό νήμα που διατρέχει το βιβλίο από την αρχή ως το τέλος, έτσι όπως μόνον ένας δημοσιογράφος θα τολμούσε να κάνει. Οι προτάσεις του όπως η μεταφορά της πρωτεύουσας στη Θεσσαλονίκη και το δημογραφικό ως αποτέλεσμα κοινωνικής μηχανικής με διπλασιασμό του ΑΕΠ και του πληθυσμού στο τέλος δεν είναι αναπάντεχα, αλλά σκέφτεσαι ότι έπρεπε να τα έχεις προβλέψει από την αρχή.
Στη συζήτηση που ακολούθησε ο Νάσος Αθανασίου αναφέρθηκε στα «αρνητικά» του συγγραφέα τα οποία τα ξέρει όπως είπε γιατί είναι φίλος και συνεργάτης του από πολλών ετών. Ένα από αυτά είναι ότι είναι Αρβανίτης κι αυτό υποστηρίζεται μέσα στο βιβλίο του με όλα τα τολμηρά συμπεράσματα που θεωρεί αυτονόητα. Στη συνέχεια αναφέρθηκε στις εξαιρέσεις της ιστορίας όπως χαρακτήρισε τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Χαρίλαο Τρικούπη, σημεία που όπως είπε διαφωνεί με τον συγγραφέα. Σημασία όμως έχει – πρόσθεσε – ότι ο Αντώνης Κοκορίκος «έφερε νερό» ενώ αν κάνουμε την αυτοκριτική μας πολλοί εξ ημών ευθυνόμαστε για το αντίθετο, όπως και ο αναγνώστης ή ο θεατής επίσης ευθύνονται για την ποιότητα των μέσων επικοινωνίας και ενημέρωσης.
Ο Ανδρέας Ρουμελιώτης προκάλεσε – ως συνήθως – το ενδιαφέρον και συχνά τα γέλια των καλεσμένων με τις ιστορίες από τα νεανικά χρόνια και των δύο στη Χαλκίδα, για να εξηγήσει στη συνέχεια γιατί θεωρούν στις παρέες τον Κοκορίκο ως τον πιο μορφωμένο … αν και δεν έχει τα περισσότερα πτυχία από κανέναν. Και ανέφερε ως παράδειγμα τον τομέα της Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας, προχωρώντας και σε αποκαλύψεις για το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ παρήγγειλε προεκλογικά ένα πλήρες πρόγραμμα για τους συνεταιρισμούς και στη συνέχεια ξέχασε να το παραλάβει (!!!) ενώ ήταν έτοιμο.
Η Ρίτσα Μπιζόγλη έκανε μια πλήρη παρουσίαση των περιεχομένων του βιβλίου, επικεντρώνοντας σε ορισμένα σημεία όπως το παρακάτω:
«Αναφέρεται αρκετές φορές στις αρχές διακυβέρνησης του Ελληνικού πολιτισμού . Αιώνες πριν τον διαφωτισμό. Η πολιτική εξουσία δεν είναι διαφορετική από την κοινωνία ( όπως στη Δύση), η ατομική ελευθερία είναι προτεραιότητα και η αυτοδιοίκηση, η αυτοκυβέρνηση, η αυτονομία γίνεται είτε άμεσα, αδιαμεσολάβητα, είτε έμμεσα (με εκπροσώπηση) με βάση την (αναρχική θα λέγαμε σήμερα) αρχή που διατύπωσε ο Αριστοτέλης «μη άρχεσθαι υπό μηδενός».
Αυτήν την πεποίθηση προσπαθεί μεταξύ άλλων να ξεριζώσει και η τρόικα όπως λέει: να διαχωρίσει την κοινωνία από την πολιτική με την παρέμβαση του κράτους ως οργάνου επιβολής, κάτι που εκλαμβάνεται ως «ανωμαλία και έξωθεν παρέμβαση», οπότε καταδικάζεται σε αποτυχία.
Υποστηρίζει τη σημασία της «μονομερούς ενέργειας» στην διπλωματία χρησιμοποιώντας αρκετά παραδείγματα, ανάμεσα τους και εκείνο του Ελευθέριου Βενιζέλου, που ανακοίνωσε με μονομερή πρωτοβουλία την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα στην αρχή των βαλκανικών πολέμων «και όλοι οι ξένοι δεν το σχολίασαν , ούτε το ξανασυζήτησαν . Έτσι γίνονται αυτές οι δουλειές. Μετά αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις για τα υπόλοιπα…»
.
.
Μεταξύ των παρόντων (που έλαβαν μέρος και στη συζήτηση) περιλαμβάνονταν και οι Απόστολος Κακλαμάνης, Γιάννης Μπαλάφας, Δημήτρης Σταμάτης, Στάθης Παναγούλης,Σοφία Βούλτεψη, Παναγιώτης Σγουρίδης, Νάντια Βαλαβάνη, Ολυμπία Τελιγιορίδου, Κατερίνα Μπατζελή, Λάζαρος Λωτίδης, Δ. Λιντζέρης, Μιχάλης Καρχιμάκης, Γιώργος Ελενόπουλος, Παντελώς Οικονόμου, Στέφανος Τζουμάκας, πανεπιστημιακοί, πρώην βουλευτές, διπλωμάτες και εμπειρογνώμονες και εκπρόσωποι/μέλη ακτιβιστικών οργανώσεων και οντοτήτων.
