Η λύση που έχουμε ακόμη στη διάθεση μας είναι η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους με δικά μας μέσα – κάτι που θα επέτρεπε την εκδίωξη της Τρόικας, την αποφυγή της λεηλασίας, το τέλος των μνημονίων και την ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Οι Έλληνες δεν θα έπρεπε να κατηγορούν τους άλλους για τα προβλήματά τους, αλλά θα πρέπει να κοιτάξουν πώς μπορούν οι ίδιοι να βελτιωθούν. Σίγουρα δεν τους λείπει η υποστήριξη της Ευρώπης, αλλά οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν την Ελλάδα ανταγωνιστική” (Αδόλφος Σόιμπλε).
.
Ανάλυση
Ο Γερμανός υπουργός, ο οποίος αρέσκεται να μοιράζει συμβουλές εισπράττοντας όσα περισσότερα μπορεί εκμεταλλευόμενος τους Ευρωπαίους εταίρους του, ειδικά μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση και με συνεργό του την ΕΚΤ (ανάλυση), έφερε ξανά στο προσκήνιο την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη – δήθεν για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα, όπως συνηθίζει να τονίζει.
Εν τούτοις, δεν ανέφερε πώς θα ήταν σε θέση η χώρα μας να εξυπηρετεί τα χρέη της σε ευρώ, με μία δραχμή που θα υποτιμούταν συνεχώς – πόσο μάλλον χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα να επωφεληθεί από τα πλεονεκτήματα της υποτίμησης. Από την αύξηση των εξαγωγών της δηλαδή, η οποία θα ήταν σχεδόν ανέφικτη – αφού έχει καταστραφεί εντελώς ο παραγωγικός της ιστός, μετά από τα έξι οδυνηρά χρόνια των μνημονίων.
Από την άλλη πλευρά, δεν είναι κατανοητή η υποστήριξη της Ευρώπης, όταν για κάθε 100 € που δανείζει την Ελλάδα απαιτεί τουλάχιστον 200 € – με την έννοια της πτώσης των τιμών της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας (χάθηκαν πάνω από 500 δις €), της χρεοκοπίας χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, των τρομακτικών απωλειών του ΑΕΠ (οπότε των υγιών δημοσίων εσόδων), της κλοπής των τραπεζών, της κατάρρευσης των χρηματιστηριακών τιμών, της απαξίωσης των εταιρειών του δημοσίου, της κατακόρυφης μείωσης μισθών και εισοδημάτων, της εκτόξευσης της ανεργίας που διόγκωσε το ασφαλιστικό πρόβλημα κοκ.
Υπάρχουν βέβαια επίσης Έλληνες, οι οποίοι προτείνουν κάτι ανάλογο – συνοδεύοντας το όμως με την άρνηση της πληρωμής του χρέους, καθώς επίσης με την έξοδο της χώρας όχι μόνο από την Ευρωζώνη αλλά, επί πλέον, από την ΕΕ. Δυστυχώς δεν εξετάζουν εάν είναι εύλογο ή εφικτό από γεωπολιτικής πλευράς, ούτε εάν η Ελλάδα έχει τις πολιτικές και οικονομικές προϋποθέσεις που απαιτεί ένα τέτοιο Ηράκλειο εγχείρημα – όπως μία ικανή κυβέρνηση, μία δική της κεντρική τράπεζα που να είναι σε θέση να ανταπεξέλθει με μία τέτοια καταιγίδα, μία σωστή παραγωγική βάση, έναν αποφασισμένο λαό, πρόθυμο να υποστεί τις σοβαρότατες συνέπειες κοκ.
Σε κάθε περίπτωση, μία τέτοια έξοδος δεν είναι τόσο απροβλημάτιστη όσο ίσως το 2010, όταν οι δανειστές ήταν οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες, ενώ η χώρα δεν είχε ακόμη καταρρεύσει – ούτε όσο πριν την υπογραφή του PSI, όπου το μεγαλύτερο μέρος του εξωτερικού χρέους (90%) θα μπορούσε να μετατραπεί σε πληθωριστικές δραχμές, με το χρηματοπιστωτικό σύστημα να μην έχει οδηγηθεί ακόμη στη σκοτεινή Χάρυβδη των κόκκινων δανείων.
Ανέφικτη βέβαια δεν θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει κανείς, κρίνοντας από την εμπειρία της Ισλανδίας και, κυρίως, της Αργεντινής – χώρες που όμως δεν είχαν υποστεί την λαίλαπα τριών διαδοχικών μνημονίων, έχοντας επί πλέον τα δικά τους εθνικά νομίσματα, τα οποία απλά αποσύνδεσαν από το δολάριο. Ειδικά όσον αφορά την Αργεντινή, η οποία βίωσε σχετικά ανάλογες συνθήκες με το ΔΝΤ, η χρεοκοπία της τεκμηριώνει ότι, εάν η κυβέρνηση της ήταν ικανότερη, θα μπορούσε να είχε ξεφύγει από την παγίδα, στην οποία οδηγήθηκε.
Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται από τις σημερινές εξελίξεις, συγκριτικά με τη Βραζιλία που επέλεξε έναν διαφορετικό δρόμο – αυτόν της υποταγής της στα μνημόνια του ΔΝΤ, χωρίς να προβεί σε στάση πληρωμών. Ειδικότερα, ενώ τα επιτόκια των δεκαετών ομολόγων της Αργεντινής μειώθηκαν από τα μέσα του 2014, στο 8% από 12%, τα αντίστοιχα της Βραζιλίας αυξήθηκαν στο 7,5% από 4% (γράφημα).
.
.
Αυτό σημαίνει πως οι αγορές θεωρούν πλέον πως και οι δύο χώρες έχουν το ίδιο ρίσκο, όσον αφορά την εξυπηρέτηση των χρεών τους – παρά το ότι η Αργεντινή ευρίσκεται σε συνεχείς συγκρούσεις με τους πιστωτές της, λόγω της μονομερούς διαγραφής χρεών που προηγήθηκε, ενώ η πάμπλουτη Βραζιλία βίωσε μία εποχή μεγάλης ανάπτυξης, καταφέρνοντας το 2012 να δανείζεται μόλις με 2,5%.
Η Αργεντινή όμως εξέλεξε πρόσφατα μία πολλά υποσχόμενη κυβέρνηση, η οποία ξεκίνησε σημαντικές διαρθρωτικές αλλαγές – χαλαρώνοντας αμέσως τους ελέγχους κεφαλαίων, αντικαθιστώντας τον διοικητή της κεντρικής της τράπεζας, υποτιμώντας το νόμισμα της, καθώς επίσης καθιστώντας τη χώρα ελκυστικότερη για τους διεθνείς επενδυτές.
Αντίθετα, η Βραζιλία είναι βυθισμένη σε μία οικονομική κρίση λόγω της πολιτικής της – στην οποία η διαφθορά έχει φτάσει στα ανώτατα στρώματα, ενώ η πρόεδρος της κατηγορείται για σοβαρότατες ατασθαλίες, έχοντας χάσει τη στήριξη του λαού της. Πριν από μερικές ημέρες δε αντικατέστησε ξαφνικά τον υπουργό οικονομικών της, ο οποίος ήταν υπέρ των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων, με κάποιον που αντιτίθεται εντελώς – με αποτέλεσμα να χαθεί ξανά η εμπιστοσύνη των επενδυτών.
