Όσο και αν προσπαθεί η κυβέρνηση να δημιουργήσει ελπίδες για το μέλλον, ενδεχομένως ως μέρος του βρώμικου πειράματος που διεξάγεται στην Ελλάδα, η πραγματικότητα δεν κρύβεται – οπότε η ψεύτικη ελπίδα μετατρέπεται σε μπούμερανγκ
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Η κοινωνία στην πατρίδα μας πλησιάζει επικίνδυνα σε μια κρίσιμη κατάσταση – η οποία θα «εκβάλλει» νομοτελειακά σε μια ανεξέλεγκτη έκρηξη. Κάποια στιγμή, αργά η γρήγορα, μία μικρή νιφάδα χιονιού θα προκαλέσει τη δημιουργία και τη γιγάντωση μίας χιονοστιβάδας, η οποία θα καταστρέψει τα πάντα στο πέρασμα της – ενώ, όσο πιο πολύ αργεί, τόσο πιο επικίνδυνη θα είναι.
Αν και πολλοί νομίζουν ότι θα πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό συμβάν, όπως είναι, για παράδειγμα, μία μαζική απεργία διαρκείας, η εμπειρία λέει πως η κοινωνική έκρηξη θα προέλθει πιθανότατα από το ακριβώς αντίθετο – από ένα ασήμαντο γεγονός, τότε που δεν θα το περιμένει κανείς.
Είναι δε εξαιρετικά πιθανόν η χιονοστιβάδα να μην σταματήσει στην Ελλάδα, αλλά να συνεχίσει την πορεία της στην Ευρώπη – βυθίζοντας στο σκοτάδι ολόκληρο τον πλανήτη. Βέβαια, φαίνεται πως στη χώρα μας η μαζική ανάφλεξη θα προέλθει από τα εξής δύο μελλοντικά ενδεχόμενα:
(α) αφενός μεν από την αναγκαστική υιοθέτηση ενός παράλληλου νομίσματος για την πληρωμή των υποχρεώσεων του δημοσίου, συμπεριλαμβανομένων των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, καθώς επίσης των συντάξεων – ένα πείραμα που οι «Θεσμοί» επιθυμούν διακαώς να διεξάγουν,
(β) αφετέρου δε από τις κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς εκ μέρους των χρεοκοπημένων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων – ειδικά μετά την ψήφιση του νόμου που επιτρέπει στις τράπεζες την πώληση των δανείων τους σε κερδοσκοπικά κεφάλαια-γύπες, τα οποία είναι ίσως καλυμμένα δικά τους”.
.
Άποψη
Όταν μία οικονομία, όπως η ελληνική, είναι βυθισμένη στην ύφεση, πόσο μάλλον στον αποπληθωρισμό, αφενός μεν περιορίζεται συνεχώς το ΑΕΠ της (οπότε η σχέση του με το χρέος), αφετέρου «πνίγεται» από τους τόκους των δανείων της – αφού είναι αδύνατον να εξασφαλίσει επιτόκια, χαμηλότερα από τον αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης της.
Εύλογα λοιπόν προβλέπεται πως το ελληνικό χρέος, ως προς το ΑΕΠ, θα υπερβεί σύντομα το 200% – ακολουθούμενο από την αλματώδη αύξηση του ιδιωτικού χρέους, αφού ήδη δεν εξυπηρετούνται 200 δις € (χρέη ιδιωτών προς τις τράπεζες, δημόσιο, ασφαλιστικούς οργανισμούς).
Εκτός αυτού η ανεργία, η οποία «τροφοδοτεί» την ύφεση μέσω της μειωμένης κατανάλωσης, αυξάνει τα ελλείμματα του προϋπολογισμού (επιδόματα ανεργίας κλπ.), «εκβάλλοντας» τελικά στο χρέος – με αποτέλεσμα να γίνεται ακόμη πιο ανεξέλεγκτο.
Επί πλέον η ύφεση, ο αποπληθωρισμός και η ανεργία, έχουν μία ακόμη καταστροφική «παρενέργεια» – προκαλούν «πιστωτική ασφυξία» ακόμη και στις οικονομίες με υγιείς τράπεζες, οι οποίες έχουν στη διάθεση τους μεγάλες ποσότητες δανειακών κεφαλαίων. Ως εκ τούτου, ακολουθεί νομοτελειακά ο πιστωτικός θάνατος, ως αποτέλεσμα του σταδιακού στραγγαλισμού της εκάστοτε χώρας – ο οποίος, όσο περισσότερο διαρκεί, τόσο πιο επώδυνος γίνεται.
Η αιτία είναι το ότι οι τράπεζες, για να δανείσουν τα χρήματα τους, οφείλουν να είναι σε κάποιο βαθμό σίγουρες για την επιστροφή τους – να αναλαμβάνουν δηλαδή ρίσκα, τα οποία μπορούν να θεωρηθούν ως φυσιολογικά, «διαχειρίσημα». Άλλωστε δεν είναι μόνο υπεύθυνες απέναντι στους μετόχους, αλλά και στους καταθέτες τους – από κάθε πλευρά (τα περί εγγυητικών κεφαλαίων για τις καταθέσεις, είναι εκτός πραγματικότητας).
Στα πλαίσια αυτά, καμία τράπεζα δεν δανείζει χρήματα σε υφιστάμενους ή μελλοντικούς ανέργους – σε πολίτες που υπερφορολογούνται, οπότε μειώνονται δραματικά τα εισοδήματα τους, σε επιχειρήσεις που πουλούν όλο και λιγότερα προϊόντα, λόγω μειωμένης κατανάλωσης, σε εταιρείες, οι πελάτες των οποίων αντιμετωπίζουν δυσκολίες πληρωμής των λογαριασμών τους, σε κράτη στα πρόθυρα της χρεοκοπίας κοκ.
Εκτός αυτού, όταν οι ενυπόθηκες εγγυήσεις των τραπεζών χάνουν συνεχώς σε αξία αφού, για παράδειγμα, οι τιμές των ακινήτων στην Ελλάδα καταρρέουν, αφενός μεν αναγκάζονται να περιορίσουν τα υφιστάμενα δάνεια τους, λόγω μειωμένων εγγυήσεων, αφετέρου τα καινούργια που τυχόν δίνουν είναι πολύ χαμηλότερα – προσαρμοσμένα στις νέες αξίες των εγγυήσεων τους.
Επομένως, για εκείνο το χρονικό διάστημα που δεν αποκαθίσταται ο ρυθμός ανάπτυξης μίας οικονομίας, επικρατεί, εκτός των άλλων, μία πιστωτική ασφυξία, η οποία ανατροφοδοτεί με τη σειρά της την ύφεση, τον αποπληθωρισμό και την ανεργία – με αποτέλεσμα να μην μπορεί η πληγείσα χώρα να ξεφύγει από την παγίδα, οδηγούμενη νομοτελειακά στο θάνατο της (χρεοκοπία).
Στα πλαίσια αυτά, όσο και αν προσπαθεί η εκάστοτε κυβέρνηση, τόσο η επίσημη, όσο και η σκιώδης, να δημιουργήσει ελπίδες για το μέλλον, ενδεχομένως ως μέρος του βρώμικου πειράματος που διεξάγεται στο παράδειγμα της Ελλάδας (ανάλυση), η πραγματικότητα δεν κρύβεται – οπότε η ψεύτικη ελπίδα μετατρέπεται σε μπούμερανγκ.
.
Καταθέσεις και χορηγήσεις
Περαιτέρω, είναι γνωστό πως οι καταθέσεις δεν έχουν καμία σχέση με τις χορηγήσεις – με τα δάνεια δηλαδή που δίνουν οι τράπεζες. Ουσιαστικά, για κάθε 100 € που δανείζουν οι τράπεζες είναι υποχρεωμένες να διατηρούν ως εγγύηση στην ΕΚΤ μόλις 1 € – οπότε τα 99 € είναι στην πραγματικότητα «αέρας». Ακριβώς για το λόγο αυτό έχουμε πολλές φορές τονίσει ότι, τα επιτόκια των τραπεζών σε σχέση με τα δικά τους χρήματα, με το 1 € δηλαδή, είναι κάτι παραπάνω από τοκογλυφικά.
Εν τούτοις, η σχέση των καταθέσεων με τα δάνεια είναι πάντοτε σημαντική για τον τραπεζικό κλάδο, επειδή καθορίζει το πόσο υγιής είναι. Όταν η σχέση αυτή είναι κάτω από τη μονάδα, όταν δηλαδή για κάθε 1 € καταθέσεις οι τράπεζες δανείζουν λιγότερα από 1 €, τότε θεωρείται πως ευρίσκονται σε καλή κατάσταση – ενώ, στην αντίθετη περίπτωση, τείνουν να έχουν πρόβλημα.
Στον πίνακα που ακολουθεί φαίνεται η εξέλιξη των καταθέσεων, καθώς επίσης των χορηγήσεων των τεσσάρων μεγάλων ελληνικών τραπεζών διαχρονικά – ενώ στην τελευταία στήλη η σχέση τους, η οποία επιδεινώνεται συνεχώς. Για παράδειγμα, το 2002 για κάθε 1 € κατάθεση δίνονταν 0,64 € δάνεια – ενώ το 2010 1,17 €. Σήμερα, μετά τις μαζικές εκροές καταθέσεων, έχουν πλέον μειωθεί κάτω από τα επίπεδα του 2002 – ενώ οι χορηγήσεις παραμένουν υψηλές, με αποτέλεσμα ο δείκτης να πλησιάζει το 1:2.
.
| Έτος | Καταθέσεις | Χορηγήσεις | Ποσοστό |
| 2002 | 133,49 | 85,37 | 0,639 |
| 2003 | 130,99 | 97,78 | 0,746 |
| 2004 | 136,41 | 106,89 | 0,783 |
| 2005 | 145,08 | 126,52 | 0,872 |
| 2006 | 163,28 | 152,34 | 0,933 |
| 2007 | 189,53 | 189,72 | 1,001 |
| 2008 | 217,33 | 233,35 | 1,083 |
| 2009 | 224,66 | 235,41 | 1,047 |
| 2010 | 201,20 | 235,84 | 1,172 |
Πίνακας: BB
.
Φυσικά το σημαντικότερο είναι η επισφάλειες στους ισολογισμούς των τραπεζών – όπου υπολογίζεται πως για κάθε 100 € μη εξυπηρετούμενου δανεισμού, πρέπει να χορηγούνται υγιή δάνεια 2.000 € (εικοσαπλάσια), για να αντισταθμιστεί η ζημία τους.
