Ολοκληρώνοντας, φαίνεται καθαρά πως η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία είχε και έχει ακόμη πολύ στενές σχέσεις με δικτατορικά καθεστώτα σε ολόκληρη την υφήλιο – ενώ δεν είναι φυσικά ο μοναδικός βιομηχανικός όμιλος της χώρας με αυτά τα χαρακτηριστικά.
Ως εκ τούτου, η απάτη που πρόσφατα αποκαλύφθηκε, με πρωτοβουλία των Η.Π.Α. (άρθρο), είναι μάλλον το μικρότερο, συγκριτικά με τα υπόλοιπα «ελαττώματα» του – ενώ το γεγονός ότι, ήταν η αγαπημένη επιχείρηση του Χίτλερ, δεν είναι καθόλου αμελητέο.
.
Τα υπόλοιπα γερμανικά σκάνδαλα
Ακριβώς την εποχή της γερμανικής προετοιμασίας για τη διεκδίκηση των αγώνων του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, ένας από τους μεγαλύτερους ιδιοκτήτες ΜΜΕ της Γερμανίας (K. Kirch) αγόρασε έναντι πολλών χρημάτων δικαιώματα στην τηλεόραση – για σχετικά άχρηστους φιλικούς αγώνες της FC Bayern Μονάχου στη Μάλτα, στην Τυνησία, στην Ταϊλάνδη και στο Τρινιντάντ.
Εντελώς τυχαία βέβαια, προέρχονταν από τις παραπάνω χώρες μέλη της εκτελεστικής επιτροπής της ΦΙΦΑ – ενώ κανένας δεν αναρωτήθηκε για ποιό λόγο ο Γερμανός έδωσε τόσα χρήματα, χωρίς να έχει την παραμικρή ωφέλεια. Εκτός βέβαια από όλους όσους γνωρίζουν τη μοναδική παγκοσμίως διαπλοκή της οικονομικής με την πολιτική εξουσία στη Γερμανία – σε μία χώρα που, κάτω από την επιφάνεια, ο εθνικοσοσιαλισμός ζει και βασιλεύει.
Η επόμενη σύμπτωση ήταν η απόφαση της τότε κυβέρνησης της Γερμανίας, μία εβδομάδα πριν από την ανάθεση των αγώνων του παγκοσμίου κυπέλου, να παραδώσει 1.200 μπαζούκας στη Σαουδική Αραβία – ενάντια στο εμπάργκο που είχε επιβληθεί στη χώρα, από την οποία προερχόταν ένα ακόμη μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της ΦΙΦΑ.
Υπήρξαν βέβαια και άμεσες «εκροές χρημάτων», όπως αυτές εκ μέρους του γενικού διευθυντή της Adidas, τα αθλητικά είδη της οποίας έχουν μεγάλη σχέση με το ποδόσφαιρο – ως συνήθως με τη μορφή των δωρεών. Προφανώς πολλές άλλες, οι οποίες βλέπουν σήμερα τα φώτα της δημοσιότητας – πιθανόν με τη βοήθεια των Η.Π.Α., οι οποίες έχουν χάσει την υπομονή τους από την αλαζονική στάση της Γερμανίας σε μία σειρά θεμάτων (πολιτική λιτότητας, συμφωνία TTIP, υπερβολικά εμπορικά πλεονάσματα, οικονομικό ΝΑΤΟ κοκ).
Περαιτέρω, όταν συμφωνούνται κανόνες στο Βερολίνο, όταν οι επιχειρήσεις «δανείζουν» απ’ ευθείας στα υπουργεία τα στελέχη τους, όταν διατυπώνονται προτάσεις νόμων που μπορούν να τις ωφελήσουν ή να τις ζημιώσουν, τότε δραστηριοποιούνται περίπου 5.000 «λομπίστες» γύρω από το Κοινοβούλιο – οι οποίοι δουλεύουν μανιωδώς, στο πλάι των βουλευτών που τους έχουν «ανατεθεί».
Προφανώς η αντιστοιχία οκτώ στελεχών διαφορετικών λόμπι ανά βουλευτή, οι οποίοι του παρέχουν οτιδήποτε χρειαστεί, διευκολύνει κατά πολύ την εργασία του – ενώ κανένας δεν δίνει σημασία στο εάν οι νόμοι που τελικά ψηφίζονται ωφελούν τις επιχειρήσεις, οι οποίες προσφέρουν γενναιόδωρα τη βοήθεια τους στους βουλευτές.
Όπως στο παράδειγμα της φορολόγησης των τραπεζικών συναλλαγών, η οποία δεν έχει μέχρι στιγμής επιβληθεί – παρά το ότι θεωρείται απαραίτητη από τους Πολίτες που νομίζουν ανόητα ότι, αυτοί εκλέγουν τις κυβερνήσεις, καθώς επίσης πως οι βουλευτές που επιλέγουν εξυπηρετούν ανιδιοτελώς τα συμφέροντα της κοινωνίας!
Όσον αφορά τώρα τη Deutsche Bank, για την οποία αναρωτιέται η ίδια η αστυνομία της χώρας εάν πρόκειται για μία εγκληματική οργάνωση (πηγή), η οποία χρησιμοποιεί μεθόδους που θα ζήλευε ακόμη και η Μαφία, κατηγορούμενη από τις αμερικανικές Αρχές για ξέπλυμα χρήματος, για απάτες στα επιτόκια (πρέπει να πληρώσει πρόστιμο ύψους 2,5 δις € στις Η.Π.Α. και στη Μ. Βρετανία) κοκ., είναι δύσκολο να μην συμπεράνει κανείς πως η απάτη είναι στο DNA της – χωρίς όμως να την αγγίζει καθόλου η κυβέρνηση, γνωρίζοντας πως η έκθεση της στα παράγωγα θα μπορούσε να συντρίψει ολόκληρη τη γερμανική οικονομία και όχι μόνο.
Τέλος, όταν μία χώρα χαρακτηρίζεται από τα δικά της ΜΜΕ ως η πρωταθλήτρια της απάτης (πηγή), ακόμη χειρότερα ότι είναι η βασίλισσα της διαφθοράς, του χρηματισμού και της υπεξαίρεσης δημοσίων κονδυλίων από ιδιώτες, δεν πρέπει κανείς να εκπλήσσεται από το καινούργιο σκάνδαλο του παγκοσμίου κυπέλου – το οποίο είναι ίσως το μικρότερο, συγκριτικά με όλα τα υπόλοιπα.
.
Επίλογος
Ελπίζουμε και ευχόμαστε να κατανοούν πλέον οι Έλληνες σε ποιόν παρέδωσε τα κλειδιά της χώρας η νέα κυβέρνηση τους, ακολουθώντας πιστά το παράδειγμα των προκατόχων της – καθώς επίσης να πάψουν να κακολογούν τον εαυτό τους, θεωρώντας πως τα δικά τους λάθη οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία.
Αυτό αφορά επίσης την υπερχρέωση της Ελλάδας, η οποία δεν είναι η μοναδική χώρα στον πλανήτη που τα χρέη της αυξάνονται – κρίνοντας από το γράφημα που ακολουθεί, σύμφωνα με το όποιο η αύξηση των χρεών σε όλες σχεδόν τις μεγάλες χώρες είναι δυσανάλογη, συγκριτικά με το ΑΕΠ τους.
.
.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως υποτιμούμε τα μεγάλα ελαττώματα της οικονομίας μας – όπως είναι η έλλειψη σταθερού φορολογικού και επιχειρηματικού πλαισίου, η μη ορθολογική λειτουργία του δημοσίου, ο κρατισμός, το πελατειακό κράτος κοκ.
Εν τούτοις πιστεύουμε πως ακόμη και αν διορθωνόταν, η Ελλάδα δεν θα οδηγούταν στην έξοδο από την κρίση – πόσο μάλλον όταν υποχρεώνεται να εφαρμόσει μέτρα (μνημόνια) που εξασφαλίζουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα: την ολοκληρωτική καταστροφή της, έτσι ώστε να λεηλατηθεί τόσο η δημόσια, όσο και η ιδιωτική της περιουσία, χωρίς να μπορεί κανένας να αμυνθεί.
Στα πλαίσια αυτά, όπως αναφέραμε στην εισαγωγή του κειμένου, ο μοναδικός αγώνας που δεν μπορεί να κερδηθεί, είναι αυτός που ο αντίπαλος τοποθετεί τους όρους του – ενώ ο καθένας μπορεί να αντιδράσει με τον τρόπο του, αλλάζοντας τους όρους του παιχνιδιού. Χωρίς φυσικά να περιμένει τον από μηχανής Θεό να το κάνει, ενώ αυτός θα κάθεται ήρεμος στον καναπέ του, παρακολουθώντας αποχαυνωμένος τηλεόραση.
