Όταν μία χώρα κατηγορείται από τα δικά της ΜΜΕ πως είναι η βασίλισσα της διαφθοράς, του χρηματισμού και της υπεξαίρεσης δημοσίων κονδυλίων από ιδιώτες, δεν πρέπει κανένας να εκπλήσσεται από το σκάνδαλο των αγώνων του 2006
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Όλα τα προβλήματα, όλες οι κρίσεις έχουν τουλάχιστον μία λύση, εάν όχι πάρα πολλές – ενώ δεν υπάρχει σε καμία περίπτωση η έννοια του ανυπέρβλητου ή ενός σεναρίου που δεν είναι δυνατόν να έχει ένα αίσιο τέλος. Ορισμένοι μπορεί να μην είναι αρκετά έξυπνοι ή να μην έχουν το θάρρος να αναζητήσουν τις σωστές λύσεις – υπάρχουν όμως πάντοτε, περιμένοντας να ανακαλυφθούν.
Ο μοναδικός αγώνας που δεν μπορεί ποτέ να κερδηθεί, είναι ο αγώνας που ο εχθρός ορίζει τους κανόνες και εμείς τους αποδεχόμαστε σαν ανόητοι – όπως συμβαίνει τουλάχιστον τα τελευταία έξι χρόνια στην Ελλάδα, όπου τα μνημόνια καθορίζουν τους όρους του αθέμιτου «παιχνιδιού» εις βάρος της εθνικής μας κυριαρχίας.
Περαιτέρω, η ζωή δεν είναι μία παρτίδα σκάκι με άβουλα πιόνια τους Πολίτες, ενώ ο κάθε άνθρωπος μπορεί να αποφασίσει να μην αποτελεί ένα πιόνι, μία σκακιστική φιγούρα στα χέρια των άλλων – εάν και όταν έχει φυσικά το θάρρος να το κάνει. Όσον αφορά δε τα μαζικά κινήματα απελευθέρωσης ή/και αντίστασης στη δουλεία, στη ληστεία ή σε οτιδήποτε άλλο, δεν φτάνει να είναι μόνο πρόθυμα να αποχωρήσουν από τη σκακιέρα, υιοθετώντας τους δικούς τους κανόνες.
Με απλά λόγια, η φυγή δεν είναι αρκετή για να αλλάξουν τη μοίρα τους τα επί μέρους άτομα και οι ομάδες τους – αφού πρέπει να είναι πρόθυμα να υιοθετήσουν μέτρα και συμπεριφορές, μέσω των οποίων το παιχνίδι που διεξάγεται εις βάρος τους να μπορεί να καταστραφεί εντελώς. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει η κάθε εξέγερση να είναι αυτοκριτική – με στόχο να ανακαλύψει τα αδύναμα σημεία της, ειδικά όσον αφορά την προπαγάνδα των αντιπάλων της.
Συνεχίζοντας, τα περισσότερα προβλήματα μας ως κοινωνία οφείλονται σε έναν μικρό σχετικά αριθμό οργανωμένων ατόμων ή χωρών που συνιστούν την εκάστοτε ελίτ – δεν είναι όμως ποτέ δυνατόν να αντιμετωπισθούν με επιτυχία, εάν δεν συνειδητοποιήσουμε εξ ίσου καλά τις δικές μας αδυναμίες, μαζί με τις αντίστοιχες των εχθρών μας.
Το πλέον ζημιογόνο, αδύνατο σημείο των κοινωνικών κινημάτων αντίστασης, είναι η τάση ορισμένων ανθρώπων να περιμένουν τις ενέργειες των άλλων, πριν οι ίδιοι αναλάβουν αντίστοιχες πρωτοβουλίες.
Εν τούτοις, ευτυχώς ίσως, δεν απαιτούν όλες οι λύσεις τη συγχρονισμένη, μαζική αντίδραση – η οποία συμβαίνει συνήθως όταν υπάρξει μία ηγετική φυσιογνωμία που να μπορεί να κινητοποιεί τις μάζες. Πολύ συχνά οι καλύτερες λύσεις προέρχονται από μεμονωμένα άτομα και μικρές ομάδες, οι οποίες τις εφαρμόζουν σε τοπικό επίπεδο.
Ένας άνθρωπος δεν μπορεί μόνος του να αλλάξει ολόκληρο τον κόσμο – το κάθε άτομο όμως έχει τη δυνατότητα να αλλάζει καθημερινά το κοντινό του περιβάλλον, με μικρά αλλά σταθερά και αποφασιστικά βήματα.
Στα πλαίσια αυτά, οι «ακτιβιστές» δεν πρέπει να ανησυχούν για το τι κάνουν οι άλλοι αλλά, κυρίως, για το τι κάνουν οι ίδιοι καθημερινά, με στόχο τον εκτροχιασμό της τυραννίας – είτε αυτή είναι εγχώρια, είτε ξένη, είτε ο συνδυασμός και των δύο“.
.
Άρθρο
Παραδόξως, είναι πολύ δύσκολο να πείσει κανείς τους Έλληνες πως η επίλυση των προβλημάτων που πράγματι έχει η χώρα μας από πολλές δεκαετίες, δεν είναι δυνατή με τα μέτρα (κανόνες, μνημόνια) που τους επιβάλλονται από άλλους – πως ο στόχος αυτών των άλλων είναι η εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων και όχι η εξυγίανση της οικονομίας μας.
Παρά το ότι δε είναι φανερό πως αποτελεί το άκρον άωτο της ανοησίας να πουλιέται η Ελλάδα έναντι ενός συνολικού δανείου 316 δις € (εάν υποθέσουμε ότι θα εισπράξουμε τα ποσά που συνοδεύουν το τρίτο μνημόνιο), το οποίο θα επιστραφεί με τόκους ακόμη και αν τελικά μας εγκριθεί η προσδοκώμενη από την κυβέρνηση επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, ελάχιστοι είναι πρόθυμοι να το συνειδητοποιήσουν – θεωρώντας ανόητα τα δανεικά «δωρεάν χρήματα», αν και έχουν υπογραφεί δρακόντειες συμφωνίες που «δεσμεύουν χειροπόδαρα» τη χώρα.
Περαιτέρω, όταν η χώρα που έχει αναλάβει την εξυγίανση της οικονομίας μας, καθώς επίσης το «συνετισμό» μας είναι η πρωταθλήτρια της απάτης, η Γερμανία δηλαδή, δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε πως θα καταπολεμήσει το «πελατειακό κράτος», την έλλειψη Θεσμών και την πολιτική διαφθορά – από την οποία έχει η ίδια ωφεληθεί τα μέγιστα στο παρελθόν, χρηματίζοντας τους πάντες.
Ειδικά όσον αφορά τις γερμανικές απάτες, το σκάνδαλο της Volkswagen (άρθρο) είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου – σημειώνοντας πως ο όμιλος, λόγω της συμμετοχής στη μετοχική του σύνθεση του κρατιδίου της Κάτω Σαξονίας, είναι ένας από τους βασικότερους συνδετικούς κρίκους μεταξύ του κράτους και του βιομηχανικού κεφαλαίου που ουσιαστικά κυβερνάει απολυταρχικά τη Γερμανία.
.
Η VW και οι δικτατορίες
Η αγαπημένη βιομηχανία του Χίτλερ, η οποία κατασκεύαζε το «όπλο της τιμωρίας» (V1) στο δεύτερο παγκόσμιο, απασχολώντας καταναγκαστικά εργαζομένους από χώρες που ήταν υπό την κατοχή των ναζί, αποτέλεσε μετά τον πόλεμο την αιχμή του δόρατος της εξαγωγικής πολιτικής της Δυτικής Γερμανίας – ιδρύοντας το πρώτο υποκατάστημα της στο εξωτερικό στη Ν. Αφρική, το 1946, με τη βοήθεια της εκεί φιλικής της δικτατορίας (Απαρτχάιντ).
Ένα επίσης δικτατορικό καθεστώς επέλεξε για την ίδρυση του μεγάλου υποκαταστήματος της στη Βραζιλία το 1953 – προσφέροντας στον τότε δικτάτορα (G. Vargas), το ίδιο έτος, το ειδικό μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Το ίδιο συνέβη και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας στην Αργεντινή (1976-1983), όπου ο όμιλος κατασκεύασε εκεί το 1980 ένα καινούργιο εργοστάσιο του – ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε την τιμητική διάκριση του Έλληνα πρωθυπουργού που επέβαλλε στην πατρίδα του τη δικτατορία της Τρόικας, στο Βερολίνο τον Οκτώβριο του 2010 (πηγή).
Ως η κορύφωση της γερμανικής φιλίας με τη βραζιλιάνικη δικτατορία θεωρείται το έτος 1968, όπου υπογράφηκε η επιστημονική και τεχνική συνεργασία των δύο χωρών, από τον τότε «σοσιαλιστή» υπουργό εξωτερικών της Γερμανίας W. Brandt – η οποία οδήγησε αργότερα στη συμφωνία για την «ειρηνική χρήση» της πυρηνικής ενέργειας το 1975, από έναν άλλο γερμανό «σοσιαλιστή» (H. Genscher).
Όταν δε ο δικτάτορας της Βραζιλίας (E. Geisel) επισκέφθηκε αργότερα τη Γερμανία, το 1978, τον υποδέχθηκαν θερμά όλοι οι δημοκρατικοί εκπρόσωποι της χώρας – από τον πρόεδρο και τον καγκελάριο της, έως τους αρχηγούς όλων σχεδόν των κομμάτων.
Μόλις πρόσφατα δε (2014) η βραζιλιάνικη «Επιτροπή αλήθειας» αποφάσισε να ερευνήσει τη συνεργασία της Volkswagen με το πρώην δικτατορικό καθεστώς – όπου ο όμιλος κατηγορήθηκε ότι, μέσω «δωρεών» στο στρατιωτικό καθεστώς πριν από το πραξικόπημα της 31.3.1964, καθώς επίσης αργότερα, συγχρηματοδότησε την δημιουργία ενός στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος, ενώ το 1961 συμμετείχε στην ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου της Βραζιλίας.
