Ο δημόσιος τομέας χαρακτηρίζεται από μία πολιτική πατρωνία, με στόχο τα κομματικά οφέλη, καθώς επίσης από έναν νεποτισμό (οικογενειοκρατία) – από ιδιαιτερότητες δηλαδή που έχουν μετατρέψει τη χώρα σε μία σοβιετικού τύπου οικονομία
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Έχει τεκμηριωθεί πολλές φορές πως ούτε η χρεοκοπία της Ελλάδας οφειλόταν στους Έλληνες, ούτε η αποτυχία των μνημονίων (ανάλυση), συμπεριλαμβανομένου του τρίτου μελλοντικού, με το οποίο δόθηκε «γη και ύδωρ» στους δανειστές – ενώ είναι ασφαλώς ανόητο να ισχυρίζεται κανείς πως είναι καλύτερο από τα προηγούμενα, αφού προστίθεται σε αυτά, νομιμοποιώντας και επισφραγίζοντας τα.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η οικονομία της χώρας λειτουργούσε ανέκαθεν σωστά επειδή, σε μία τέτοια περίπτωση, η Ελλάδα θα παρήγαγε άφθονο πλούτο, χωρίς να κινδυνεύει ποτέ να χρεοκοπήσει – αφού διαθέτει τα πάντα (φυσική ομορφιά, υπόγειο πλούτο, εύφορες εκτάσεις, ισχυρή ναυτιλία, υποδομές, εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό, οξυδερκείς Πολίτες, ικανούς επιχειρηματίες κλπ.), για να μπορεί να το κάνει.
Στην προκειμένη περίπτωση, όπως πολύ σωστά αναφέρεται, τα προβλήματα της Ελλάδας οφείλονται κυρίως στις οικονομικές (δομικές) της αδυναμίες, οι οποίες έχουν τις «ρίζες» τους στις αξίες, καθώς επίσης στις πεποιθήσεις της ελληνικής κοινωνίας (E. Phelps).
Ειδικότερα, ο δημόσιος τομέας της χώρας χαρακτηρίζεται από μία «πολιτική πατρωνία», με στόχο τα κομματικά οφέλη (πελατειακό κράτος, ψήφοι), καθώς επίσης από έναν «νεποτισμό» (οικογενειοκρατία), ο οποίος εκδηλώνεται με την παραχώρηση θέσεων εργασίας και αξιωμάτων σε συγγενείς και φίλους – σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, σε σχέση με τα υπόλοιπα ανεπτυγμένα κράτη της Ευρώπης.
Περαιτέρω, οι ανώτατες συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων συγκριτικά με τους μισθούς τους είναι σχεδόν διπλάσιες, από αυτές στην Ισπανία (πηγή) – ορισμένοι πληρώνονται χωρίς καν να εργάζονται (συνδικαλιστές, κομματικά στελέχη κλπ.), ενώ οι εκάστοτε κυβερνήσεις παρέχουν μεγάλα φορολογικά προνόμια στις επιχειρηματικές ελίτ, με τις οποίες διαπλέκονται διαφθειρόμενες.
Σύμφωνα τώρα με πρόσφατες στατιστικές, το μερίδιο του κέρδους στους τζίρους των ελληνικών επιχειρήσεων (στον παραγωγικό κυρίως κλάδο), ανέρχεται στο εξτρεμιστικό 46% – στη δεύτερη θέση είναι η Ιταλία με 42%, στην τρίτη η Γαλλία με 41%, ενώ στη Γερμανία είναι 39%, στις Η.Π.Α. 35% και στη Μ. Βρετανία μόλις 32%.
Εκτός αυτού, τόσο οι επιδοτήσεις, όσο και οι ενισχύσεις, καθώς επίσης οι συμβάσεις με το δημόσιο και με τις κρατικές επιχειρήσεις, προσφέρονται σχεδόν αποκλειστικά σε αυτούς που διαθέτουν διασυνδέσεις και εσωτερική πληροφόρηση – ενώ όλοι οι υπόλοιποι σπάνια πετυχαίνουν κάτι ανάλογο.
Παραδόξως δε, πολλοί νέοι επιχειρηματίες διστάζουν να ιδρύσουν τις καινοτόμες εταιρείες τους στη χώρα – φοβούμενοι αφενός μεν πως οι ιδέες τους θα κλαπούν από τους επιτήδειους, με τη χρήση πλαστών εγγράφων ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, αφετέρου την κακοπροαίρετη/κακοφτιαγμένη/απογοητευτική απομίμηση των προϊόντων ή των υπηρεσιών τους.
.
Ο ακρωτηριασμός του οικονομικού συστήματος
Περαιτέρω, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα (πηγή), η Ελλάδα ανήκει στις πλέον δύσκολες χώρες, όσον αφορά την ίδρυση επιχειρήσεων, αλλά και το κλείσιμο των υφισταμένων – με αποτέλεσμα ο ανταγωνισμός να είναι πολύ αδύναμος, οι τιμές υψηλές, το κόστος παραγωγής επίσης, καθώς επίσης να υπάρχουν πολύ λίγες επιχειρήσεις με πραγματικά νεωτεριστικές ιδέες.
Το ακρωτηριασμένο αυτό σύστημα έχει προέλθει από τις ελληνικές συντεχνιακές «αξίες» – οι οποίες δίνουν υπερβολική έμφαση στην κοινωνική ασφάλεια, θέτουν την αλληλεγγύη υπεράνω του ανταγωνισμού, ενώ εμποδίζουν τις αλλαγές που δεν έχουν τη δυνατότητα να ελέγξουν.
Οι διαδικασίες αυτές θα μπορούσαν μεν να θεωρηθούν ως καλοπροαίρετες, δεν παύουν όμως να αποτελούν την κλασσική συνταγή της οικονομικής στασιμότητας – της μειωμένης παραγωγικότητας, καθώς επίσης των ελάχιστων ευκαιριών για αξιοκρατικές, επιτυχημένες και γρήγορες καριέρες.
Παράλληλα, διαπιστώνει κανείς πως οι περισσότερες ενέργειες των κυβερνήσεων έχουν μάλλον στόχο το μοίρασμα της φτώχειας, αντί τη δημιουργία πλούτου – ενώ στο όνομα της ισότητας των ευκαιριών, απαγορεύεται ακόμη και η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, με αποτέλεσμα να στερείται η χώρα από μία μεγάλη πηγή εσόδων (φοιτητές από τις γύρω χώρες), καθώς επίσης να εκρέουν σημαντικά κεφάλαια στο εξωτερικό (σπουδές στη Βρετανία, ακόμη και σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης).
.
Τα συμπτώματα της ασθένειας
Ειδικά όσον αφορά την παραγωγικότητα (ΑΕΠ ανά εργαζόμενο), είχαμε τονίσει ήδη με μία ανάλογη ανάλυση μας το 2009, συγκρίνοντας τότε την Ελλάδα με την Ολλανδία ότι, η δυνητική ανεργία ήταν της τάξης του 40% – προβλέποντας την κατακόρυφη αύξηση της, η οποία ακολούθησε αργότερα.
Πρόσφατα, η παραγωγικότητα της Ελλάδας υπολογίσθηκε στο 72% συγκριτικά με την Ιταλία (είναι δηλαδή 28% χαμηλότερη), ενώ μόλις στο 58% της γερμανικής – γεγονός που επεξηγεί μία επόμενη παραδοξότητα, σύμφωνα με την οποία το πραγματικό (αφαιρουμένου του πληθωρισμού) ΑΕΠ της Ελλάδας έχει υποχωρήσει στα επίπεδα του 2000 (πηγή), ενώ η ανεργία είναι τριπλάσια σχετικά με το 2000. Αποδεικνύεται δε από το γράφημα εφημερίδας που ακολουθεί, το οποίο συγκρίνει τη χώρα μας με την Πορτογαλία – η οποία δεν βίωσε ποτέ τη δική μας ανάπτυξη.
.
(*Πατήστε στο γράφημα για μεγέθυνση)
.
Συνεχίζοντας, ο μέσος βαθμός ικανοποίησης των Ελλήνων από τη ζωή τους είναι χαμηλότερος από τον αντίστοιχο στην Ευρώπη, παρά το ότι κατοικούν στην ομορφότερη, εάν όχι πλουσιότερη περιοχή του πλανήτη – γεγονός που επιδεινώνεται από τη γραφειοκρατία που είναι σχεδόν ανεξέλεγκτη, σκόπιμη βέβαια, με στόχους να εμποδίζονται αυτοί που δεν διαπλέκονται, να εξασφαλίζονται περισσότερες θέσεις εργασίας στο δημόσιο για «κομματικό μοίρασμα», να ευδοκιμεί ο χρηματισμός κοκ.
Ενάντια δε στους ισχυρισμούς αρκετών κυβερνήσεων της χώρας, οι συντεχνίες οδηγούν στην αύξηση της εξαθλίωσης αυτών που βρίσκονται ήδη σε μειονεκτική θέση – κρίνοντας από το ότι, το ποσοστό φτώχειας στην Ελλάδα το 2010, πριν από την επιβολή του πρώτου μνημονίου, ήταν στο 21,4% έναντι 16,7% του μέσου όρου της Ευρωζώνης.
Όσον αφορά γενικότερα τους Θεσμούς, η δυσλειτουργία τους αποτελεί ίσως ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της Ελλάδας (άρθρο) – για την αντιμετώπιση του οποίου δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα, αφού όλες οι πρόσφατες ενέργειες επικεντρώνονται στις μειώσεις των εισοδημάτων των Ελλήνων (περιορισμός μισθών και συντάξεων, αύξηση των φόρων).
