“Σκεφθείτε πως απευθυνθήκατε σε κάποιον που σας έπεισε πως είναι εξαιρετικός χειρουργός. Αφού ξεκίνησε λοιπόν την επικίνδυνη εγχείριση ανοιχτής καρδιάς, στη μέση της επέμβασης σας αποκάλυψε πως δεν έχει πτυχίο – υποχρεώνοντας σας με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, χωρίς να προλάβετε να ενημερωθείτε ή να αλλάξετε γιατρό, να πάρετε εσείς την απόφαση για τη συνέχιση της εγχείρησης. Τι θα σκεφτόσαστε αλήθεια;”
.
Άποψη
Έχουμε την άποψη πως δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο, από την εξαπάτηση ενός ολόκληρου λαού, τόσο από την κυβέρνηση του, όσο και από τους νομισματικούς εταίρους του – επίσης από τους συμμάχους του, εάν θεωρήσουμε ως τέτοια τις Η.Π.Α.
Δεν μπορεί άλλωστε κανείς να αποδεχθεί ως λογικό, «ένθεν κακείθεν», το δίλημμα του φυλακισμένου, με την κυριολεκτική ερμηνεία της λέξης, απέναντι στο οποίο τοποθετούνται οι Έλληνες – από μία κυβέρνηση που τους υποσχέθηκε πως, ακόμη και αν δεν κατάφερνε να εφαρμόσει το δημαγωγικό προεκλογικό της πρόγραμμα, θα εξασφάλιζε τουλάχιστον την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, τη μη επιδείνωση της οικονομίας, ανοιχτές τράπεζες, καθώς επίσης τη διαγραφή μέρους των δημοσίων χρεών.
Ερχόμενοι λοιπόν οι ίδιοι αντιμέτωποι με μία απόφαση που δεν είχε το θάρρος να πάρει ο πρωθυπουργός τους, κατανοούν πως το «ΟΧΙ» σημαίνει για τους ίδιους άρνηση των τεκμηριωμένα αποτυχημένων μνημονίων, τα οποία τους επιβλήθηκαν αυθαίρετα, ενώ για τους Ευρωπαίους μεταφράζεται ως επιθυμία εξόδου τους από την Ευρωζώνη.
Τι θα μπορούσαν να ψηφίσουν λοιπόν, όταν εύλογα δεν θέλουν τη συνέχιση της εγκληματικής πολιτικής, ενώ σε ποσοστό που υπερβαίνει το 80% τοποθετούνται υπέρ του ευρώ; Πόσο μάλλον όταν δεν προστατεύονται ούτε από το Σύνταγμα τους, το οποίο απαγορεύει τα δημοψηφίσματα δημοσιονομικού χαρακτήρα, επειδή είναι αυτονόητο να μην θέλει κανείς να επιβαρυνθεί με φόρους ή/και με μειώσεις εισοδημάτων; Δεν τους έχει προδώσει ανεπανόρθωτα ο πρόεδρος της Δημοκρατίας που το υπέγραψε και η Δικαιοσύνη που το ενέκρινε;
Το «ΟΧΙ» σημαίνει όμως επίσης την αποδοχή της σημερινής κυβέρνησης, η οποία οδήγησε στην επιδείνωση της οικονομικής καταστροφής της χώρας τους, καθώς επίσης στην πλήρη αποτυχία των διαπραγματεύσεων. Ταυτόχρονα, εγκρίνεται έμμεσα η επιλεκτική χρεοκοπία της Ελλάδας, την οποία προκάλεσε η κυβέρνηση χωρίς καν να τους ρωτήσει – αθετώντας την πληρωμή του ΔΝΤ, με αποτέλεσμα να καταστούν ληξιπρόθεσμα τα δάνεια των 130 δις € του EFSF, τα οποία θα πληρώνονταν μετά το 2023. Πως είναι δυνατόν λοιπόν να το επιλέξουν;
Από την άλλη πλευρά, το «ΝΑΙ» θεωρείται από τους ίδιους ως η αποδοχή ενός τρίτου μνημονίου, καθώς επίσης η κατοχύρωση των δύο προηγουμένων – με τα οποία έχει υποθηκευθεί ολόκληρη η δημόσια και ιδιωτική περιουσία τους (άρθρο), από τις τότε ανίκανες, εάν όχι ενδοτικές κυβερνήσεις, οι οποίες έχουν το θράσος σήμερα να το στηρίζουν.
Σημαίνει παράλληλα πως η Τρόικα θα εγκατασταθεί ξανά στην Ελλάδα, πως πιθανότατα οι Γερμανοί θα καταλάβουν το υπουργείο οικονομικών και τις εφορίες – ότι θα ακολουθήσει ο απόλυτος εφιάλτης τους, οι πλειστηριασμοί των σπιτιών τους, πως θα εξαθλιωθούν περαιτέρω, καθώς επίσης ότι θα κινδυνεύσουν να πεταχτούν σαν τη στυμμένη λεμονόκουπα στα σκουπίδια της ιστορίας.
Για την Ευρώπη όμως μεταφράζεται ως η αποδοχή της συμμετοχής τους στην Ευρωζώνη, την οποία εύλογα επιθυμούν – αφού, ακόμη και αν δεν ήταν καταστροφική η υιοθέτηση της δραχμής, γνωρίζουν πολύ καλά πως είναι αδύνατη η επιστροφή μίας υπερχρεωμένης χώρας στο εθνικό της νόμισμα, ενώ κανένα πολιτικό κόμμα τους δεν έχει την παραμικρή δυνατότητα να διαχειρισθεί ένα τέτοιο πολύπλοκο εγχείρημα. Πως είναι δυνατόν λοιπόν να ψηφίσουν «ΟΧΙ» στο ευρώ, οπότε «ΝΑΙ» στην άτακτη χρεοκοπία και στη δραχμή;
Τέλος, κανένας δεν τους εγγυάται πως δεν είναι μία παγίδα της κυβέρνησης, της Γερμανίας, του ΔΝΤ, των Η.Π.Α. ή όλων μαζί, την οποία υποπτεύονται μεν, αλλά δεν μπορούν να προσδιορίσουν με βεβαιότητα – αφού όλοι οι παραπάνω θα μπορούσαν να έχουν «κρυφές ατζέντες» (άρθρο), χωρίς όμως να γίνονται αντιληπτές από τους Έλληνες Πολίτες.
Δεν είναι άλλωστε αδύνατη η σκόπιμη επιδίωξη ενός «βελούδινου διαζυγίου» με την Ευρωζώνη από την κυβέρνηση (σενάριο), με στόχο τη μετατροπή της χώρας τους σε έναν σοσιαλιστικό παράδεισο – αν και η στήριξη μίας ακροδεξιάς παράταξης (Χρυσή Αυγή) που πιστεύει ακράδαντα στον εθνικοσοσιαλισμό, σε μία ήπια αριστερή-δεξιά, αποτελεί ένα εξαιρετικά εκρηκτικό μείγμα.
Λόγω της πολυπλοκότητας λοιπόν, με την οποία ευρίσκονται αντιμέτωποι οι Έλληνες, έχουν εύλογα υιοθετήσει τη στάση του παραδείγματος από την ψυχολογία – όπου ένας καλόβουλος όνος, τοποθετούμενος μεταξύ δύο δεματιών σανού, τα οποία ευρίσκονται στην ίδια απόσταση μεταξύ τους, δεν μπορεί να αποφασίσει ποιό από τα δύο θα επιλέξει και τελικά πεθαίνει από την πείνα.
Έτσι λοιπόν οι δημοσκοπήσεις δείχνουν να είναι ισορροπημένες μεταξύ τους, ενώ κανένας δεν μπορεί να κατανοήσει πώς θα αξιολογηθεί μία μικρή πλειοψηφία της μίας ή της άλλης άποψης, από την κυβέρνηση και τους δανειστές της – ενώ οι εκβιασμοί «ένθεν κακείθεν» κορυφώνονται, με τους ηγέτες των άλλων χωρών, καθώς επίσης την ελίτ και τις κυρίαρχες τράπεζες να ανησυχούν όχι τόσο για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, όσο για τη διενέργεια του.
Κάτω από αυτήν την οπτική γωνία, δεν είναι απίθανο οι Έλληνες να τιμωρηθούν αυστηρά, παραδειγματικά, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, αφού διαφορετικά θα μπορούσαν να τους μιμηθούν οι υπόλοιποι καταπιεσμένοι λαοί, συμπεριλαμβανομένων των Αμερικανών και των Γερμανών – ένα ενδεχόμενο που αποτελεί τον απόλυτο εφιάλτη της ανώτατης εξουσίας, της ελίτ, η οποία κινδυνεύει σοβαρά να χάσει τον έλεγχο του πλανήτη, από μία ασήμαντη ουσιαστικά χώρα, με οικονομικά και πληθυσμιακά κριτήρια, όπως είναι η Ελλάδα.
.
Υστερόγραφο: Ελπίζουμε να συγχωρείται σε έναν οικονομολόγο κάποιες φορές η πολιτική άποψη – χωρίς φυσικά «κομματικές αποχρώσεις», αφού είναι σεβαστές όλες οι παραταξιακές ιδεολογίες. Η δυσκολία της επιλογής μεταξύ του «ΝΑΙ» και του «ΟΧΙ» είναι πάντως εμφανέστατη, κρίνοντας επί πλέον από τη μοιρασμένη κοινή γνώμη – χωρίς να παίρνουμε καμία θέση, παρά το ότι προφανώς έχουμε.
.
