Οι διαφορές της χώρας με την Ελλάδα ήταν η μη αποδοχή της αύξησης της φορολογίας των πολυεθνικών, η ανάληψη από το δημόσιο των χρεών των τραπεζών και η πλήρης υποταγή των Πολιτών της στην πολιτική λιτότητας
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Πληθαίνουν οι αναφορές στην Ιρλανδία, η οποία παρουσιάζεται ως η χώρα που απέδειξε ότι, τα προγράμματα λιτότητας της Τρόικας έχουν επιτυχία, εάν υιοθετηθούν σωστά – οπότε η αποτυχία της Ελλάδας οφείλεται δήθεν στην αδυναμία των κυβερνήσεων της να εφαρμόσει πιστά και απαρέγκλιτα τους κανόνες των μνημονίων.
Ελάχιστοι βέβαια αναφέρονται στο ύψος του φόρου εισοδήματος στη χώρα, με ισχύ για όλες τις επιχειρήσεις που διατηρούν εκεί την έδρα τους – το οποίο είναι μόλις 12,5% έναντι 26% στην Ελλάδα, 30% περίπου στη Γερμανία και 40% στη Νέα Υόρκη. Ουσιαστικά μόνο Η Κύπρος, καθώς επίσης η Βουλγαρία έχουν χαμηλότερο συντελεστή (10%) – κάτι που όμως δεν λειτουργεί ανταγωνιστικά στην Ιρλανδία, λόγω της γεωγραφικής θέσης των δύο χωρών (αντίθετα, δημιουργεί προβλήματα στην Ελλάδα, για τον ίδιο ακριβώς λόγο).
Σε κάθε περίπτωση, η φορολογία είναι το μεγαλύτερο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της Ιρλανδίας, καθώς επίσης η «συνταγή» της επιτυχίας της – επειδή με τον τρόπο αυτό κατάφερε να προσελκύσει τους μεγάλους πολυεθνικούς ομίλους, ιδιαίτερα τους αμερικανικούς (λόγω της γλώσσας, καθώς επίσης της πρόσβασης τους στην αγορά της ΕΕ), δημιουργώντας θέσεις εργασίας, αυξάνοντας τα δημόσια έσοδα της κοκ.
Συνεχίζοντας, μετά την υπαγωγή της Ιρλανδίας στην τρόικα, λόγω της χρεοκοπίας των τραπεζών της, τις οποίες όμως συμφώνησαν να διασώσουν οι φορολογούμενοι Πολίτες της, εκβιαζόμενοι από την ΕΚΤ (άρθρο), η κυβέρνηση της πιεζόταν να αυξήσει το φορολογικό συντελεστή. Εν τούτοις δεν το αποδέχθηκε, επιλέγοντας να μειώσει τους μισθούς στο δημόσιο, να περιορίσει τις κοινωνικές δαπάνες, καθώς επίσης τις δημόσιες επενδύσεις, αυξάνοντας το ΦΠΑ στο 23%, παράλληλα με τους άλλους φόρους κατανάλωσης.
Έτσι, το 2012 οι Ιρλανδοί επιβαρύνθηκαν με 3,5 δις € για να εξυγιάνουν τα δημόσια οικονομικά τους, προγραμματίζοντας ένα ανάλογο ποσόν για το 2013 και διατηρώντας το φορολογικό συντελεστή στο 12,5% – ενώ οι Έλληνες, τον πρώτο χρόνο του μνημονίου, επιβαρύνθηκαν με 21,2 δις € (με επτά φορές περισσότερα δηλαδή) και το δεύτερο με 17,3 δις € (ανάλυση ΒΒ), παρά το ότι το ΑΕΠ της χώρας μας δεν ήταν σημαντικά υψηλότερο (γράφημα).
.
.
Όπως διαπιστώνεται από το γράφημα (διακεκομμένη γραμμή, δεξιός άξονας), το ΑΕΠ της Ιρλανδίας το 2009 ήταν 260 δις $, ενώ Ελλάδας 341,6 δις $, – όταν η Ιρλανδία έχει το δεύτερο μεγαλύτερο συνολικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό δηλαδή, στον πλανήτη, μετά την Ολλανδία.
Στον πίνακα που ακολουθεί φαίνονται τα συνολικά «καθαρά χρέη» ορισμένων χωρών, ως ποσοστά επί του ΑΕΠ τους, με πρώτες τις πλέον υπερχρεωμένες χώρες της υφηλίου – με την Ιρλανδία στη δεύτερη θέση (πηγή).
.
| Κράτος | Δημόσιο | Επιχειρήσεις | Νοικοκυριά | Τράπεζες | Σύνολο |
| Ολλανδία | 83 | 127 | 115 | 362 | 687 |
| Ιρλανδία | 115 | 189 | 85 | 291 | 680 |
| Δανία | 60 | 114 | 129 | 235 | 538 |
| Ιαπωνία | 234 | 101 | 65 | 117 | 517 |
| Μ. Βρετανία | 92 | 74 | 86 | 183 | 435 |
| Ισπανία | 132 | 108 | 73 | 89 | 402 |
| Γαλλία | 104 | 121 | 56 | 93 | 374 |
| Ιταλία | 139 | 77 | 43 | 76 | 335 |
| Κίνα | 55 | 125 | 38 | 65 | 283 |
| Η.Π.Α. | 89 | 67 | 77 | 36 | 269 |
| Γερμανία | 80 | 54 | 54 | 70 | 258 |
| Τουρκία | 35 | 47 | 22 | 29 | 133 |
| Ρωσία | 9 | 40 | 16 | 23 | 88 |
.
Η συμφωνία βέβαια της Ιρλανδίας, η οποία ζήτησε τη βοήθεια της Ευρώπης το 2010, λίγο μετά την Ελλάδα, έχοντας ένα τεράστιο πρόβλημα στον κλάδο των ακινήτων, με αποτέλεσμα να βυθιστεί σε μία άνευ προηγουμένου τραπεζική κρίση, ήταν διαφορετική:
Ένα πακέτο συνολικού ύψους 85 δις €, όπου τα 22,5 δις € προέρχονταν από το EFSM, τα επίσης 22,5 δις € από το EFSF, στο οποίο όμως συμμετείχαν με διμερή δάνεια η Δανία, η Σουηδία και η Βρετανία, τα 19 δις € από το ΔΝΤ, ενώ τα 17,5 δις € όφειλαν να προστεθούν από την ίδια – από το συνταξιοδοτικό της ταμείο.
