Είναι καλύτερα να είμαστε προετοιμασμένοι για να αντιμετωπίσουμε μία μεγάλη καταιγίδα, ευχόμενοι να αλλάξει δρόμο, έστω την τελευταία στιγμή – ή να είναι λιγότερο καταστροφική, από όσο υποθέτουμε πολλοί, κοιτάζοντας τη σκοτεινή πλευρά της
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Οι πληθωριστικές πιστωτικές υπερβολές (φούσκες) που δημιούργησε το ευρώ, λόγω της ελαττωματικής του κατασκευής, είχαν σαν αποτέλεσμα την απώλεια της ανταγωνιστικότητας των χωρών της περιφέρειας – η οποία, για να ανακτηθεί, θα πρέπει χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία και η Πορτογαλία, να μειώσουν τις τιμές των προϊόντων που παράγουν σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρωζώνη και συγκριτικά με το ξεκίνημα της κρίσης κατά 30%, ενώ η Ιταλία κατά 15%.
Αυτό σημαίνει ότι, εάν δεν είχαν το ευρώ αλλά τα εθνικά τους νομίσματα, θα όφειλαν να τα υποτιμήσουν ανάλογα – περιορίζοντας πληθωριστικά μισθούς, συντάξεις και τιμές. Στην πραγματικότητα όμως, τόσο η Ιταλία, όσο και η Πορτογαλία έχουν αρνηθεί εντελώς μία τέτοια «πραγματική υποτίμηση» (εσωτερική) – η Ελλάδα μείωσε τις τιμές της κατά 8%, ενώ η Ισπανία κατά 6%.
Σε σχετικά μεγέθη, η Ελλάδα εισέπραξε τα περισσότερα δάνεια διάσωσης, εμφανίζοντας τη μεγαλύτερη αύξηση του ποσοστού ανεργίας του πληθυσμού της. Οι πιστώσεις που έλαβε η χώρα από τα κράτη, την κοινότητα και το σύστημα της ΕΚΤ, από 53 δις € το 2010 έφτασαν στα 324 δις € ή στο 181% του ΑΕΠ της – ενώ η ανεργία αυξάνεται ξανά, πλησιάζοντας το 27%” (Sinn).
.
Άρθρο
Τα παραπάνω είναι γεγονότα που δεν μπορεί να τα αρνηθεί κανείς – όπως επίσης το ότι η Ευρωζώνη, για τη διαχείριση του προβλήματος, έχει στη διάθεση της τέσσερις εναλλακτικές δυνατότητες (Sinn με αρκετές παρεμβάσεις):
(α) Το συνεχή δανεισμό του Νότου από το Βορά, με τη διαγραφή χρεών στη συνέχεια, αφού δεν θα μπορούσαν να εξοφληθούν – όπως οφείλει να συμβεί με την Ελλάδα σήμερα.
(β) Τον αποπληθωρισμό στις χώρες του Νότου, με την επιβολή της πολιτικής λιτότητας (εσωτερική υποτίμηση), ο οποίος όμως είναι καταστροφικός για τους οφειλέτες – κάτι που ήδη παρατηρείται στην Ελλάδα και στην Ισπανία.
Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, στην οποία ο δημόσιος τομέας είναι υπερχρεωμένος (στην Ισπανία ο ιδιωτικός), είναι απαραίτητη η σύνδεση της δυνατότητας αυτής με τη πρώτη – με τη διαγραφή χρέους της τάξης του 50%. Σήμερα δε επί πλέον με τη διαγραφή ιδιωτικού χρέους, σε αντίστοιχο ύψος – κάτι που θεωρείται απαραίτητο για την Ισπανία, ενδεχομένως και για την Ιρλανδία.
(γ) Τον πληθωρισμό στις χώρες του Βορά, ο οποίος φαίνεται πως έχει επιλεγεί από την ΕΚΤ, με κριτήριο την ποσοτική διευκόλυνση (QE) των 1,1 τρις € που ανακοίνωσε πρόσφατα. Για να έχει επιτυχία, θα πρέπει ο πληθωρισμός στη νότια Ευρώπη να μην ξεπερνάει το 0%, στη Γαλλία το 1%, στην υπόλοιπη Ευρωζώνη το 2% και στη Γερμανία να υπερβαίνει το 4%.
Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε οι τιμές στη Γερμανία μετά από δέκα χρόνια θα είναι 50% υψηλότερες – ενώ θα έχει χαθεί πληθωριστικά το 35% των καταθέσεων των Πολιτών της.
(δ) Την αποπομπή των μη ανταγωνιστικών χωρών από το ευρώ – έτσι ώστε να υιοθετήσουν το εθνικό τους νόμισμα, ανακτώντας πληθωριστικά την ανταγωνιστικότητα τους, όπως συνέβαινε ανέκαθεν.
Η αποπομπή αυτή θα έπρεπε να είναι συνδεδεμένη με μία μεγάλη διαγραφή (σενάριο ΒΒ) του δημοσίου χρέους (της τάξης του 70%), με τη δυνατότητα μετατροπής του εξωτερικού χρέους των εν λόγω χρεών στο εθνικό τους νόμισμα, καθώς επίσης με την ενίσχυση του τραπεζικού τους τομέα – έτσι ώστε αφενός μεν η πληγείσα χώρα να αντιμετωπίσει το σοκ της εξόδου, αφετέρου να έχει τη δυνατότητα της διαγραφής ιδιωτικού χρέους.
.
Η σωστή λύση
Όλες οι χώρες της Ευρωζώνης έχουν τη δυνατότητα να περιμένουν τη σωστή λύση, η οποία είναι ενδεχομένως η τρίτη – ενώ μερικές από αυτές εφαρμόζουν ήδη τη δεύτερη πειθαρχικά, αν και με αποτελέσματα που δεν είναι ακόμη γνωστά. Αντίθετα, η Ελλάδα δεν έχει χρόνο να περιμένει, ενώ εφαρμόζει εν μέρει και μη πειθαρχικά τη δεύτερη, με καταστροφικές συνέπειες – λόγω των οποίων είναι απαραίτητη η πρώτη (διαγραφή χρέους).
Παράλληλα, έχει εξαιρεθεί από την τρίτη λύση, την οποία υιοθετούν σταδιακά όλες οι υπόλοιπες χώρες – με αποτέλεσμα να έχουν μειωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό τα επιτόκια δανεισμού τους από τις αγορές, όταν για την Ελλάδα συνεχίζουν να είναι απαγορευτικά.
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνονται τα επιτόκια των δεκαετών ελληνικών ομολόγων στις 20 Φεβρουαρίου (διακεκομμένη γραμμή), σε σχέση με τα ιταλικά (γαλάζια) και τα ισπανικά – τεκμηριώνοντας τη δεινή θέση της χώρας μας, καθώς επίσης την αποσύνδεση της από όλες τις υπόλοιπες.
.
.
