Το τρίτο στάδιο
Εάν παρ’ ελπίδα δεν μπορούσαν να διασωθούν οι τράπεζες, είτε επειδή δεν θα επιβαλλόταν έγκαιρα ο έλεγχος στην ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων (παράλληλα με τις αυξημένες αναλήψεις, με τις τραπεζικές επιθέσεις δηλαδή, οπότε με τη ραγδαία μείωση των καταθέσεων), είτε επειδή το κράτος δεν θα είχε τα απαιτούμενα κεφάλαια για την ενίσχυση τους, τότε η εθνική κεντρική τράπεζα θα ήταν ουσιαστικά υποχρεωμένη να τυπώσει χρήματα, για να διατηρήσει τη ρευστότητα τους και να μην χρεοκοπήσουν – κάτι που όμως δεν είναι συμβατό με τους κανόνες της Ευρωζώνης, εκτός εάν η χώρα την εγκατέλειπε εκούσια.
Η έξοδος βέβαια από την Ευρωζώνη (ανάλυση) είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί μόνο ως επακόλουθο της εξόδου της από την ΕΕ – αν και δεν υπάρχει προηγούμενη εμπειρία, ούτε σαφές νομοθετικό πλαίσιο, ενώ φυσικά δεν είναι δυνατόν να συμβεί από τη μία ημέρα στην άλλη.
Επομένως, αυτό που θα έκανε λογικά η χώρα, θα ήταν η διατήρηση της ρευστότητας του τραπεζικού της συστήματος, η διάσωση του δηλαδή, με τη χρησιμοποίηση των εσόδων του δημοσίου, παράλληλα με τον περιορισμό των αναλήψεων – ενδεχομένως μαζί με τη «δήμευση μέρους» των καταθέσεων, με μία μορφή παρακράτησης τους (υποθετικά 10%, άρα 15 δις € στο σύνολο των 150 δις € που υπολογίζεται πως υπάρχουν σήμερα, όπως το 2012 – γράφημα).
.
,
Έτσι θα μπορούσε να αποφύγει την έξοδο από την Ευρωζώνη, η οποία θα ήταν ενδεχομένως υποχρεωτική, εάν τύπωνε δικό της νόμισμα. Για να μπορέσει όμως το κράτος να συνεχίσει να πληρώνει τις υποχρεώσεις του, επειδή τα έσοδα του θα περιορίζονταν σημαντικά λόγω της διάσωσης του τραπεζικού συστήματος, θα όφειλε ίσως να υιοθετήσει ένα παράλληλο νόμισμα – με τη βοήθεια του οποίου θα πλήρωνε τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, τις συντάξεις, καθώς επίσης άλλες υποχρεώσεις του στο εσωτερικό της χώρας.
Θα το επέβαλλε φυσικά ως επίσημο, δεύτερο «μέσον συναλλαγής» σε όλη την εσωτερική αγορά – ενώ θα έπρεπε να το διαχειρισθεί με πολύ μεγάλη προσοχή, έτσι ώστε να μην υποτιμηθεί ραγδαία (ενδεχομένως να το συνδέσει με το ευρώ, με περιθώρια διακύμανσης +-15%).
Ενδεχομένως βέβαια η Ελλάδα θα υποχρεωνόταν να προβεί σε στάση πληρωμών, σε αναβολή τους καλύτερα απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους της – επειδή θεωρούμε αδύνατον να συμβεί κάτι τέτοιο όσον αφορά το ΔΝΤ, καθώς επίσης τους επενδυτές, οι οποίοι έχουν πλέον στην κατοχή τους ομόλογα αγγλικού δικαίου.
Σε κάθε περίπτωση, η υιοθέτηση ενός παράλληλου νομίσματος δεν είναι κάτι καινούργιο, ενώ έχει συμβεί στην Καλιφόρνια, όταν βρέθηκε στα όρια της χρεοκοπίας – χωρίς φυσικά να απειληθεί με την εκδίωξη της από τις Η.Π.Α., όπως προσπαθεί να εξαναγκάσει (προβοκάρει) την Ελλάδα η Γερμανία, με τις επαίσχυντες προσβολές της, ειδικά αυτές των τελευταίων ημερών.
.
Επίλογος
Κατά την άποψη μας, η Ελλάδα οφείλει να επεξεργασθεί ένα ρεαλιστικό σχέδιο εξόδου της από την κρίση, μέσω του οποίου να μπορούν να πεισθούν οι εταίροι της – χωρίς «ήξεις αφίξεις», με πλήρη σαφήνεια, με ειλικρίνεια, χωρίς καμία διάθεση εκβιασμού και με τους απαιτούμενους αριθμούς (οικονομικά μεγέθη).
Εάν η επίτευξη αυτού του σχεδίου καθιστά υποχρεωτική τη διαγραφή μέρους του χρέους, χωρίς την οποία είναι αδύνατον ποτέ η χώρα να σταθεί στα πόδια της, έστω σε ένα ακόμη πιο χαμηλό βιοτικό επίπεδο, παραμένοντας αιώνια στον ορό της Ευρώπης, η κυβέρνηση πρέπει να το τεκμηριώσει – αφού διαφορετικά δεν θα πείσει κανέναν.
Εναλλακτικά δεν υπάρχει άλλη δυνατότητα από τη στάση πληρωμών εντός του ευρώ, με όλα όσα προβλήματα συνεπάγεται – γεγονός που ουσιαστικά σημαίνει ότι, θα πρέπει η χώρα να εξυπηρετεί τις υποχρεώσεις της με δικά της μέσα, χωρίς να έχει τη δυνατότητα να καταφύγει σε ξένο δανεισμό.
Με δεδομένο όμως το ότι, έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να δανείζεται, η κατάσταση δεν θα αλλάξει σημαντικά – επειδή η χώρα θα συνεχίσει να έχει ως νόμισμα της το ευρώ, οπότε δεν θα δημιουργούταν αξεπέραστα προβλήματα στις εισαγωγές της (φάρμακα, ενέργεια κλπ.), λόγω έλλειψης συναλλάγματος.
Εάν υιοθετούσε τη δραχμή, έχουμε την άποψη πως η χρεοκοπία θα ήταν πολύ πιο οδυνηρή, εάν όχι αυτοκτονική – ειδικά μετά από την καταστροφή που προηγήθηκε, λόγω της εφαρμογής των εγκληματικών μνημονίων της Τρόικας. Άλλωστε, η εντολή των Ελλήνων ψηφοφόρων προς την κυβέρνηση είναι η παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη – οπότε ο σωστός χειρισμός του προβλήματος.
Ολοκληρώνοντας, η Ελλάδα οφείλει επί πλέον να κατανοήσει τη σκληρή και προσβλητική, εάν όχι «ναζιστική» στάση της πρωσικής κυβέρνησης της Γερμανίας, η οποία επιθυμεί εύλογα να παραμείνει η Ελλάδα αποικία χρέους, με τους Πολίτες της σκλάβους στο διηνεκές – έτσι ώστε να μπορεί να λεηλατεί την ιδιωτική και δημόσια περιουσία των Ελλήνων, χωρίς να εμποδίζεται από κανέναν. Ακριβώς για το λόγο αυτό πρέπει να παραμείνει σταθερή στις θέσεις της, εντός του ευρώ και χωρίς την παραμικρή υποχώρηση – συνεχίζοντας να δημοσιοποιεί τις διαπραγματεύσεις, αφού αυτό είναι ότι καλύτερο έχει εφαρμόσει μέχρι σήμερα.
.
