Το πρόβλημα των πολύ υψηλών χρεών, τα οποία δεν θα πληρωθούν, όσο και αν θα το ήθελε κανείς, οπότε απαιτείται η πραγματική μείωση τους, δεν αφορά μόνο την Ελλάδα – αλλά πολλές άλλες χώρες της Ευρωζώνης, καθώς επίσης του υπόλοιπου πλανήτη
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
.
“Όλες οι αναπτυγμένες χώρες έχουν κατανοήσει πως είναι ανάγκη να προσφέρουν μία νέα αρχή στον καθέναν, έτσι ώστε να συνεχίσει να λειτουργεί ο καπιταλισμός. Οι φυλακές οφειλετών του 19ου αιώνα ήταν αποτυχημένες – απάνθρωπες και καθόλου βοηθητικές, όσον αφορά την καταναγκαστική αποπληρωμή των χρεών.
Σε διεθνές επίπεδο, δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να πετύχουμε μία ελεγχόμενη διαδικασία, η οποία θα έκανε δυνατή την εξασφάλιση μίας καινούργιας αρχής, στα υπερχρεωμένα κράτη – κάτι που πρέπει να αλλάξει αμέσως” (J.Stieglitz με παρεμβάσεις).
.
Άρθρο
Ακούγοντας τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, σκεφθήκαμε αμέσως πως είναι πολύ δύσκολο να είναι κανείς «λίγο αριστερός» – να θέλει να εφαρμόσει δηλαδή ένα κοινωνικά ευαίσθητο πρόγραμμα, χωρίς να συγκρουσθεί με το ΔΝΤ, με τη Γερμανία, με την εγχώρια ελίτ, καθώς επίσης με τις αγορές, έχοντας παράλληλα άδεια ταμεία.
Τουλάχιστον κατά την άποψη μας, το κέντρο βάρους όφειλε να βρίσκεται εν πρώτοις αλλού, όπως αναφέραμε στην ανάλυση μας «Ρήξη ή αργός θάνατος» – αν και, εάν καταλάβαμε σωστά, τα «μέτρα ανακούφισης» της ελληνικής κοινωνίας θα ληφθούν αργότερα, αφού προηγουμένως ολοκληρωθεί επιτυχώς η διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους «εταίρους» μας (ότι και αν σημαίνει η λέξη).
Περαιτέρω, αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν η αντικατάσταση της διαγραφής χρέους, με την «αναδιάρθρωση», στην οποία προσέβλεπε και το απερχόμενο κόμμα – αφενός μεν επειδή εκεί στηρίχθηκε η εκλογή της σημερινής κυβέρνησης, αφετέρου λόγω του ότι είναι μάλλον αδύνατη η εφαρμογή του προγράμματος της, χωρίς αυτήν την προϋπόθεση.
Προφανώς κατανοούμε τις τεράστιες δυσκολίες ενός τέτοιου εγχειρήματος, καθώς επίσης τους κινδύνους που εμπεριέχει – όπως, μεταξύ άλλων, την αποπομπή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, με τη βοήθεια της ΕΚΤ (κλείσιμο της ρευστότητας), με την οποία (αποπομπή) δεν συμφωνεί το 75% των Ελλήνων (αν και το θεωρούμε δύσκολο – άρθρο).
Από τη δική μας πλευρά βέβαια, παρά το ότι γνωρίζουμε πως είμαστε εγκλωβισμένοι στο ευρώ (ανάλυση), ενώ είμαστε ανέκαθεν υπέρ της ευρωπαϊκής ιδέας, καθώς επίσης εναντίον της δραχμής, έχουν εμφανισθεί κάποιες πρώτες αμφιβολίες – οι οποίες έχουν αποκλειστικά και μόνο σχέση με τη Γερμανία.
Ειδικότερα, η χώρα αυτή τρέφεται κυριολεκτικά από τις σάρκες των εταίρων της (ανάλυση), με στόχο όχι μόνο την αύξηση της οικονομικής της ισχύος αλλά, επίσης, τη διατήρηση όλων των υπολοίπων κρατών της ΕΕ στα όρια της χρεοκοπίας – έτσι ώστε να είναι εξαρτημένα από την ίδια, καθώς επίσης από την ΕΚΤ, την οποία πλέον ελέγχει «μονομερώς», παρά το ότι ο διοικητής της προσποιείται πως ενεργεί ανεξάρτητα.
Έχοντας τώρα την πλήρη νομισματική κυριαρχία της Ευρωζώνης, έχει καταλάβει με οικονομικά μέσα όλες τις υπόλοιπες χώρες, οι οποίες είναι έρμαιο των αποφάσεων, καθώς επίσης των επιδιώξεων της καγκελαρίου – με αποτέλεσμα ολόκληρη η Ευρώπη να είναι ουσιαστικά υπό κατοχή, κάτω από τη «γερμανική μπότα», είτε το αποδέχονται οι σκλαβωμένες χώρες, είτε όχι.
Επειδή λοιπόν εμείς είμαστε αντίθετοι με το συγκεκριμένο γεγονός, θεωρώντας παράλληλα πως δεν θα μπορούσε να αποπέμψει κανείς τη Γερμανία από το ευρώ, αποκαθιστώντας την ισορροπία, ενώ μάλλον δεν θα ήθελε η ίδια να φύγει, όπως προτείναμε στο παρελθόν (άρθρο), αρχίσαμε να αμφιβάλλουμε, σχετικά με το τι είναι σωστό και τι όχι για την Ελλάδα.
Εάν βέβαια η πατρίδα μας δεν είχε καταστραφεί εντελώς από την Τρόικα, εάν οι Έλληνες ήταν ψύχραιμοι όπως, για παράδειγμα, οι Ελβετοί ή, έστω, εάν μπορούσε να οικοδομηθεί μία οικονομία που θα κατάφερνε να στηρίξει σωστά ένα εθνικό νόμισμα, χωρίς να καταρρεύσει και να ακολουθήσει το χάος, τότε θα είμαστε υπέρ της ανάκτησης της νομισματικής μας κυριαρχίας – κάτι που δεν θα διανοούμαστε να υποστηρίξουμε υπεύθυνα σήμερα.
Εν τούτοις, η μοναδική διαφαινόμενη εναλλακτική «λύση», είναι δυστυχώς η παραμονή της χώρας μας στον ορό της Γερμανίας – η οποία αναμφίβολα θα λεηλατήσει τόσο τη δημόσια, όσο και την ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων, διατηρώντας την πλειοψηφία της κοινωνίας στα όρια της λιμοκτονίας.
Παράλληλα, πιθανολογούμε πως θα υφαρπάξει τις περιουσίες της εγχώριας ελίτ, ενδεχομένως με τη βοήθεια της αιμοχαρούς φορολογικής αστυνομίας που διαθέτει – ενώ θα προσπαθήσει να εγκαταστήσει κάποια στιγμή μία κυβέρνηση δοσίλογων, υπό το δικό της έλεγχο, όπως στην περίοδο της στρατιωτικής κατοχής.
Επομένως, είναι δύσκολο να παραμείνει κανείς 100% υπέρμαχος του ευρώ, παρά το ότι γνωρίζει πως η υιοθέτηση της δραχμής θα μπορούσε να οδηγήσει την Ελλάδα στο χάος – κάνοντας παράλληλα πάμπλουτους αυτούς που διατηρούν τα χρήματα τους στο εξωτερικό, αφού θα τους έδινε τη δυνατότητα να αγοράσουν τα πάντα σε τιμές ευκαιρίας, εκμεταλλευόμενοι το χάος, τον υπερβολικό πληθωρισμό, τις ανάγκες επιβίωσης των περισσοτέρων Ελλήνων κοκ.
.
Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας
Περαιτέρω, ο νέος υπουργός οικονομικών της χώρας μας, κατά τη διάρκεια των επισκέψεων του στο εξωτερικό, ανακοίνωσε σε όλους τους τόνους, δημόσια και παντού, πως η Ελλάδα είναι μία χρεοκοπημένη χώρα – πολύ σωστά και συνετά, κατά την άποψη μας, αφού πρόκειται για μία αλήθεια που δεν κρύβεται, όσο και να θέλουμε εμείς ή οι δανειστές μας.
Κάθε οικονομολόγος όμως γνωρίζει, χωρίς να απαιτούνται φυσικά ιδιαίτερες γνώσεις, πως ο μοναδικός τρόπος για να μην προβεί σε στάση πληρωμών μία υπερχρεωμένη χώρα, εάν εξαιρέσει κανείς τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους της (την οποία αναγκάσθηκε ίσως να απορρίψει ο υπουργός), είναι ο εξής:
“Ένα «οικονομικό μίγμα», αποτελούμενο από την παροχή νέας και φθηνής ρευστότητας, από υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, από πολύ χαμηλά επιτόκια δανεισμού, από αρκετά μεγαλύτερο των επιτοκίων πληθωρισμό, καθώς επίσης από ισχυρά πρωτογενή πλεονάσματα“.
Στα πλαίσια αυτά, οποιοδήποτε οικονομικό πρόγραμμα «αναβίωσης» και εξυπηρέτησης των υποχρεώσεων της κατέθετε η Ελλάδα, πόσο μάλλον με δεδομένη την «αποψίλωση» του παραγωγικού της ιστού, την τεράστια ανεργία, τον αποπληθωρισμό, την εξαθλίωση μεγάλων μερίδων του πληθυσμού κοκ., θα ήταν ουσιαστικά μη ρεαλιστικό – ψευδαισθησιακό, ουτοπικό, απίθανο να λειτουργήσει.
